Tajemnica długiego i krótkiego życia

Bogusław Adamowicz

Tajemnica długiego i krótkiego życia to zbiór ośmiu opowiadań noszących tytuły: Dzieje Niewiadomego Doży, Potworek, Bajka o bajce, Zegarmistrz, Tryumf śmierci, Tajemnica długiego i krótkiego życia, Wesoły marszałek i Pogańska ofiara autorstwa zapomnianego dziś pisarza i poety Bogusława Adamowicza (1870-1944), zafascynowanego twórczością amerykańskiego mistrza opowieści grozy, jakim był Edgar Allan Poe. Opowiadania Adamowicza można ulokować na pograniczu baśni i horroru, okraszonych odrobiną historii i erotyki. Utwory Adamowicza pełne wieloznaczności nie ma prawd oczywistych, jest za to wieloznaczność i metafizyczność. Dzięki temu niektóre z nich są aktualne także i dziś.

Księga Bram oraz streszczenie Księgi Amduat. Staroegipskie Zaświaty

Nieznany

KSIĘGA BRAM to druga z cyklu trzech ksiąg traktujących o egipskich Zaświatach. Zawiera tekst streszczenia KSIĘGI AM–DUAT, a także pełny hieroglificzny tekst KSIĘGI BRAM z przekładami i reprodukcjami wszystkich ilustracji. ‘Księga Bram’ to święty tekst staroegipski datujący się z czasów Nowego Państwa. Opisuje ona przejście duszy nowozmarłego do następnego świata, podobne do przejścia słońca przez świat podziemia w czasie nocy. Od duszy wymagane jest przejście przez szereg „bram”, z których każda związana jest z inną boginią. Dusza musi rozpoznać poszczególne boginie. Tekst sugeruje, że niektórzy ludzie przejdą bez przykrości, ale inni będą przechodzić męki w jeziorze ognia. Boginie wymieniane w ‘Księdze Bram’ mają różne tytuły i noszą różne ubrania, ale w pozostałych aspektach są identyczne. Mają one wszystkie pięcioramienne gwiazdy ponad swoimi głowami. Większość z tych bogiń pojawia się wyłącznie w Księdze Bram, i nie występuje nigdzie indziej w mitologii egipskiej. (za Wikipedią).

Sylwek Cmentarnik

Eliza Orzeszkowa

"Sylwek Cmentarnik" to poruszająca opowieść autorstwa Elizy Orzeszkowej, która przenosi czytelnika w świat trudnych emocji i mrocznych tajemnic. Tytułowy bohater, Sylwek, jako niemowlę porzucony przez matkę, dorastał w cieniu cmentarnych bram, wychowywany przez stróżów cmentarza, co odcisnęło piętno na jego losach i charakterze. Jego życie, naznaczone samotnością, bólem i biedą, zmienia się dramatycznie, gdy dowiaduje się, kim jest jego ojciec. Prawda o jego pochodzeniu rodzi w nim pragnienie zemsty i rozpala gniew, który prowadzi go na ścieżkę konfrontacji z przeszłością. W tej emocjonującej powieści Orzeszkowa mistrzowsko splata motywy zemsty, walki o godność i poszukiwania własnej tożsamości, tworząc historię, która angażuje czytelnika od pierwszych stron. "Sylwek Cmentarnik" to nie tylko opowieść o trudnym losie jednostki, ale także uniwersalna historia o potrzebie akceptacji i sile determinacji, która prowadzi bohatera do odkrywania swojej wartości w obliczu cierpienia i niesprawiedliwości.

Robotnik Emeljan i pusty bęben

Lew Tołstoj

Lew Tołstoj / : Robotnik Emeljan i pusty bęben / . Wydanie w dwóch wersjach językowych: polskiej i rosyjskiej. Car był zazdrosny o swego sługę Emeljana, który poślubił piękną kobietę. Dlatego postanowił usunąć męża krasawicy, zlecając mu zadania ponad jego siły i możliwości. Ale żona Emeljana była czarodziejką, więc jakoś radziła sobie z każdym zadaniem: nawet zbudowaniem pałacu w jedną noc, a nawet z wykopaniem rzeki. Wreszcie car pomyślał o czymś naprawdę niemożliwym: Emeljan miał znaleźć to, o czym car sam nie wiedział, co to jest...  

Dzieje lisowczyków. W czterech tomach: tom IV

Maurycy Dzieduszycki, Wojciech Dębołęcki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, również chorągiew elearska) formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego. Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 16071611. Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 16091618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski[2]. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im pełną swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę. Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, głównie Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych oraz czeladź ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich). Pułk lisowczyków (zazwyczaj ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były przez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika. Chorągwie prowadzone były przez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn. nie mieli wozów, tylko po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje). Powodowało to również zwiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), ułatwiało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak również przesiadanie się na innego konia w biegu. Ich siodła były niewielkich rozmiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, stosowaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą oraz straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali. Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało podziw cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, ale także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który został na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np. mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, żeby nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niezrównana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal całkowicie dowolne i zależne od stopnia zamożności konkretnego żołnierza. Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i charakterystyczne obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki lub kolety, korzystali też ze zdobycznych kałkanów. Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie krótkich pik lub rohatyn. Zamiennie z łukami czasami używano pistoletów, rusznic, arkebuzów lub bandoletów. Oficerowie posiadali dodatkowo nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz lub pałasz troczony przy siodle, zazwyczaj pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).

Makbet

William Shakespeare

Makbet (ang. Macbeth) - tragedia Williama Shakespeare'a napisana około roku 1606, należy do najczęściej wystawianych i adaptowanych sztuk szekspirowskich, jest również najkrótszą tragedią jego autorstwa. Sztuka oparta została na przekazach historycznych dotyczących króla szkockiego Makbeta spisanych w kronice Raphaela Holinsheda (ok. 1570-1577), a pośrednio na kronice Historia gentis Scotorum (1527) Hectora Boece (która była źródłem dla Holinsheda). Sztuka jest archetypiczną opowieścią o niebezpieczeństwach związanych z żądzą władzy i zdradą przyjaciół. Obecny jest w niej wątek charakterystyczny dla średniowiecznego moralitetu: główny bohater ulega pokusie władzy, następuje jego stopniowy upadek moralny, aż do zbrodni, która pociąga za sobą kolejne, nie mija go jednak kara - traci wewnętrzny spokój i poczucie sensu życia. (Za Wikipedią).

Niewolnice

Karol May

Zapraszamy do odkrycia fascynującej podróży przez egzotyczne krajobrazy Bliskiego Wschodu w książce "Niewolnice" autorstwa Karola Maya. Ta barwna opowieść, osadzona w serii zatytułowanej "W kraju Mahdiego", przenosi czytelnika w świat przygód głównego bohatera, Kara ben Nemzim, oraz jego wiernego towarzysza, Halefa. Podczas podróży po tych tajemniczych ziemiach bohaterowie spotykają różnorodnych ludzi, odkrywają zakamarki pełne tajemnic i unikają licznych niebezpieczeństw czających się na ich drodze. W świecie pełnym intryg i niebezpieczeństw, rozmowy prowadzone są w ukryciu, a tajemnice wymykają się spod kontroli. Przyjaźń i zdrada splatają się w tej intrygującej historii, kiedy główni bohaterowie wyruszają na poszukiwanie handlarzy niewolników. W tej pełnej zwrotów akcji opowieści Karola Maya, czytelnik zostanie porwany w wir wydarzeń, które prowadzą od egipskich ulic po pustynne szlaki. Od spotkań w namiotach po ściganie po bezdrożach Bliskiego Wschodu, "Niewolnice" zapewniają czytelnikowi niezapomnianą podróż przez krainy pełne tajemnic i niebezpieczeństw. Zagubieni w labiryncie intryg i zdrad, czy bohaterowie zdołają odnaleźć drogę do celu? Odkryj to w tej wciągającej opowieści, która zachwyci miłośników przygód i egzotycznych podróży.

Na czerwonym Olimpie

Konstanty Srokowski

Zbiór szkiców opowiadających o komunizmie w Związku Radzieckim i o ludziach którzy go tworzyli i umacniali, a także eksportowali za granicę. Znajdziemy tu bardzo interesujące informacje o m.in. Włodzimierzu Ulianowie - Leninie, Feliksie Dzierżyńskim, Lwie Trockim, Józefie Stalinie - niedoszłym prawosławnym księdzu, którego matka pieszczotliwie nazywała Soso, genialnym samouku i nieokiełznanym sadyście, lirycznym poecie i cynicznym mordercy, o Mołotowie, Budionnym i innych... książka była pisana przez polskiego działacza liberalno-demokratycznego i publicystę pochodzenia ukraińskiego, w czasach, gdy jej bohaterowie jeszcze żyli.