Brama życia wiecznego

ks. prof. Andrzej Zwoliński

Z biologicznego punktu widzenia śmierć następuje wówczas, gdy nie istnieje już ludzki organizm jako całość, czyli zintegrowany w jedność biologiczny system. Pojęcie "śmierć kliniczna" pojawiło się w dyskusji nad definicją śmierci medycznej. Przez długi czas było jedynym wskaźnikiem, czy ktoś żyje, czy też już przeszedł "na drugą stronę życia". Coraz więcej uratowanych ludzi potwierdza, że zatrzymanie akcji serca albo śpiączka, odniesienie śmiertelnych urazów nie oznacza jeszcze śmierci. Czy wszystkie wizje, których doświadczają umierający, można złożyć na karb niedotlenienia mózgu? Skąd pacjenci wiedzą co dzieje się z w innych pomieszczeniach, albo są w stanie zobaczyć swoich bliskich, mieszkających w zupełnie innym mieście? Pisma i dzieła spisane na podstawie wizji, audycji i widzeń, tworzą bogatą literaturę objawieniową. Podobieństwo mistycznych przeżyć wielu świętych oraz relacji osób pogrążonych w śmierci klinicznej jest uderzające. Książka Brama życia wiecznego autorstwa ks. prof. Andrzeja Zwolińskiego próbuje spojrzeć na misterium śmierci z katolickiej perspektywy.

Wielki blef sowiecki

Władysław Michniewicz

Wielka, bezkompromisowa i obrazoburcza książka o przerażającej skali infiltracji polskiego przedwojennego wywiadu i kontrwywiadu przez sowieckie służby specjalne. Swoiste uzupełnienie wcześniej wydanych przez nas prac autorstwa DRA Marka Świerczka; Największa klęska polskiego wywiadu i Jak Sowiecki przetrwali dzięki oszustwu napisana i wydana pod koniec wieku XX na emigracji w USA. Michniewicz zajął się w niej operacją sowiecką znaną pod kryptonimem Trust. Padają w niej jednoznaczne oskarżenia o agenturalność wobec dwóch naczelników Referatu Wschód: Michała Talikowskiego oraz Jerzego Niezbrzyckiego. W czasie, gdy Referatem Wschód kierował Talikowski, Sowieci przeprowadzili wobec Oddziału II SG WP minimum cztery operacje dezinformacyjne. Nie ma chyba w historii oficera służb specjalnych, który z tak maniakalną konsekwencją dawałby się oszukiwać przez długie lata. Z kolei Niezbrzycki okazał się w 1945 r. głęboko wierzącym lewicowcem, wieszczącym rychłą rewolucję światową. Jest to raczej zaskakujące u oficera polskich służb specjalnych, który doskonale wiedział, jak naprawdę wyglądała implementacja pięknie brzmiących założeń marksizmu-leninizmu za pomocą masowych grobów i łagrów. Michniewicz, oskarżając Niezbrzyckiego i Talikowskiego, nie mógł wiedzieć o zdradzie Tadeusza Kobylańskiego, ani o tym, że poza Kobylańskim (oraz innym oficerem Oddziału II SG WP, Tadeuszem Kowalskim) Sowieci mieli w Oddziale II w połowie lat dwudziestych trzy wyjątkowo cenne źródła pracujące dla OGPU. Dla oficera służb specjalnych, hipotezy robocze są podstawowym narzędziem pracy. Jeżeli tylko ma odwagę je weryfikować, będąc odpornym na naciski otoczenia, szykany przełożonych i podszepty własnego ego, to znaczy, że wypełnia zadania, które mu wyznaczyła Rzeczpospolita. Jeśli przy tym naraża się na ostracyzm, próby ośmieszania i dyskredytacji (jak to było w przypadku Michniewicza) zasługuje na szacunek.

Psychoterapia Ewangelią

Marek Pietrachowicz

Psyche to dusza. Therapeia to leczenie. Oto najkrótszy opis publicznej działalności Chrystusa - uzdrawianie duszy ludzkiej. A jednak we współczesnym języku psychoterapia utraciła swój religijny i duchowy wydźwięk. Stała się synonimem zbioru praktyk dokonywanych przez zawodowego psychologa wobec pacjenta, aby pomóc mu osiągnąć równowagę i psychiczny rozwój. Czy zatem psychologia i Ewangelia wskazują nam dwie rozbieżne drogi? A może tylko jedna z nich wystarcza, żeby dojść do celu jakikolwiek by on był. Czyżby można było rozdzielić umysł od duszy? Pokój serca od spokoju sumienia? Z psychologii dowiadujemy się, jak funkcjonuje człowiek. Ewangelia wyjaśnia, po co i dla kogo. Dlatego znakomicie się uzupełniają. Zarówno nasz umysł i jego skomplikowana mechanika, jak i nasza nieśmiertelna dusza wyszły spod tych samych palców i stanowią jeden komplet. Chrystus wyjaśnia w Ewangelii jak żyć. Jak odnaleźć sens w codziennym wędrowaniu przez życie. Zapewnia cię, ze każdy twój dzień przepełniony jest Jego niezawodna miłością i obecnością, i ze zostałeś wezwany po imieniu osobiście. Oferta Chrystusa jest jak najbardziej nowoczesna stosuje się do dzisiejszego dnia równie konkretnie, co nauka psychologii.

Przeszłość jest prologiem

Jacek Bartosiak

Czy w razie konfliktu Polska będzie celem dla Rosji? Czy możliwe jest odwrócenie sojuszy między USA, Polską i Rosją? Czy Chinczycy zakwestionuja ład swiatowy? Na czym polega chińska strategia wobec USA? Dlaczego na naszych oczach rozpada się stary ład światowy i jak wykuwa się nowy porządek świata? Czy Amerykanie mają problem z Niemcami? Czy napięcie na Półwyspie Koreańskim rzutuje na sytuację w Europie Środkowej? Jaka była idea Piłsudskiego? Na co choruje Rosja? Dr Jacek Bartosiak. Dyrektor Programu Gier Wojennych i Symulacji Fundacji Pułaskiego w Warszawie, Senior Fellow w The Potomac Foundation w Waszyngtonie. Zajmuje się strategiami i planowaniem nowoczesnego pola walki. Doktorat uzyskał z geostrategii Zachodniego Pacyfiku i Eurazji. Współpracuje w wieloma instytucjami w Polsce i za granicą, zajmującymi się bezpieczeństwem. Autor ksiażek: "Pacyfik i Eurazja. O wojnie" oraz "Rzeczpospolita między lądem a morzem. O wojnie i pokoju". Od września 2018 roku do lutego 2019 roku prezes spółki odpowiedzialnej za budowę Centralnego Portu Komunikacyjnego.

Wielkie Księstwo Litewskie. Podróż po bliskich Kresach

Sławomir Koper

Terytorium dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego rozciąga się na terenach dzisiejszej Litwy i Białorusi. Każde z tych Państw z dumą odnosi się do spuścizny największego organizmu politycznego ówczesnej Europy. Na ziemiach litewskich pozostały dawne stolice Księstwa: Wilno, Kowno i Troki, Białorusini remontują po swojemu siedziby dawnych rodów magnackich i przypominają, że najważniejsze dokumenty Wielkiego Księstwa zostały spisane nie po litewsku, ale po rusku. Wielkie Księstwo Litewskie. Wyprawa do bliskich Kresów nie jest kontynuacją cyklu kresowego, a raczej jego uzupełnieniem. Od serii kresowej różni ją przede wszystkim narracja - to zapis współczesnych podróży, wywiadów i rozmów. Zestawia losy dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego z dzisiejszą rzeczywistością. Opowiadam o współczesności Litwy i Białorusi, o śladach polskości i wielkości na tych ziemiach, przypominając dawną chwałę Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Odwiedzając dawne magnackie siedziby wielkich rodów książęcych, nie zapominam o kosztowaniu specjałów kuchni białoruskiej i litewskiej. A przejazd przez granicę i podróż drogami Republiki Białorusi to swoiste deja vu filmów Barei. - Sławomir Koper Jak wjechać do państwa Łukaszenki, czyli problemy z wizą. Białoruska kuchnia i litewskie piwo Przygody historyka na białoruskich targach książki Grodno Batorego, Tyzenhauza, Orzeszkowej i Nałkowskiej Samochodem po białoruskich drogach Kąpiel w Świtezi - śladami wielkiej miłości wieszcza Opustoszałae polskie wsie na Białorusi Radziwiłłowie. Bohaterowie czy zdrajcy? (Kiejdany, Taurogi, Szawle, Teszle) Rajza przez Żmudź - mistyczna Góra Krzyży Bułak-Bałachowicz - Białorusin, który przyznawał się do polskości Kowno, najbardziej litewskie z miast Prohibicja po litewsku i świńskie uszy z grochem Kaziuki i śledzie z grzybami Śladami Marszałka na Wileńszczyźnie (Druskienniki, Bezdany, Pikieliszki) Wilno po polsku, twierdza w Trokach i zagadkowi Karaimi.

Imperium Sodomy i jego sojusznicy

Paweł Lisicki

Stałą cechą rewolucji jest dokonywanie czystek pamięci. Każda epoka ma swoją wrażliwość i w XXI wieku chwilowo drastyczna walka z przeszłością nie uchodzi. Radykałowie wolą raczej metodę drobnych kroków. Zamiast niszczyć stare dzieła, palić je lub zakazywać ich czytania, można przecież nieco je tylko poprawić. Gdyby kiedyś prawa do wydawania dzieł polskich pisarzy dostały się w ręce apostołów wokeizmu, nie ostałby się kamień na kamieniu: stracilibyśmy i Adama Mickiewicza, i Henryka Sienkiewicza, nie wspominając o Zygmuncie Krasińskim czy Bolesławie Prusie. Każdego by potraktowano z innego paragrafu. Jednego za domniemany antysemityzm, drugiego za rasizm, trzeciego za ksenofobię, a wszystkich za patriarchalizm i maskulinizm. Na razie Polacy są daleko z tyłu. Z czyszczeniem pamięci mogli się stykać w Kościele, po soborze watykańskim II. Zniknęły wtedy tzw. psalmy złorzeczące (Pan Bóg się nie gniewa, Pan Bóg kocha wszystkich), znacznie okrojono odniesienia do groźby piekła, postawiono nacisk na to, co pozytywne i co budzi nadzieję. Postępowi teologowie próbują dowieść, że Biblia nie potępia homoseksualizmu. Według nich grzech sodomski miał być formą pogwałcenia prawa gościnności, a wtedy reszta już pójdzie z górki. Kto nie jest gościnny, ten nie chce imigrantów. Kto nie jest gościnny, ten nie troszczy się o zasoby Ziemi i beztrosko wydycha CO2 do atmosfery. Imperium Sodomy na pewno nie ustąpi. Tam, gdzie siła zderza się z racją, ta druga często musi przegrać.

Miłość nie zna Granic. Życie i cierpienie największej węgierskiej stygmatyczki

Erzsébet Galgóczy

Zapiski węgierskiej katoliczki, która przez 42 lata trwała w doświadczeniu choroby, przyjęła i nosiła na swoim ciele widoczne znaki męki Chrystusa - stygmaty. Połączenie powolnego fizycznego wyniszczania z głęboką, intymną więzią z Chrystusem i Maryją, przerażający ból i duchowa, szlachetna radość - mogą stanowić rodzaj chrześcijańskiego świadectwa na wskroś szokujący. W tej zdumiewającej książce Erzsebet wyprowadza nas na teren wręcz przeklęty, w obszar ludzkiego cierpienia, gdzie wydaje się, że Bóg zbankrutował, by w samym środku osobistego piekła na ziemi ogłosić nam potęgę Zmartwychwstałego, zaświadczyć o tym, że miłość Boga pełnym blaskiem potrafi zajaśnieć w samym sercu ludzkiej kruchości. W każdym razie czeka czytelnika potężna konfrontacja z treścią tej książki. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe i uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderzą się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki. Co Bóg chciał zakomunikować współczesnemu pokoleniu poprzez znak, jakim była historia tej kobiety, żyjącej w trudnych czasach, gdy Węgry zanurzone były najpierw w mroku wojen, a potem w chorej rzeczywistości ateistycznego komunizmu? Ze wstępu ks. Prof. Roberta Skrzypczaka Moje męczarnie miały głębokość morza, ale było w nich również sięgające nieba szczęście pisała Erzsebet po 28 latach cierpienia. Nie ma na ziemi człowieka, z którym chciałabym się zamienić, nawet dzisiaj, gdy w moim ciele nie ma nic zdrowego. Jest mi bardzo dobrze. Oddawała siebie za grzechy innych. Cierpienie zbliżało ją do Chrystusa, a z Nim i Jego Matką łączyła ją niezwykle intymna relacja.

Istota miłości

Dietrich von Hildebrand

Pierwsze polskie tłumaczenie książki. Dietrich von Hildebrand dopiero około roku 1958 rozpoczął pracę nad książką, która dojrzewała w nim przez całe życie i obejmowała fenomenologiczną analizę miłości. Już w latach 20. dzięki pracom na temat mężczyzny i kobiety, miłości pomiędzy nimi oraz tematyki chrześcijańskiego małżeństwa stał się niezwykle popularny w katolickim środowisku. Uwagę przyciągała jego wzniosła wizja miłości pomiędzy mężczyzną i kobietą. Uznaje się, że Hildebrand był pionierem w głoszeniu nauki na temat podwójnego wymiaru aktu małżeńskiego - przekazywania życia lecz także małżeńskiej miłości. Nauka ta została wyraźnie sformułowana później przez II Sobór Watykański w Konstytucji Gaudium et spe. Na dalszych etapach swoich dociekań Hildebrand zaprezentował jeszcze obszerniejszą fenomenologię miłości, nie tylko analizę miłości małżeńskiej, lecz również wszystkich innych rodzajów miłości. Kiedy w 1971 r. ukazała się " Istota miłości", została uznana za najbardziej doniosły wkład w dziedzinę fenomenologii miłości od czasu ukazania się w roku 1913 rozprawy Maxa Schelera - "Istota i formy sympatii". Dietrich von Hildebrand (ur. 12 października 1889 we Florencji, zm. 26 stycznia 1977 w New Rochelle, Nowy Jork) niemiecki filozof i teolog katolicki zwany przez papieża Piusa XII XX-wiecznym Doktorem Kościoła, przez Josepha Ratzingera jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów, a wicekanclerza III Rzeszy Franza von Papena wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu. Urodził się i dorastał we Florencji w zeświecczonej rodzinie protestanckiej. Dopiero w 1914 roku nawrócił się wraz z żoną na katolicyzm i od tego czasu aż do śmierci codziennie przyjmował Komunię Świętą. Za życia Dietricha ponad stu jego przyjaciół i znajomych zostało katolikami. Radykalnie występował przeciw nazizmowi i komunizmowi. Postrzegał oba te systemy jako bliźniaczych braci w niegodziwości przejawiających ten sam materializm, to samo ubóstwienie państwa, ten sam totalitaryzm i ten sam ateizm. Od roku 1933 stale uciekał przed nazizmem, najpierw do Wiednia, w którym wykładał do 1938 r. Po Anschlussie Austrii, przedostał się do Szwajcarii, a potem do Francji, z której również musiał się ewakuować po ataku III Rzeszy w roku 1940. Poprzez Portugalię, a potem Brazylię, przedostał się do USA, gdzie podjął pracę wykładowcy filozofii na prywatnym jezuickim Uniwersytecie Fordham w Rose Hill. Dietrich von Hildebrand był pierwszym katolickim myślicielem, który odważnie i publicznie bronił encykliki Pawła VI Humanae vitae.