Tolerancja w czasach niepewności

Małgorzata Kossowska, Ewa Szumowska, Paulina Szwed

Żyjemy w zaskakujących czasach. Do tej pory wiele osób nie może uwierzyć w brexit, wybór Trumpa na prezydenta USA, kryzys zaufania do Unii Europejskiej, ani też w popularność skrajnie prawicowych ugrupowań w Europie. Wiele osób jednak te zmiany popiera. W Polsce duża część obywateli ze zgrozą obserwuje determinację, z jaką rządzący burzą demokratyczny ład: demolują niezależne sądy, niszczą wolne media, ograniczają możliwość tworzenia niezależnych organizacji []. Wiele osób jednak uznaje te działania za właściwe i pożądane, i na pewno niegroźne. Komentatorzy i badacze starają się za wszelką cenę te zmiany zrozumieć, odwołując się do tradycyjnych rozróżnień: zwykli ludzie (suweren) versus elita, prowincja versus miasto, religia versus jej brak, prawica versus lewica. I chociaż wymiary te są ciągle ważne w opisie złożoności świata społecznego, to jednak wydaje się, że straciły moc objaśniającą to, czego jesteśmy dzisiaj świadkami. Nie pozwalają także na przewidywanie, co nas czeka w bliższej lub dalszej przyszłości. W moim przekonaniu mamy do czynienia z pracą wybitną, co wynika z jej oryginalności i solidności materiału dowodowego. Z pracą o ogromnym ładunku poznawczym i (jeśli tylko ktoś zechce sobie zadać trochę trudu) ogromnej wartości pragmatycznej. Z pracą, która mimochodem, ale z całą jaskrawością ukazuje absurdy życia politycznego w Polsce. Z recenzji prof. Wiesława Łukaszewskiego Oryginalność (by nie rzec rewolucyjność) to pierwsza i niekwestionowana zaleta tej książki. Innym jej walorem jest niezwykłe bogactwo prezentowanych treści i wielka erudycja Autorek. Jeszcze inna ważna cecha Tolerancji w czasach niepewności to jej aplikacyjność. Jest to jednak aplikacyjność nie bezpośrednia, lecz może nawet tylko (i aż!) potencjalna. Autorki słusznie przyznają, że potrzebne są dalsze solidne badania empiryczne nad możliwością bezpośredniego wykorzystania prezentowanych przez nie odkryć w praktyce życia społecznego. Z recenzji wydawniczej prof. Dariusza Dolińskiego

Gdzie podziewa się nasza pamięć. Od pamięci autobiograficznej do pamięci zbiorowej

Tomasz Maruszewski

Każdy z nas ma swoją pamięć to dzięki niej wiemy, kim jesteśmy. Ale czy istnieje jakieś My, które swoją tożsamość również buduje na pamięci? A jeśli tak, to czy pamięć owego My, pamięć zbiorowa, składa się z pamięci indywidualnych, autobiograficznych? To byłoby zbyt proste. Tak jak zbiorowość nie jest wyłącznie sumą jednostek, tak samo pamięć zbiorowa nie może być sumą jednostkowych pamięci. Istnieją wprawdzie pewne analogie, lecz mogą one posłużyć tylko jako wskazówki do badania tego złożonego zjawiska, interesującego zarówno dla psychologów, jak i dla historyków, antropologów, socjologów czy literaturoznawców. Zagadnienie pamięci zbiorowej ma więc charakter interdyscyplinarny. Przedstawiciele różnych dziedzin szukają odpowiedzi na pytanie, co owa pamięć zawiera, jakie informacje trafiają do jej zasobów, a jakie z niej znikają lub są wymazywane. Z pamięcią zbiorową łączą się bowiem pewne procesy: jej formowania, zniekształcania, a nawet zawłaszczania. To, do jakiej pamięci się odwołujemy czy tej, która gloryfikuje naszą przeszłość, celebruje męczeństwo i chwali dokonania, czy może tej, w której obraz naszej wspólnoty jest nieco mniej idealizowany wywiera istotny wpływ na to, jak traktujemy samych siebie, a także innych ludzi, tych, którzy tworzą odrębne zbiorowości. Znacząco wpłynie też na naszą przyszłość, którą dopiero zbudujemy. Książka Tomasza Maruszewskiego jest cennym źródłem wiedzy psychologicznej nie tylko o tym, jak tworzy się i jak funkcjonuje pamięć zbiorowa, lecz przede wszystkim o tym, w jaki sposób jest użytkowana w społecznej codzienności. Ma to szczególne znaczenie w społeczeństwach trapionych przez konflikty światopoglądowe czy polityczne, bo skonfliktowane strony tworzą odmienne wersje zbiorowej pamięci dotyczącej tych samych faktów, zdarzeń czy idei. Zrozumienie istoty wielu konfliktów społecznych jest tym samym niemożliwe bez rekonstrukcji różnych wersji pamięci zbiorowej. Z recenzji Wiesława Łukaszewskiego Książka podejmuje ważne zagadnienie relacji między pamięcią jednostki, zwłaszcza autobiograficzną, a pamięcią zbiorową. Ta ostatnia często bywała i wciąż bywa przedmiotem rozważań historyków i socjologów, jak również politologów i antropologów kulturowych. Ale zarówno ich pojmowanie, jak i sposoby badania stosowane w tych dziedzinach wiedzy albo w ogóle ignorowały osiągnięcia psychologii akademickiej, albo też czerpały z niej bardzo selektywnie. Tomasz Maruszewski, wychodząc od ustaleń swojej nauki dotyczących funkcjonowania pamięci jednostkowej, twórczo porównuje ją z pamięcią zbiorową. Znajduje wiele podobieństw między nimi, ale też znaczące różnice. Z recenzji Macieja Dymkowskiego Tomasz Maruszewski profesor psychologii, wybitny badacz pamięci autobiograficznej, od pewnego czasu zajmuje się też pamięcią zbiorową. Pracuje na Wydziale Zamiejscowym Uniwersytetu SWPS w Sopocie. Specjalizuje się w psychologii poznawczej, ale w kręgu jego zainteresowań badawczych znajdują się również zagadnienia z pogranicza psychologii poznawczej i psychologii emocji, takie jak poznawcza reprezentacja emocji. Autor Psychologii poznania i Pamięci autobiograficznej, współautor monografii Emocje aleksytymia poznanie (wspólnie z Elżbietą Ścigałą) oraz Psychologii. Podręcznika akademickiego. Opublikował wiele artykułów naukowych, a także prac popularyzatorskich. Ma dwoje dzieci Joannę i Krzysztofa. Pasjonuje się muzyką barokową i fotografią.

Trylogia Diny (Tom 2). Syn szczęścia

Herbjorg Wassmo

Nagroda Księgarzy Norweskich przyznawana za najlepszą książkę dekady (1990) Syn szczęścia jest drugą, długo oczekiwaną częścią kultowej norweskiej trylogii, którą rozpoczyna bestsellerowa i owiana już legendą Księga Diny. Cykl Trylogia Diny kończy zaskakujący tom 3. Dziedzictwo Karny (2017). Matka zabija swojego rosyjskiego kochanka. Świadkiem morderstwa jest jej jedenastoletni syn. Zostaje sam z prawdą i nie może nikomu powiedzieć, dlaczego wrzosy koło mężczyzny zabarwiły się na czerwono. Jednak pytań bez odpowiedzi jest więcej: Czy świadek jest winny? Czy milczenie jest kłamstwem? Czy matka ma prawo poświęcić, kogo chce? Powieść opowiada o losach Benjamina, syna Diny z Reinsnes i ukazuje jego dojrzewanie od chłopca do mężczyzny. Tytułowy bohater poszukuje Diny w Berlinie, ale także w kobietach, które spotyka: w żonie garbarza z Troms, w Karnie ze szpitala polowego pod Dybbl oraz w córce profesora, Annie, która jest zaręczona z jego najlepszym przyjacielem. * "Nowa, wielka Wassmo." Tinic Talén, VG "Opowieść o Benjaminie staje się czymś więcej, niż tylko legendą. Wassmo przedstawia własną fikcję oraz bawi się nią. Linn Ullmann, Dagbladet Herbjrg Wassmo to wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesterlen. Zadebiutowała w 1976 roku zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, zasłynęła jednak jako powieściopisarka. Jest autorką wielu znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, między innymi otrzymała prestiżową Nagrodę Literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz nagrodę im. Amalie Skram. Jej najpopularniejszą książką jest Księga Diny, która została zekranizowana w roku 2002. Herbjrg Wassmo napisała również wiele noweli i sztuk teatralnych. Jej książki zostały przetłumaczone na 26 języków, między innymi angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, rosyjski, japoński i hebrajski.

Psychologia Okrągłego Stołu

Andrzej Friszke, Janusz Grzelak, Mirosław Kofta, Adam Leszczyński, ...

Okrągły Stół został uznany wśród psychologów na całym świecie za wielki sukces negocjacyjny, który pozwolił rozwiązać bardzo trudny konflikt społeczno-polityczny w sposób cywilizowany. Czy można w pokojowy sposób zakończyć konflikt polityczny dzielący kraj na dwoje? I jak przekroczyć głęboką polaryzację polityczną? Te dwa pytania są dziś równie aktualne, co w 1989 roku, kiedy opozycja i władza w Polsce usiadły do wspólnych rozmów przy Okrągłym Stole. Chociaż historia się nie powtarza, ufamy, że doświadczenie Okrągłego Stołu pozostaje bardzo ważną i ponadczasową lekcją, także na poziomie techniki politycznej. Książka zawiera zapis rozmów pomiędzy ludźmi zaangażowanymi bezpośrednio i pośrednio w Okrągły Stół (Janusz Reykowski i Janusz Grzelak) oraz komentatorów prezentujących różne punkty widzenia: psychologiczny (Mirosław Kofta), historyczny (Andrzej Friszke) i społeczny (Wiktor Osiatyński). Poza zapisem rozmów są w niej również dwa aktualne eseje dotyczące oceny tego ważnego wydarzenia społeczno-politycznego: Od Okrągłego Stołu do autorytarnej kontrrewolucji Janusza Reykowskiego i Okrągły Stół bez legend mówią dokumenty Andrzeja Friszkego, a także niepublikowany wcześniej artykuł Wiktora Osiatyńskiego z 1991 roku Obrady Okrągłego Stołu w Polsce. Chcielibyśmy, żeby po naszą książkę sięgnęli wszyscy żywo zainteresowani życiem politycznym, ale też historią najnowszą. Warto jednak zwrócić uwagę, że książka ta może być szczególnie przydatna osobom zajmującym się w swoich studiach lub w pracy badawczej konfliktem politycznym i procesami negocjacyjnymi (w psychologii społecznej i politycznej, socjologii, politologii i tak dalej). Mogą w niej poszukiwać odpowiedzi na fundamentalne pytanie, jakie warunki muszą być spełnione, by udało się konstruktywnie rozwiązać konflikt uważany za nierozwiązywalny (intractable). Ważnym pytaniem jest więc nie tylko, jak to było możliwe w Polsce, lecz także jaka lekcja płynie z analizy procesu Okrągłego Stołu w odniesieniu do innych konfliktów. Czego mogą się dowiedzieć ludzie, którzy zajmują się występującymi dziś pod każdą szerokością geograficzną konfliktami (etnicznymi, religijnymi, politycznymi, gospodarczymi), z przeprowadzonej przez nas analizy fenomenu Okrągłego Stołu? Czy rozwiązania przyjęte przy Okrągłym Stole da się zastosować w innych czasach i w innych okolicznościach? To pytania, na które dziś jeszcze nie znamy odpowiedzi. ze Wstępu Mirosława Kofty i Adama Leszczyńskiego Rekomendacje: Okrągły Stół wciąż budzi kontrowersje zarówno jego geneza, jak przebieg i rezultaty. Wczorajsi więźniowe zasiedli do negocjacji z wczorajszymi strażnikami więzień. Ta książka mówi o psychologicznych uwarunkowaniach, które wyznaczały postawy negocjatorów z obu stron. Dla mnie, uczestnika obrad Okrągłego Stołu, był to wielki zbiorowy sukces polskich elit politycznych, które wykorzystały konstelację międzynarodową (przemiany w Związku Sowieckim) i wypracowały pokojowy mechanizm demontażu dyktatury. Okrągły Stół otworzył drogę do wyborów 4 czerwca 1989 roku, które stały się narodowym referendum na rzecz demokracji. Wciąż jednak niemało jest takich, którzy widzą w nim zdradziecką zmowę czerwonych z różowymi, albo też zręczny manewr komunistów, który pozwolił im zachować władzę i pieniądze. Kto ma rację? Adam Michnik Czyż nie jest zastanawiające, że nasz kraj, słynący z rokoszy, insurekcji i powstań, w ostatnim stuleciu dwukrotnie wywalczył suwerenność i demokrację nie w krwawym boju, ale przy stoliku negocjacyjnym? W tej specyficznej walce o której dziś wielu wolałoby zapomnieć liczyła się rozwaga, zaufanie, racjonalność i świadomość zewnętrznych uwarunkowań. Cnoty nie żołnierza, lecz psychologa. W książce Psychologia Okrągłego Stołu Janusz Reykowski i Janusz Grzelak, wybitni naukowcy, zaangażowani po przeciwnych stronach negocjacji 1989 roku, w pasjonujący sposób opowiadają o procesie, którego przebieg stał się wzorem pokojowego przekazania władzy dla całego regionu. W odkrywaniu tła epoki towarzyszą im znawca psychologii społecznej, konstytucjonalista i dwaj historycy. Nie jest to jednak wyłącznie opowieść o przeszłości ta książka to lekcja, że skoro nawet po półwieczu opresji dało się odbudować zaufanie, ostudzić emocje i wypracować zasady współdziałania, to może i my powinniśmy myśleć o przyszłości Polski z większym optymizmem. Michał Bilewicz

Bez litości. Poznaj moc treningu mentalnego

Erik Bertrand Larssen

Nie ważne co robisz, bądź najlepszy. To mantra powtarzana przez Larssena w tej niesamowitej książce. Autor daje Ci przydatne narzędzia, żebyś stał się lepszą wersją siebie samego. Larssen pomaga Ci spojrzeć na życie z dystansu i tak pokierować swymi uczuciami, aby zacząć myśleć inaczej. Książka zmotywuje Cię do tego, aby przekraczać swoje granice i pokaże, że nie ma litości, jeśli chodzi o Twój własny rozwój. Bez litości różni się od innych książek o samorozwoju. Opowiada ona wspaniałą historię o małym chłopcu, który był wiele lat ofiarą bullingu, wiecznym przegranym, a który jednak chciał czegoś więcej od życia i swojej przyszłości. Dzięki tej książce możesz uczestniczyć w podróży Larssena, podczas której stawał się coraz silniejszą i odnoszącą sukcesy osobą. Autor opowiada w niej, jak radzić sobie z kłopotami i pokazuje jak małe modyfikacje mogą zmienić Twoje życie. Wszyscy w Norwegii kupili tę książkę. Biznesmeni, najlepsi sportowcy, studenci i sfrustrowane gospodynie domowe, ponieważ Larssen może pomóc im wszystkim. Wielu wielkich sportowców i biznesmenów używa jego metod dzięki, którym sięga po swoje cele i marzenia. Spotkasz niektórych z nich w tej książce, i również otrzymasz specyficzne rady i narzędzia, które pomogą Ci także to osiągnąć. Poznaj metodę najbardziej fenomenalnego trenera mentalnego w Norwegii! Zastanawiasz się, jak uwolnić swój potencjał i osiągać wyniki, których się po sobie nie spodziewasz? Trener mentalny Erik Bertrand Larssen sprawia, że rekiny biznesu, najlepsi norwescy sportowcy i zupełnie zwykli ludzie osiągają swoje cele, zarówno w życiu codziennym jak i zawodowym. Jego metoda odnosi sukces, raz za razem. Erik Bertrand Larssen był zawodowym żołnierzem, służył w wojskach spadochronowych, ukończył także ekonomię. Uczestniczył w wielu misjach zagranicznych organizowanych pod egidą norweskich sił specjalnych. Ma również duże doświadczenie w biznesie. W 2010 roku założył firmę Bertrand AS i jest obecnie rozchwytywanym mówcą motywacyjnym.

Seria o komisarzu Williamie Wistingu (Prequel). Gdy mrok zapada

Jorn Lier Horst

Poznajcie Williama Wistinga z czasów jego młodości! Tutaj wszystko się zaczyna! Stavern 1983: Zbliża się Boże Narodzenie, śnieg sypie obficie. William Wisting jest świeżo upieczonym ojcem bliźniaków, a także młodym i ambitnym konstablem w policji. Podczas brutalnego napadu, niespodziewanie znajduje się w centrum dramatycznych wydarzeń. Jednak dochodzenie w tej sprawie przejmują bardziej doświadczeni policjanci. Dzięki przyjacielowi, trafia na ślad innego przestępstwa. Nie tylko niewyjaśnionego, ale prawdopodobnie także niewykrytego morderstwa. W zaciszu starej, zrujnowanej stodoły, stoi wiekowy samochód podziurawiony kulami. I wiele wskazuje na to, że kierowca nie wyszedł z opresji żywy. Sprawa ta ukształtuje Williama Wistinga jako policjanta i da mu wiedzę o tym, że niedaleko pada jabłko od jabłoni Preguel wyjątkowej serii o komisarzu Williamie Wistingu.  Gdy mrok zapada to nordic noir w najczystszej postaci. Opisy codziennej pracy policjanta są jak zwykle bardzo dokładne i interesujące, a intryga dobrze skonstruowana. Mamy przecież do czynienia z jednym z najbardziej doświadczonych twórców norweskich kryminałów. Fani serii otrzymują dokładnie to, do czego są przyzwyczajeni: wiarygodne, wyważone, a w tej części także nostalgiczne opisy środowiska policyjnego w czasie zmian zachodzących na początku lat 80-tych. Zaś dla nowych czytelników będzie to przystawka zaostrzająca apetyt na resztę serii. - Elin Brend Bjrhei, VG Horst udowadnia że jest mistrzem w opowiadaniu kryminalnych historii. - Rafał Chojnacki, deckare.pl

Verlaque i Bonnet na tropie (Tom 3). Morderstwo w winnicy

M. L. Longworth

W trzeciej porywającej powieści z kryminalnej serii: Verlague i Bonnet na tropie miasto Aix-en-Provence zalewa fala zbrodni. Właściciel winnicy Olivier Bonnard jest zdruzgotany, gdy odkrywa, że z jego piwnicy zostaje skradziony zapas bezcennego, starego wina. Wkrótce potem w Palais de Justice pojawia się Monsieur Gilles dArras, by zgłosić kolejne tajemnicze zaginięcie. Jego żona Pauline zniknęła. Madame zawsze była bardzo silną kobietą, ale w ostatnich tygodniach wałęsała się po mieście w kapciach i bez powodu wybuchała płaczem. Kiedy pojawia się mistral i łagodzi upały późnego lata, komisarz Paulik odbiera pilny telefon od Bonnarda właśnie odnalazł on Pauline dArras w winnicy. Martwą. Verlaque i Bonnet po raz kolejny prowadzą dochodzenie w ich jak dotychczas najbardziej skomplikowanej sprawie. Urodzona w Kanadzie M.L. Longworth mieszka w Aix-en-Provence od 1997 r. Jej malownicze powieści kryminalne wydają się wręcz wyrastać z żyznej miejscowej ziemi, która nadaje się zarówno do uprawy winogron, jak i do grzebania ciał. Wiele wspaniałych widoków, wiele butelek wina Trzeba wybaczyć czytelnikom, że kręci im się w głowie. New York Times Ta uważana za kryminał powieść jest niezwykle zajmująca. Dynamika relacji między Verlakiem a jego dziewczyną fascynuje. Ale tym, co tak naprawdę czyni pisarstwo Longworth wyjątkowym, jest jej głęboka znajomość francuskiej historii, krajobrazu, kuchni, a nawet współczesnych kawiarni i restauracji To niezwykle nastrojowy kryminał, w którym zawarty jest pokaźny ładunek wiedzy. Booklist Uwspółcześniona wersja klasycznej powieści detektywistycznej, okraszona często zjadliwym humorem, z interesującym wątkiem związku dwojga głównych bohaterów oraz eksperckie spojrzenie na popularne atrakcje turystyczne. Denver Post Mary Lou Longworth mieszka w Aix-en-Provence od 1997 roku. Pisała o tym regionie dla Washington Post, Timesa (Wielka Brytania), Independent (Wielka Brytania) i czasopisma Bon Appétit. Jest autorką dwujęzycznego zbioru esejów Une Américaine en Provence, wydanego przez La Martiniere w 2004 roku. Czas spędza w Aix, gdzie pisze, oraz w Paryżu, gdzie prowadzi kursy pisarstwa na New York University. W serii Verlaque i Bonnet na tropie ukazały się dotychczas: Śmierć w Château Bremont Morderstwo przy rue Dumas

Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie?

Johan Harstad

Rok 1999. Ostatni rok przed wkroczeniem ludzkości w nowe tysiąclecie. Mattias przyszedł na świat trzydzieści lat wcześniej, w noc pierwszego lądowania człowieka na Księżycu. Pracuje jako ogrodnik, a jego największym marzeniem jest nieprzeszkadzanie nikomu, pozostanie anonimowym trybikiem w wielkiej maszynerii wszechświata. Od ośmiu lat jest z tą samą dziewczyną, ma pracę, którą kocha, oraz wielkie pudło książek poświęconych podbojowi kosmosu. Ma również przyjaciela, który gra w zespole i właśnie przygotowuje się do koncertu na Wyspach Owczych. Mattias zgadza się towarzyszyć mu w charakterze dźwiękowca. Planuje wrócić do domu po tygodniu, okazuje się jednak, że niewiele trzeba, by wywrócić do góry nogami jego stabilne, zdawałoby się, życie. Wystarczy jedna kropla, by ocean zalał ląd. Minie wiele czasu, zanim Mattias wróci do domu. By to zrobić, musi najpierw zniknąć. Ta paradoksalna potrzeba bycia dostrzeganym bez robienia wokół siebie hałasu i zamieszania odróżnia bohatera Harstada od wszystkich innych dręczonych lękami egzystencjalnymi mężczyzn we współczesnej literaturze [...]. To bardzo ambitny debiut. Publishers Weekly Surowe krajobrazy i opisy mieszkańców Wysp Owczych odgrywają istotną rolę w poetyckiej opowieści Harstada, na wpół dramatycznej i na wpół komicznej, wykonującej zwroty z każdą kolejną stroną książki, w miarę jak Mattias uświadamia sobie, że nie ma absolutnie żadnej kontroli nad swoim losem. To współczesna saga o pojazdach kosmicznych, lodowych krach i marzeniach o Karaibach, którą czyta się z niezwykłą przyjemnością. Kirkus Reviews Podobnie jak Jonathan Safran Foer, Harstad łączy zabawę formą i wyszukane słownictwo z urzekającą bezpośredniością emocjonalną. Dedi Felman, Words Without Borders Nie sposób zaprzeczyć, że Johan Harstad ma zupełnie wyjątkowy styl, jednocześnie bardzo konkretny i wzniosły [...]. Umiejętności wyczarowywania historii i konstruowania wokół niej czasu i przestrzeni z taką językową wprawą nie da się nauczyć. Trzeba się z nią urodzić. Krajan Harstada, Knut Hamsun, musi radować się w swoim niebie czy gdziekolwiek jest. Jakob Levinsen, Jyllands-Posten Johan Harstad (ur. 1979 w Stavanger) zadebiutował w roku 2001 zbiorem Herfra blir vi bare eldre (Od teraz tylko się starzejemy). W kolejnym roku opublikował zbiór opowiadań Ambulanse (Ambulans), a w roku 2005 ukazała się jego pierwsza powieść, Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie. W roku 2009 na podstawie powieści nakręcono serial telewizyjny, w którym, u boku znanych skandynawskich aktorów, występował Chad Coleman. Książka poza Norwegią została wydana w dwunastu krajach. Johan Harstad jest także dramaturgiem. Jego utwory sceniczne zostały opublikowane w roku 2008 w zbiorze pod tytułem Bsider (Strona B). W tym samym roku Harstad otrzymał posadę dramaturga w Norweskim Teatrze Narodowym. Dwa lata później opublikował dramat Osv. (Itd.), który zebrał świetne recenzje i został nominowany do kolejnej edycji nagród Brageprisen. Oprócz działalności literackiej Johan Harstad zajmuje się także grafiką, produkcją muzyczną, filmem i fotografią, w ramach prowadzonej przez siebie organizacji pod nazwą LACKTR (znanej także jako The Lacktr Prpgnda Community). Od roku 2002 LACKTR odpowiedzialna jest za projekty graficzne wszystkich książek Harstada ukazujących się w Norwegii. Organizacja ma charakter non profit i współpracuje z wieloma norweskimi pisarzami, muzykami oraz twórcami sztuk wizualnych.