Przekłady Literatur Słowiańskich. T. 5. Cz. 2: Bibliografia przekładów literatur słowiańskich (2013)

red. Bożena Tokarz

„Przekłady Literatur Słowiańskich”. Tom 5, część 2: Bibliografia przekładów literatur słowiańskich (2013) odnotowuje tłumaczenia z jednego roku z literatury bułgarskiej, chorwackiej, czeskiej, macedońskiej, serbskiej, słowackiej i słoweńskiej na język polski oraz z literatury polskiej na wymienione języki. W ten sposób łatwiej jest zapanować nad materiałem, a informacje opracowywane są na bieżąco. Z zestawień bibliograficznych można odczytać wiele o życiu literackim, jego instytucjach wydawniczych i promujących literatury słowiańskie w Bułgarii, Chorwacji, Czechach, Macedonii, w Polsce, Serbii, Słowacji i Słowenii. Dlatego bibliografia została wzbogacona o komentarze, których autorzy opisują zarysowujące się prawidłowości w zakresie recepcji literatury obcej (słowiańskiej) przez Słowian w kontekście jednostkowej kultury, zapotrzebowania na odmienność lub potwierdzenia siebie. Analizując bibliografię przekładów, odnajdują argumenty na temat funkcji kontekstu kultury przyjmującej w transferze oryginału w stosunku do roli i wartości oryginału w systemie kultury wyjściowej. Na podstawie bibliografii przekładów wnioski na ten temat dotyczą przede wszystkim dokonanych wyborów. W niniejszym tomie autorzy komentarzy objęli swoją refleksją nie tylko zgromadzoną w nim bibliografię, lecz okres szerszy, a mianowicie lata 2007–2013, odnosząc się w ten sposób do tomu 4, części 2. W kolejnych tomach komentarze będą dotyczyć aktualnie przedstawionego materiału bibliograficznego. Publikacja adresowana jest do badaczy literatur i kultur słowiańskich (w tym polskiej), studentów oraz do wszystkich zainteresowanych wiedzą na temat innych kultur słowiańskich. Wersja elektroniczna nie zawiera płyty CD

LUST. Letnicy 6: Historia Bodil - opowiadanie erotyczne (#6)

Ane-Marie Kjeldberg

Dyrektor Bodil Eriksen zaszywa się sama w należącym do niej i jej brata Christiana domku letniskowym nad Morzem Północnym, żeby mieć trochę czasu na refleksję przed ślubem z wyrafinowanym Ibem. Wkrótce zjawia się tam Bue Ravn, bezczelny i zarazem atrakcyjny stolarz, który ma naprawić w domu kilka rzeczy. Kobieta uważa, że Bue zdecydowanie na zbyt wiele sobie pozwala, i pełna wzburzenia usiłuje go poskromić. Nie udaje jej się to, a konflikty między nimi przybierają na sile. Napięta atmosfera staje się niemalże nie do zniesienia i eksplozja jest już tylko kwestią czasu.

W poszukiwaniu skradzionego czasu

Aleksandra Janusz

Mistrz Antoni od pół wieku prowadzi swój warsztat przy ulicy Nakielskiej w Tarnowskich Górach. Choć już dawno mógłby porzucić pracę, wciąż zasiada zgięty w pałąk do biurka i naprawia kolejne zegary. Tego dnia do zakładu przychodzi o pokolenie młodszy Paweł. Antoni dobrze pamięta, jak ten za dzieciaka biegał z jego synem. Teraz po młodym chłopcu nie ma ani śladu. Wraz z wiekiem uleciały też dobre maniery. Po niezbyt uprzejmej wymianie zdań klient płaci i zamyka za sobą drzwi. Chwilę później okazuje się, że z lady zniknęła drewniana klepsydra o właściwościach, o których złodziej nawet nie śnił.

Pierwsza miłość

Iwan Turgieniew

„Pierwsza miłość” to utwór Iwana Turgieniewa, uznawanego za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli literatury rosyjskiej oraz twórcę tak zwanego rosyjskiego realizmu krytycznego. „Pierwsza miłość” to krótki utwór, przesycony atmosferą pierwszych, jeszcze dziecięcych uczuć miłosnych, wiążących się z tragizmem, jak i również pięknem doświadczenia zamiłowania. Autor w dziele bardzo dokładnie przedstawia wpływ miłości na różne postacie, pokazując w ten sposób do czego może doprowadzić to wielkie uczucie.

Nie igra się z miłością. Komedia w trzech aktach

Alfred de Musset

Dramat miłosny rozgrywający się pomiędzy synem barona Oktawem, Kamilą, jego wychowaną w klasztorze siostrzenicą, oraz jej mleczną siostrą Rozalką. Zgodnie z wolą rodziców Oktaw i Kamila mają się pobrać. Jednak kobieta opiera się zalotom, nauczona w klasztorze, że mężczyźni przynoszą tylko ból i cierpienie. Oktaw przenosi więc swoje zainteresowanie na Rozalkę, która zostaje wykorzystana do miłosnej gry, ostatecznie zakończonej wielką tragedią.

Найкоротша історія часу

Стівен Гокінґ, Леонард Млодінов

2022 Бестселер The New York Times 2022 Книга 21161 по фізиці 2022 Серія науково-популярних книг «Фундація» Стівена Гокінґа називають сучасним Енштейном за наукові праці з космології та теоретичної фізики. Професор Кембриджського університету й геніальний учений, він, як ніхто інший, багато зробив для популяризації сучасної науки. Разом з американським фізиком і математиком Леонардом Млодіновим створив «Найкоротшу історію часу», що вперше побачила світ 1988 року й чотири роки поспіль була в списку бестселерів лондонської The Sunday Times. За наступні 20 років книжка була видана 10 мільйонами примірників, перекладена 35 мовами, переписана в дусі нових відкриттів і ще сьогодні здобуває собі все нових і нових захоплених читачів. Людство зібрало силу-силенну знань про космос, за допомогою надшвидких комп2019ютерів і надпотужних телескопів побачило народження та смерть далеких зірок. Але коли народився сам Усесвіт? Яка природа часу та чи існував він до Великого вибуху? Чи можливий його зворотний біг і чи такі вже фантастичні мрії про подорожі в часі? Пояснити суть найскладніших наукових теорій зрозумілою мовою за допомогою єдиної формули 2014 задача, підвладна лише Стівенові Гокінґу. Та головне запитання він лишає відкритим2026

Франкенштейн, або Сучасний Прометей

Мері Шеллі

Мері Волстонкрафт Шеллі (179720131851) 2014 англійська романістка, авторка оповідань, драматург, есеїст, біограф. Найбільшого визнання Мері здобула як авторка готичного роману «Франкенштейн, або Сучасний Прометей» (1818), який вважають раннім прикладом наукової фантастики. У цьому творі авторка порушує питання небезпеки пізнання і демонструє ймовірні наслідки спроби приміряти на себе роль Бога: у романі чудово передано страхи перед науковим прогресом і поширенням знань. Віктор Франкенштейн стає на одну сходинку з Богом, створюючи нове життя в подобі монстра. Віктор не зупиняється ні перед чим, щоб досягти мети, але зрештою залишається розчарованим результатом своєї праці 2014 тягар відповідальності за створене життя руйнує всі його задуми.

Dżuma & Cholera

Patrick Deville

31 maja 1940 roku. Z paryskiego lotniska startuje ostatni samolot Air France, pełen bogatych uchodźców. Przygląda im się, z lekką pogardą, pewien pan z siwą bródką. On jeden nigdzie nie ucieka. Bilet na ten lot zarezerwował już kilka miesięcy wcześniej. Wraca do Wietnamu, który od dawna jest jego prawdziwym domem. Ten starszy pan to bakteriolog Aleksander Yersin, uczeń Ludwika Pasteura. Urodził się w 1863 roku w kantonie Vaud w Szwajcarii, po śmierci ojca. Dorastał w Morges u boku matki ewangeliczki, która prowadziła pensjonat dla dobrze ułożonych panien (koczkodanów, jak je nazywał). Żeby się uwolnić od tych malarskich i literackich głupot i poświęcić zgłębianiu wiedzy, wyjechał na studia do Marburga. Potem trafił do Instytutu Pasteura, gdzie między innymi prowadził badania nad toksyną błonicy. Marzyło mu się jednak coś więcej niż tylko praca naukowa. Wzorem był dla niego Livingstone, lekarz i odkrywca, zaginiony w Afryce, a później odnaleziony przez Stanleya. Taką Afryką Yersina staną się Indochiny, gdzie urządzi sobie coś na kształt małego królestwa, a w 1895 roku, podczas epidemii w Hongkongu, pierwszy wyizoluje bakterię dżumy i zbada jej właściwości. Wkrótce stworzy przeciw niej szczepionkę, którą zacznie wytwarzać na dużą skalę. Ale na bakteriologii jego zainteresowania się nie skończą Dżuma & Cholera całkowicie odbiega od kanonów tradycyjnej powieści biograficznej. Autor nie dba o chronologię. Epizody z długiego, barwnego życia Yersina, godne pióra Vernea czy Conrada, raz po raz porównuje z przypadkami z krótkiego, awanturniczego żywota Artura Rimbauda. Spokojowi azjatyckiej egzystencji uczonego przeciwstawia polityczny chaos i barbarzyństwo XX-wiecznej Europy wstrząsanej wojnami i rewolucjami. Ta dwoistość znajduje odbicie w języku książki, który od zimnej sprawozdawczości przeskakuje nieoczekiwanie do fajerwerków prozy poetyckiej.