Hypatia. Hypatie

Charles-Marie-René Leconte de Lisle

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Utwór poświęcony niezwykłej kobiecie. Hypatia z Aleksandrii (355-415) aleksandryjska filozofka neoplatońska, matematyczka; córka Teona z Aleksandrii, zwana również męczennicą nauki była aktywna na polu nauki i filozofii. Całe życie spędziła w Aleksandrii. Hypatia nie była praktykującą poganką. Nie czyniła różnicy między swymi pogańskimi i chrześcijańskimi uczniami. Opiekowała się wszystkimi studentami, niezależnie od ich światopoglądu. Dzięki temu cieszyła się powszechnym szacunkiem. Za czasów biskupa Teofila, odpowiedzialnego za zniszczenie Serapejonu, nie spotykały jej żadne szykany. Sytuacja zmieniła się po objęciu biskupstwa w 412 roku przez bratanka Teofila, Cyryla (późniejszego świętego Cyryla z Aleksandrii). Cyryl i inni księża zaczęli atakować aleksandryjską filozofkę i matematyczkę, oskarżając ją z ambon aleksandryjskich kościołów o czary i uprawianie satanizmu. W wyniku tego w 415 roku Hypatia została zamordowana. Wywleczono ją z powozu przed kościołem Caseareum, zdarto z niej ubranie, wyłupiono jej oczy i zabito. Bestialski mord dokonany na aleksandryjskiej uczonej był czymś niespotykanym nawet na ówczesne czasy. Oburzenie obecne również wśród wielu chrześcijan odbiło się głośnym echem w starożytnym świecie. Śledztwo w sprawie śmierci aleksandryjskiej matematyczki oparło się nawet o dwór cesarski, jednak dzięki potędze i wpływom Cyryla nikogo nie ukarano. Przełożyła Zofia Trzeszczkowska

W krainie niedźwiedzi

Antoni Ferdynand Ossendowski

Europa ten stary, przeludniony ląd bynajmniej nie jest jeszcze dobrze znana! Poza Polską, Niemcami, Francją i Anglią, Italią i Hiszpanią, Austrią i Belgią istnieją duże połacie, a nawet ludy, do naszych czasów zbadane i poznane zaledwie pobieżnie, czasami prawie zupełnie nieznane. Takim krajem jest półwysep Kolski, leżący pomiędzy Północnym Oceanem Lodowatym, a Morzem Białym. Wchodzi on, jako część składowa, do Rosji, a posiada wspólne granice z Finlandią, ojczyzną bystronogiego Nurmiego, i Norwegią, krajem malowniczych fordów, odważnych wikingów-wojowników i wilków morskich, Ibsena i Hamsuna wielkich pisarzy. I właśnie o zakątku, o ludziach zamieszkujących Półwysep Kolski, tę prawdziwa krainę niedźwiedzi opowiada niniejsza książka. Zapraszamy do lektury!

Garbus. The Crooked Man

Arthur Conan Doyle

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Dziennikarz Neville St. Clair w poniedziałek rano udał się do Londynu wcześniej niż zwykle, oświadczając, że ma do załatwienia dwie ważne sprawy i obiecując przywieźć zabawki dla dzieci. Następnie jego żona dostała telegraficzną wiadomość, że może odebrać oczekiwaną przesyłkę w poczcie nad Tamizą. Załatwiwszy sprawunki podczas drogi powrotnej przypadkiem mijała podejrzany zaułek, gdzie ujrzała swego męża w oknie domu. St Clair na jej widok zniknął jakby siłą przez kogoś odciągnięty. Usiłowała wejść, lecz uniemożliwił to gospodarz owego budynku. Po chwili wróciła z policją, przeszukano pokój, w którego oknie ostatni raz widziano zaginionego. W pokoju znajdował się Hugo Boone, kulawy żebrak z wykrzywioną wargą (za Wikipedią).

Ben Towit

Leonid Nikołajewicz Andriejew

Tekst w dwóch wersjach językowych: polskiej i rosyjskiej. Akcja opowiadania „Ben-Tobit” rozgrywa się w Jerozolimie „w ten straszny dzień, kiedy na świecie popełniono niesprawiedliwość, a Jezusa Chrystusa ukrzyżowano wśród złodziei na Gologocie. Tego dnia od samego rana kupca jerozolimskiego Ben-Tobita bolał ząb. Ten ból zaczął się dzień wcześniej i skończył zaraz po ukrzyżowaniu – to główny, raczej nieskomplikowany wątek fabularny tej historii. Jednak na tym rdzeniu, jakim jest postrzeganie bólu przez człowieka, autor układa wydarzenia o wiele ważniejsze i oczywiście bardziej tragiczne. Stają się niejako tłem dla „cierpienia” kupca, który nie zwraca uwagi na mękę trzech osób, nad którymi „jak czarne węże wiły się bicze żołnierzy rzymskich”. Reaguje tylko na własny ból...

Zaczątki słowiańskie u stoków Karpat

Izydor Szaraniewicz

Zaczątki słowiańskie u stoków Karpat: Plemię słowiańskie występuje w Europie w ogóle, a u stoków Karpat w szczególe, wyraźnie i pod tym sobie właściwym imieniem nie wcześniej, jak po upadku państwa Hunów 1400 lat temu, w czasie powszechnej wędrówki ludów. W owym to czasie, ku granicom państwa rzymskiego ruszyli Germanowie, a za nimi w ślad lawiną posunęli się Słowianie, którzy bądź sami, bądź też w przymierzu z tamtymi, postępowali przeważnie z krain na północ od Karpat leżących, z szczególnym naporem za rzekę Łabę i dolny Dunaj...

Hierarchia niebieska

Jan Domaszewicz

Mówiąc o istnieniu Aniołów, nadmienić należy, że są duchami czystymi, iż wielka jest liczba Ich. I teraz, przypomniawszy o istnieniu Aniołów, że są duchami czystymi i o niezliczonej Ich liczbie, mówić dalej będziemy o Hierarchii Niebieskiej, tj. o Chórach Anielskich. Kiedy Pismo św. na samym wstępie nam mówi: ˝Na początku Bóg stworzył niebo˝, rozumieć należy, że owo niebo nie było puste, tj. bez życia. Owóż, Stwórca człowieka wszechpotęgą, skinieniem swej woli, wyprowadził z niczego: czyli stworzył niezliczone zastępy Aniołów. Aniołowie jaśnieją jako słońce i gwiazdy, jako najpiękniejsze kwiaty na górnym Syjonie, są ozdobą tegoż. Te czyste duchy są obrazem Bóstwa, wyrażeniem światła, odbiciem świętości, piękna i dobroci Bożej. Sam rozum naprowadza na tę prawdę o istnieniu Aniołów: jeśli wielka jest różnica i stopniowanie między drobnym robaczkiem, których mnóstwo w jednej kropli wody się mieści, a mną i duszą moją, która poznaje świat i Boga daleko jeszcze większa jest różnica i stopniowanie między mną słabym, skończoną istotą, a Bogiem nieskończonym. Do Boga, wprawdzie, żadne stworzenie dosięgnąć nie może: w tej jednak przestrzeni niezmierzonej między człowiekiem a Bogiem, Bóg stworzył istoty wyższe ode mnie, stopniowo coraz większej doskonałości, słowem, całe Pismo św. odrzucić by należało, gdyby kto chciał nie uznać, zaprzeczać istnienia Aniołów.

Jadwiga. Duchowa droga królowej

Agata Łucja Bazak

Praca poświęcona rozwojowi duchowemu królowej Jadwigi, który niewątpliwie przekładał się na wszelkie podejmowane przez nią inicjatywy w zakresie sprawowanej władzy świeckiej, przyczyniające się do rozwoju kraju. Zawartość: Wykaz skrótów. Wstęp. Rozdział I: Udział Jadwigi Andegaweńskiej w liturgii Kościoła. 1. Znaczenie chrztu świętego w życiu Jadwigi. 2. Małżeństwo z Władysławem Jagiełłą. 3. Kształtowanie życia duchowego poprzez sakrament Pokuty i Pojednania. 4. Uczestnictwo we mszy świętej i innych nabożeństwach. 5. Sprawowanie Liturgii Godzin. Rozdział II: Wpływ Pani Wawelskiej na liturgię Kościoła w Polsce. 1. Współpraca z papieżem Bonifacym IX. 2. Umacnianie i rozwijanie kultu liturgicznego. 3. Budowa i uposażanie kościołów parafialnych. 4. Fundacje i przywileje zgromadzeń zakonnych. 5. Starania o formację liturgiczną i intelektualną duchowieństwa. Rozdział III: Działalność królowej na rzecz rozwoju kultu liturgicznego w Krakowie. 1. Troska o piękno kultu w katedrze wawelskiej. 2. Powołanie kolegium Psałterzystów. 3. Wyjednanie obchodów roku jubileuszowego. 4. Fundacje zgromadzeń zakonnych. 5. Wykaz ofiarowanych paramentów liturgicznych. Rozdział IV: Troska królowej Jadwigi o liturgię Kościoła na Litwie. 1. Chrzest Władysława Jagiełły i mieszkańców Litwy. 2. Pomoc Jadwigi w chrystianizacji Litwinów. 3. Fundacja katedry i biskupstwa wileńskiego. 4. Założenie i uposażenie kościołów parafialnych. 5. Utworzenie kolegium dla młodzieży litewskiej. Zakończenie. Bibliografia.

Św. Jan Chryzostom

Józef Birkenmajer

Opowieść o życiu i dziełach wybitnej postaci Kościoła powszechnego z czasów sprzed rozłamu i podziału na Wschodni i Zachodni. Urodził się około 347 (według źródeł zachodnich około 349) w Antiochii Syryjskiej, w zamożnej rodzinie jego ojciec był wysokiej rangi oficerem. Ojciec zmarł wkrótce po narodzinach Jana, który był wychowywany przez matkę Antuzę, pochodzącą z Grecji. Był uczniem pogańskiego filozofa Libaniosa i Ammiana Marcellina, najwybitniejszego historyka późnego antyku. W swoich mowach naśladował styl Demostenesa. Od 381 r. nauczał w kościołach Antiochii, a dzięki swym zdolnościom krasomówczym zyskał przydomek Złotousty. Za życia był nieustraszonym obrońcą moralności, piętnującym nadużycia wiernych, nawet cesarzy to właśnie ściągnęło na niego prześladowania. Jan Złotousty uprawiał również teologię zajmował się chrystologią, zagadnieniami grzechu pierworodnego, pokuty i kapłaństwa, a przede wszystkim Eucharystią (doktor Eucharystii). (Za Wikipedią).