Antymonachomachia

Ignacy Krasicki

“Antymonachomachia” to utwór Ignacego Krasickiego, jednego z głównych przedstawicieli polskiego oświecenia. Nazywany „księciem poetów polskich”.   Antymonachomachia powstała jako odpowiedź na liczne głosy krytyki. Autor stworzył ją jako pozorne przeciwieństwo Monachomachii, dokonując w sposób ironiczny pochwały życia zakonników. Treścią poematu jest historia klasztoru, do którego wiedźma podrzuca egzemplarz Monachomachii, która wywołuje oburzenie mnichów.  

Antymonachomachia

Ignacy Krasicki

Antymonachomachia Pieśń I I Często pozory łudzą słabe oczy,  Zwłaszcza, gdy staną na widok gromadnie;  Często i malarz, w dziele zbyt ochoczy,  Zmyli się, obraz chcąc wydać dokładnie;  I w kunszcie nieraz rzemieślnik wykroczy,  Kiedy się w złoto szych podły zakradnie;  Nie traci przeto kruszec swej korzyści,  Szych pełznie w ogniu, a złoto się czyści.    II Jędzo niezgody! Twoje to są sztuki:  Ty, co się w dziełach zjadliwych objawiasz,  Mieszasz się w kunszta, mieszasz i w nauki,  Słodycze żółcią mieszasz i zaprawiasz,  Wkładasz obmierzłe jarzmo twej przynuki,  A gdy się tylko niesnaski zabawiasz,  Nie dość dla ciebie państw, narodów klęski,  W cienie zakonne rzucasz grot zwycięski. [...]Ignacy KrasickiUr. 3 lutego 1735 r. w Dubiecku (Sanockie) Zm. 14 marca 1801 r. w Berlinie Najważniejsze dzieła: Myszeida (1775), Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), Monachomachia (1778), Pan Podstoli (1778 i 1784), Bajki i przypowieści (1779), Satyry (1779 i 1782), Antymonachomachia (1779), Wojna chocimska (1780) Wybitny polski poeta, prozaik, komediopisarz i publicysta. Kasztelanic chełmski, hrabia, przeznaczony do stanu duchownego ze względu na trudną sytuację materialną rodziny. Od 1766 r. biskup warmiński. Blisko współpracował z królem Stanisławem Augustem w dziele kulturalnego ożywienia kraju. Tworzył w duchu oświecenia (m.in. napisał w latach 1781-83 dwutomową encyklopedię Zbiór potrzebniejszych wiadomości, był twórcą pierwszego pol. czasopisma, (?Monitor?), ale jego Hymn do miłości ojczyzny (1774) oraz przekład Pieśni Osjana odegrały znaczącą rolę w kształtowaniu polskiego romantyzmu. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Antynatalizm. O niemoralności płodzenia dzieci

Mikołaj Starzyński

"Antynatalizm. O niemoralności płodzenia dzieci" to publikacja wyjątkowa na polskim rynku. Jej autor, pisząc przystępnym językiem o rzeczach trudnych i kontrowersyjnych, stawia ważne pytanie: czy my, ludzie, mamy moralne prawo do tego, by się rozmnażać i skazywać nasze dzieci na życie, które często jest bolesne i trudne? Zebrane w pracy argumenty skłaniać nas mogą do udzielenia przeczącej odpowiedzi. I choć z częścią z nich być może trudno będzie nam się zgodzić, książka na długo pozostanie w naszej pamięci. Autor zaczyna od szkicu historycznego, pokazując, że wątpliwości dotyczące sprowadzania świadomych istot na świat towarzyszyły ludzkości od tysiącleci. Osobny rozdział poświęca pesymizmowi, rozpatrując jego psychologiczne i filozoficzne uwarunkowania oraz konsekwencje. Nawiązując do ważnego dla antynatalistów eseju "Ostatni Mesjasz" norweskiego myśliciela Petera W. Zapffego, opisuje rozmaite psychiczne i kulturowe mechanizmy, za pomocą których bronimy się przed rzeczywistością. Są to np. błędy poznawcze działające niczym "różowe okulary", przez które patrzymy na świat, lekceważąc jego grozę i milczącą obojętność. Druga połowa książki to przegląd rozmaitych argumentacji antynatalistycznych: od feministycznych, przez etyczne, po ekologiczne. Autor odwołuje się tu do najważniejszych postaci współczesnej myśli antynatalistycznej, przede wszystkim Davida Benatara i Julia Cabrery. Starzyński w przystępny sposób streszcza ich najważniejsze tezy przemawiające za stanowiskiem, że płodzenie dzieci jest niemoralne. Ponadto w aneksie zawarliśmy jeden z wybitnych klasycznych tekstów antynatalistycznych, esej Petera W. Zapffego pt. "Ostatni Mesjasz" w znakomitym przekładzie Andrzeja Konrada Trzeciaka, a także zbiór 56 obszernych cytatów, które na potrzeby tej książki wybrał znawca tematu - Piotr J. Miroń. W trzecim wydaniu przewidzieliśmy dodatkowe trzy aneksy: "Bestię" Ulricha Horstmanna, "Zbawienie w feminizmie" Theophile'a de Girauda oraz "Kwestionariusz antynatalistyczny" Karima Akermy. Polecają: Lepiej by było dla człowieka, gdyby się nigdy nie urodził - mawiali starożytni Grecy. Pasjonująca książka Mikołaja Starzyńskiego dostarcza wykwintnej argumentacji na rzecz tej tezy. Dla nas wprawdzie - czytelników i czytelniczek - jest już za późno, bo klamka zapadła, istniejemy. Pocieszające jest to, że wyłącznie istniejąc, możemy uznać wyższość nieistnienia. Po lekturze "Antynatalizmu" nikt nie będzie miał co do tego żadnych wątpliwości. Ważna i świetnie napisana książka. - Tomasz Stawiszyński Książka Mikołaja Starzyńskiego to dogłębny, rzeczowy - i z racji tej rzeczowości, tego umiarkowania tonu - przejmujący obraz radykalnego i bolesnego buntu przeciw płodzeniu albo, jeśli kto woli, powoływaniu ku życiu. Życiu, które zawsze - niezależnie od jego jakości - musi być, nie tylko według zwolenników antynatalizmu, drastycznym dramatem jednostki: przede wszystkim dlatego, że niechybnym horyzontem istnienia, jego przeraźliwą i paradoksalną koroną jest śmierć. Mimo to, jak dowodzi autor, antynatalizm nie jest wcale spazmatycznym nihilizmem, szytym jedynie trwogą. Książki takiej, gromadzącej starannie, warstwa po warstwie - od greckiej starożytności po dzień obecny - argumenty, wyznania i (jednak) lamentacje zwolenników tak gorzkiego, tak skrajnego widzenia losu - dotąd w Polsce nie było. - prof. dr hab. Zbigniew Mikołejko To książka niezwykła: opowiada o ludziach, którzy uważają, że nie należy płodzić dzieci. Chcą w ten sposób chronić je przed cierpieniem, nieuniknionym, gdyby jednak przyszły na świat. Bardzo kontrowersyjne stanowisko, łatwe do zlekceważenia i uznania za kaprys filozoficzno-egzystencjalny. Tymczasem Mikołaj Starzyński prowadzi nas przez argumenty antynatalistów z taką precyzją i wrażliwością, że zaczynamy się nad nimi poważnie zastanawiać. Nie musimy przyznawać im racji, ale na pewno zrozumiemy, dlaczego nie chcą dawać życia nowym bytom. Autor też antynatalistów nie ocenia, choć nie ukrywa, że jest ich postawą bardzo zaciekawiony, może nawet zafascynowany. Robi rzecz niezwykłą: z wielką empatią daje im głos. - Renata Kim Seria wydawnicza XYZ "Tragedia egzystencji" ukazała się w serii wydawniczej XYZ, poświęconej ważnym sprawom etycznym i egzystencjalnym.

Antynomie wartości problematyka aksjologiczna w językoznawstwie

Agnieszka Oskiera (red.)

Zagadnienia tu poruszane wyrastają z najnowszych lub stosunkowo nowych na gruncie polskim metodologii. Koncentrują się one wokół metodologii kognitywnej, komunikatywizmu, językowo-kulturowego obrazu świata, obejmują także badania nad językiem wartości w zróżnicowanych gatunkowo tekstach, tych współczesnych, jak i dawnych. Przedmiotem rozważań są też wypowiedzi dotykające zagadnień aksjologicznych w mediach takich jak: prasa, radio, telewizja oraz internet.

Antysemicki rumuński rząd Octaviana Gogi i Alexandru Cuzy w opinii polskojęzycznej prasy II Rzeczypospolitej (1937-1938)

Jacek Walicki

Książka przedstawia, jak pewien zapoznany i krótki epizod z dziejów Rumunii został zaprezentowany przez polską prasę codzienną. Powstanie rządu Gogi-Cuzy było zaskoczeniem dla obserwatorów polityki owego czasu i wynikało z dalekosiężnych planów politycznych dążącego do dyktatury króla Karola II, a zagrożonego w swej władzy przez dynamiczny, faszystowski ruch Żelaznej Gwardii Corneliu Codreanu. Sprawowanie rządów znalazło się w rękach innej, równie radykalnej, ale słabszej i skłóconej z Codreanu partii. Książka przedstawia obrazy wydarzeń w Rumunii, jakie dla swych czytelników tworzyły dzienniki różnorakich opcji politycznych: od socjalistycznego „Robotnika”, poprzez chadeckie „Polonię” i „Głos Narodu”, prawicowy „Kurier Warszawski”, do oenerowskiego „ABC” i konserwatywnego „Czasu”. Uwzględniona jest również prasa obozu rządzącego („Gazeta Polska”) i polskojęzyczne dzienniki żydowskie (np. „Nasz Przegląd”, „Nowy Dziennik”). Oprócz szczegółowego przedstawienia antysemickiej polityki rządu – stanowiącej oś jego działania – w publikacji omówiono też inne zagadnienia działalności gabinetu Gogi-Cuzy, takie jak polityka wewnętrzna, polityka zagraniczna czy też budzące zrozumiałe zainteresowanie polskiej prasy stosunki polsko-rumuńskie. Książkę zamyka rozdział przedstawiający upadek rządu i opinie polskie o jego całościowej działalności.

Antysemityzm, Holokaust, Auschwitz w badaniach społecznych

Marek Kucia (red.)

Auschwitz, Holokaust, antysemityzm Te trzy słowa symbole ewokują całą listę pytań badawczych. Czym jest dzisiaj dla nas mieszkańców Polski Auschwitz? Jaką wiedzę na temat obozu posiadamy, zwłaszcza czy wiemy, że Żydzi stanowili największą grupę ofiar? Czego symbolem jest dla nas Polaków Auschwitz, szczególnie czy jest raczej symbolem polskiego męczeństwa, czy żydowskiego Holokaustu? Jaki jest stosunek Polaków do Żydów? Jak szeroko rozpowszechniony i jak głęboki jest antysemityzm w Polsce, w jej różnych regionach i środowiskach? Czy mamy do czynienia z jednego rodzaju antysemityzmem czy z różnymi antysemityzmami? Co o Auschwitz, Zagładzie i Żydach wiedzą i sądzą młodzi Polacy? Jak efektywne są rozmaite działania edukacyjne i informacyjne dotyczące Zagłady i Auschwitz? Jaki skutek odniosły debaty o stosunkach polsko-żydowskich wywołane publikacją książek Jana Tomasza Grossa? Jakie doświadczenie wizyty w miejscach pamięci, takich jak Auschwitz, Majdanek czy Treblinka, zmienia myślenie młodych? Czy wzrost wiedzy o Zagładzie i Auschwitz zmienia postawy, zwłaszcza czy eliminuje antysemityzm? Niniejszy tom zawiera artykuły, w których podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na te pytania. Ze Wstępu dr. hab. Marka Kuci

Antystres. Skuteczna metoda radzenia sobie z niepokojem i przygnębieniem

David Gourion

Czym tak naprawdę kierujesz się w życiu pragnieniami czy lękiem? Czy zdarza się, że strach cię paraliżuje i odbiera ci kontrolę? Jeśli czujesz, że przegrywasz w walce ze stresem, Antystres jest książką napisaną z myślą o tobie. To profesjonalna pomoc psychologiczna, która jest na wyciągnięcie ręki i nie wymaga znajomości specjalistycznych technik ani zaawansowanych umiejętności. David Gourion francuski lekarz psychiatra poprowadzi cię przez siedem sesji terapeutycznych, które odbędziesz we własnym tempie, w zaciszu własnego domu lub gdziekolwiek zapragniesz. Dzięki tej książce zyskasz praktyczne narzędzia do monitorowania swojego poziomu stresu i samopoczucia, nauczysz się rozpoznawać pułapki własnego umysłu i wypracujesz metodę, która w twoim przypadku sprawdzi się najlepiej. Nie musisz utożsamiać się z lękiem i negatywnymi myślami. Możesz osiągnąć poczucie stabilności i kierować się tym, co dla ciebie najlepsze. Stres nie musi dezorganizować twojego życia, ale może działać mobilizująco. Odporność psychiczna, zdrowe nawyki i spokój wewnętrzny są na wyciągnięcie ręki. Sięgnij po Antystres i zerwij łańcuchy stresu.

Anty-teoria literatury

Anna Burzyńska

Jak właściwie myśleć dzisiaj o teorii literatury? Jak ją uprawiać? Czy teoria jest potrzebna literaturze? Czy może tylko literaturoznawcom? Pytania te stawiano sobie przez cały XX wiek, ale od końca lat 60., wraz z tzw. Kryzysem teorii w wiedzy o literaturze okazały się one szczególnie ważne. Książka Anny Burzyńskiej opowiada o sytuacji teorii po strukturalizmie, kiedy to dla wielu badaczy literatury (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i we Francji) stało się jasne, że tworzenie naukowej, ogólnej, systemowej teorii próbującej objąć całość zjawisk literackich jest tyleż niemożliwe, co ostatecznie nieprzydatne. Poststrukturalizm – nurt nastawiony na krytykę tradycyjnego modelu myśli teoretycznej został tu przedstawiony poprzez różnorodne zjawiska nadające mu dynamiczny i niemal „rewolucyjny” charakter: dekonstrukcję teorii nowoczesnej, rozbijanie schematyzmu doktryn teoretycznych za pomocą rozmaitych kłopotliwych kategorii (jak np. „narracja”, „komunikacja”, „lektura”), wreszcie – erotyzacja języka teoretycznego (wprowadzanie do dyskursu teorii podmiotu i teorii interpretacji takich, nieobecnych w nim dotąd jakości jak, „cielesność”, „zmysłowość” czy „przyjemność”). Książka podejmuje także temat konsekwencji postrukturalizmu i jego udziału w tworzeniu kształtu najnowszej teorii literatury – świadomie rezygnującej z fundamentalistycznych i esencjalistycznych skłonności, otwartej na inność i zróżnicowane konteksty kulturowe, a dzięki temu – twórczo interpretującej literaturę.