Achilleis

Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański Achilleis Sceny dramatyczne ISBN 978-83-288-2943-5 [I] NA BOISKU PRZED NAMIOTAMI ACHILLES Rycerze miecza i mężowie czynu, wy, których ludów rzesza mnoga słucha, którzy chadzacie w gałęziach wawrzynu, chcę w was obudzić myśl i potrząść ducha. Lud nasz, nad którym wództwo jest nam dane, zarazą mrze, pokotem u nóg wam się wali; rażą go Apollina groty weń ciskane; umyśliłem, że lud ten ofiara ocali. Przed Bogiem się oczyścim skruchą w naszej win... Stanisław Wyspiański Ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie Zm. 28 listopada 1907 w Krakowie Najważniejsze dzieła: Wesele (1901); Legenda (1897), Warszawianka (1898), Lelewel (1899), Klątwa (1899), Wyzwolenie(1903), Noc Listopadowa (1903), Akropolis (1903), Powrót Odysa (1907), Sędziowie (1907) Polski dramaturg, poeta okresu Młodej Polski, malarz, grafik. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz historię sztuki, literaturę i historię na UJ. W latach 1890-1894 podróżował po Europie (Włochy, Szwajcaria, Francja, Niemcy, Praga czeska). Ożeniony z chłopką. Charakterystyczne są jego pastele impresjonistyczne pejzaże oraz portrety w duchu estetyki secesji, na których postacie obrysowane wyrazistym konturem uchwycone są w naturalnych pozach. Jest twórcą polichromii i witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie. W nawiązujących do tradycji dramatu antycznego i szekspirowskiego dramatach symbolicznych Wyspiańskiego refleksji nad historią oraz problematyką narodową i społeczną dotyczącą Polski towarzyszy ideowa dyskusja z romantyzmem. autor: Katarzyna Jastrząb Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Achilleis. Sceny dramatyczne

Stanisław Wyspiański

Achilleis. Sceny dramatyczne – oparty na motywach Iliady dramat Stanisława Wyspiańskiego, powstały w 1903 roku, po raz pierwszy wystawiony na scenie w roku 1925. Fabuła koncentruje się wokół oblężenia i upadku Troi, konstrukcja jest luźna, oparta na szybkiej zmianie planów i ostro kontrastujących pod względem nastroju scen. Utwór stanowi wyraz kontynuacji młodzieńczych zainteresowań Wyspiańskiego starożytnością, a zarazem przemiany poglądów na starożytność. (za Wikipedią).

Achilleis. Sceny dramatyczne

Stanisław Wyspiański

Dramat Stanisława Wyspiańskiego, oparty na motywach Iliady, wydany w roku 1903. Skupia się na wydarzeniach, które rozegrały się podczas oblężenia Troi. Składa się z luźno powiązanych ze sobą scen i stanowi wyraz młodzieńczych zainteresowań autora dotyczących starożytności. Utwór charakteryzuje podkreślenie konfliktu w obu obozach greckim (spór Achillesa z Agamemnonem) oraz trojańskim (konflikt Hektora i Parysa).

Achilles

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Achil­les W tej strasz­nej sa­mot­no­ści mo­jej,  gdy przy mej du­szy nikt nie stoi,  kie­dy ostat­nie rę­ką ży­wą  mło­do­ści ze­rwał czas ogni­wo:  czyż dziw, że du­sza mo­ja ma­rzy,  mło­do­ści chwi­le ma­rzy moc­ne,  na­dzie­je swo­je bez­owoc­ne,  i śni, cze­go jej los nie zda­rzy...    Lecz w sa­mot­no­ści po­sąg sta­wa  przed mo­im wzro­kiem, peł­nym mgła­wic:  ol­brzy­mia dum­na mę­ża zja­wa  ode­szła skądś od grec­kich na­wic --  to Myr­mi­do­nów król strasz­li­wy,  z heł­mu wie­ją­cy pą­sem grzy­wy,  ale umar­ły jest -- czy ży­wy.    Achil­les -- bó­stwo lat szes­na­stu,  gość daw­no, daw­no nie­wi­dzia­ny --  ja­kie­muż zno­wu gro­zi mia­stu  i ja­kież wro­gów gna tu­ma­ny?  Po co przy­cho­dzi w pust­kę mo­ją  i zło­tą grzmi na­de mną zbro­ją?  Oh! jak da­le­ka mo­ja do­la  od tro­jań­skie­go je­go po­la!...    Ah, wiem! Ro­zu­miem! Nie speł­ni­łem!  Nie do­ko­na­łem nic i ży­łem!  Peł­za­łem w ni­skim ży­cia le­sie,  bro­dzi­łem w ba­gnach dni po­wsze­dnich,  ły­ka­łem kurz, co ży­cie nie­sie,  słu­cha­łem bi­cia go­dzin śred­nich,  da­łem się to­pić nę­dzy ży­cia  i wszyst­kim je­go pod­łym wstrę­tom;  wdy­cha­łem zbój­czy odór gni­cia,  dep­tać się da­łem pod­łym pię­tom,  za nędz­ne pra­wo do ży­wo­ta  z po­gar­dą da­ny ku­bek bło­ta  pi­łem -- -- peł­za­łem w nę­dzy le­sie,  ażeś ty przy­szedł, Achil­le­sie! [...]Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu Zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie Najważniejsze dzieła: Na Skalnym Podhalu (1910), Legenda Tatr (1912); wiersze: Eviva l'arte; Hymn do Nirwany; Koniec wieku XIX; Prometeusz; Lubię, kiedy kobieta; Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej; Pieśń o Jaśku zbójniku; List Hanusi. Poeta, jeden z czołowych przedstawicieli polskiego modernizmu (Młodej Polski); spośród jego obfitej twórczości poetyckiej najistotniejsze dla historii literatury pozostają wiersze z drugiej (1894), trzeciej (1898) i czwartej (1900) serii Poezji, oddające ducha dziewiętnastowiecznego dekadentyzmu, pesymizmu egzystencjalnego, a także fascynacji myślą Schopenhauera i Nietzschego oraz mitologią i filozofią indyjską, które właściwe było pokoleniu Tetmajera, szczególnie młodopolskiej bohemie. Tetmajer zasłynął ponadto jako autor śmiałych erotyków, a także piewca górskiej przyrody Tatr i popularyzator folkloru podhalańskiego; pisał również dramaty (Zawisza Czarny, Rewolucja, Judasz), nowele i powieści (Ksiądz Piotr; Na Skalnym Podhalu; Legenda Tatr; Z wielkiego domu; Panna Mery). Był przyrodnim bratem Włodzimierza Tetmajera, stanowił prototyp postaci Poety z Wesela Wyspiańskiego. Jego ojciec, Adolf Tetmajer, brał udział w powstaniu listopadowym i styczniowym; matka, Julia Grabowska, należała do tzw. koła entuzjastek, literatek skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej. Podczas studiów na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1884-1886) zaprzyjaźnił się z Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem i Ferdynandem Hoesickiem. Zajmował się twórczością poetycką i pracą dziennikarską w "Kurierze Polskim" (współredaktor 1989--93), "Tygodniku Ilustrowanym", "Kurierze Warszawskim" i krakowskim "Czasie". Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza Adama Krasińskiego (wnuka Zygmunta, zajmującego się wydawaniem spuścizny autora Nie-Boskiej komedii) i w tej roli przebywał w Heidelbergu (1895). W czasie I wojny światowej był związany z legionami Piłsudskiego (redagował pismo "Praca Narodowa"); po wojnie wdał się w spór polsko-czechosłowacki o linię graniczną w Tatrach, był organizatorem Komitetu Obrony Spisza, Orawy i Podhala oraz prezesem Komitetu Obrony Kresów Południowych. W 1921 został prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1934 członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Drugą połowę życia poety naznaczyła choroba. Powikłania wywołane kiłą doprowadziły najpierw do zaburzeń psychicznych (które ujawniły się już podczas obchodów 25-lecia jego twórczości w 1912 r.), a w późniejszym czasie do utraty wzroku. Pod koniec życia Tetmajer egzystował dzięki ofiarności społecznej, umożliwiono mu mieszkanie w Hotelu Europejskim w Warszawie, skąd został eksmitowany w styczniu 1940 r. przez okupacyjne władze niemieckie. Zmarł w Szpitalu Dzieciątka Jezus z powodu nowotworu przysadki mózgowej oraz niewydolności krążenia. Jest pochowany na Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem; na warszawskich Powązkach znajduje się jego symboliczny grób. Przeczytaj artykuł o autorze w Wikipedii Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Aciaki z pierwszej A

Juliusz Kaden-Bandrowski

Aciaki z pierwszej A zawierają opowiadania przedstawiające historie z życia szkolnego dwóch synów Juliusza Kadena-Bendrowskiego, publikowane na łamach Gazety Polskiej w latach 19301931. Juliusz Kaden-Bandrowski (18851944) to polski pisarz, kapitan piechoty Wojska Polskiego oraz członek masonerii. Jego powieści charakteryzują się przede wszystkich dużą wnikliwością i wiernością faktom historycznym, a także wyrafinowanym językiem oraz połączeniem stylów i środków literackich. Do czasu odwilży po śmierci Stalina większość jego powieści objęta była cenzurą i wycofana z bibliotek.

Acres of Unrest

Max Brand

The Hale brothers, both successful ranchers, had a disagreement: Ross believed that with a fine education his son Peter would become even more successful than he was himself: Andy believed the opposite. Peter returns from college to his fathers ranch after an accident has left him physically crippled but not without ability or enterprise. Max Brand, was the pen name of Frederick Schiller Faust. He was a prolific American author best known for his classic western novels. Brand also created the famous character Dr. Kildare which became the basis of many films and television shows.

Across the Stream

E.F. Benson

A mixture of romance and paranormal. The story of a child who belongs to the upper class. The main character, Archie, saw something strange in women. They wore skirts that might have hidden some kind of abnormality that would be scary to contemplate. Men were a true example of courage.

Acta Artis. Studia ofiarowane Profesor Wandzie Nowakowskiej

Aneta Pawłowska, Eleonora Jedlińska, Krzysztof Stefański

Prezentowany zbiór studiów jest dedykowany Profesor Wandzie Nowakowskiej, znawczyni sztuki, wielkiemu humaniście, wybitnemu nauczycielowi, długoletniemu kierownikowi Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego, obchodzącej w 2016 r. 25-lecie reaktywacji. Książka odzwierciedla różne nurty współczesnej humanistyki, ze szczególnym uwzględnieniem historii sztuki. Całość składa się z czterech części. Pierwsza dotyczy zainteresowań badawczych Wandy Nowakowskiej, bezpośrednio odnoszących się do historii sztuki, jej aktywności w sferze życia akademickiego, artystycznego i społecznego, druga – zagadnień związanych z wieloaspektowo interpretowanym dziełem sztuki, gdzie podjęta została perspektywa filozoficzno-estetyczna, zawsze sytuująca się w kręgu zainteresowań badawczych Wandy Nowakowskiej, trzecia – odmiennych form wyrazu artystycznego w uobecnionych w różnorodnych – dawnych i współczesnych – dziełach kultury wizualnej, czwarta – szeroko pojmowanej architektury widzianej w kontekście estetycznym i konserwatorskim. Poruszane tematy zainteresują nie tylko historyków sztuki, ale również kulturoznawców, filozofów, historyków i architektów.