Jan bez ziemi. Romans

Józef Weyssenhoff

"Jan bez ziemi" to powieść Józefa Weyssenhoffa, wydana w 1929 roku. W tym samym roku autor otrzymał za tę książkę oraz inne swoje dzieła nagrodę literacką Poznania. O czym jest książka? Powieść "Jan bez ziemi" opowiada o bohaterze, który zmaga się z poczuciem braku przynależności i poszukuje swojego miejsca w świecie. To historia o wewnętrznych poszukiwaniach i próbie odnalezienia tożsamości. To historia Jana Skumina, młodego arystokraty z Kresów, który - po utracie rodzinnych dóbr - czuje się zagubiony i odrzucony. Powieść przedstawia jego dążenie do odbudowania tożsamości i odnalezienia miejsca w społeczeństwie po traumie dziejowych zawirowań. Skumin trafia do Radogoszczy, gdzie stara się ukryć swoją przeszłość, zasłaniając się beztroską fasadą. W tle rozgrywają się ludzkie dylematy, niespełniona miłość i próba powrotu do normalności. Niektórzy badacze uważają, że ta powieść miała być wstępem do większego cyklu.

Jan Bielecki

Juliusz Słowacki

„Jan Bielecki” to powieść autorstwa Juliusza Słowackiego, obok Adama Mickiewicza uznawanego powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Utwór dotyczy problemu zdrady narodowej. Jan Bielecki jest sprawcą konfliktu tragicznego w swych skutkach. Z zemsty za zajazd wskazuje Tatarom zamek Sieniawskiego, co prowadzi do kolejnych dramatycznych wydarzeń.

Jane Eyre

Charlotte Bronte

Jane Eyre follows the emotions and experiences of its eponymous heroine, including her growth to adulthood and her love for Mr. Rochester. In its internalisation of the action—the focus is on the gradual unfolding of Jane's moral and spiritual sensibility, and all the events are coloured by a heightened intensity that was previously the domain of poetry - Jane Eyre revolutionised the art of fiction. Charlotte Brontë has been called the 'first historian of the private consciousness' and the literary ancestor of writers like Proust and Joyce.

Jane Eyre. Autobiografia

Charlotte Brontë

Najsłynniejsza powieść Charlotte Brontë,  która przyniosła jej międzynarodową sławę.   Brontë opowiada historię młodej dziewczyny, która po stracie obojga rodziców,  trafia do domu brata swojej matki. Nie potrafi jednak obudzić uczuć u ciotki, która – gdy tylko nadarza się okazja – pozbywa się dziewczynki, wysyłając ją do szkoły dla sierot, słynącej z surowego rygoru. Jane daje sobie jednak radę, zdobywa wykształcenie i wreszcie znajduje pracę jako guwernantka, w domu Edwarda Rochestera, samotnie wychowującego przysposobioną córkę. Wydawałoby się, że tu wreszcie znajdzie prawdziwe szczęście. Jednak los upomni się zadośćuczynienia za winy z przeszłości jej ukochanego pana. Jane nocą ucieka szukać swojej własnej drogi…   To j e s t autobiografia – być może nie w ujęciu nagich faktów i okoliczności, lecz prawdziwego cierpienia i doświadczenia – pisał angielski filozof, George H. Lewes – to właśnie nadaje książce jej urok: dusza przemawia tutaj do duszy; jest to wypowiedź z głębin wewnętrznego zmagania i bólu ducha, który wiele przeszedł.   Jane Eyre to powieść, o której wnet po jej opublikowaniu gazety angielskie pisały codziennie, do tego – niemal w samych superlatywach, a taki publiczny zachwyt nie zdarza się często. Książka Charlotte Brontë rzeczywiście porwała tłumy. Po ponad stu sześćdziesięciu latach nadal pozostaje powieścią kultową i choć epoka wiktoriańska dawno przeminęła, Jane Eyre wciąż żyje w umysłach czytelników. W czym tkwi jej fenomen? Wydaje się, że w wierności samemu życiu. Charlotte Brontë była pisarką, której nigdy nie myliło się ono ze sztuką. Bez względu na epokę, w której człowiek żyje, samotność, tęsknota i cierpienie są zawsze te same i zawsze tak samo przeżywane. Zwłaszcza jeśli jest to samotność wśród ludzi, tęsknota za zwykłym ciepłem drugiego człowieka i cierpienie wynikające z odtrącenia przez innych. Czy działo się to dawno temu, czy działo się wczoraj – trauma odrzucenia pozostaje ta sama, a lekcja miłości do odrobienia. Tymczasem Jane Eyre ukazała tę drogę nie tylko jako możliwą do przezwyciężenia, ale pewną, przykładem własnej osoby ręcząc, że sprawiedliwość istnieje, a cierpienie zostaje wynagrodzone.

Janko Muzykant

Henryk Sienkiewicz

“Janko Muzykant" to nowela Henryka Sienkiewicza, laureata literackiej Nagrody Nobla, jednego z najpopularniejszych polskich pisarzy przełomu XIX i XX w. Akcja toczy się w XIX wieku, a głównym bohaterem jest chorowity chłopiec Janko. Imiona własne mieszkańców, język, wykonywane czynności, sposób spędzania czasu i funkcja dworu wskazują na to, że akcja noweli rozgrywa się w polskiej społeczności, która żyje pod zaborem rosyjskim. Głównym przesłaniem Sienkiewicza w tym utworze jest ograniczanie możliwości kształcenia uzdolnionych dzieci ze względu na ich pochodzenie. Autor zwraca uwagę na tragiczne konsekwencje braku oświaty na wsiach i na trudne warunki życia większości narodu.

Janosik Nędza Litmanowski

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

"Janosik Nędza Litmanowski" Kazimierza Przerwy-Tetmajera to porywająca opowieść inspirowana prawdziwą historią legendarnego zbójnika z Podhala. W tej mistrzowsko napisanej powieści autor, doskonale znający góralską kulturę i tradycję, kreśli fascynujący portret górskiego harnasia, który stał się symbolem walki o sprawiedliwość i wolność. Tetmajer z niezwykłą plastycznością opisuje świat tatrzańskich szczytów, górskich dolin i zbójnickich kryjówek, przeplatając autentyczne wydarzenia z elementami ludowych podań, co sprawia, że ta elektryzująca historia o odwadze, honorze i miłości do gór wciąga czytelnika bez reszty.

Jaskółczym szlakiem

Maria Rodziewiczówna

Przepiękna opowieść o losach polskiego ziemiaństwa pod koniec XIX wieku. Pod zaborami, a szczególnie w zaborze rosyjskim, tak zwanej Kongresówce, możliwość zrobienia kariery przez Polaka była dość ograniczona. Nic więc dziwnego, że wielu energicznych ludzi szukało szczęścia za granicą. Jednak nostalgia za Polską bywała przeogromna. Rodziewiczówna odmalowuje losy jednej z takich rozdzielonych rodzin, w momencie odwiedzin w dawno niewidzianym kraju przodków. Oczami przybyszów pokazuje nam, niczym w kalejdoskopie, złożony obraz polskiego ziemiaństwa i wsi. Na tym tle rozgrywają się miłosne perypetie głównego bohatera, który przyjeżdża z Algieru, między innymi po to, by znaleźć w Polsce żonę.

Jasna Skała

Karol May

"Jasna Skała" to kontynuacja cyklu "Szatan i Judasz" autorstwa Karola Maya, znanego twórcy serii przygód Winnetou. W tej fascynującej części cyklu ponownie towarzyszymy szlachetnemu wodzowi indiańskiemu, Winnetou, oraz innym powieściowym bohaterom, takim jak Emery. Już od pierwszych stron powieści jesteśmy wciągnięci w intrygującą fabułę. Emery i Winnetou śledzą ślady Yuma, próbując dotrzeć do rzeki. Dowiadujemy się o ich planach dotarcia do wrogów i ukrycia koni. Dialogi są autentyczne, a akcja pełna napięcia, co sprawia, że czytelnik zostaje wciągnięty w historię. Powieść "Jasna Skała" to kolejny dowód na umiejętności narracyjne Karola Maya. Autor potrafi kreować realistyczne postacie i budować napięcie, co sprawia, że książka jest trzymającą w napięciu lekturą. Fanów cyklu "Szatan i Judasz" z pewnością nie zawiedzie, a ci, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać przygód Winnetou, z pewnością zostaną zachwyceni tą lekturą.

Jasnowidząca

Xavier de Montépin

Xavier Henri Aymon Perrin, hrabia Montépin (1823-1902) – francuski powieściopisarz. Publikował powieści w odcinkach i melodramaty. Montépin napisał w sumie ponad 100 powieści. Stylistycznie jego powieści można zaliczyć do literatury rozrywkowej nazywanej czasem także tabloidowym romansem. Cieszyły się one ogromną popularnością, zwłaszcza w latach 50. i 60. XIX wieku – wraz z dziełami Émile Gaboriau i Pierre Alexis Ponson du Terrail – i były tłumaczone na różne języki, w tym niemiecki i polski, gdzie niektóre z nich czasami można znaleźć w bibliotekach Publikowane były głównie tanie wydania. Receptą na sukces jego powieści były zawiłe historie o ludziach, którzy byli na tajnej misji i incognito i mieli różne przygody. Oto fragment powieści: „Poszukiwania gorliwe, uwieńczone skutkiem najpomyślniejszym, w tajnym archiwum policyjnym, wprowadziły nas na trop tego dramatu. Wydał nam się niesłychanie ciekawym i do głębi wzruszającym. Zapoznawszy się dokładnie z jego najdrobniejszymi szczegółami, opisaliśmy go w formie powieści, zmieniając li nazwiska osób grających w nim role główne, a to z powodu, że niektórzy, opisani przez nas, żyją dotąd” - przełożyła Helena Wilczyńska.

Jaszczur

Honoré de Balzac

Rafael de Valentin postanawia popełnić samobójstwo. Jego życie zupełnie się nie układa — stracił rodzinę, nie udało mu się zrobić kariery dramaturga ani filozofa, przeżywa nieszczęśliwe miłości, a na dodatek traci ostatnie pieniądze w kasynie. Przypadek jednak sprawia, że Rafael trafia do sklepu z dziełami sztuki, a tam znajduje fragment jaszczuru (skóry przeznaczonej m.in. do wyrobu galanterii) z inskrypcją w sanskrycie. Zdaniem sklepikarza, kto posiada ten talizman, może spełniać swoje marzenia, za każdym razem jednak jaszczur będzie się kurczył, aż zniknie, a wtedy właściciel umrze. Po zakupie jaszczuru, Rafael spotyka przyjaciół i postanawia rozpocząć nowe życie. Jaszczur jest poniekąd sam w sobie Komedią ludzką ujętą w skrócie. Problem życia i śmierci, jednostki i społeczeństwa, człowieka genialnego i mierności świata, problem myśli i użycia, nędzy i zbytku, poezji i prozy, wiedzy i tajemnicy, miłości i ambicji, materii i woli — wszystkie te wielkie zagadnienia, które później wypełniają dzieło Balzaca, są już i tutaj; kipią nadmiarem myśli, tłoczą się gorączkowo na kartach tego tomu.                                                          Tadeusz Boy-Żeleński  

Jaszczur

Honoré de Balzac

  “Jaszczur” to powieść Honoriusza Balzaka, powieściopisarza francuskiego, który obok Dickensa i Tołstoja uznawany jest za jednego z najważniejszych twórców powieści europejskiej XIX wieku.   Dwudziestopięcioletni Rafael de Valentin postanawia popełnić samobójstwo po tym, gdy przegrał w kasynie ostatnie posiadane pieniądze. Przypadkowo trafia do sklepu z dziełami sztuki, którego właściciel pokazuje mu kawałek jaszczuru z inskrypcją w sanskrycie. Głosi ona, że właściciel jaszczura będzie mógł spełnić każde swoje marzenie, jednak równocześnie skóra będzie się kurczyć. W momencie gdy zniknie całkowicie, jej posiadacz umrze. Mimo ostrzeżeń właściciela sklepu Rafael postanawia wziąć ze sobą jaszczura, rezygnuje z samobójstwa i zapowiada rozpoczęcie nowego, pełnego rozrywek życia.

Jaszczurka

Karol May

Przenieś się w egzotyczną podróż do Orientu, odkrywając fascynujący świat powieści "Jaszczurka" autorstwa Karola Maya. Ta barwna opowieść przeniesie Cię w malownicze krajobrazy i egzotyczne miejsca, gdzie spotkasz tajemnicze postacie, ich przeplatające się losy i niezwykłe przygody, tworzące pełen emocji i niezapomnianych zdarzeń świat. Powieść owa odkrywa przed czytelnikami niezwykłe oblicze Wschodu, a zarazem skupia się na uniwersalnych wartościach, jak wierność, honor i miłość. Czy jesteś gotowy na niezapomnianą wyprawę po owych krainach? "Jaszczurka" Karola Maya zaprasza Cię do świata pełnego przygód, tajemnic i fascynujących postaci.

Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik

Józef Ignacy Kraszewski

“Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik” to książka Józefa Ignacego Kraszewskiego, polskiego pisarza i publicysty oraz autora największej liczby wydanych książek w historii literatury polskiej i siódmego autora na świecie pod tym względem.    Utwór pisany w formie fikcyjnego pamiętnika. Jaszko Orfan jest narratorem i tytułowym bohaterem powieści. Akcja obejmuje okres panowania czterech królów dynastii jagiellońskiej: Kazimierza Jagiellończyka, Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka i Zygmunta Starego. Akcja ropoczyna się w czasie, kiedy Jaszko jest kilkuletnim dzieckiem. Później jest on dworzaninem na dworze kolejno czterech monarchów.  

Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik. Jagiełłowie do Zygmunta

Józef Ignacy Kraszewski

"Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik" Józefa Ignacego Kraszewskiego to pasjonująca powieść historyczna, osadzona w czasach czterech władców z dynastii Jagiellonów: Kazimierza Jagiellończyka, Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka i Zygmunta Starego. Narratorem i głównym bohaterem jest Jaszko Orfan, który w formie pamiętnika opisuje swoje życie - od lat dzieciństwa, aż po służbę na królewskich dworach. Przez pryzmat jego doświadczeń czytelnik poznaje zarówno kulisy władzy, jak i osobiste zmagania bohatera, który stara się odkryć tajemnicę swojego pochodzenia. To intrygująca opowieść o lojalności, poszukiwaniu tożsamości i życiu w burzliwych czasach średniowiecznej Polski.

Jaśkowe ambicje

Władysław Reymont

„Jaśkowe ambicje„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Dzwonek brzęczał coraz niecierpliwiej.  Ale Jasiek ani drgnął; wyglądał oknem na szarą drogę, obsadzoną wierzbami, a wlekącą się wskroś ogromnych pól, poznaczonych kępami drzew.  — Jasiek, jaśnie pan dzwoni! — wrzasnęła przelatująca pokojówka.  Nie odwrócił się nawet, zapatrzony w dalekoście zawarte obręczą lasów.  — Jasiek, głuchu jeden, dzwonek! — znowu ktoś krzyknął przez uchylone drzwi.  — A niech se dzwoni... — odburknął gniewnie i porwał się naraz od okna, wyciągnął z kąta zielony kuferek i zaczął gorączkowo pakować swoje rzeczy. Potem cisnął o ziemię liberyjną kurtę i już zabierał się do dalszego ciągu, gdy wpadła sama gospodyni, rozczapierzona złością niby indyczka i wsiadła na niego:  — Jaśnie pan dzwoni, a ty, wałkoniu, ani się ruszysz! Leć prędko...  — Ja go ta więcej ubierał nie będę i woził go nie będę, i służył mu nie będę! — cisnął.”   Fragment  

Jądro ciemności

Joseph Conrad

Arcydzieło literatury światowej. Jądro ciemności to opowieść o podróży do kresu cywilizowanego świata i wytrzymałości własnej wyobraźni. Marlow, główny bohater powieści, tak jak sam Conrad przed laty, podróżuje rzeką, niewielkim parostatkiem, przez nieogarnioną, pełną niebezpieczeństw afrykańską dżunglę, by dotrzeć do legendarnego agenta kolonii, niejakiego Kurtza. Im bliżej celu, tym świat staje się mroczniejszy, wydarzenia coraz mnie zrozumiałe, a zło bliższe i niepokojąco wytłumaczalne.  Podróż do serca dżungli, pełna okrutnych epizodów nieodwołalnie zmienia bohatera, stając się w istocie wyprawą do najmroczniejszych zakątków własnej duszy. A spotkanie z umierającym Kurtzem wieńczy dotyk obłędu, zbliżając bohatera do tytułowego jądra ciemności.  „Mam wrażenie, że usiłuję wam opowiedzieć sen — a wysiłek mój jest daremny, ponieważ żadna relacja nie może dać pojęcia o sennych wrażeniach, o tej mieszaninie bez sensu, niespodzianki i oszołomienia wśród dreszczy walki i buntu — o tym poczuciu, że się jest we władzy niewiarygodnego — poczuciu, które stanowi prawdziwą istotę snu...”