Gra wstępna

Monika Sawicka

Mam fabrycznie wbudowane coś o nazwie WAGINA (no wiem, że nie jestem jedyną kobietą na świecie, która ją ma), ale tylko moja WAGINA po rozwinięciu skrótu oznacza: Wykrywacz Autodestrukcyjnych Genialnych Indywidualności Niebezpiecznie Ambitnych. Ergo swój pozna swego. Moją największą zaletą jest absolutny brak wad. I niebywała, rzadko spotykana, skromność. Tak, tak, to skutek autopsychoterapii, najdłuższej w historii, bo trwającej już czterdzieści lat. Poza tym, jestem wizjonerką, bo przewidziałam kłopoty w Służbie Zdrowia (śmieszna nazwa, nieprawdaż, zważywszy na obecną rolę, jaką pełni. Farsa goni farsę, a ministrowie coraz bardziej groteskowi, tylko naród jakby na niedobór poczucia humoru cierpi) i terapeutyzuję się sama, nie bez sukcesów zresztą. Jeśli mnie ktoś nie powstrzyma, bardzo być może wkrótce opracuję jakąś spektakularną metodę leczenia, ogłoszę ją światu, dostanę Nobla i kupię sobie za szwedzką kasę porządnego laptopa. I jak na narcystyczną osobowość przystało może wstrzyknę sobie botoks, kwas hialuronowy. A jak coś zostanie, to może zrobię namiętne usta i kształtne kości policzkowe, liposukcja też rzecz święta. Taka zliftingowana i odessana wyjadę na misję do Afryki (bo przecież Polska to już dla mnie za mało), przekazywać szczęście i miłość, niczym znak pokoju, a jak wrócę, to biorąc pod uwagę poziom mojej wrażliwości (nadwrażliwości), sama zgłoszę się na zamknięte leczenie i bezczelnie, bez umiaru i skrupułów (kompulsywnie, kompulsywnie) będę żyła na koszt państwa, obłąkana, ale szczęśliwa. Monika Sawicka Gra wstępna to zbiór felietonów poruszających trudne sprawy damsko-męskie bez zbędnej pruderii, za to z poczuciem humoru. Książka przeznaczona wyłącznie dla dorosłych czytelników.

Emulandia

Sara Tukan

Trójka przyjaciół znalazła się nagle w nieznanym, niebezpiecznym miejscu, gdzie nieprzeciętne zdolności, odwaga i wrodzona dobroć były ich jedyną bronią. Książka opowiada o dziewięcio i dziesięcioletnich dzieciach, o ich wzajemnej przyjaźni a także o bardzo ważnej przyjaźni     z dorosłymi. Świat nauki przeplata się z dziką przyrodą, najciekawsze wynalazki z najlepszym światowym malarstwem, poprawianie natury z jej niszczeniem. Młody Odkrywco, EMULANDIA to powieść dla Ciebie i Twoich przyjaciół!      

Fraszki i aforyzmy

Piotr Skowron

Fraszka - krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany, który często kończy się wyraźną puentą. Nazwa fraszki pochodzi z włoskiego "frasca" i oznacza gałązkę, bagatelę, błahostę. Jednak fraszki, pomimo swych niewielkich rozmiarów, niekoniecznie muszą być błahe i bagatenlne. Mogą poruszać bardzo poważne tematy i zmuszać do głębokich przemyśleń. I tak też jest w tym przypadku. Kilkadziesiąt fraszek i aforyzmów dotyka całej gamy tematów, od filzoficzno-refleksyjnych i obyczajowych aż po religijne, a zawarte w nich puenty skłaniają do wnikliwego spojrzenia na otaczający nas świat. Poza tym fraszki są łatwe do zapamiętania i cytowania i mogą być bardzo pomocne w różnych życiowych sytuacjach.   Fraszki  humorystyczne dzięki swojej krótkiej formie i żartobliwym puentom dają gwarancję doskonałej zabawy. Pomagają spojrzeć z uśmiechem na na sprawy, na  które codziennie spogladamy z obojetnością lub w ogóle ich nie zauważamy. Polityka, sport, miłość i seks to tylko nieliczne tematy, którch zabawną stronę odsłania trafna puenta zawarta w każdej pojedyńczej fraszce. Nie wolno również zaponmieć o tym, że podczas spotkań towarzyskich cytowanie humorystycznych fraszek może pomóc w "przełamaniu pierwszych lodów" i w  zawieraniu trwałych znajomości, ponieważ dobry humor zbliża ludzi.

Leśni przyjaciele

Waldemar Maziński

Bajeczka o pomysłowym Bobrze, który ratuje leśny świat zwierząt w potrzebie.

Retrospection

Szymon Szewczyk

Utwór "Retrospection" pochodzi z filmu krótkometrażowego "Pre Mortem" (reż. Konrad Łęcki), dramatu historycznego, opowiadającego o losach żołnierzy, zamordowanych w Katyniu. Utwór przeznaczony jest na fortepian solo, pojawia się w scenach filmu oraz napisach końcowych. Nie jest motywem przewodnim, ale zawiera jego elementy. Cała muzyka z filmu "Pre Mortem" przeznaczona jest na bardzo kameralny skład: fortepian, smyczki i harfę. Te emocjonalne kompozycje odzwierciedlają charakter epoki. Przywodzą na myśl stylistykę muzyczną późnego romantyzmu, w Polsce, obecną jeszcze w czasach międzywojennych. Utwór "Retrospection" może być pod względem interpretacyjnym, interesującą pozycją dla doświadczonych pianistów. Nie jest jednak skomplikowany technicznie, co czyni go również ciekawą propozycją dydaktyczną   "We will not give away even a button," said many of them. Young, handsome and self-confident. The Polish elite of the early 1940's, ready to fight for their homeland. They believed in a quick return. Everyone talked about a lightning war which will end after a few days. Bidding farewell to their wives, mothers, sons and sisters, they had no idea it was the last time they see them. They were about to be slaughtered, and their hope for the spring meeting in Warsaw was never meant to be fulfilled... - Nawet guzika nie oddamy – tak mówiło wielu z nich. Młodych, pięknych i pewnych siebie. Elita Polski z początku lat 40 XX wieku, gotowa bronić swojej ojczyzny. Wierzyli, że nie wyjadą na długo. Wszyscy mówili, że to będzie błyskawiczna wojna, która zakończy się po kilku dniach. Nie zdawali sobie jednak sprawy, że żegnając się ze swoimi żonami, matkami, synami i siostrami, widzą ich po raz ostatni. Czekała ich rzeź, a ponowne spotkanie wiosną w Warszawie pozostało ich niespełnioną nadzieją… Szymon Szewczyk urodził się w 1983 roku w Łodzi. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w ósmym roku życia i wtedy też powstały jego pierwsze, dziecięce utwory na fortepian. W roku 2002 ukończył Państwowe Liceum Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Łodzi w klasie trąbki. W  tym czasie pobierał również lekcje z zakresu kompozycji w klasie prof. Jolanty Markowskiej-Stępień. Następnie studiował na Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi (wydział Kompozycji, Teorii Muzyki, Rytmiki i Edukacji Artystycznej), gdzie uzyskał dyplom magistra sztuki w 2007 roku. Propedeutykę kompozycji ukończył w klasie prof. Bronisława Kazimierza Przybylskiego. Praca twórcza Szymona Szewczyka skupia się głównie na komponowaniu muzyki filmowej (Wigilia, reż. Rafał Szamburski), produkcyjnej (współpraca z bankami muzyki Paris Music, Universal Publishing Production Music, Eurozone Music) piosenek dla dzieci (Tęczowe Nutki, wyd. Akademia Muzyczna w Łodzi, 2007) oraz muzyki poważnej (Danza Alla Polacca na akordeon, wyd. Astra Edition, Łódź 2009). W kręgu jego zainteresowań leży również muzyka do gier komputerowych, teatralna, elektroniczna i relaksacyjna oraz wszelkie formy integracji sztuk, które może oprawić swoimi dźwiękami. Od 2008 roku, jako kompozytor, współpracuje ze Studio Alone (www.studio-alone.pl). Do znaczących festiwali na których można było usłyszeć kompozycje Szymona Szewczyka, należy zaliczyć:  VII i VIII Międzynarodowy Festiwal Kultury Hiszpańskojęzycznej (Łódź 2008/2009), I Międzynarodowy Festiwal Zwyczajów i Tradycji Karnawałowych (Łódź 2009) oraz Maraton Chopinowski Najdłuższe Urodziny ( Warszawa 2010). Filmy z muzyką Szymona Szewczyka, prezentowane były na wielu prestiżowych festiwalach, m.in.: XXI Festiwal Mediów " Człowiek w Zagrożeniu" (11 X ŁÓDŹ), XX Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" (WIGILIA), 38 Festiwal Filmów Fabularnych w Gdyni, XXI Festiwal Sztuki Operatorskiej "Camerimage", XXV Festiwal Filmów Polskich w Chicago (PRE MORTEM). 11 Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Rybniku, Moscow International Photography Awards (2014),  International Photography Awards IPA, New York 2014 (CITYZENS) AWARDS: 2014 - The Winner of The International Sfogato Ringtone & Signal Composers Competition - ringtones & signals The 5th International Sfogato Music & Arts Festival in Cracow 2014 -  International Photography Awards IPA, New York - CITYZENS by Anna66 Andrzejewska, 3rd prize,   category : moving images,  music: Szymon Szewczyk

Znikomat

Agnieszka Żuchowska-Arent

Opowiadania podzielone są na trzy cykle: "Opowieści o ludziach żywych", "Przejście" i "Opowieści o ludziach martwych". Nieco egzystencjalne rozważania - z dystansem i humorem traktują o różnych aspektach istnienia i nieistnienia (tytułowy Znikomat to maszyna do "znikania" czyli wymazywania egzystencji). Bohaterowie - ludzie żywi, zwykle ekscentrycy uwikłani w szarą codzienność, poszukują sensu życia w rozmaitych aspektach, także poprzez realizację się w nauce i sztuce. "Przejście" ukazuje kilka "niebanalnych" możliwości zakończenia egzystencji, zaś ostatnia część traktuje o "życiu pozagrobowym". Głównym zamysłem zbioru jest wykorzystanie techniki zwierciadeł, krótkie "migawki" z życia różnych bohaterów, zmienny punkt narracji i osoba narratora (szczyt został osiągnięty w utworze "Pasażerowie", gdzie kontinuum narracyjne prowadzone jest przez trzy różne podmioty). Ten sposób wyłania się barwny etap ludzkiej drogi w nieuniknionym kierunku z życia ku śmierci. Tom wzbogacony został grafikami Piotra Górnikiewicza, który zaprojektował również okładkę.  

Rysunkowe przygody Filipka

Stanisław Kościesza KOST

Filipek urodził się w mojej głowie 13-tego stycznia. Data urodzenia sugeruje, że to wieczny pechowiec. Mimo tego to sympatyczny maluch przeżywający różne, czasami wręcz niewyobrażalne, przygody. Mam nadzieję, że da się go polubić. Życzę miłego oglądania. Stanisław Kościesza KOST - Autor Stanisław Kościesza KOST rocznik 1963. Jako rysownik zadebiutował w roku 1992 na łamach lokalnego pisma „ Wiadomości Gubińskie". Opublikował ponad 2000 rysunków w prasie lokalnej, regionalnej, ogólnopolskiej i branżowej. Współpracuje z międzynarodowymi pismami satyry i humoru: NOSOROG i FENAMIZACH. Lubi to co robi.

Konserwatysta w postkonserwatywnym świecie

Grzegorz Lepianka

Coraz częściej publicyści, komentatorzy świata polityki, ale też ludzie spotkani na ulicy powtarzają, że wszyscy politycy są "tacy sami", że jeden jest do drugiego podobny, a zamiast poglądów i programu kierują się słupkami sondaży. Rozmawiałem z politykiem, który nie tylko ma poglądy, ale otwarcie i szczerze ich broni. To nie jest modna postawa. Za zbyt wyraziste zdanie można dziś mocno oberwać do strażników politycznej poprawności, którzy tylko czekają aby przeciwnikowi przywalić pałą. To właśnie spotkało mojego rozmówcę posła Artura Górskiego. Polityka, który ma wyraziste konserwatywne poglądy i idąc na przekór "różowemu salonowi" pozostaje im wierny w każdej nawet trudnej chwili. E-book, który Państwu polecam jest zapisem rozmów o polityce codziennych przepychanek, ale również a może nawet przed wszystkim są to rozważania z pogranicza filozofii polityki. Artur Górski mówi o tym jak powinien wyglądać optymalny ustrój państwa, które idee polityczne mogą dać Polsce podłoże do trwałego rozwoju. Rozmawiamy też o scenie polityczne o głównych jej aktorach Jarosławie Kaczyńskim i Donaldzie Tusku. "Kropla przebija kamień, upadając nie dwa razy, lecz często; tak człowiek staje się rozumny, czytając nie dwa razy, lecz często". Zapraszam do lektury Grzegorz Lepianka Spis treści ZAMIAST WSTĘPU ROZDZIAŁ I: OBAMOMANIA ROZDZIAŁ II: TUSKOLANDIA ROZDZIAŁ III: AUTORYTET WŁADZY ROZDZIAŁ IV: MYŚL POLITYCZNA ROZDZIAŁ V: USTRÓJ POLITYCZNY ROZDZIAŁ VI: GOSPODARKA ROZDZIAŁ VII: IDEAŁ - PRAWICOWA DYKTATURA ROZDZIAŁ VIII: NASZ DZIENNIK ROZDZIAŁ IX: DROGA DO PIS Artur Górski ur. 30 stycznia 1970 w Warszawie - polski polityk, publicysta, poseł na Sejm V i VI kadencji. W 1994 ukończył studia na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Akademii Teologii Katolickiej na kierunku politologia i nauki społeczne. W 1998 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Od 1995 do 1997 był dziennikarzem redakcji politycznej i zespołu politycznego redakcji krajowej Polskiej Agencji Prasowej. W 1998 zajmował stanowisko redaktora naczelnego "Naszego Dziennika". W 2002 wybrano go do rady dzielnicy Mokotów. Prowadził działalność naukową jako wykładowca na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego i adiunkt w Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego. Był redaktorem naczelnym kwartalnika Pro Fide, Rege et Lege oraz do 2004 prezesem Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego. Od 2002 należy do Prawa i Sprawiedliwości. W trakcie oświadczenia sejmowego z 5 listopada 2008, określił nowo wybranego prezydenta USA jako "czarnego mesjasza nowej lewicy", po to aby wyrazić prawdę o lewicowych poglądach nowego prezydenta.

Zakon łowców Tom I. Przyśnienie

Kaina Bref

Olga wraz z przyjaciółką wiodą spokojne i według niektórych – z pozoru nudne życie. Nic nie wskazuje, że niespodziewana wygrana w konkursie radiowym zmieni je całkowicie. Nagroda, którą jest pobyt w zamku samego Draculi, okaże się ich przekleństwem. Pełna tajemnic i niespodziewanych zwrotów akcji gra o życie właśnie się rozpoczęła, wygrają tylko najsilniejsi… lub najsprytniejsi.

Twierdza

Michał Rosiński

Poszukiwani nieustraszeni wędrowcy, awanturnicy i poszukiwacze przygód, chętni wyruszyć na pasjonującą wyprawę! Zdobądź sławę i bogactwo, zostań bohaterem, o którego czynach będą śpiewać pieśni, opowiadać legendy, pisać księgi. Przeżyj niesamowitą przygodę pełną wrażeń i niebezpieczeństw! „Twierdza” to największa gra książkowa w Polsce. Wcielisz się w niej w jedną z pięciu postaci i poprowadzisz ją wprost do serca okrytej złą sławą Twierdzy. To Ty zdecydujesz jaki czeka ją tam los, bo przeznaczenie Twojego bohatera nie zostało jeszcze przypieczętowane. Przed Tobą jeszcze długa droga. Czy opowieść o Twoim bohaterze dobrze się skończy? Przekrocz bramy Twierdzy i przekonaj się!

Niedopowiedziane

Jarosław Prusiński

Kolejny, doskonały zbiór opowiadań spod ręki Jarosława Prusińskiego. Różnorodne, barwne historie przedstawione w bardzo plastyczny, czasem żartobliwy sposób. Doskonała lektura na kilka popołudniowych posiedzeń przy kawie. Równie smakowita jak kawałek tortu, za to mniej tucząca. Niektóre opowiadania są mocniejsze niż w poprzednim zbiorze, mniej ocenzurowane, co pozytywnie wpłynęło na siłę przekazu. Można rozpisywać się długo o historiach zawartych w Niedopowiedzianych. Każda jest inna, w inny sposób pobudzająca wyobraźnię i każda znakomicie opisana. Najbardziej wymagający Czytelnik znajdzie tu coś dla siebie. To jest po prostu dobre!

Vardøger

Grażyna Białas

      Sasza jest spokojną, ciężko pracującą i racjonalnie myślącą dziewczyną. Nie wierzy w duchy ani inne nadprzyrodzone zjawiska. Po tragicznej śmierci rodziców i młodszego brata trafia pod skrzydła przyjaciół swojego ojca, którzy zapewniają jej zatrudnienie w rodzinnym interesie. Pewnego dnia autokar, którym wraca z wycieczki, trafia na blokadę powstałą w wyniku strasznego wypadku samochodowego. Jest on dziełem Łucji – opętanej dziewczyny, o czym Sasza początkowo nie ma pojęcia. Nie jest również świadoma faktu, że owa dziewczyna, próbując popełnić samobójstwo, tym samym zerwała więź ze swoim strażnikiem, demonem zwanym vardøgerem, który właśnie poszukuje nowego „domu”. Znajduje Saszę i ratuje jej życie, najpierw pokazując jej śmierć. Po powrocie Sasza spotyka w lokalu, w którym pracuje, grupę ludzi z tajemniczego zgromadzenia. Ich liderem jest Wiktor, który od razu zaczyna interesować się Saszą. Na jego drodze staje mu jednak Var, cyniczny i trudny do zniesienia demon, który wprowadza się do wciąż niczego nieświadomej Saszy i powoli zatraca swoją pierwotną naturę. Początkowo w jej spokojne dotąd życie wnosi tylko chaos i wynika z tego wiele nieporozumień, czasem nawet zabawnych, lecz wkrótce odkrywa przed nią świat, o którym nie miała pojęcia: niebezpieczny, okrutny i pełen tajemnic. Dziewczyna nie wie, że to poznanie będzie miało swoją cenę, którą przyjdzie jej zapłacić. Coraz bardziej pociągają ją mrok i zaświaty, a także sam demon. Oboje łączą swoje siły w walce ze złem i Wiktorem, który jednak okazuje się nie do końca jednoznaczną postacią. Jest to opowieść o poświęceniu, walce z demonami i odkrywaniu siebie. Przedstawia również obraz pierwszej miłości, która nie miała okazji rozkwitnąć i nieoczekiwanie przyniosła tylko cierpienie. W przygotowaniu jest część druga opowieści, szerzej pokazująca zaświaty i to, jaką karę poniósł Var za poddanie się człowieczeństwu.

Filmowe kłamstwa i manipulacje, czyli sposób na pranie mózgu

Jan Kochańczyk

Mniej więcej 100 lat temu Lenin orzekł, że kino to najważniejsza ze sztuk, bo może w magiczny sposób wpływać na ludzkie serca i umysły.Lenin miał rację. Filmy fabularne, dokumentalne i w końcu reklamowe tworzyły historię burzliwego wieku XX! Kreowały wielkich dyktatorów. Stalin cudownie przemawiał z ekranu do KAŻDEGO Z OSOBNA człowieka radzieckiego. Później okazało się, że na ekranie nie zawsze to był sam towarzysz Stalin, bo wódz często korzystał z usług sobowtóra!Hitler miał magiczny wpływ na miliony Niemców, którzy oglądali w kronikach filmowych świetnie fotografowanego NADCZŁOWIEKA. Bez filmów propagandowych, zrealizowanych pod nadzorem ministra Goebbelsa, Niemcy nie byliby zdolni do wojennych zbrodni na kosmiczną skalę.W innym zakątku świata - Hollywood wykreował mit cudownej Ameryki; mit, który był w stanie olśnić nawet obywateli czerwonego imperium zła. Książka dowodzi, że komunizm pokonały w gruncie rzeczy filmy Disneya i jego amerykańskich kolegów. Wystarczyło, że przeniknęły za żelazną kurtynę w epoce wideo i telewizji satelitarnej. Z filmowymi mitami trudno wygrać.Jak się steruje uczuciami tysięcy widzów w kinie i przed ekranami TV? Filmowe kłamstwa i manipulacje próbują dać odpowiedź na to pytanie. Lektura pożyteczna zarówno dla tych, którzy chcą wpływać na innych w kinie, studiu telewizyjnym czy w agencji reklamowej; jak i dla zwykłych zjadaczy chleba, którzy chcą zyskać odporność na magiczne sztuczki filmowe.

Archiwa Akaszy

Michał Napora

Marcus ginie potrącony przez samochód. Po śmierci trafia do ponurego świata, w którym lądują ci, którzy umarli czując żal i rozpacz. Okazuje się, że po śmierci nikt nie interesuje się człowiekiem i każdy musi sam zdecydować co chce robić w życiu po śmierci. Zasady panujące w zaświatach wyjaśniają Marcusowi spotkane przez niego barwne postacie: właścicielka gospody Lena, żebrak Arne i rycerz Berengar. Wkrótce nasz bohater dowiaduje się o Labiryncie – najeżonym pułapkami i pełnym potworów miejscu, na końcu którego podobno znajduje się przejście do innego świata. Marcus postanawia przebyć  Labirynt i wydostać się z tego ponurego miejsca. Po wielu nieudanych próbach i utracie nadziei, Marcus w końcu spotyka w Labiryncie tajemniczą Łowczynię demonów. Marcus ginie potrącony przez samochód. Po śmierci trafia do ponurego świata, w którym lądują ci, którzy umarli czując żal i rozpacz. Okazuje się, że po śmierci nikt nie interesuje się człowiekiem i każdy musi sam zdecydować co chce robić w życiu po śmierci. Zasady panujące w zaświatach wyjaśniają Marcusowi spotkane przez niego barwne postacie: właścicielka gospody Lena, żebrak Arne i rycerz Berengar. Wkrótce nasz bohater dowiaduje się o Labiryncie – najeżonym pułapkami i pełnym potworów miejscu, na końcu którego podobno znajduje się przejście do innego świata. Marcus postanawia przebyć  Labirynt i wydostać się z tego ponurego miejsca. Po wielu nieudanych próbach i utracie nadziei, Marcus w końcu spotyka w Labiryncie tajemniczą Łowczynię demonów.

Kluczyk

Małgorzata Ciupińska

Kluczyk to nieduża forma literacka, o której najkrócej powiedziałabym, że ma charakter nieco metafizyczny, symboliczny i religijny, choć tak do końca nie identyfikuje się z tymi terminami, gdyż siłą rzeczy zahacza o codzienność. Z drugiej strony znów nie jest wcale taki codzienny. Myślę, że temat jest przedstawiony precyzyjnie, logicznie i z oczywistą pointą. Treść jest nieco zaskakująca innością, ale nie wykracza poza ramy powiedzenia, że w życiu nic nie jest pewne, ale za to wszystko jest możliwe. Naturalnie ciężko jest mi pisać o moim tekście w sposób obiektywny, ale trudno, będę nieskromna - mam o nim dobre zdanie. Intryguje i wciąga w miarę czytania i jest taki na pewno do zastanowienia. Proszę zwrócić uwagę, że w tym opowiadaniu na żadnej ze stron nie pojawia się imię głównego bohatera. Jest to pewna trudność, którą narzuciłam sobie tak trochę w ramach eksperymentu jak i również w ramach tego, że choć w tekście są niecodzienne sytuacje, to jednak każdemu mogą one się przytrafić Każdemu Janowi Kowalskiemu. Patronat medialny: Twoja Kultura.pl Małgorzata CiupińskaZ wykształcenia jestem pedagogiem pracy (powiedzmy, że równa się to socjologii), ale z pracą w tym zawodzie różnie bywało. Studiowałam też na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (studia podyplomowe) na kierunku filozofia i religioznawstwo. Mam za sobą kilka mniej lub bardziej istotnych szkoleń: marketing, zarzadzanie, ubezpieczenia, projekty unijne. Z ciekawszych wymienię jednak kurs języka migowego, choć obecnie umiejętności te są tylko sztuką dla sztuki.Pierwszym moim miejscem pracy był duży zakład przemysłowy; restrukturyzacja nie wyszła mu jednak na dobre. Mnie również, ponieważ w tej sytuacji musiałam szukać innej pracy. Następnie znajdowałam zatrudnienie w redakcjach lokalnych gazet. Przez pewien okres pracowałam w instytucjach niosących pomoc społeczną i socjalną. Był także czas, gdy pracy nie miałam w ogóle może inaczej: wtedy, owszem, nie otrzymywałam pensji, ale jednak pracowałam. Powstawały moje utwory, a przeżyte niedostatki (nie tylko finansowe) stały się strawą dla mojej twórczość.Od kilku ładnych lat obchodzę stale swe 35-te urodziny i zazwyczaj jest to w zgodzie z moim samopoczuciem, choć akurat z faktem zgodziło się to tylko raz w życiu. Mam szerokie zainteresowania, ale raczej wszystkie zawsze zmierzają do tego, by nagromadzone wrażenia zaowocowały w moich utworach.

Powrót łosia

Andrzej Boruszewski

W Typinie ktoś masakruje ludzi. Podejrzenie znowu pada na łosia z pobliskiego Ulewa. Zacny czytelniku, w "Powrocie łosia" spotkasz kilka postaci, które przeżyły w "Łosiu" oraz kilka nowych. Nie wszystkie polubisz, nie wszystkie przeżyją. Czasami się uśmiechniesz, czasami popukasz w czoło. Ziewać raczej nie będziesz. Andrzej Boruszewski Za młody by umrzeć, za stary na złudzenia ? parafrazując tytuł jednej z piosenek Jethro Tull, tak bym siebie scharakteryzował. Nie mam złudzeń, że wyrośnie ze mnie nowy Dostojewski, czy chociaż Chandler, ale nie zamierzam też z tego powodu być tylko czytelnikiem, skoro lubię też pisać i są chętni, by to czytać. Na sumieniu mam kilkadziesiąt anonimowych opowiadań wydrukowanych w różnych kobiecych czasopismach, dwa opowiadania pod własnym nazwiskiem w niewychodzącym od dawna czasopiśmie humorystyczno-literackim Grizzli, główną nagrodę w konkursie MAXa w 1999 roku, wyróżnienie w I Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Augustyna Barana organizowanym przez Polskie Muzy (za opowiadanie kryminalne "Łoś"), dwa e-booki ("Zakład" i "Łoś"). Skutecznie uprzykrzam życie jednej żonie, dwójce dzieci, jednej wnuczce, dwom psom i jednemu kotu.