Czwarta Księga Ezdrasza. Zwana też Drugą bądź Trzecią Księgą Ezdrasza, Proroctwem Ezdrasza lub Apokalipsą Ezdrasza

Nieznany

Mimo iż Czwarta Księga Ezdrasza pod takim tytułem figurująca w łacińskiej Wulgacie i przekładzie z Wulgaty na język polski, znana także i pod innymi tytułami jako Druga Księga Ezdrasza (np. w Biblii Króla Jakuba), Trzecia Księga Ezdrasza (w Kościołach Wschodnich), Apokalipsa Ezdrasza czy też Proroctwo Ezdrasza, która przez sobór trydencki (1545-1563) została zachowana jako część oficjalnej katolickiej Biblii, co prawda w dodatkach, niemniej jednak zachowana, to teraz próżno by jej było w owej Biblii szukać. Zniknęła. Czemu? Podobno jedynym powodem jest to, iż ostatecznie i nieodwołalnie uznano ją za bezwartościowy apokryf, a więc tekst, który nie powstał pod natchnieniem Ducha Świętego. Dziwne jest to o tyle, iż Księga owa odcisnęła swe piętno na katolickiej liturgii tak zwanej przedsoborowej, czyli z czasów sprzed reformy liturgicznej, jaką zafundował Kościołowi sobór watykański II. Nie tknięta, obok innych usuniętych lub nigdy niewprowadzonych do kanonu biblijnego ksiąg, takich jak choćby 1 Księga Henocha, czy Księga Jubileuszy, znajduje się ona w Biblii Etiopskiej. Na czym polega wartość Czwartej Księgi Ezdrasza? Na tym, iż w zapisanych w niej siedmiu wizjach odnoszących się do czasów ostatecznych, podaje znaki zbliżającego się końca świata i mówi też o tym, co czeka zmarłych. Niezmiernie ciekawe jest także i to, iż wspomina, że ze starotestamentowych ksiąg świętych, podyktowanych niegdyś ludziom aż siedemdziesiąt jest znanych wyłącznie wtajemniczonym, natomiast dla pozostałych ludzi pozostają one w ukryciu. Oficjalnie szacuje się, iż Czwarta Księga Ezdrasza powstała na przełomie I i II wieku w środowisku żydowskim. Apokalipsa Ezdrasza jest jednak często i chętnie wymieniona w tekstach chrześcijan pierwszych wieków: np. w Liście Barnaby, pismach Klemensa z Aleksandrii i Tertuliana. Była też ceniona przez św. Ambrożego z Mediolanu.

Zlecenie. Le Message

Honoré de Balzac

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Dwaj młodzi ludzie podróżują dyliżansem z Paryża do Moulins, siedząc na imperiałce. Po drodze rozmawiają o swoich kochankach. Jeden z nich ginie w podróży przygnieciony przez dyliżans. Przed śmiercią zleca towarzyszowi podróży, by odniósł korespondencję jego Julii (hrabinie de Montpersan) wraz z wiadomością o jego śmierci. Przybywszy do Montpersan narrator stara się możliwie delikatnie spełnić powierzoną mu misję. Hrabina wpada w rozpacz... L'histoire est celle de deux jeunes voyageurs qui prennent la diligence de Paris à Moulins en voyageant sur l’impériale. Les deux hommes, qui ne se connaissent pas, sympathisent rapidement et parlent, comme deux jeunes gens pudiques et naïfs, de leur maîtresse plus âgée, rivalisant d'histoires plus ou moins vraisemblables sur leur dévouement à ces dernières et sur le caractère aimable de celle qu'ils adorent. Mais la diligence se renverse, écrasant l’un des deux. Avant de mourir, l’accidenté charge son compagnon de remplir une mission : rapporter à sa maîtresse, nommée Juliette, comtesse de Montpersan, les lettres d'amour qu'elle lui avait écrites. (za Wikipedią).

Żywoty Świętych Pańskich. Tom Drugi. Luty

Władysław Hozakowski

Dnia 1. lutego: Św. Ignacy z Antyochii, biskup i męczennik. (Około r. 107.). Tego samego dnia: Św. Brygyda, dziewica, patronka Szwecyi i Polski. (W 6.wieku.). Inni święci z dnia 1. lutego: Bł. Andrzej z Conti. - Św. Eubert, patron miasta Lille, w Flandryi. - Św. Pioniusz, kapłan i męczennik z Smyrny. - Św. Sewer, biskup z Rawenny. - Św. Zygbert, król Austrazyi. - Św. Werydyana, dziewica. / Dnia 2. lutego: Uroczystość Oczyszczenia Najśw. Maryi Panny, czyli - Matki Boskiej Gromnicznej. Inni święci z dnia 2. lutego: Czcigodna Agnieszka, męczenniczka wraz z towarzyszkami zakonu św. Franciszka. - Bł. Klara z Rimini, wdowa trzeciego zakonu św. Franciszka. - Św. Korneliusz z Cezarei. - Św. Teodoryk, męczennik i biskup z Minden. - Św. Wawrzyniec, arcybiskup z Canterbury. / Dnia 3. lutego: Święty Błażej z Sebaste, biskup-męczennik. (Około r. 316.). Tego samego dnia. Święty Ansgar, arcybiskup w Bremenie i Hamburgu, patron Szwecyi i Polski. (801-865.). Inni święci z dnia 3. lutego: Św. Anatol, biskup. - Św. Berlenda, dziewica i zakonnica oraz jej matka św. Nona i jej siostrzenica św. Celza; oprócz tego męczennicy jak św. Celeryn dyakon, św.Deodat zakonnik, św. Ewancyusz biskup, św. Adelin zakonnik. - Św. Lupycyn, biskup z Lyon. - Św. Remedyusz, biskup. - Św. Wereburga, dziewica i zakonnica. / Dnia 4. lutego: Święty Andrzej Corsini z Fiesole, biskup. (1302-1373). Inni święci z dnia 4. lutego: Św. Awentyn, kapłan i pustelnik. - Św. Eutychiusz, męczennik. - Św. Fileas, biskup. - Św. Gilbert, założyciel zakonu. - Św. Izydor z Egiptu, zakonnik. - Św. Felicyana, zakonnica. - Bł. Joanna Valois, królowa i założycielka zakonu. - Św. Józef z Leonissa, kapucyn i męczennik. - Św. Modan, opat. - Św. Rembert, arcybiskup. - Św. Raban, arcybiskup w Moguncyi. / Dnia 5. lutego: Święta Agata, dziewica i męczenniczka. (Około r. 251.). Tego samego dnia. Męczennicy Japońscy (1597.). Inni święci z dnia 5. lutego: Św. Adelajda, dziewica i zakonnica. - Św. Awita, biskup z Vienne. - Św. Abrahamiusz, biskup z Arbela. - Św. Felicya, dziewica i męczenniczka. - Św. Albin, biskup z Brixen. - Św. Berfulf, opat. / Dnia 6. lutego: Święta Dorota, dziewica i męczenniczka. (Roku 288.). Inni święci z dnia 6. lutego: Św. Amand, biskup z Mastricht. - Św. Brynolf, biskup z Skara w Szwecyi. - Św. Finyan, opat. - Św. Gwaryn, kardynał, biskup. - Św. Sylwan, biskup-męczennik z Emeza wraz z dyakonem Łukaszem i lektorem Mucyuszem. - Św. Wedast, biskup z Arras. - Św. Jacenta de Mariscottis, dziewica. / Dnia 7. lutego: Święty Romuald, założyciel zakonu Kamedułów. (956-1027.). Tego samego dnia: Święty Teodor, hetman, męczennik. (319.). Inni święci z dnia 7. lutego: Św. Idzi od św. Józefa, braciszek zakonny. - Św. Anatol, męczennik. - Św. Juliana, wdowa. - Św. Madan, biskup. - Św. Mojżesz, biskup. - Św. Nirward, biskup. - Św. Ryszard, król. / Dnia 8. lutego: Święty Jan Matta, założyciel zakonu św. Trójcy. (1160-1213). Inni święci z dnia 8. lutego: Św. Emilian i Sebastyan, męczennicy. - Św. Honorat, biskup. - Św. Paweł, biskup z Verdun. - Św. Piotr, kardynał. - Św. Stefan, założyciel zakonu z Grammont. / Dnia 9. lutego: Święta Apolonia, dziewica i męczenniczka. (Około roku 249.). Tego samego dnia. Święty Nicefor, męczennik. (Roku 260.). Inni święci z dnia 9. lutego: w. Aleksander, męczennik. - Bł. Katarzyna Emmerich, zakonnica. - Św. Ansbert, biskup w Rouen. - Św. Feliks, biskup w Braga. - Św. Maryan, opat. - Św. Sabin, biskup w Kanosa. - Św. Wiktor, męczennik i jego siostra Zuzanna, dziewica i męczenniczka. / Dnia 10. lutego: Święta Scholastyka, dziewica. (480-543). Tego samego dnia. Święty Wilhelm, pustelnik. (1157.). Inni święci z dnia 10. lutego: Św. Austreberta, dziewica i zakonnica. - Św. Klara z Rimini, wdowa i pokutnica. - Św. Paschazy, opat. - Św. Peregryn, wyznawca. - Św. Sylwan, biskup. - Św. Soteris, dziewica i męczennica. / Dnia 11. lutego: Siedmiu założycieli Zakonu Sług Maryi (XIII wiek). Inni święci z dnia 11. lutego: Św. Adolf, biskup z Osnabruku. - Św. Dezidery, biskup i męczennik z Vienne. - Św. Gaydyn, biskup i męczennik z Soissons. - Św. Jan de Britto, Jezuita. - Św. Łazarz, biskup z Medyolanu. - Św. Łucyusz, biskup i męczennik. - Błog. Piotr Paschalis. - Św. Seweryn, opat. - Św. Saturnin, męczennik. - Św. Teodora, cesarzowa. / Dnia 12. lutego: Święta Eulalia, dziewica (Około r. 300). Tego samego dnia. Święty Benedykt z Aniani, opat. (Roku 750-821.). Inni święci z dnia 12. lutego: Św. Antoni, biskup. - Św. Damian, żołnierz i męczennik. - Św. Gaudenty, biskup z Werony. - Św. Melecy, biskup z Antyochii. - Św. Modest i Julian, męczennicy. / Dnia 13. lutego: Święta Katarzyna Ricci, dziewica zakonnica. (1522-1589.). Inni święci z dnia 13. lutego: Św. Agab, prorok, uczeń Pana Jezusa. - Św. Benignus, kapłan i męczennik. - Św. Kastor, kapłan. - Św. Licyniusz, biskup z Augers. - Św. Martynian, pustelnik. - Św. Grzegorz II., papież. - Św. Stefan, opat. / Dnia 14. lutego: Święty Walenty, biskup i męczennik. (Na początku III wieku.). Tego samego dnia. Święty Walenty, kapłan i męczennik. (Roku 269.). Inni święci z dnia 14. lutego: Św. Antoni, opat. - Św. Konrad, uczeń św. Bernarda. - Św. Maron, opat. - Św. Abraham, biskup z Mezopotamii. - Św. Auksencyusz, pustelnik. - Św. Witalis, kapłan i męczennik. - Św. Felikula, dziewica i męczenniczka. - Św. Zenon, męczennik. / Dnia 15. lutego: Święci bracia Faustyn i Jowita męczennicy. (Około r. 123). Tego samego dnia. Święty Sygfryd, biskup szwedzki. (Około r. 1002.). Inni święci z dnia 15. lutego: Św. Agapa, dziewica i męczenniczka. - Św. Kraton, męczennik. - Św. Faustyna, dziewica i męczenniczka. - Św. Saturnin, męczennik. - Św. Sewer, kapłan. - Św. Teofil z Adana, wyznawca. - Św. Walafryd, opat. / Dnia 16. lutego: Święta Juliana, dziewica i męczenniczka. (Około r. 290.). Tego samego dnia. Święty Onezym, uczeń św. Pawła, biskup Efezu, męczennik. (Około r. 100.). Inni święci z dnia 16. lutego: Św. Aganus, opat. - Św. Faustyn, biskup. - Św. Grzegorz X., papież. - Św. Honestus, kapłan-męczennik. - Czcigodny Ludwig de Ponte, Jezuita. - Św. Filipina Mareri, zakonnica. - Św. Flawyan, pustelnik. - Św. Porfyry, męczennik. - Św. Tygrydyusz, archidyakon. / Dnia 17. lutego: Święty Sylwin z Auchy, biskup. (718.). Inni święci z dnia 17. lutego: Św. Aleksy Falkonieri, współzałożyciel zakonu Sług Maryi. - Św. Bonosus, biskup z Trewiru. - Św. Konstabilis, opat. - Św. Donat, Sekundyan, Romulus, męczennicy. - Bł. Ewermund, biskup z Ratzeburgu. - Św.Finan, biskup. - Św. Maryanna, siostra św. Filipa apostoła. - Św. Polychromiusz, biskup. - Św. Roman, biskup. - Św. Teodul, męczennik. / Dnia 18. lutego: Święta Konstancya, księżniczka, dziewica. (Około r. 354.). Tego samego dnia. Święty Symeon z Jerozolimy, biskup i męczennik. (Około r. 106.). Inni święci z dnia 18. lutego: Św. Atyka i Artemia, dziewice-męczenniczki. - Św. Kulanus, biskup. - Św. Heladyusz, arcybiskup z Toledo. - Św. Lucyusz, Sylwan, Rutulus, Klasykus, Sekundynus, Fruktulus, Maksym, męczennicy. - Św. Teotoniusz, przeor z Koimbra. / Dnia 19. lutego: Święty Konrad, pustelnik. (1351.). Tego samego dnia. Błog. Bonifacy, biskup z Lausanne. (1188-1266.). Inni święci z dnia 19. lutego: Św. Barbatus, biskup. - Św. Konon, opat. - Św. Decencyusz, biskup. - Św. Sabinus, kapłan-męczennik. - Św. Legoncyusz, biskup z Trewiru. - Św. Manswet, biskup z Medyolanu. - Św. Rabulas, opat. / Dnia 20. lutego: Święty Eucheriusz z Orleans, biskup. (743.). Inni święci z dnia 20. lutego: Św. Eleutery z Konstantynopola, biskup i męczennik. - Św. Eleutery, biskup z Tournay. - Św. Gallus, kapłan. - Św. Leon cudotwórca, biskup z Catania. - Św. Paula, dziewica. - Św. Sadot, biskup i męczennik. - Św. Ulryk, kapłan i pustelnik. - Św. Wiktor i św. Korona, męczennicy. / Dnia 21. lutego: Święty Grzegórz z Amestris, biskup. (Około r. 800). Inni święci z dnia 21. lutego: Św. Antymus, biskup z Terni. - Św. Daniel, kapłan i męczennik. - Św. Werda, dziewica i męczenniczka. - Św. Eleonora, królowa angielska. - Św.Feliks, biskup z Metz. - Św. German, opat. - Św. Gambert, biskup z Sens. - Św. Irena, dziewica, siostra papieża Damacego I. - Św. Jan, patryarcha konstantynopolitański. - Bł. Pipin z Landen, namiestnik Austrazyi. - Św. Seweryan, biskup. - Św. Zacharyasz, patryarcha z Jerozolimy. / Dnia 22. lutego: Święta Małgorzata z Kortony, pokutnica. (1247-1297.). Tego samego dnia. Pamiątka założenia stolicy biskupiej Piotra św. w Antyochyi. Inni święci z dnia 22. lutego: Św. Abiliusz, biskup z Aleksandryi. - Św. Antuza, męczenniczka. - Św. Aristion, uczeń Chrystusowy. - Św. Gall, męczennik. - Św. Papiasz, biskup. - Św. Paschazyusz, biskup z Vienne. - ŚŚw. Wiktoryn, Henryk, Paweł Donat, Fortunat, męczennicy. / Dnia 23. lutego: Święty Piotr Damian, kardynał-biskup z Ostia. (988-1072). Inni święci z dnia 23. lutego: Św. Dominik, opat. - Św. Feliks, biskup z Brescia. - Św. Florencyusz, wyznawca. - Św. Łazarz, zakonnik. - Św. Marta, dziewica i męczenniczka. - Św. Milburga, księżniczka i zakonnica. - Św. Polykarp, kapłan. - Św. Romana, dziewica. - Św. Syren, zakonnik i męczennik. - Św. Thea, męczenniczka. - Św. Willigis, arcybiskup z Moguncyi. / Dnia 24. lutego: Święty Maciej, apostół. (Około r. 63). Inni święci z dnia 24. lutego: Św. Etelbert, król z Kent. - Św. Edycyusz, męczennik. - Św. Letard, biskup z Senlis. - Św. Modest, biskup z Trewiru. - Św. Pretekstat, biskup z Rouen. - Św. Prymytywa, męczenniczka. - Św. Sergiusz, męczennik. / Dnia 25. lutego: Święta Walburga, dziewica, zakonnica. (Około r. 799). Inni święci z dnia 25. lutego: Św. Adeltruda, dziewica i zakonnica. - Św. Ananiasz, kapłan i męczennik. - Św. Cezary, lekarz. - Św. Donat, Justus, Herena, męczennicy. - Św. Feliks III., papież. - Św. Gerlandy, biskup. - Św. Regin, biskup i męczennik. - Św. Tarazyusz, patryarcha konstantynopolitański. / Dnia 26. lutego: Święty Porfyry z Gaza, biskup. (353-420). Inni święci z dnia 26. lutego: Św. Aleksander, biskup. - Św. Andrzej, biskup Florencyi. - Św. Anub, opat. - Św. Dyonizy, biskup z Augsburga. - Bł. Edigna, dziewica i pustelnica. - Św. Faustynian, biskup. - Św. Fortunat i Feliks, męczennicy. - Św. Nestor, biskup. - Św. Paschalis, biskup. - Św. Filip, biskup i męczennik. - Św. Serwulus, biskup Werony. - Św. Papiasz, Dyodor, Kanon i Klaudyan, męczennicy. , Dnia 27. lutego: Święty Leander, arcybiskup z Sewili. (516-596). Tego samego dnia. Święty Julian i jego towarzysze, męczennicy. (Około r. 251.). Inni święci z dnia 27. lutego: ŚŚw. Aleksander, Abundyusz, Antigonus, Fortunat, męczennicy. - Św. Baldomer, ślusarz, potem subdyakon. - Św. Bazyli i św. Prokop, zakonnicy. - Św. Chryzogonus, wyznawca. - Św. Elżbieta, zakonnica. - Św. Gelazy, aktor, potem męczennik. - Św. Honoryna, dziewica i męczenniczka. - Św. Onezyma, dziewica. - Św. Poncyana, męczenniczka. - Św. Stefan, dworzanin cesarski. / Dnia 28. lutego: Święty Roman, opat. (Około r. 460). Inni święci z dnia 28. lutego: Św. Awelina. - ŚŚw. Makary, Rufin, Justus, Teofil, męczennicy. - ŚŚw. Nymfus i Eubulus, uczniowie św. Pawła. - Św. Proteriusz, patryarcha. - Św. Rufina, dziewica. - Św. Windemnialis, biskup z Werony. / Dnia 29. lutego: Święty Oswald, arcybiskup Yorku. (Około r. 992). Inni święci z dnia 29. lutego: Na dzień 29. lutego przypada jeszcze pamiątka św. Sewera, biskupa z Awranches.

Heraklidzi

Eurypides

Po śmierci Heraklesa jego potomstwo i matka są prześladowani przez Eurystheusa, który był odpowiedzialny za wiele problemów Heraklesa. Są zatem zmuszeni do ucieczki i błąkania się po Helladzie. Aby uniemożliwić dzieciom Heraklesa zemstę na nim, Eurystheus starał się je zabić. Uciekają w końcu pod ochroną Iolausa, bliskiego przyjaciela i siostrzeńca Heraklesa, do Aten, gdzie główna akcja zaczyna się w świątyni Zeusa. Kopreus przybywa tam i żąda wydania Heraklidów. Demofon, król Aten, po wysłuchaniu Kopreusa, odmawia mu, więc Kopreus wyjeżdża, grożąc wojną. Demofon, przejmuje inicjatywę w swoje ręce i rozpoczyna kampanię przeciwko Eurysteusowi. Jednak kapłani prorokują, że zwycięstwo Ateńczyków jest możliwe tylko wtedy, gdy Persefonie zostanie złożona ludzka ofiara - dziewica szlachetnego rodu. Demofon i lud Aten odmawiają złożenia takiej ofiary, ale Makaria, córka Heraklesa dobrowolnie poświęca swoje życie się na ołtarzu.

Olimp polski według Jana Długosza

Szymon Matusiak

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. REPRINT. Pierwszą relacją o bóstwach słowiańskich, którą trudno zweryfikować, jest pochodząca z II połowy XIII wieku Knýtlinga saga, stanowiąca uzupełnienie Gesta Danorum Saksa Gramatyka. Oprócz bóstw wspomnianych przez Saksa pojawiają się dwa nowe imiona bóstw czczonych na Rugii, których interpretacja i wiarygodność nastręcza trudności. Imię pierwszego bóstwa, Tjarnaglofi proponuje się najczęściej odczytać jako Czarnogłów i powiązać wówczas ze wspomnianym przez Helmolda Czarnobogiem. O wiele więcej trudności sprawia Pizamar. Najobszerniejszym źródłem zawierającym trudne do weryfikacji imiona bóstw słowiańskich jest panteon zawarty w kronice Jana Długosza. Długosz wspomina kilka bóstw, które nie pojawiają się we wcześniejszych źródłach, część z nich przedstawiając jako analogie do bóstw greckich. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogowie_słowiańscy) Niniejsza publikacja stanowi pełne zestawienie panteonu słowiańskiego przedstawionego przez Jana Długosza. Zachęcamy do lektury!

Dwa głosy

Gustaw Daniłowski

Zbiór opowiadań zapomnianego dziś nieco autora Gustawa Daniłowskiego, właściwie Augusta Daniłowski ps. lit. Władysław Orwid (ur. 1871 w Ciwilsku w guberni kazańskiej, zm. 21 października 1927 w Warszawie) polskiego pisarza, publicysty, działacza socjalistycznego i niepodległościowego. Zbiór zawiera następujące utwory: Dwa głosy, Przerwana chwila, Głupia baba, Pan Jabot, Wigilia, Pociąg.

O Buonapartem i o Burbonach

François-René De Chateaubriand

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français. Ze wstępu: Trzeba w kilku słowach wyjaśnić przyczyny, które mnie skusiły do przełożenia tej, zdawałoby się, ulotnej broszury politycznej, tego pamfletu, mającego wszystkie cechy namiętnej i niesprawiedliwej świadomie i celowo niesprawiedliwej literatury agitacyjnej. O ile inne ulotne pisma polityczne mogą zająć jedynie Francuzów, jako dokument przełomowej chwili ich dziejów, o tyle tę broszurę i każdy Polak pochłonie z najżywszym zainteresowaniem. Bonaparte, Napoleon, toć to żywy kawał historii Polski. Znamy go, znamy z bliska, ale znamy w postaci poniekąd legendarnej apoteozy; ciekawe będzie dla nas poznać ten dokument stronniczy, oczywiście ale odsłaniający nam jak gdyby nieco kulis tego pełnego chwały panowania. Nie jest ona sądem historii o Napoleonie, ani nawet sądem samego Chateaubrianda; pisana była w chwili, gdy nie o sąd chodziło, ale o działanie.

Święty dnia ostatniego

Karol May

Gdyby mnie kto zapytał, jakie miasto na ziemi jest najbardziej ponure i gdzie spędza się czas najnudniej, odparłbym bez namysłu: to Guyama w Sonorze, północno zachodnim stanie republiki meksykańskiej. Jest to coprawda przeświadczenie wręcz osobiste i kto inny mógłby się o nie spierać; ja jednak nie mogę go zmienić, gdyż, przepraszam za wyrażenie, lecz jest ono bardzo odpowiednie, przepróżniaczyłem w tej przeklętej dziurze dwa najbardziej jałowe tygodnie mojego życia. Góry, wznoszące się we wschodniej części Sonory obfitują w pokłady szlachetnych metali, miedzi i ołowiu, a prawie w każdej rzece można znaleźć złoty piasek w większych, lub mniejszych ilościach; jednak w tych czasach, z obawy przed Indjanami, wydobywano owe skarby w niewielu miejscach; przytem, dla większego bezpieczeństwa, zapuszczano się w góry tylko w licznej kompanji. Największa trudność polegała na zgromadzeniu odpowiedniej ilości obsługi. Meksykanin nadaje się do wszystkiego, byle nie do pracy; Indjanin nie zgodziłby się nigdy wykopywać za zapłatą złota, które uważa jeszcze dzisiaj za swoją prawowitą własność; Chińczyków zaś, pomimo, że uwija się ich tutaj aż nadto, nikt nie chce najmować, bo gdy raz się najmie żółtego, to już niepodobna się ich pozbyć. Ale zapyta może niejeden, wszak pozostają przecież gambusinowie i prospektorowie, owi prawdziwi poszukiwacze złota i robotnicy kopalniani; ci byliby najodpowiedniejsi; dlaczego ich nie zaangażowano? Odpowiedź bardzo prosta: wszyscy poszukiwacze złota przenieśli się wtenczas właśnie do Arizony, gdzie, jak dochodziły wieści, złoto w nieprzebranych wprost ilościach samo do rąk się garnęło. Obszar Sonory opustoszał zupełnie, podobnie jak teraz, kiedy nietylko górnictwo, ale i hodowla bydła ucierpiała wiele w tym kraju z powodu ciągłej trwogi przed dzikiemi hordami Indjan. Co do mnie, to nie uległszy bynajmniej gorączce złota, chciałem dostać się do Arizony, aby zaobserwować tamtejsze oryginalne życie. Nadarzyła mi się jednak lepsza sposobność poznania okolicy, której inaczej byłbym zapewne nigdy nie zwiedził; mianowicie wydawca pewnej gazety w San Francisko zaproponował mi, ażebym pisał dla niego komunikaty z placu boju powstania znanego meksykańskiego generała Jargasa, które właśnie w tym czasie wybuchło. Z radością przyjąłem propozycję. Jargas nie miał szczęścia; powstanie upadło, a wodza stracono. Odesławszy ostatnie sprawozdanie, powróciłem przez góry Sierra Verde ażeby dostać się do Guaymy. Miałem nadzieję znaleźć tam okręt, zdążający do jakiejś miejscowości nad zatoką Kalifornijską, położonej bardziej na północ, gdyż celem mojej podróży była rzeka Rio Gila, gdzie według umowy miałem się spotkać z moim przyjacielem, wodzem Apaczów, Winnetou. Powrót mój nie odbywał się niestety tak szybko, jak sobie tego życzyłem. Jeszcze w samotnych górach Sierry potknął się mój koń tak nieszczęśliwie, że złamał przednią nogę; musiałem go zastrzelić i ruszyć piechotą w dalszą drogę. Całemi dniami nie widziałem ludzkiej twarzy; nie mogłem więc marzyć o kupnie konia lub muła. Musiałem się przytem pilnie wystrzegać spotkania z Indjanami Bravos czyli wolnymi, nieujarzmionymi, gdyż mógłbym to drogo opłacić. Wędrówka była długa i wyczerpująca, to też odetchnąłem z ulgą, gdy wreszcie zeszedłem w trachitową dolinę, w której leży smutna miejscowość Guayama...

Autobiografia Murzyna

Booker T. Washington

Niezwykle ciekawa autobiografia, której autorem jest Booker Taliaferro Washington (1856-1915) amerykański działacz oświatowy i polityczny, pisarz oraz nauczyciel. Urodził się w stanie Wirginia jako niewolnik, ponieważ jego matka była niewolnicą. Wolnym człowiekiem stał się po zakończeniu wojny secesyjnej, kiedy to zniesiono niewolnictwo w całych Stanach Zjednoczonych. Aby się utrzymać, pracował przez kilka lat w kopalni węgla. Chcąc zdobyć wykształcenie, wstąpił na Hampton University (wówczas Hampton Normal and Agricultural Institute), uczelnię dla czarnoskórych, gdzie również pracował, aby pokryć koszty nauki. Uczęszczał też do college'u w Wayland Seminary (obecnie Virginia Union University). Washington był bardzo ważną postacią społeczności czarnoskórych Amerykanów w latach 1890-1915. Zorganizował i od 1881 roku prowadził szkołę ekonomiczną dla Afroamerykanów w Tuskegee w Alabamie. W 1900 roku założył Krajową Ligę Biznesu Murzyńskiego (National Negro Business League). We współpracy z zawodowym literatem Maxem Bennettem Thrasherem i socjologiem Robertem E. Parkiem, napisał autobiografię Up from Slavery (1901) oraz cztery inne książki. (Za Wikipedią).

Przysłowia żydowskie

Samuel Adalberg

Ze wstępu: Aby czytelnikom dać możność ocenienia, jakie myśli, dążenia i przekonania przejawiają się w przysłowiach ludu wśród nas od wieków zamieszkałego, co od nas do swych tradycji przejął i przyswoił, a co nawzajem do naszych przylgnęło pamiątek, postanowiliśmy je przetłumaczyć. Przysłowia żydowskie mało się nadają do przekładu; są one przeplatane mnóstwem wyrażeń hebrajskich i innych, odnoszących się do obrządków religijnych lub zwyczajów; w przekładzie naszym oddaliśmy myśl każdego przysłowia, ale nie byliśmy w stanie odtworzyć niezmiernie oryginalnego ich dowcipu. Cały dowcip tych przysłów (a pod tym względem rzadko która literatura dorówna żydowskiej) polega właśnie na formie językowej, na zręcznym zestawianiu wyrazów, tworzących dość często przysłowie i kalambur. Zmuszeni byliśmy opuścić kilkadziesiąt zdań mniejszej wagi, a trudnych do oddania bez wyczerpujących komentarzy.

W kraju Srebrnego Lwa

Karol May

W krainie tajemnic i niebezpieczeństw - "W kraju Srebrnego Lwa". Wyrusz w oszałamiającą podróż z Karolem Mayem, mistrzem powieści przygodowych! W "W kraju Srebrnego Lwa" - śledzisz losy znanych i lubianych bohaterów: Kara ben Nemsi i Hadżi Halefa Omara. Razem z nimi przemierzasz bezkresne pustynie Persji i zanurzasz się w gwarnym życiu Basry. Poczuj dreszczyk emocji: Stań oko w oko z krwawą zemstą i śmiertelnie trawiącą gorączką. Odkryj sekrety starożytnych wierzeń Persów i religii Orientu. Zgłęb tajniki życia codziennego mieszkańców perskich wsi i miasteczek. Ta porywająca powieść to: Niesamowita mieszanka egzotycznych scenerii, zaskakujących zwrotów akcji i błyskotliwego humoru. Klasyka literatury podróżniczej w najlepszym wydaniu. Idealna lektura dla miłośników przygód, którzy pragną oderwać się od codzienności. "W kraju Srebrnego Lwa" to prawdziwa uczta dla miłośników Karola Maya. Nie przegap okazji, by zanurzyć się w świecie pełnym tajemnic i niebezpieczeństw! Zamów swój egzemplarz już dziś!

Uncle Silas: A Tale of Bartram-Haugh

Joseph Sheridan Le Fanu

Step into the eerie world of Victorian Gothic mystery with Joseph Sheridan Le Fanu's "Uncle Silas." This enthralling novel is a cornerstone of the locked-room mystery genre, skillfully blending suspense and intrigue to deliver a tale that will keep you on the edge of your seat. Set against the gloomy backdrop of Knowl mansion, the story follows young heiress Maud Ruthyn as she becomes entangled in a labyrinth of family secrets and dark enigmas. Maud's investigation into her enigmatic uncle, Silas Ruthyn-a man once steeped in vice and now a fervent convert to Christianity-leads her through a maze of deceit and danger. As Maud uncovers hidden agendas and sinister truths, she is drawn into a narrative teeming with suspense. From the shadowy corners of Bartram-Haugh mansion to the hushed confidences of her father and the worldly wisdom of her cousin Lady Monica Knollys, each revelation adds layers to the complex mystery surrounding Silas. Le Fanu's expert storytelling conjures a chilling Gothic atmosphere where every creaking floorboard and flickering candle hints at deeper secrets. "Uncle Silas" immerses readers in a world where shadows conceal malevolent forces and every twist brings new revelations. Prepare for an unforgettable journey into the heart of Victorian suspense with "Uncle Silas," a masterpiece that will captivate and haunt you long after the final page.

Wilkołaki i wilkołactwo

Franciszek Rawita Gawroński

Wilkołaki i wilkołactwo Fr. Rawity Gawrońskiego to opracowanie dotyczące zjawiska tzw. wilkołactwa. Wilkołak w wielu mitologiach (m.in. słowiańskiej i germańskiej) i legendach człowiek, który potrafił się przekształcić w wilka. Był wtedy groźny dla innych ludzi i zwierząt domowych, gdyż atakował je w morderczym szale. Wierzono, że wilkołakiem można stać się za sprawą rzuconego uroku lub po ukąszeniu przez innego wilkołaka. Przeistoczenie w wilka było również możliwe dzięki natarciu się specjalną maścią. Wilkołactwo niekiedy jest postrzegane jako forma opętania przez zwierzę. Można się jej nabawić na przykład pijąc wodę z kałuż, w których odciśnięte są wilcze łapy bądź będąc pogryzionym przez wilka. Wilkołactwo jako likantropia figuruje w psychologii. Jest to głębokie przekonanie pacjenta, że jest wilkiem lub dzikim zwierzęciem. I choć nie następuje przemiana fizyczna, pacjent może wierzyć, że miała ona miejsce, i stać się niebezpieczny dla postronnych. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Wilkołak) Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów.

Próba ogniowa. Nowele

Peter Nansen

Znakomicie napisane nowele autorstwa Petera Nansena (1861-1918), który był duńskim powieściopisarzem, dziennikarzem i wydawcą. Zbiór opisujący współczesne obyczaje kopenhaskie zawiera opowiadania: Mimi, Ofiara, Bajka wigilijna, Na balu, Symulant, W szpitalu, Światło w oknie, Próba ogniowa, Zimowe palto.

Jaszczur. La Peau de chagrin

Honoré de Balzac

Honoriusz Balzac (Honoré de Balzac): Jaszczur. La Peau de chagrin. Opowieść fantastyczno-magiczna z nutą humoru i wątkiem miłosnym. Znajdziemy w niej tajemniczy wschodni talizman, wiele ciekawych przygód, momentami zapierających dech w piersiach. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Fragmenty: Pod koniec października r. 1829, młody człowiek wszedł do Palais-Royal w chwili, gdy otwierano domy gry, zgodnie z prawem popierającem namiętność tak dogodną do opodatkowania. Nie namyślając się zbytnio, wszedł na schody wiodące do szulerni nr. 36. Panie, panie, kapelusz? krzyknął za nim suchy i zrzędny głos małego, wyblakłego staruszka, przycupniętego w cieniu, za barierą, który wstał nagle, ukazując plugawą fizjognomię. Skoroś przekroczył próg domu gry, prawo obiera cię najpierw z kapelusza. Jest-li to ewangeliczna i opatrznościowa przenośnia? Czy to nie jest raczej sposób zawarcia z tobą piekielnej umowy, mocą wziętego od ciebie jakiegokolwiek zastawu? Czy to ma wymóc na tobie pełną szacunku postawę wobec tych, którzy zabiorą ci pieniądze? Czy to policja, przyczajona we wszystkich ściekach społecznych, pragnie znać nazwisko tego kapelusznika albo twoje, o ile je wypisałeś na swym nakryciu głowy? Czy to może wreszcie po to, aby zdjąć pomiar twojej czaszki, dla celów pouczającej statystyki co do pojemności mózgów graczy? Na tym punkcie zarząd zachowuje zupełne milczenie. Ale, wiedz to dobrze, ledwie uczyniłeś krok w stronę zielonego stolika, już twój kapelusz nie należy do ciebie, tak samo jak ty sam nie należysz do siebie: należysz do gry, ty, twój majątek, twoje nakrycie głowy, twoja laska i twój paltot. Przy wyjściu, GRA okaże ci, jakby dla zadrwienia z ciebie, że jeszcze zostawiła ci coś, oddając ci twoje rzeczy. Bądź co bądź, o ile miałeś kapelusz nowy, dowiesz się, po szkodzie, że gracz powinien mieć specjalny kostium. Zdziwienie młodego człowieka, kiedy otrzymał drewienko z numerem w zamian za swój kapelusz, którego brzegi, na szczęście, były lekko wytarte, dość wyraźnie świadczył o duszy jeszcze niewinnej; toteż starzec, który z pewnością od młodu gnił w gorączkowych rozkoszach życia graczy, objął go martwym i wystygłem spojrzeniem, w którym filozof wyczytałby nędze szpitala, tułaczkę bankructwa, protokóły samobójstw, dożywotnie galery, wysiedlenia do Guazacoalco. Człowiek ten, którego długa biała twarz była tak chuda jak zupka w garkuchni, przedstawiał blady obraz namiętności sprowadzonej do swej najprostszej wymowy. W zmarszczkach jego czaiły się ślady dawnych tortur; z pewnością człowiek ten niósł molochowi gry swoją nędzną płacę tuż po jej otrzymaniu. Podobny szkapie, na którą bat już nie działa, nie wzruszał się niczym; głuche jęki zrujnowanych graczy, ich nieme błagania, ich tępe spojrzenia znajdowały go stale obojętnym. Była to wcielona Gra. Gdyby młody człowiek przyjrzał się temu smutnemu cerberowi, może byłby sobie powiedział: W tym sercu jest już tylko talia kart! Nieznajomy nie usłuchał tej żywej przestrogi, pomieszczonej tu be zwątpienia przez Opatrzność, tak jak pomieściła ona wstręt u progu wszystkich miejsc rozpusty. Wszedł pewnym krokiem do sali, gdzie dźwięk złota działał upajająco na rozgrzane pożądliwością zmysły. Młodzieńca tego pchało tam zapewne najlogiczniejsze ze wszystkich wymownych zdań Jana Jakuba Rousseau, którego smutna myśl jest, jak sądzę, ta: Tak, rozumiem, że człowiek idzie grać, ale wtedy, gdy, między sobą a śmiercią, widzi jedynie ostatniego talara. Vers la fin du mois doctobre dernier, un jeune homme entra dans le Palais-Royal au moment o les maisons de jeu souvraient, conformément la loi qui protge une passion essentiellement imposable. Sans trop hésiter, il monta lescalier du tripot désigné sous le nom de numéro 36. Monsieur, votre chapeau, sil vous plaît ? lui cria dune voix sche et grondeuse un petit vieillard blme accroupi dans lombre, protégé par une barricade, et qui se leva soudain en montrant une figure moulée sur un type ignoble. Quand vous entrez dans une maison de jeu, la loi commence par vous dépouiller de votre chapeau. Est-ce une parabole évangélique et providentielle ? Nest-ce pas plutôt une manire de conclure un contrat infernal vous en exigeant je ne sais quel gage ? Serait-ce pour vous obliger garder un maintien respectueux devant ceux qui vont gagner votre argent ? Est-ce la police tapie dans tous les égouts sociaux qui tient savoir le nom de votre chapelier ou le vôtre, si vous lavez inscrit sur la coiffe ? Est-ce enfin pour prendre la mesure de votre crâne et dresser une statistique instructive sur la capacité cérébrale des joueurs ? Sur ce point ladministration garde un silence complet. Mais, sachez-le bien, peine avez-vous fait un pas vers le tapis vert, déj votre chapeau ne vous appartient pas plus que vous ne vous appartenez vous-mme : vous tes au jeu, vous, votre fortune, votre coiffe, votre canne et votre manteau. votre sortie, le Jeu vous démontrera, par une atroce épigramme en action, quil vous laisse encore quelque chose en vous rendant votre bagage. Si toutefois vous avez une coiffure neuve, vous apprendrez vos dépens quil faut se faire un costume de joueur. Létonnement manifesté par létranger quand il reçut une fiche numérotée en échange de son chapeau, dont heureusement les bords étaient légrement pelés, indiquait assez une âme encore innocente. Le petit vieillard, qui sans doute avait croupi ds son jeune âge dans les bouillants plaisirs de la vie des joueurs, lui jeta un coup dil terne et sans chaleur, dans lequel un philosophe aurait vu les misres de lhôpital, les vagabondages des gens ruinés, les procs-verbaux dune foule dasphyxies, les travaux forcés perpétuité, les expatriations au Guazacoalco. Cet homme, dont la longue face blanche nétait plus nourrie que par les soupes gélatineuses de dArcet, présentait la pâle image de la passion réduite son terme le plus simple. Dans ses rides il y avait trace de vieilles tortures, il devait jouer ses maigres appointements le jour mme o il les recevait ; semblable aux rosses sur qui les coups de fouet nont plus de prise, rien ne le faisait tressaillir ; les sourds gémissements des joueurs qui sortaient ruinés, leurs muettes imprécations, leurs regards hébétés, le trouvaient toujours insensible. Cétait le Jeu incarné. Si le jeune homme avait contemplé ce triste Cerbre, peut-tre se serait-il dit : Il ny a plus quun jeu de cartes dans ce cur-l ! Linconnu nécouta pas ce conseil vivant, placé l sans doute par la Providence, comme elle a mis le dégot la porte de tous les mauvais lieux ; il entra résolument dans la salle o le son de lor exerçait une éblouissante fascination sur les sens en pleine convoitise. Ce jeune homme était probablement poussé l par la plus logique de toutes les éloquentes phrases de J.-J. Rousseau, et dont voici, je crois, la triste pensée : Oui, je conçois quun homme aille au Jeu ; mais cest lorsque entre lui et la mort il ne voit plus que son dernier écu.

Kuratela. Linterdiction

Honoré de Balzac

Do Popinota, sędziego pierwszej instancji przy trybunale paryskim, przychodzi markiza dEspard z następującym problemem: arystokratka pragnie ubezwłasnowolnić swojego męża, z którym żyje w separacji, i ustanowić nad nim kuratelę. Powodem tej decyzji ma być fakt, że markiz utrudnia swojej żonie kontakty z dziećmi, a swój majątek z nieznanych powodów wydaje na utrzymanie całkowicie obcej rodziny Jeanrenaud. Kobieta twierdzi, że jej mąż zachorował psychicznie. Nieufny wobec tłumaczeń arystokratki Popinot przeprowadza prywatne śledztwo, z którego wynika, że markiz bynajmniej nie zwariował (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej Version bilingue: polonaise et française.