Wspomnienia i przygody

Arthur Conan Doyle

„Wspomnienia i przygody” to autobiografia napisana przez Arthura Conan Doyle'a opublikowana w „The Strand Magazine” od października 1923 do lipca 1924. Autor tak podsumowuje to co przeżył: „Miałem życie mocno urozmaicone i romantyczne. Wiedziałem, co to znaczy być człowiekiem biednym i wiedziałem, co to znaczy być dość zamożnym. Próbowałem każdego rodzaju ludzkiego doświadczenia. Znałem wielu najwybitniejszych ludzi moich czasów. Miałem długą karierę literacką po przeszkoleniu medycznym, które dało mi tytuł lekarza medycyny w Edynburgu… Podróżowałem jako lekarz na wielorybniku przez siedem miesięcy w Arktyce, a następnie na Zachodnim Wybrzeżu Afryki. Widziałem co nieco z trzech wojen: sudańskiej, południowoafrykańskiej i niemieckiej. Moje życie było usiane przygodami wszelkiego rodzaju. W końcu zostałem zmuszony do poświęcenia ostatnich lat na opowiedzenie światu końcowego wyniku trzydziestu sześciu lat studiów nad okultyzmem... Takie jest życie, które szczegółowo opowiedziałem w moich Wspomnieniach i Przygodach”. Sir Arthur Conan Doyle. Bardzo ciekawa lektura. Owa autobiografia została później opublikowana w formie książkowej przez Hodder & Stoughton Ltd. 18 września 1924 roku.

Blanka Bruyn Sukkub

Honoré de Balzac

Edycja w trzech językach polskim, francuskim i angielskim. Fragmenty opowiadania: Niektórzy, co z zacnego kraju Turenii pochodzili, a widzieli, jak autor gorliwie uganiał się za starożytnościami, dziwnymi przygodami i cudnościami tej błogosławionej okolicy, zapytywali go (wierząc, że o tym na pewno wiedzieć musi), z jakiej przyczyny jedną z ulic miasta Tours Ciepłą zowią, co najwięcej panie zaciekawiło. Odpowiedział im, jako mu bardzo dziwno, że dawni mieszkańcy zapomnieli o wielkiej ilości klasztorów, które przy tej ulicy postawiono; tedy od surowej wstrzemięźliwości mnichów i mniszek tak mury rozgorzały, że kilka niewiast uczciwych, które po tej ulicy zbyt często na odwieczerz chodziły, o stan odmienny pomawiano. () Pewien starzec schorzały już i wiekiem zgarbiony, w kącie wino spijał i nic nie mówił, jeno uśmiechał się, usta wykrzywiając modą uczonych, aż wreszcie wyrzekł: Bajdy! Bardzo wyraźnie, co autor usłyszał i wnet zrozumiał, że za tym bajdy kryje się pewno prawda, którą mógłby te ucieszne historie przyozdobić. Jakoż nazajutrz starzec mu powiada: Poemat jeden napisałeś tak, że cię zawsze za to szanować będą, bo prawda tam jest od początku do końca, co za rzecz waloru niezwykłego, arcywspaniałego uważam. W tym poemacie piszesz o rycerzu Bruyn, ale pewno nie wiesz, co stało się z oną Mauretanką, którą tenże rycerz w klasztorze umieścił. Ja to wiem dokładnie. Jeżeli wiedzieć chcesz, skąd nazwa ulicy Ciepłej pochodzi, a także jaki był koniec owej mniszki, użyczę ci foliałów, które w archiwach arcybiskupstwa znalazłem, pochodzą one z biblioteki bardzo naruszonej w tych czasach, kiedy nie wiedziałem wieczorem, azali mi do rana głowy z karku nie zdejmą. Dać-że ci tę sprawę do ręki? Owszem odpowiedział autor. Tedy ów godny zbieracz prawdy użyczył autorowi kupę starych, zżółkłych i poobdzieranych pergaminów, z których nie bez trudu, na francuską mowę przełożył akty dawnego sądu duchownego...

Życie św. Ignacego Loyoli założyciela zakonu Towarzystwa Jezusowego

Jan Badeni

Jeżeli kiedy, to w dzisiejszych czasach, gdy bój między wrogami a sługami Bożymi wszędzie się toczy z szczególną zapalczywością, należy nam wpatrywać się w przykłady pozostawione przez mężnych rycerzy, wodzów, którzy się dawniej w tych bojach Pańskich odznaczyli; należy uczyć się od nich taktyki wojennej, energii, roztropności, wszystkich tych zalet i cnót, które im zapewniły zwycięstwo. Jednym z takich bez wątpienia najwaleczniejszych rycerzy, najznakomitszych wodzów, występujących w dziejach Kościoła jest św. Ignacy Loyola. Wrogowie nawet odmówić mu nie mogą nadzwyczajnych przymiotów umysłu i serca i wielkich zasług, jakie położył w obronie Kościoła; katolicy prawdziwi czczą w nim opatrznościowego męża, którego sam Bóg wybrał i posłał, aby wśród ciężkich przejść, na jakie Kościół narażony był w XVI wieku, zastawiał się za prawdę, zwalczał błędy, tępił grzechy, wiarę i cnotę po świecie całym szerzył.

Mityczna historia Polski i mitologia słowiańska

Kazimierz Szulc

Kazimierz Szulc: Mityczna historia Polski i mitologia słowiańska. Znakomite, obszerne opracowanie polskich pradziejów, podań, wierzeń, mitów i historii bajecznej. W Mitycznej historii polskiej i mitologii słowiańskiej usiłował ukazać podstawowy zrąb kultury ludowej jako ukształtowany w pełni przed tysiącleciem i wiernie przechowany przez ludową tradycję. Słowa autora kończące to dzieło, opisujące w sposób bardzo obszerny i szczegółowy naszą ojczystą niepisaną historię brzmią tak: Idzie o to, ażebyśmy się poznali na tych cudownych i nieprzebranych skarbach, jakie wśród nas się znajdują i żebyśmy chcieli, umieli z nich pełnymi garściami czerpać. Czułbym się szczęśliwy, gdybym powyższą pracą do tego się przyczynił.

Quo vadis? A Narrative of the Time of Nero

Henryk Sienkiewicz

Tytuł książki to łaciński zwrot, oznaczający: Dokąd idziesz? Odwołuje się on do słów Quo vadis, Domine? (Dokąd idziesz, Panie?), wypowiedzianych według legendy, przywołanej również w powieści, przez apostoła Piotra do Chrystusa. Akcja rozgrywa się głównie w Rzymie, podczas końcowych 6 lat panowania Nerona (63-69 n.e.), akcja epilogu – ok. 68 r. Wydarzenia pozwalające określić czas akcji to: przybycie Winicjusza do Rzymu po zawarciu pokoju z Armenią (63 r.), pożar Rzymu (64), śmierć Petroniusza (66), śmierć Nerona (68). Rzym był wówczas miastem wielonarodowościowym, bardzo zróżnicowanym. Głównym wątkiem powieści jest miłość Winicjusza i Ligii. Należą oni do dwóch odrębnych światów: Winicjusz jest patrycjuszem rzymskim, Ligia zakładniczką pochodzącą z barbarzyńskiego plemienia Ligów, a także chrześcijanką. Wątek miłosny posiada liczne zwroty akcji: ucieczkę Ligii, jej poszukiwania przez Winicjusza, próbę porwania, przemianę Winicjusza i przyjęcie przez niego chrztu, wreszcie uwięzienie i cudowne ocalenie. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Quo_vadis) Quo Vadis: A Narrative of the Time of Nero, commonly known as Quo Vadis, is a historical novel written by Henryk Sienkiewicz in Polish. „Quo vadis Domine” is Latin for „Where are you going, Lord?” and alludes to the apocryphal Acts of Peter, in which Peter flees Rome but on his way meets Jesus and asks him why he is going to Rome. Jesus says „I am going back to be crucified again”, which makes Peter go back to Rome and accept martyrdom. The novel Quo Vadis tells of a love that develops between a young Christian woman, Ligia (or Lygia), and Marcus Vinicius, a Roman patrician. It takes place in the city of Rome under the rule of emperor Nero around AD 64. (https://en.wikipedia.org/wiki/Quo_Vadis_(novel)

Bitwa pod Raszynem

Walery Przyborowski

Powieść dla młodzieży, która opowiada o zmaganiach Polaków z Austriakami. Bitwa pod Raszynem stoczona została w czasie wojny z Austrią (podczas wojen napoleońskich) w dniu 19 kwietnia 1809 na terenie dzisiejszej gminy Raszyn przez wojska polskie i saskie, dowodzone przez księcia Józefa Poniatowskiego, z korpusem wojsk austriackich, pod dowództwem arcyksięcia Ferdynanda Karola d'Este. Zakończona została podpisaniem przez obie strony konwencji oddającej Austriakom stolicę, ale na korzystnych dla strony polskiej warunkach. Bitwa pozostała taktycznie nierozstrzygnięta, jednak ze strategicznego punktu widzenia okazała się sukcesem Polaków, ponieważ zapoczątkowała kampanię, której efektem było między innymi dwukrotne powiększenie obszaru Księstwa Warszawskiego i zwiększenie polskiej siły zbrojnej z 14 tys. do 60 tys. w niecałe trzy miesiące. (za Wikipedią).

Historynka. The Story Girl

Lucy Maud Montgomery

Historynka (również Wakacje na starej farmie) (ang. The Story Girl, 1911) − powieść dla dziewcząt autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery. Beverley (Bev) (w polskiej wersji: Ed) i Feliks King mieszkali w Toronto, ale przenoszą się do małego miasteczka Carlisle, na starą farmę Kingów. Tam poznają kuzynów: Dana, Felicity (w polskiej wersji: Fela), Cecylię (w polskiej wersji: Celinka) Kingów, Sarę Stanley (Historynkę) i nowych znajomych: Piotrka Craiga i Sarę Ray. Razem przeżywają wiele przygód, przeplatanych przez niezwykłe opowieści Historynki. W roku 1913 powstał sequel książki, zatytułowany Złocista droga. Obie książki były inspiracją serialu Droga do Avonlea. (Za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Dziedzina

Stefan Grabiński

Dziedzina to opowiadanie znakomitego pisarza, Stefana Grabińskiego, tworzącego przed drugą wojną światową, specjalizującego się w opowieściach niesamowitych, zwanego polskim Edgarem Allanem Poe. Autor stworzył swoisty, rozpoznawalny styl literacki, oparty na zestawieniu tradycyjnej, realistycznej narracji z elementami języka poetyckiego. Charakterystyczne dla jego prozy są zapadające w pamięć fikcyjne nazwiska i nazwy miejscowości. Miejscem akcji większości opowiadań są prowincjonalne miasteczka, samotne budynki, zapomniane stacje kolejowe. Najbardziej wyraziste motywy, powracające w kolejnych utworach tego autora, to: problem tożsamości, istnienie zaburzeń rzeczywistości lub rzeczywistości równoległych, życie pozagrobowe, fascynacja zdobyczami nauki i paranaukami, nadnaturalne przyczyny obłędu, fatalny demonizm kobiet (za Wikipedią). Dziedzina jest opowiadaniem grozy, które polecamy ludziom o mocnych nerwach. I ostrzegamy, by go nie słuchać po zmroku! Kto zdecyduje się na wysłuchanie tego opowiadania, na pewno się nie zawiedzie! Mistrzostwo pióra, subtelne wprowadzanie w nastrój, zaskakujące zakończenie... Polecamy i zachęcamy!