Jeszcze nie zwariowałam {chyba}

Agata Strzałka

Urodziłam się 21 września 1965 roku w Żywcu. Szczęśliwe dzieciństwo upłynęło mi na zabawach tuż za płotem znanego w całej Polsce browaru. Burzliwa młodość, liczne wędrówki w towarzystwie harcerzy, wiersze pisane do starego zeszytu i aktywna działalność w lokalnej społeczności sprawiły, że ze szczególną wrażliwością patrzyłam na życie. Potem matura, praca, miłość, małżeństwo, dzieci... Zamieszkałam w Krzyżowej - pięknej, malowniczej wsi w Beskidzie Żywieckim. Normalne życie normalnej matki-Polki. W 2013 roku, gdy po wielu perypetiach stanęłam na rozdrożu, musiałam coś ze sobą zrobić. Dzieci odchowane, męża brak, pracy brak, środków do życia brak... Cóż było robić? Wymyśliłam sobie pracę na emigracji. Tak się rozpoczął nowy etap w moim życiu. Gdy 28 grudnia 2013 roku po raz pierwszy wyjechałam do Niemiec jako opiekunka seniorów, nie sądziłam, że wszystko tak bardzo się zmieni. Na początku było mi bardzo trudno. Kłopoty językowe, rozłąka z bliskimi, problemy z opanowaniem trudnej sztuki bycia opiekunką sprawiły, że zupełnie inaczej zaczęłam postrzegać świat. Sprawy kiedyś ważne stały się dla mnie błahe. Teraz - po kilku latach - stałam się zupełnie innym człowiekiem. Z poważnej, podstarzałej matrony zmieniłam się w uśmiechniętą, pełną radości dziewczynę. Dalsi i bliżsi znajomi zaczęli podkreślać, jak bardzo jestem inna. Zawsze gdy wracam, próbuję opowiadać o swoich niezwykłych przygodach. Niestety, słuchacze nie wierzyli i pukali się tylko w czoło. "Niemożliwe" - mówili. Poskarżyłam się wtedy Lucynie - mojej serdecznej, wieloletniej przyjaciółce: - Tyle się teraz w moim życiu dzieje, a nie mam komu o tym opowiadać. Ta odpowiedziała krótko: - Opisz swoją historię. Pamiętasz? Kiedyś w szkole pisanie całkiem nieźle ci wychodziło. I tak zaczęła się moja przygoda z książką, do której lektury serdecznie zapraszam. Agata Strzałka

W poszukiwaniu magnetyzmu materii

Tomasz Lendzian

Pasjonujący wyścig w pogoni za prawdą o swoim pochodzeniu i losie biologicznego ojca trwa. Tajemnice są sprytnie ukryte na kartach pewnej książki, lecz jej posiadaniem jest zainteresowanych więcej osób, w tym agent ABW. Każdy z bohaterów szuka własnej prawdy, a dla osiągnięcia celu nie cofnie się przed niczym. Dlaczego ulegamy złudzeniom? Czy przyczyną jest "magnetyzm materii"? Czy bańka medialna, która nas spowiła pajęczyną sieci, jest bardziej realna od jaskini Platona? Czy naprawdę kochamy, czy jedynie nam się wydaje, że bez wzajemności? Czy wydaje nam się, że Bóg istnieje, czy największym złudzeniem człowieka jest to, że Go nie ma? Jaka jest prawda? Co to jest prawda? Druga część perypetii Maćka Dobruckiego dostarczy nam kolejnej porcji przygód, zwrotów akcji, okraszonych tym samym ciętym humorem i dużą dawką ciekawostek naukowych. Nowi bohaterowie, jeszcze większe tarapaty i stała bystrość umysłu Maćka zapewnią nam rozrywkę na najwyższym poziomie. Nastoletnia przygoda się skończyła, zaczyna się walka o prawdę i o własne życie. Notka o Autorze Tomasz Lendzian urodził się 7 lutego 1970 roku w Nowej Sarzynie. Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra prawa. Karierę zawodową rozpoczął jako asesor w Żarach (województwo lubuskie). Obecnie mieszka i pracuje na Mazowszu. Od zawsze interesowała go fizyka wszechświata. Pierwsza książka popularnonaukowa jego autorstwa, "Sztuczna inteligencja w ogniu", powstała z dialogów z SI na temat Wielkiego Wybuchu. "W poszukiwaniu magnetyzmu materii" to kontynuacja debiutanckiej powieści Tomasza Lendziana pt. "W poszukiwaniu skrycie tęsknionej", która ukazała się nakładem Wydawnictwa Borgis w 2023 roku.

Tam, gdzie stąpały moje stopy

Wiesława Kucewiczówna

Jaką cenę musi zapłacić kobieta, by stać się kochaną, spełnioną i wyzwoloną? Los nie oszczędzał głównej bohaterki. Dzieciństwo spędzone z dala od rodziców naznaczyło ją traumą na całe życie. Małżeństwo, choć początkowo usłane różami, okazało się piekłem na ziemi. Po tragicznej śmierci męża, samotna z dwójką dzieci, targana różnymi emocjami, podejmuje walkę o byt dla siebie i swoich córek. Decyzje, z jakimi przyszło jej się zmierzyć, były mniej lub bardziej trafne, a wybory, jakich dokonała, nie zawsze pozytywnie wpłynęły na jej losy.

Moje 0-1

Krzysztof Domagała

Gdy pacjent słyszy od lekarza w diagnozie słowo „rak”, jest przekonany, że jego dni są policzone. Nic dziwnego, przecież choroba nowotworowa nie należy do chorób łatwo i zawsze wyleczalnych. Na szczęście wielu osobom udaje się z nią wygrywać. Należy do nich Krzysztof Domagała, który zmaga się z glejakiem mózgu. W swej książce-pamiętniku Autor zawarł przemyślenia wywodzące się z filozofii życia człowieka cierpiącego, który poszukuje w tym wszystkim sensu i znajduje pomocną miłość Boga. Opowiada o walce, w której On wydaje się największym sprzymierzeńcem. Wspomina ludzi niosących pomoc i współpacjentów z oddziałów onkologicznych, których poznał w czasie licznych pobytów w szpitalach. Sporo miejsca poświęca również niełatwym relacjom rodzinnym. Szczere, bardzo osobiste świadectwo życia z ciężką chorobą.

Małe szemrania

Wiktoria Musz

Małe szemrania to zbiór wierszy o tym, co ważne i bliskie każdemu z nas. Autorka w subtelny sposób pisze o miłosnych uniesieniach, rozczarowaniach, tęsknocie, nowych odkryciach, sztuce pisania oraz o małych i wielkich fascynacjach. Strofom nie brak wyważonego humoru i dystansu do opisywanych problemów. Poezja Wiktorii Musz jest świadectwem otwartości na nowe doświadczenia i pokory wobec wszystkiego, co przynosi życie. Ukazuje, jak w mądry sposób czerpać radość z dojrzewania i poznawania wszystkich smaków życia. Wiktoria Musz jest laureatką drugiego miejsca w konkursie literackim Wydawnictwa Borgis Poeta naszych dni 2022. Notatka o Autorce Absolwentka Uniwersytetu Opolskiego. Prawnik z duszą artysty. W wolnym czasie czaruje śpiewem, słowem na papierze i pędzlem na twarzy. Pochłania książki i herbatę w każdych ilościach.

O potrzebności wszystkiego

Joanna Kunert

Czy czytając książkę można mieć wrażenie, że słucha się opowieści zabawnej i nieco roztrzepanej koleżanki? Zdecydowanie tak! Taka właśnie jest książka „O potrzebności wszystkiego” autorstwa Joanny Kunert Krótkie, śmieszne historyjki z życia pewnej roztargnionej kobiety są tak opisane, jakby opowiadała nam je nasza wieloletnia koleżanka przy filiżance dobrej kawy lub kieliszku jeszcze lepszego wina. Koleżanka, dla której – jak sama twierdzi - „Wszyscy ludzie są wyjątkowi. Każdy denerwuje mnie w inny sposób…” i która zrozumiała, „że uszczęśliwienie wszystkich ludzi jest niemożliwe… Ale za to wkurzenie wszystkich jest już bardzo proste. I zabawne”. „O potrzebności wszystkiego” to ciepła, zabawna książka, poprawiająca humor niczym udane spotkanie ze zwariowaną koleżanką.

Medea z kraju Lechitów

Krystyna Jarocka

"Medea z kraju Lechitów" to saga rodzinna, której akcja toczy się od 1968 roku do czasów współczesnych. Opowiada o losach Marii i Romana, których życie toczy się w czasach komunizmu, transformacji lat 90. i w czasach współczesnych. To wnikliwa analiza człowieka, który musi dostosować się do zmieniających się warunków. Bohaterowie, często nieświadomie wplątani w wir wydarzeń, codziennie walczą o swoje szczęście i próbują odnaleźć się w niełatwych czasach - najpierw w PRL-u, a później we współczesnej Polsce. "Medea z kraju Lechitów" to druga książka Krystyny Jarockiej opublikowana nakładem Wydawnictwa Borgis (pierwsza, "Kocie szlaki", ukazała się w 2019 roku).

Dawid

Krystyna Jarocka

Poeta, pasterz, król Izraela – oto Dawid, postać, która od wieków inspiruje artystów, pisarzy, filmowców, historyków i polityków. To także bohater powieści Krystyny Jarockiej, przenoszącej nas do czasów biblijnych – okrutnych, pełnych pasji, gniewu, namiętności i miłości; czasów zdrad, intryg, walk pałacowych między herosami i uzurpatorami, wojownikami i tchórzami. Dzięki autorce biblijne opowieści ożywają, by fascynować swoją barwnością i egzotycznością. Ale za sprawą „Dawida” mamy okazję zagłębić się nie tylko w historię, znaną nam za sprawą Biblii, ale i poznać skomplikowane meandry ludzkiej natury. To także książka o starości, samotności i śmierci, której nieuchronność zmusza króla Dawida do gorzkiego rachunku sumienia i do zawierzenia siebie poezji, gaszącej przeraźliwy egzystencjalny ból umierania.