Uśmiech szczęścia

Joseph Conrad

"Uśmiech szczęścia" to nowela Josepha Conrada, wybitnego angielskiego pisarza polskiego pochodzenia.   “Już od samego wschodu słońca stałem, zapatrzony w dal. Okręt cicho sunął po gładkiej wodzie. Pilno mi było po sześćdziesięciodniowej podróży wylądować na tej urodzajnej i pięknej wyspie podzwrotnikowej. Entuzjastyczniejsi z jej mieszkańców mówią o niej z upodobaniem, jako o „Perle Oceanu“. Owszem, nazywajmy ją Perłą“. To dobre imię. Perła, z której sączy się na świat dużo słodyczy.  Chcę wam tylko przez to powiedzieć, że rośnie tam najprzedniejsza trzcina cukrowa. Dla niej i z niej żyje cała ludność tej Perły. Cukier jest dla niej, że się tak wyrażę, chlebem powszednim. I ja przybywałem tutaj po ładunek cukru, w nadziei, że krescencja się udała i że frachty będą wysokie.”   Fragmenty z książki: Joseph Conrad. „UŚMIECH SZCZĘŚCIA”  

Nędza filozofii

Karol Marks

"Nędza filozofii" to dzieło Karola Marksa, niemieckiego filozofa pochodzenia żydowskiego, twórcy socjalizmu naukowego. Jeśli interesujesz się filozofią i chcesz poszerzyć swoją wiedzę na temat marksizmu, powinieneś sięgnąć po książkę "Nędza filozofii" napisaną przez Karola Marksa. Ta pozycja to jedno z najważniejszych dzieł filozoficznych XIX wieku, w którym autor analizuje poglądy swojego poprzednika - Pierre'a-Josepha Proudhona. Książka ta pozwoli Ci zrozumieć krytykę, jaką Marks kierował wobec prądów myślowych swojego czasu, a także zrozumieć w jaki sposób marksizm próbuje rozwiązać problemy społeczne, gospodarcze i polityczne.

A...B...C

Eliza Orzeszkowa

"A...B...C..." to nowela jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". Nowela pod tytułem "A...B...C..." opowiada o tragediach prostych, biednych i bezradnych ludzi oraz o heroizmie i dostrzeganiu odrobiny dobra. W utworze młoda nauczycielka gromadzi wokół siebie dzieci miejskiej biedoty i uczy je czytać oraz pisać, nie wiedząc, iż prowadzenie szkoły bez zezwolenia jest przestępstwem, co później ją dogania.

Candida

George Bernard Shaw

“Candida” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   The play questions Victorian notions of love and marriage, asking what a woman really desires from her husband. It was published as a part of Plays Pleasant, which also included Arms and the Man, The Man of Destiny and You Never Can Tell. Shaw titled the volume Plays Pleasant in order to contrast it with his first book of plays, Plays Unpleasant.  

Stara bajka

Bolesław Prus

  „Stara bajka” to opowiadanie autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu. “ Kiedy ś. p. sędzia Furdasiński przeniósł się tam, gdzie, wedle słów proboszcza, miał pobierać wiekuiste czynsze z kapitału swoich cnót i zasług, na Furdasówce nie było ani grosza długu.  Nie podobało się to jednak synowi i dziedzicowi zmarłego, który zawsze mawiał, że w tych czasach tylko Żydzi i mechesy nie mają długów, i — hipoteka zaczęła się obciążać.  Zresztą młody pan Furdasiński był poczciwy chłopak. Wstawał o szóstej i, jako rolnik z krwi i kości, hasał konno po polach do ósmej. Nieraz w tych wycieczkach upatrzył sobie ładną dziewczynę, której w najbliższe święto kupował gorset i chustkę, a nawet czasem, po upływie roku, dawał jej krowę i paręset złotych gotówką.  O ósmej pił śniadanie, potem uczył swego szpaka gadać lub gwizdać, koło południa jadł drugie śniadanie, po śniadaniu trochę drzemał, o czwartej spożywał obiad, a po obiedzie, albo znowu uczył szpaka i rozmawiał z ekonomem, albo jechał do sąsiadów, na partyjkę. Regularny tryb życia łamał się parę razy na rok, mianowicie w czasie karnawału i w czasie wyścigów; wtedy bowiem pan Furdasiński zabierał karetę, cztery konie, furmana, lokaja i chłopca i jechał na cały miesiąc do Warszawy.”

O sztuce

Cyprian Kamil Norwid

“O sztuce” to utwór Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych.   “Pisać o Sztuce dla narodu, który ani muzeów ani pomników, właściwie mówiąc nie ma; pisać dla publiczności która zaledwo biernie albo wypadkowo obznajmiona jest z tym przedmiotem; jest to nie pisać o Sztuce, ale objawić ją.  Niemniej — pisać o sztuce dla Polaków i po polsku w chwili, kiedy bardzo niedawno część ta intencyi i pracy obwołaną została za niewłaściwą, szkodliwą i osławienia godną; owszem, tak poniżonemu przedmiotowi obywatelską godność zyskać; jest to nie pisać o sztuce ale uzasadnić ją i postanowić.” Fragment  

Ania z Avonlea

Lucy Maud Montgomery

  “Ania z Avonlea” to powieść autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery. Jest to druga część słynnego na całym świecie cyklu powieści - Ania z Zielonego Wzgórza.   Rezygnując ze swoich marzeń i aspiracji, Ania nie wyjeżdża na uniwersytet, nie chcąc zostawiać coraz gorzej widzącej Maryli samej w Avonlea. Jednocześnie ta rudowłosa dziewczyna ma mocne postanowienie intensywnej pracy nad sobą, w tym również dokształcanie się, a tymczasowo zostaje nauczycielką w miejscowej szkole.

Adama Polanowskiego Dworzanina Króla JMci Jana III. notatki

Józef Ignacy Kraszewski

“Adama Polanowskiego Dworzanina Króla JMci Jana III. notatki” to książka Józefa Ignacego Kraszewskiego, polskiego pisarza i publicysty oraz autora największej liczby wydanych książek w historii literatury polskiej i siódmego autora na świecie pod tym względem.  “Z młodszych moich lat — nie ma co pisać, bo ludzie są jako trawa gdy się z ziemi wytyka, wszyscy jednakowi, trudno poznać czy to z tego będzie łopuch czy sałata. Pamiętam tylko że mi dla zbytniej swawoli matka i ojciec prorokowali iż się szubienicy dorobię, lecz, dzięki Bogu nie sprawdziło się, choć prawda, żem dokazywał srodze i kipiało we mnie, a spokojnie na miejscu wysiedzieć nie było sposobu.  Rodzeństwa nas było troje, starszy brat Michał, powolny i nad wiek stateczny, młodsza siostra Julusia, a ja w pośrodku.  Matka nasza najukochańsza, świeć panie jej duszy, nie bardzo była dla mnie surowa, i mawiała (choć nie w mojej obecności) że młodość ma prawa swoje, i najlepsze piwo gdy zrazu szumi — więc przez palce patrzyła na wybryki i folgowała gdy ojciec dyscypliną i rózgami groził. Swawola też owa ograniczała się na znęcaniu nad ptactwem, do którego z łuku się strzelało, na rybołóztwie, na dojeżdżaniu koni, od których nie jednegom guza dostał i sińców napytał.” Fragment