Homo nie całkiem sapiens. O automatyzmach myślenia, nadętych politykach, narzekaniu Polaków i pułapkach moralności

Bogdan Wojciszke, Maciej Rotkiewicz

Każdy w tej książce znajdzie pytanie, które sam chciałby zadać, a co ważniejsze uzyska na nie mądrą odpowiedź. W książce znajdują się odpowiedzi między innymi na następujące pytania: Dlaczego Polacy świętują 11 listopada, a nie 4 czerwca? Czym różni się szef partii politycznej od szefa korporacji? Czy jesteśmy społeczeństwem ludzi wyjątkowo marudnych? Dlaczego zło jest silniejsze od dobra? Kiedy nasz umysł bezlitośnie nas oszukuje? Dlaczego sądów moralnych nie można traktować poważnie? Czy demokracja liberalna przeżywa tylko chorobę, czy fundamentalny kryzys? Czy żyjemy w międzyepoce i co po niej nastąpi? Dlaczego dziś prawica wygrywa, a lewica przegrywa? Czy moralność opiera się na krzywdzie? Czy kult rozumu jest wielkim złudzeniem myśli Zachodu? Czy kobiety z natury są gorsze z matematyki? Dlaczego ludzie z góry zakładają, że są uczciwi? Dlaczego wszyscy ludzie mają zawyżoną samoocenę? Czy można wierzyć badaniom psychologicznym? Czy Philip Zimbardo sfałszował swój słynny eksperyment więzienny? Czy pewne zaczątki odróżniania dobra od zła przynosimy ze sobą na świat? Czy mózg ma płeć? Ludzie od tysięcy lat spoglądali w niebo, starając się przeniknąć tajemnice gwiazd. Tymczasem psychologia istnieje od zaledwie stu dwudziestu lat, tak jakby to, co tuż obok, pod ręką, w naszym bliskim otoczeniu, nie było aż tak interesujące. A przecież świat zarówno ten wokół nas, jak i ten w naszych umysłach staje się coraz bardziej skomplikowany i wciąż stawia przed nami nowe wyzwania. Do tego, by choć trochę go zrozumieć, nie wystarczy nam zdrowy rozsądek ani nasze jednostkowe doświadczenie. Potrzebna jest także dobrze udokumentowana wiedza, między innymi ta płynąca z badań psychologów. O tym, co psychologia ma dziś do powiedzenia na temat władzy, polityki i moralności, kobiet i mężczyzn, dobrych i złych ludzi, naszych zachowań, decyzji i wyborów (nie tylko politycznych), oraz o wielu innych sprawach z profesorem Bogdanem Wojciszke rozmawia Marcin Rotkiewicz. Bogdan Wojciszke profesor psychologii, członek rzeczywisty PAN,  pracownik Uniwersytetu SWPS (Sopot), stypendysta Fundacji Humboldta i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Zainteresowania badawcze: spostrzeganie ludzi, wartości, dynamika związków interpersonalnych, psychologia moralności. Opublikowa 10 książek (między innymi Teoria schematów społecznych, Procesy oceniania ludzi, Psychologia miłości, Psychologia społeczna, Agency and Communion in Social Psychology) i ponad 160 artykułów naukowych. Marcin Rotkiewicz dziennikarz naukowy, od 2001 roku pracuje w tygodniku Polityka. Absolwent dziennikarstwa i filozofii na Uniwersytecie Warszawskim oraz stypendysta Knight Science Journalism Program w Massachusetts Institute of Technology (USA). Popularyzuje wiedzę przede wszystkim na temat biotechnologii, ewolucji człowieka i neuronauki. Interesuje się również teoriami pseudonaukowymi i spiskowymi. Trzykrotnie otrzymał wyróżnienie w konkursie Polskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Naukowych na najlepszy artykuł popularnonaukowy. Opublikował wywiad rzekę z prof. Jerzym Vetulanim Mózg i błazen oraz książkę W królestwie Monszatana. GMO, gluten i szczepionki, za którą otrzymał nagrodę Redaktorów Portalu Mądre Książki.

Saga rodziny Neshov (Tom 6). Córka

Anne B. Ragde

Margido nie żyje. Torunn przejęła Biuro Pogrzebowe Neshov i jednocześnie próbuje uczynić stare, zaniedbane gospodarstwo swoim domem. Dla dziadka najważniejsze jest, aby nad Neshov w różnych wyjątkowych okolicznościach powiewała flaga, zawsze w zgodzie z przepisami, postanowił więc zafundować Torunn nowy maszt, chorągiewkę i flagę. Po postawieniu masztu podwórko nabiera innego charakteru i po raz pierwszy w życiu Torunn zaczyna odczuwać prawdziwe zobowiązanie. Ale kiedy postanawia dopełnić dzieła i przyjmuje nazwisko Neshov, dla jej matki jest to cios w samo serce i budowany mozolnie przez lata dobry kontakt między nimi zostaje w jednej chwili zerwany. Na ferie jesienne do gospodarstwa ma przyjechać Erlend i cała jego duńska rodzina. Torunn trochę obawia się tej wizyty. Sytuacji nie poprawia fakt, że Kaj Roger przywozi Torunn dwa prosiaki, które jego zdaniem mogą uatrakcyjnić pobyt trójce dzieci Erlenda. Torunn nie chce mieć świń, ma dość Erlenda i nie chce mieć nic wspólnego z Kajem Rogerem. Ale tym razem przekona się, jaki naprawdę jest Erlend. I być może koniec końców okaże się, że Kaj Roger miał rację. W Córce Anne B. Ragde łączą się wszystkie wątki historii rodziny Neshov. To księga Torunn: powieść o kobiecie, która przez całe życie uciekała, aż w końcu zdobyła się na odwagę, by wziąć odpowiedzialność, bronić tego, kim jest, i wybrać miłość. Nikt tak jak ona nie potrafi opisywać kruchych relacji rodzinnych. Owszem, pełno tu bólu i innych gwałtownych uczuć. A przeszłość i przyszłość zostają elegancko splecione ze sobą w tej ostatniej już książce opisującej historię, która zaczęła się w 2004 roku Ziemią kłamstw. Anne B. Ragde ponownie udowadnia, że jest mistrzynią szczegółów Jak zawsze u Ragde, znajdziemy tu mnóstwo urokliwych opisów otoczenia. Widać, jak gruntownie autorka przygotowała się do pisania tej książki. Potrafi jak nikt inny oddać klimat okoliczności i opisać kruche rodzinne relacje. W pełne ciepła opisy licznych ekscentrycznych członków rodziny, zarówno tych z Danii, jak i tych z Byneset, pisarka kunsztownie wplata podpowiedzi, co jeszcze może zdarzyć się w przyszłości przykładem jest choćby czuły portret dziadka Tormoda Historia rodu Neshov tutaj się kończy. Pięknie domknięta całość. Dzięki za tę wspólną podróż. GURI HJELTNES, VG W tym pięknym zamknięciu serii rozpoczętej Ziemią kłamstw Anne B. Ragde dociera w końcu do celu Ragde podjęła trudne wyzwanie, jakim było z pewnością napisanie szóstej i ostatniej części tej historii. Czytanie jej to prawdziwa radość, a Ragde po raz kolejny pokazuje, jak wspaniale potrafi opowiadać. Jej mistrzostwo widać szczególnie w pięknym i pełnym elegancji zakończeniu I co najważniejsze: Ragde napisała finał, który nie tylko nas zaskakuje, ale też cieszy swoją finezyjną dramaturgią. Okazuje się, że potrafi w godny sposób domknąć po wielu latach tę tak lubianą przez czytelników historię. Brawo Ragde! CATHRINE KRGER, DAGBLADET Anne B. Ragde pisze dobrze i potoczyście, a jej proza jest pełna humoru Ragde zabawia swojego czytelnika, potrafi go zauroczyć, prowadząc jednocześnie w profesjonalny sposób ku zakończeniu Również tym razem wielkimi atutami książki są język Ragde, jej pełen współczucia wgląd w zwykłe ludzkie losy, a także niekiedy humorystyczne podejście do problemów relacje między matką a córką są chyba najlepszym tego przykładem. LEIF EKLE, NRK

Bedeker sopocki

Tomasz Kot

Od wydania kanonicznego "Bedekera sopockiego" Franciszka Mamuszki minęło już ponad 40 lat. Wciąż jeszcze dostępne są coraz bardziej wytarte egzemplarze tej książki, będącej pierwszym kompendium wiedzy na temat Sopotu. Autor, łącząc wątki sobie współczesne z historią sięgającą średniowiecza, napisał przewodnik, który mimo upływu lat w dalszym ciągu stanowi inspirację i źródło wiedzy dla kolejnych pokoleń mieszkańców i miłośników miasta. Popularnonaukowa forma tego pierwszego wydawnictwa, które tak obszernie opisywało dzieje miasta, sprawiła, że dotarł on do bardzo szerokiego grona osób. Wszak specjalistyczne monografie i opracowania historyczne, opatrzone aparatem naukowym w postaci przypisów, czytają głównie specjaliści i pasjonaci. Zresztą w tamtym czasie prac naukowych poświęconych wyłącznie historii Sopotu najzwyczajniej nie było. Niniejsza książka ma za zadanie upowszechniać wiedzę o historii i teraźniejszości Sopotu. Nie jest to praca naukowa w ścisłym znaczeniu, starałem się jednak zamieścić najnowsze dane i aktualny stan badań. Wiele spośród przytoczonych tu historii to opowieści, miejskie legendy i anegdoty. Jest to bowiem także element budujący przeszłość, teraźniejszość i przyszłość miasta. Trudno mi nawet określić, do jakiego gatunku przypisać tę publikację. Tytułem nawiązuje do bedekera. Bo też chciałbym, aby nawiązywała do poprzednich, znakomitych książek tego rodzaju i do całej klasyki gatunku. Z drugiej strony można ją potraktować jako coś pośredniego między bedekerem, vademecum, silva rerum, spacerownikiem i zbiorem reportaży literackich lub po prostu opowieści o mieście. Zatem formuła książki jest pojemna i zawiera elementy gawędy, przewodnika, ale także sprawdzone fakty historyczne z niezbędnymi cytatami, a oprócz tego anegdoty i najważniejsze informacje o życiu miasta. A wszystko po to, by po Bedeker sopocki mogły sięgnąć zarówno osoby poszukujące danych historycznych, jak i pasjonaci miejsca oraz odwiedzający kurort turyści. Usystematyzowanie i zebranie wszystkich informacji o Sopocie w jednej publikacji może również pomóc w organizowaniu lekcji historii lokalnej. Układ książki nieco różni się od klasycznego, alfabetycznego układu bedekera. Postanowiłem, nieco eksperymentalnie, pozamykać opowieści w działach łączących podobne narracje. Natomiast w obrębie działu mamy już układ alfabetyczny, gdyż wyróżnianie któregokolwiek z tematów zmieniałoby przesłanie książki. Przyznaję, że zaskoczył mnie ogrom sopockich opowieści i wątków oraz materiałów, które należało wyselekcjonować. Pomimo że historią Sopotu zajmuję się już od ponad dwóch dekad. Być może to ostatni moment na powstanie takiej publikacji, nie wiadomo bowiem, czy w przyszłości tego typu przedsięwzięcia będą jeszcze kogokolwiek interesować. Zwłaszcza gdy zabraknie tych, którzy potrafią swoją wiedzę i swoje przeżycia przekazać bez używania sztucznej inteligencji. Ze Wstępu do książki Tomasz Kot Lista lektur poświęconych historii Sopotu jest coraz dłuższa. Tomasz Kot, który od dwóch dekad bada dzieje naszego miasta, dołożył do niej kilka pozycji swojego autorstwa, z których najnowsza to Bedeker Sopocki. Książka w atrakcyjny sposób opowiada o architekturze, omawia miejską symbolikę i wreszcie ludzi. To oni są najważniejsi i to oni w ciągu 200 lat historii kurortu budowali tożsamość Sopotu, stanowiąc o jego charakterze i kolorycie. Bedeker to lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika naszego miasta i każdego, kto szuka w nim czegoś więcej niż tylko pocztówkowych obrazków z molo czy ul. Bohaterów Monte Cassino. Choć ukazuje się niemal pół wieku po ikonicznym Bedekerze Sopockim Franciszka Mamuszki, spełnia tę samą rolę popularyzuje i uzupełnia wiedzę na temat Sopotu. Uzupełnia, choć nie wyczerpuje. I to jest kolejna dobra wiadomość dobór i zakres tematów sugeruje, że możemy oczekiwać kontynuacji. Zapraszam do lektury! Magdalena Czarzyńska-Jachim pełniąca funkcję Prezydenta Miasta Sopotu Tomasz Kot - dziennikarz, fotograf, pasjonat historii i życia codziennego Sopotu i Trójmiasta. Ukończył historię na Uniwersytecie Gdańskim. Od 1999 roku prowadził lokalny miesięcznik Kuryer Sopocki. Autor publikacji Kurort w szponach wojny oraz cyklu artykułów o tematyce historycznej, kryminalnej i społecznej dotyczących regionu, publikowanych na portalu Trójmasto.pl. Autor książki Spacerownik sopocki. Siedem tras po magicznych zakątkach Sopotu.

CLUE (Tom 2). Zagadka zegara maltańskiego

Jorn Lier Horst

CLUE to seria minipowieści kryminalnych dla młodych czytelników. CLUE to angielskie słowo oznaczające wskazówkę lub trop prowadzący do rozwiązania zagadki. CLUE to również pierwsze litery imion czworga bohaterów serii: Cecilii, Leo, Une i psa Egona. Jeden z największych sklepów jubilerskich w Oslo zostaje obrabowany.  Sprawcy kradną niemal 20 kilogramów czystego złota, dużo cennej biżuterii oraz unikatowy zegar Zakonu Maltańskiego, który sam wart jest ponad 5 milionów koron. Złodzieje zostają zatrzymani, ale nie udaje się odzyskać całego łupu, między innymi słynnego zegara maltańskiego. Trop prowadzi do odrażającego Leviego Hildonena i zatoki Skutebukta. CLUE to seria minipowieści kryminalnych dla młodych czytelników. Cecilia Gaathe mieszka w pensjonacie Perła razem ze swoim ojcem, Alanem W. Gaathe, który jest jego właścicielem i dyrektorem. Matka Cecilii, Iselin, w niewyjaśnionych okolicznościach utopiła się zeszłego lata w wodach Zatoki Okrętów. Leo Bast właśnie wprowadził się nad Zatokę Okrętów. Mieszka razem ze swoją matką Rebekką, która niedawno objęła stanowisko kierownika pensjonatu. Rodzice Leo są rozwiedzeni. Ojciec jest dziennikarzem i mieszka na stałe w Dubaju. Une Flaker od urodzenia mieszka w starym domu pilota morskiego we wschodniej części Zatoki Okrętów razem z rodzicami i dwoma braćmi. Ojciec jest rybakiem, a matka nauczycielką w szkole w mieście. Egon jest psem Une. Swoje imię zawdzięcza temu, że jest uparty, robi, co chce i ma rozbuchane ego. Sięga Une do kolan, ma brązową kręconą sierść, długi ogon i mokry pysk. Jest mieszańcem, ale niektórzy twierdzą, że w jego żyłach płynie krew psa policyjnego. Akcja wszystkich części toczy się nad Zatoką Okrętów i w Pensjonacie Perła. Pensjonat zbudował prapradziadek Cecilii ponad sto lat temu. Wówczas goście przypływali parowcem do nabrzeża głębokowodnego lub przyjeżdżali pociągiem do miasta, a dalszą drogę pokonywali bryczką. Podczas drugiej wojny światowej posiadłość przejęli Niemcy. W budynku kwaterowali nazistowscy oficerowie. Później pensjonat wielokrotnie zmieniał właścicieli aż do czasu, gdy rodzice Cecilii odkupili go, wyremontowali i zaczęli wynajmować pokoje gościom. Każda z części serii CLUE ma podbudowę filozoficzną. Aby móc rozwiązać zagadki kryminalne, Cecilia, Une i Leo muszą nauczyć się myśleć w taki sam sposób jak najwybitniejsi filozofowie świata. Jrn Lier Horst (ur. 27.02.1970) to norweski pisarz i dramaturg; do września 2013 pracował jako szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold, obecnie jest pełnoetatowym pisarzem. Studiował kryminologię, filozofię i psychologię. Jest autorem przedstawień dla Teater Ibsen; od dwóch lat ukazują się również jego powieści kryminalne w tzw. serii CLUE, przeznaczone dla młodszych czytelników. Horst zadebiutował w 2004 powieścią Nkkelvitnet (Świadek koronny). Stworzył cykl powieści kryminalnych, w których głównym bohaterem jest William Wisting, policjant pracujący w Larviku. Powieść PSY GOŃCZE to najbardziej  utytułowana i nagrodzona książka Horsta z serii o Williamie Wistingu. Otrzymała Nagroda Martina Becka 2014 (Nagroda Szwedzkiej Akademii Kryminału), Nagroda Szklanego Klucza 2013 (Najlepszy skandynawski kryminał) i Nagroda Rivertona 2012 (Najlepszy norweski kryminał).  W Polsce ukazału się jeszcze "Jaskinioweic" i "Poza sezonem"

Zakręt w twórczą stronę

Dorota Hazuka-Furgalska

Zaczęło się od nauki lutowania z tatą, potem było tłumaczenie przez jednego z trenerów, czym jest kondensator, a skończyło się na połączeniu sprężarki ze starego solarium z mikroprocesorem i częściami drukarki, które razem grały kilkanaście pierwszych dźwięków piosenki Kolorowe kredki. () Od paru lat tworzę systemy chmurowe na potrzeby firm z Doliny Krzemowej. To w dużym skrócie historia jednego z bohaterów książki absolwenta niezwykłego Ośrodka Twórczej Psychoedukacji DAMB w Gdańsku. Jak potoczyły się losy innych, którzy wkroczyli do samoorganizującej się DAMB-owej piaskownicy i znaleźli się w strefie inspiracji Doroty Hazuka-Furgalskiej i innych współtwórców ośrodka? Ponad dwadzieścia opowieści napisanych z okazji 25-lecia DAMB-u przedstawia metamorfozy uczestników zajęć. Osoby pełne lęku przed wszelkimi zmianami, takie, do których w szkole przylgnęła etykietka nieśmiałych, zarozumiałych lub krnąbrnych, przegrani na starcie w systemie szkolnym leworęczni czy dyslektycy zmieniali się w ludzi umiejących organizować swój czas i rozwijać swoje pasje, bez trudu nawiązujących relacje interpersonalne, ufających swojej intuicji, pewnych siebie oraz przekonanych, że gdziekolwiek pójdą, będą w stanie się tam odnaleźć. Jako lingwiści, informatycy czy artyści na drugim końcu świata, ale także jako mężowie, ojcowie i szefowie firm. Wielu reprezentantów DAMB-u to medaliści finałów światowych Odysei Umysłu i zdobywcy nagrody Ranatra Fusca, przyznawanej za wybitną kreatywność. Ale, jak wspomina jedna z uczestniczek, czasami wygrywamy, a czasami się uczymy: tolerancji, akceptacji, ciekawości innych, okazywania wsparcia potrzebnego do przekraczania wszelkich barier oraz życia w harmonii z sobą i ze światem. Odyseja Umysłu to wyjątkowe i ponadczasowe narzędzie edukacyjne. Mądrze poprowadzona drużyna Odyseuszy zapewnia młodym ludziom unikalną przestrzeń rozwoju kompetencyjnego, intelektualnego, emocjonalnego i społecznego. W DAMB-ie potrafią to robić w sposób niezrównany! (Dość powiedzieć, że dambersi zdobyli przez lata w sumie aż 27 spośród 89 medali wywalczonych przez Polaków na odysejowych Finałach Światowych.) Na przestrzeni ćwierć wieku w Ośrodku swoją przygodę z Odyseją Umysłu przeżyły setki pozytywnie nakręconych, kreatywnie zakręconych dzieci i nastolatków. Czasem przychodziły osoby nieśmiałe, czasem nieświadome swoich talentów, czasem nieodnajdujące się w rutynie szkolnej codzienności. Zawsze wychodzili dambitni marzyciele, myśliciele i twórcy, którym żaden dambaras niestraszny. To wielka wychowawcza spuścizna Doroty i jej zespołu, którzy stworzyli miejsce legendę, niepodrabialne i wyjątkowe w skali całego kraju. - Wojciech Radziwiłowicz honorowy prezes Fundacji Odyssey of the Mind Polska Dorota Hazuka-Furgalska psycholog, trenerka Odysei Umysłu, właścicielka Ośrodka Twórczej Psychoedukacji DAMB, stworzonego w 1995 roku, założycielka Fundacji Promocji Dzieci Zdolnych Odyseusz, edukatorka dramy. Specjalizuje się w pracy z uczniem zdolnym, a jej szczególną pasją jest kreatywny rozwój dzieci i młodzieży. Ze swoimi drużynami zdobyła 21 tytułów mistrza Polski w Odysei Umysłu oraz 8 złotych medali i 4 srebrne, a także 4 prestiżowe nagrody Ranatra Fusca za oryginalne rozwiązania techniczne na finałach światowych. Prowadzi treningi kreatywnego myślenia dla młodzieży, nauczycieli oraz firm. Stworzyła koncepcję kompleksowej opieki nad uczniem zdolnym w gimnazjach i liceach w ramach projektu Zdolni z Pomorza. Specjalizuje się także w treningach EEG Biofeedback poprawiających pamięć, koncentrację, elastyczność myślenia oraz zdolność panowania nad stresem. Za swoją innowacyjną działalność otrzymała certyfikat Re-imagine Learning Challenge Pacesetter w prestiżowym ogólnoświatowym konkursie Ashoka Changemakers i Fundacji Lego. Inne jej pasje to teatr, literatura, fotografia, śpiew, jazda na nartach i tenis stołowy.

Seria o komisarzu Williamie Wistingu. Ślepy trop

Jorn Lier Horst

Samotna matka, Sofie Lund, przeprowadza się z roczną córeczką Mają do domu, który odziedziczyła po dziadku, trudnym w kontaktach człowieku, od lat pozostającym w kręgu zainteresowania policji. Sofie postanawia wynająć firmę sprzątającą, aby wyrzucić z domu wszystkie pamiątki po krewnym, o którym najchętniej chciałaby zapomnieć. Pozostaje po nim tylko sejf, przytwierdzony na stałe do podłogi w piwnicy. W sejfie leży coś, co zaskoczy nie tylko Sofie Lund, ale też wszystkich pracowników komendy policji w Larviku. Tajemniczy przedmiot doprowadzi do ponownego otwarcia sprawy, która od dawna nie daje spokoju Williamowi Wistingowi. Wisting dostrzega wreszcie możliwe rozwiązanie, nić, po której można spróbować dojść do kłębka. Aby tego dokonać, będzie musiał złamać koleżeńską solidarność i podważyć zaufanie do instytucji, którą sam reprezentuje. Jrn Lier Horst oddaje w nasze ręce swoją najnowszą powieść kryminalną Ślepy zaułek jedną z najlepszych, jaka wyszła spod pióra byłego policjanta. Svein Gjeruldsen, Tvedestrandsposten Merytoryczna dokładność i wiarygodność w powieściach kryminalnych Jrna Liera Horsta wynosi je wysoko ponad przeciętną. Torbjrn Ekelund, Dagbladet Klasyczny kryminał w najlepszym stylu. Eva Myklebust, Fdrelandsvennen Cóż, jedna z absolutnie najlepszych książek Horsta. A to już mówi całkiem sporo. Tarald Aano, Stavanger Aftenblad Jrn Lier Horst (ur. 27.02.1970) to norweski pisarz i dramaturg; do września 2013 pracował jako szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold, obecnie jest pełnoetatowym pisarzem. Studiował kryminologię, filozofię i psychologię. Jest autorem przedstawień dla Teater Ibsen; od dwóch lat ukazują się również jego powieści kryminalne w tzw. serii CLUE, przeznaczone dla młodszych czytelników. Horst zadebiutował w 2004 powieścią Nkkelvitnet (Świadek koronny). Stworzył w ten sposób cykl powieści kryminalnych, w których głównym bohaterem jest William Wisting, policjant pracujący w Larviku. W Polsce wyszły następujące tomy z serii o Williamie Wistingu: "Jaskiniowiec" (2104), "Psy gończe" (2015) i "Poza sezonem" (2015).  

Trylogia Ojczyzny (Tom 2). Ostatnia ojczyzna

Matteo Righetto

Poniekąd jest to western, bo są tu konie, broń i bandyci; ale zamiast amerykańskiego Zachodu mamy góry Wenecji Euganejskiej, modrzewie i jodły, śnieg i sosny, Valstagna i jaskinie Oliero. To epicka i realistyczna opowieść o utraconej ojczyźnie. "Il Mattino di Padova" Jest chłodny listopad 1898 roku. Surowe góry pomiędzy płaskowyżem Asiago i doliną Brenty wyludniły się niemal całkowicie: większość mieszkańców, borykających się ze straszliwą biedą, opuściło w końcu swoje rodzinne strony, by emigrować do Ameryki w poszukiwaniu szczęścia. Jole skończyła dwadzieścia lat i jest coraz piękniejsza, jej młodsza siostra Antonia poczuła powołanie zakonne i postanowiła zostać mniszką, najmłodszy z rodzeństwa Sergio zapadł na tajemniczą chorobę i jego leczenie powierzono świętej", znachorce z pobliskiej wsi. Chwilowy spokój mieszkańców Nevady zostaje brutalnie zburzony, gdy dwóch bandytów rabuje De Boerom srebro i miedź zdobytą przez głowę rodziny podczas dawnej przemytniczej wyprawy do Austro-Węgier. Jole będzie zmuszona samotnie stawić czoła nieszczęściu. Wiedziona pragnieniem zemsty i uzbrojona w ojcowski karabin, ruszy na grzbiecie swojego nieodłącznego Samsona śladem niegodziwców, by sprawiedliwości stało się zadość. Jej towarzyszami będą gwiazdy i wiatr, droga poprowadzi przez zapierające dech w piersiach krajobrazy. Podczas pościgu do ostatniego tchu Jole stawi czoła piętrzącym się trudnościom nigdy nie tracąc swej żelaznej determinacji. W zgodzie z magią natury i wyznawanymi wartościami podejmie wyprawę, która zmusi ją do pójścia znacznie dalej, niż kiedykolwiek sądziła. Ponieważ w przeciwieństwie do granicy między dwoma państwami, granicy między dobrem a złem nie da się dostrzec samym spojrzeniem. Ostatnia ojczyzna to druga część Trylogii Ojczyzny". Po Duszy granicy Matteo Righetto kontynuuje westernową opowieść o przygodach rodziny De Boerów, w centrum uwagi stawiając ludzkie pragnienie sprawiedliwości i odpłaty za zło. Granica, którą zarówno w pierwszej, jak i drugiej powieści staje się inny, jest metaforą wewnętrznej podróży, pokonywania własnych granic, także etycznych. To także granica między młodością a dorosłością, między rozumem a przemocą. - Francesca Visentin, "Corriere del Veneto" Dynamiczna fabuła, typowa dla westernu, ale z wyraźnie uwypukloną problematyką społeczną, rzucającą światło na przeszłość i tradycję. Natura jest tu główną bohaterką, nieskończenie pocieszającą, mądrą i opiekuńczą wobec tych, którzy wiedzą, jak się do niej odnosić, a nade wszystko jest niezmiennie taka sama i nie zna ludzkich granic. Sięga daleko poza nasze ojczyzny. Różnice, jak zawsze, stwarzają ludzie. - Mary B. Tolusso, "Il Piccolo" Matteo Righetto potrafi utrzymać dynamikę powieści także dzięki swej prozie, powściągliwej, ale bogatej w opisy alpejskiego środowiska. Jednocześnie umie wejrzeć głęboko w charaktery swoich bohaterów, których obdarza głębokim człowieczeństwem. - Fulvio Panzeri, "Avvenire" Czerpiąc z najlepszej tradycji włoskiej powieści historycznej, autor pisze o przeszłości, by opowiedzieć o współczesności, i przesyła nam sygnał nadziei. - Andrea Formagnana, "Montagne360". Matteo Righetto urodził się w 1972 roku w Padwie, gdzie uczy literatury w liceum. Opublikował: Savana padana (Sawanna padewska), La pelle dellorso (Niedźwiedzia skóra, powieść zekranizowaną przez Marca Segato z Markiem Paolinim w roli głównej), Apri gli occhi (Otwórz oczy, nagrodzoną Premio della Montagna Cortina d'Ampezzo). W 2017 roku w wydawnictwie Mondadori opublikował Duszę granicy, pierwszą powieść w cyklu "Trylogii Ojczyzny". Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków, a "Trylogia ojczyzny", przygotowywana do publikacji w kilku krajach, między innymi w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Holandii i Polsce, stała się literackim wydarzeniem.

Śledztwa Markusa Hegera (Tom 1). Krzyk

Jan-Erik Fjell, Jorn Lier Horst

W prowizorycznym studio podcastowym, zorganizowanym z tyłu kampera, były żołnierz i niedoszły policjant Markus Heger bada sprawy kryminalne. Krzyk, którego nikt nie usłyszał miał być cyklem audycji o siedmioletniej Leah Forsberg, która zaginęła w Fagernes 15 lat temu, jednak zakończył się już po jednym odcinku. Mimo że ciała nigdy nie odnaleziono, za winnego zabójstwa dziewczynki uznano jej ojca. Kiedy znika zainteresowana tematem młoda dziennikarka, Markus wraca do sprawy Leah, a nowe informacje każą mu zadać sobie pytanie: czy rzeczywiście właściwa osoba trafiła za kratki? Zdarzenia nabierają tempa, a jednocześnie coraz silniej do głosu dochodzi przeszłość Markusa, o której próbował zapomnieć. Nieobecny w jego życiu ojciec pisze do niego z więzienia, prosząc o spotkanie. Być może rozmowa z ojcem nie tylko pomoże w odbudowaniu rodzinnej relacji, lecz rzuci także nowe światło na śledztwo.   Bardzo wciągająca. Stavanger Aftenblad   Osobno są wspaniali, ale razem stanowią, moim zdaniem, najlepszy kryminalny duet Norwegii, a to, że połączyli siły, jest prawdziwym prezentem dla wszystkich miłośników gatunku. [] To bez wątpienia jedna z najlepszych powieści kryminalnych roku. Można by szukać podobnej książki za granicą [], ale nikt jeszcze nie stworzył czegoś tak wszechstronnego. []Podczas lektury nieraz można się spocić razem z Hegerem. Randaberg24   Historia opowiedziana jest w tak angażujący sposób, że czytelnik pozostaje zaintrygowany od pierwszej do ostatniej strony. [] To kryminalna współpraca na najwyższym poziomie. Uwielbiam w niej wszystko. Styl Fjella i Horsta jest orzeźwiający, a ich język żywy, dialogi są świetne i niezwykle barwne, podobnie jak przedstawienie bohaterów, świata i historii. To po prostu świeże, nowe i ekscytujące. Po lekturze Krzyku jedno jest pewne: chcemy więcej Markusa Hegera! Krimlitteratur