Agamemnon

Ajschylos

Agamemnon to utwór Ajschylosa, jednego z najwybitniejszych, obok Sofoklesa i Eurypidesa, tragików ateńskich. Powszechnie uważany za rzeczywistego twórcę tragedii greckiej.   Agamemnon to pierwsza część Oresteji, czyli trylogii starogreckich tragedii autorstwa Ajschylosa. Agamemnon król Myken, wraca po 10 latach do Argos jako zwycięzca z wojny trojańskiej. Królowa Klitajmestra zamierza go jednak zabić, by pomścić złożoną przez niego w ofierze córkę Ifigenię, objąć samodzielnie tron, związać się oficjalnie z wieloletnim kochankiem Ajgistosem.  

Poezje TOM VII

Maria Konopnicka

„Poezje TOM VII” to zbiór wierszy Marii Konopnickiej, poetki i nowelistki okresu realizmu. Jest ona uznawana za jedną z najwybitniejszych polskich pisarek. "Poezje TOM VII" to zbiór 30 utworów autorstwa Marii Konopnickiej. W skład tego zbioru wchodzą takie wiersze jak „Prometeusz i Syzyf”; „Czas”; „Burza”; „Podmuchy wiosny”. 

Zazdrość Kocmołucha

Molier

“Zazdrość Kocmołucha” to sztuka autorstwa Moliera, wybitnego francuskiego komediopisarza, uznawanego za jednego z najważniejszych daramtopisarzy w dziejach.   Jest to jedna z pierwszych komedii Moliera, miejscami jeszcze nieporadna, jednak już w tej komedii widać lwi pazur autora "Skąpca". Widać go choćby w sposobie, w jaki ośmiesza nadętego doktora, z rodu tych niedouczonych lekarzy, których tak serdecznie nie cierpiał Molier.  

The Last of the Mohicans

James Fenimore Cooper

The Last of the Mohicans - a novel by James Fenimore Cooper, an American writer of the first half of the 19th century. His historical romances depicting frontier and Native American life created a unique form of American literature.   The novel is set primarily in the area of Lake George, New York, detailing the transport of the two daughters of Colonel Munro, Alice and Cora, to a safe destination at Fort William Henry. Among the caravan guarding the women are the frontiersman Natty Bumppo, Major Duncan Heyward, and the Indians Chingachgook and Uncas, the latter two being the novel's title characters. These characters are sometimes seen as a microcosm of the budding American society, particularly with regard to their racial composition.

Stara baśń

Józef Ignacy Kraszewski

“Stara baśń” to książka Józefa Ignacego Kraszewskiego, polskiego pisarza i publicysty oraz autora największej liczby wydanych książek w historii literatury polskiej i siódmego autora na świecie pod tym względem.    Fabuła powieści nawiązuje do staropolskich podań i legend, m.in. o okrutnym władcy Popielu. Jej akcja rozgrywa się w czasach przedhistorycznych na ziemiach plemienia Polan. Władzę nad nim sprawuje okrutny kneź, którego w powieści nazywa się Chwostkiem, oraz jego żona – Niemka Brunhilda. Oboje marzą o tym, by wprowadzić władzę absolutną, podobną tej, jaką sprawują władcy w Niemczech.  

Świat pani Malinowskiej

Tadeusz Dołęga-Mostowicz

"Świat pani Malinowskiej„ to powieść autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Polskiego pisarza i scenarzysty, znanego przede wszystkim jako twórca „Kariery Nikodema Dyzmy” oraz „Znachora”. Piękna i wytworna kobieta, Bogna Jezierska, wychodzi za mąż za przystojnego, lecz niezbyt zdolnego urzędnika Ewarysta Malinowskiego. Dzięki pozycji żony Malinowski szybko awansuje, co staje się początkiem zmian w jego charakterze i zachowaniu. Pani Malinowska wspiera męża i toleruje jego wybryki, jednak do czasu.

W palarni opium

Władysław Reymont

„W palarni opium„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   „ Statek znowu skoczył tak raptownie, jak koń, uderzony niespodziewanie ostrogą; kilku podróżnych z wyższego pomostu I-ej klasy zleciało z trzcinowych foteli na sąsiadów, ja uderzyłem głową jakiegoś jasnowłosego olbrzyma, schowanego w żółty waterproof.  — Do djabła! — zaklął po polsku.  Odpowiedziałem również energicznie, bo jednocześnie uderzyłem ramieniem w poręcz fotelu.  — O, rodak! — zawołał, pomagając mi wrócić do równowagi.  — Tak!  Zajrzeliśmy sobie w oczy zbliska, bo tylko jedna latarnia, przyczepiona do masztu, słabo oświetlała pomost.  — Widziałem obywatela w Paryżu, na Łuku Triumfalnym.  — Istotnie, byłem… — ale nie mogłem sobie przypomnieć jego twarzy. — Obywatel z Królestwa? — zapytałem, aby coś powiedzieć.  — Ze świata! — odpowiedział zimno.  Nie pytałem się więcej, i siedzieliśmy w milczeniu.”   Fragment książki „W palarni opium”  

Na tym padole płaczu

Stanisław Przybyszewski

“Na tym padole płaczu” to utwór Stanisława Przybyszewskiego, polskiego pisarza, poety, dramaturga okresu Młodej Polski. Przybyszewski był skandalistą, przedstawicielem cyganerii krakowskiej i nurtu polskiego dekadentyzmu.   “Byłem spokojny. A był to straszny spokój, jakiego nigdy przedtem nie znałem. W głowie jakaś szeroka pustka i w sercu pustka. Patrzałem przed się, zaledwie byłem w stanie rozeznać przedmioty, czasami traciłem zupełnie świadomość tego, co zaszło, co mnie czeka — co teraz — w tej chwili koniecznie nastąpić musi.  Spojrzałem na nią, widziałem jej twarz jak przez sen, a naraz spostrzegłem jej oczy, jak się badawczo, z dziwnym, prawie bolesnym niepokojem we mnie wpijają.  Otrzeźwiałem, myśli się skupiać poczęły.  Patrzeliśmy na siebie chwilę z taką siłą, jakbyśmy duszę sobie wyssać chcieli, ale nie zniosła bólu mego wzroku — spuściła oczy — i w tej chwili zapomniałem o wszystkiem — patrzałem z cichą, a smutną rozkoszą na tę drobną delikatną twarz, którą tak namiętnie ukochałem.  — A więc się rozstaniemy…”   Fragment.