Rota

Maria Konopnicka

Rota Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród.  Nie damy pogrześć mowy,  Polski my naród, polski lud,  Królewski szczep piastowy.  Nie damy, by nas gnębił wróg.  Tak nam dopomóż Bóg!  Tak nam dopomóż Bóg!    Do krwi ostatniej kropli z żył  Bronić będziemy ducha,  Aż się rozpadnie w proch i pył  Krzyżacka zawierucha. [...]Maria KonopnickaUr. 23 maja 1842 r. w Suwałkach Zm. 8 października 1910 r. we Lwowie Najważniejsze dzieła: O Janku Wędrowniczku, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Nasza szkapa, Miłosierdzie gminy, Rota, Dym, Mendel Gdański Poetka, publicystka, nowelistka, tłumaczka. Zajmowała się krytyką literacką. Pisała liryki stylizowane na ludowe i realistyczne obrazki (W piwnicznej izbie). Wydawała cykle nowel (Moi znajomi, Nowele, Na drodze). W otoczeniu ośmiorga swoich dzieci tworzyła bajki (Na jagody). Jako poetka, inspiracji szukała w naturze (Zimowy poranek). Swoje wiersze publikowała głównie w prasie. Wiersz patriotyczny Rota konkurował z Mazurkiem Dąbrowskiego o miano hymnu Polski. Wiele jej utworów powstało podczas podróży po Europie (Italia). Ostatnie lata życia poświęciła poematowi Pan Balcer w Brazylii. autor: Bartłomiej Chwil Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Wesele Figara

Pierre Beaumarchais

Utwory drobne Wawrzyn wokół czoła Wawrzyn, co nigdy nie więdnie w puklach szybko blednących!  Jakiż to obraz potężny ludzkiej wielkości i mocy!    Sza­lo­ny dzień czy­li We­se­le Fi­ga­ra Przez wzgląd na mi­łe an­dro­ny  Da­ruj­cie roz­sąd­ku zgrzyt.   Wo­de­wil z 5 ak­tu sztu­ki [...]Pierre BeaumarchaisUr. 24 stycznia 1732 r. w Paryżu Zm. 18 maja 1799 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: Cyrulik Sewilski (1775), Wesele Figara (1784) Właśc. Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais Postać emblematyczna dla francuskiego Oświecenia: zegarmistrz, dramaturg, pisarz, muzyk, finansista i dyplomata. Urodził się w zamożnej mieszczańskiej rodzinie trudniącej się zegarmistrzostwem, początkowo zmuszony do pracy w wyuczonym fachu, posłużył się swoimi umiejętnościami w tym zakresie, by piąć się w górę po drabinie społecznej. Cacuszko w postaci zegarka w pierścionku podarowany madame do Pompadour otworzył mu drogę do stosunków z dworem królewskim, a nazwa majątku pierwszej żony (poznanej w zakładzie zegarmistrzowskim) dała mu szlacheckie nazwisko de Beaumarchais. Później uczył córki królewskie muzyki (sam grał na harfie i śpiewał oraz komponował); pisał i również piórem bronił swoich dzieł; dostarczał broń dla secesjonistów w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych; procesował się o swoje prawa do majątku, do dobrego imienia itd. Przyczynił się do utworzenia pierwszej na świecie organizacji chroniącej prawa autorskie i uchwalenia regulacji legislacyjnej dającej autorom możliwość pobierania tantiem za wystawianie ich utworów na scenie. Jego najlepsze sztuki zdobyły sobie ogromne powodzenie wśród publiczności, zostały też opracowane przez wybitnych kompozytorów w formie operowej: w 1786 r. wystawiono na scenie Wesele Figara Mozarta, a w 1816 Cyrulika sewilskiego Rossiniego, co przedłużyło popularność utworów Beaumarchais o kolejne stulecie.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Eviva l'arte!

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Eviva l’arte! Eviva l’arte! Człowiek zginąć musi —  Cóż, kto pieniędzy nie ma, jest pariasem,  Nędza porywa za gardło i dusi —  Zginąć, to zginąć, jak pies, a tymczasem,  Choć życie nasze splunięcia nie warte:  Eviva l’arte!    Eviva l’arte! Niechaj pasie brzuchy  Nędzny filistrów naród! My artyści,  My, którym często na chleb braknie suchy,  My, do jesiennych tak podobni liści,  I tak wykrzykniem: gdy wszystko nic warte,  Eviva l’arte! [...]Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu Zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie Najważniejsze dzieła: Na Skalnym Podhalu (1910), Legenda Tatr (1912); wiersze: Eviva l'arte; Hymn do Nirwany; Koniec wieku XIX; Prometeusz; Lubię, kiedy kobieta; Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej; Pieśń o Jaśku zbójniku; List Hanusi. Poeta, jeden z czołowych przedstawicieli polskiego modernizmu (Młodej Polski); spośród jego obfitej twórczości poetyckiej najistotniejsze dla historii literatury pozostają wiersze z drugiej (1894), trzeciej (1898) i czwartej (1900) serii Poezji, oddające ducha dziewiętnastowiecznego dekadentyzmu, pesymizmu egzystencjalnego, a także fascynacji myślą Schopenhauera i Nietzschego oraz mitologią i filozofią indyjską, które właściwe było pokoleniu Tetmajera, szczególnie młodopolskiej bohemie. Tetmajer zasłynął ponadto jako autor śmiałych erotyków, a także piewca górskiej przyrody Tatr i popularyzator folkloru podhalańskiego; pisał również dramaty (Zawisza Czarny, Rewolucja, Judasz), nowele i powieści (Ksiądz Piotr; Na Skalnym Podhalu; Legenda Tatr; Z wielkiego domu; Panna Mery). Był przyrodnim bratem Włodzimierza Tetmajera, stanowił prototyp postaci Poety z Wesela Wyspiańskiego. Jego ojciec, Adolf Tetmajer, brał udział w powstaniu listopadowym i styczniowym; matka, Julia Grabowska, należała do tzw. koła entuzjastek, literatek skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej. Podczas studiów na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1884-1886) zaprzyjaźnił się z Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem i Ferdynandem Hoesickiem. Zajmował się twórczością poetycką i pracą dziennikarską w "Kurierze Polskim" (współredaktor 1989--93), "Tygodniku Ilustrowanym", "Kurierze Warszawskim" i krakowskim "Czasie". Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza Adama Krasińskiego (wnuka Zygmunta, zajmującego się wydawaniem spuścizny autora Nie-Boskiej komedii) i w tej roli przebywał w Heidelbergu (1895). W czasie I wojny światowej był związany z legionami Piłsudskiego (redagował pismo "Praca Narodowa"); po wojnie wdał się w spór polsko-czechosłowacki o linię graniczną w Tatrach, był organizatorem Komitetu Obrony Spisza, Orawy i Podhala oraz prezesem Komitetu Obrony Kresów Południowych. W 1921 został prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1934 członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Drugą połowę życia poety naznaczyła choroba. Powikłania wywołane kiłą doprowadziły najpierw do zaburzeń psychicznych (które ujawniły się już podczas obchodów 25-lecia jego twórczości w 1912 r.), a w późniejszym czasie do utraty wzroku. Pod koniec życia Tetmajer egzystował dzięki ofiarności społecznej, umożliwiono mu mieszkanie w Hotelu Europejskim w Warszawie, skąd został eksmitowany w styczniu 1940 r. przez okupacyjne władze niemieckie. Zmarł w Szpitalu Dzieciątka Jezus z powodu nowotworu przysadki mózgowej oraz niewydolności krążenia. Jest pochowany na Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem; na warszawskich Powązkach znajduje się jego symboliczny grób. Przeczytaj artykuł o autorze w Wikipedii Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Próba wody

Klara Nowakowska

Klara Nowakowska Niska rozdzielczość Próba wody Wzrok odwraca do środka, skraca perspektywę. Sens, który się narzuca, nie jest całą prawdą: tysiąc razy powtarza i wciąż chce uwierzyć (*zapada się w siebie i wyznaje kłamstwo*... Klara Nowakowska ur.1978 Najważniejsze dzieła: Zrosty (1999), Ulica Słowiańska (2012), Niska rozdzielczość (2013) Poetka. Mieszka we Wrocławiu, co znalazło odzwierciedlenie w pełnym lokalnego kolorytu tomiku Ulica Słowiańska. Jeden z jej wierszy zapisano zresztą na wspomnianej ulicy na płycie chodnikowej. Laureatka Nagrody Głównej IV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina 1998 za projekt tomu Zrosty, nominowana do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius 2014 w kategorii książka roku za tom Niska rozdzielczość. Większość jej wierszy hołduje poetyce minimalizmu. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Łaciarz

Klemens Junosza

Ła­ciarz Smut­na noc je­sien­na uko­ły­sa­ła do snu szla­chec­ką wio­skę pod­la­ską. Dom­ki i sto­do­ły uto­nę­ły w ciem­no­ści, ni­by w na­czy­niu ol­brzy­miem, peł­nem rzad­kie­go, roz­wod­nio­ne­go atra­men­tu... Z po­za chmur oło­wia­nych, cięż­kich, cza­sem tyl­ko, prze­lot­nie, gdy wiatr sil­niej­szy za­wiał w gó­rze, uka­za­ła się gwiazd­ka drob­na i znik­nę­ła za­raz, jak ten, co się po­kry­jo­mu przez gra­ni­cę prze­my­ka... Ci­sza by­ła gro­bo­wa ja­kaś, uro­czy­sta, świa­tła po­ga­sły, lu­dzie po­snę­li... tyl­ko wi­cher, hu­la­ją­cy po po­lach, po­rał się i bo­ry­kał ze sta­rą wierz­bą ro­so­cha­tą i od­ry­wał z jej po­ła­ma­nych i krzy­wych ko­na­rów ostat­nie list­ki po­żół­kłe. [...]Klemens JunoszaUr. 23 listopada 1849 r. w Lublinie Zm. 21 marca 1898 r. w Otwocku (Rosja) Najważniejsze dzieła: opowiadania: Z mazurskiej ziemi, Przy kominku, Z Warszawy. Nowelle, powieści: Pan sędzia, Pająki. właśc. Klemens Szaniawski Powieściopisarz, nowelista i felietonista polski. Syn Władysława, podprokuratora sądu, i Leontyny z Brodowskich. Wcześnie utraciwszy rodziców uczył się u pijarów w Łukowie, następnie w Siedlcach. Z powodu trudnej sytuacji finansowej szkoły nie ukończył, lecz wrócił do Lublina, gdzie kilka lat pracował w Izbie Obrachunkowej. Po 1875 r. zamieszkał w Warszawie, gdzie zajmował się pracą literacką i dziennikarstwem, a także zarządzał majątkiem rodzinnym w Woli Korytnickiej pod Węgrowem. W latach 1877-1883 był sekretarzem redakcji dziennika ?Echo?, potem członkiem redakcji ?Wieku?. Przez jakiś czas redagował ?Wędrowca? oraz wydawnictwo ?Biblioteka Dzieł Wyborowych?. Mieszkając w Warszawie utrzymywał łączność z Lublinem. Liczne teksty opublikował w ?Gazecie Lubelskiej? i ?Kalendarzu Lubelskim?. W 1875 r. ożenił się z córką lubelskiego rejenta Karoliną (Zofią) Piasecką, również literatką, z którą doczekali się syna. Zmarł na gruźlicę w sanatorium w Otwocku. Rodzinne miasto urządziło pisarzowi uroczysty pogrzeb, który stał się wielką manifestacją ludności i został opisany przez liczne czasopisma polskie. W Lublinie na osiedlu Wieniawa istnieje ulica jego imienia. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic w Krakowie. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

[Kiedym cię żegnał...]

Adam Asnyk

[Kie­dym cię że­gnał...] Kie­dym cię że­gnał, usta me mil­cza­ły  I nie wie­dzia­łem ja­kie sło­wo rzu­cić,  Więc wszyst­kie sło­wa przy mnie po­zo­sta­ły,  A ser­ce zbie­gło i nie chce po­wró­cić.    Tyś po­wi­ta­ła znów swój do­mek bia­ły,  Gdzie ci sło­wi­ki bę­dą z wio­sną nu­cić,  A mnie prze­dzie­la świat nie­szczę­ścia ca­ły,  Dom mój da­le­ko i nie mo­gę wró­cić.    Tak mi bo­le­śnie, żem od­szedł bez echa,  A jed­nak le­piej, że żad­nem wspo­mnie­niem  Twych ja­snych ma­rzeń spo­ko­ju nie skłó­cę,    Bo to­bie jutrz­nia ży­cia się uśmie­cha,  A ja z ga­sną­cym że­gnam cię pro­mie­niem  I w ciem­ność idę i już nie po­wró­cę. [...]Adam AsnykUr. 11 listopada 1838 r. w Kaliszu Zm. 2 sierpnia 1897 r. w Krakowie Najważniejsze dzieła: Pijąc Falerno, Piosnka pijacka, Między nami nic nie było, Gdybym był młodszy, Jednego serca..., Nad głębiami (cykl sonetów), Daremne żale, Do młodych Poeta, epigon romantyzmu tworzący w epoce pozytywizmu i Młodej Polski, autor dramatów i opowiadań. Syn powstańca 1831 r., zesłańca. Podejmował różne kierunki studiów (rolnicze, medyczne, nauki społeczne), prowadząc działalność spiskową. Był więziony w Cytadeli (1860). W powstaniu styczniowym zaangażowany po stronie ?czerwonych?, był członkiem rządu wrześniowego. Po upadku zrywu uzyskał stopień dra filozofii w Heidelbergu (1866), zaczął wydawać pierwsze utwory w prasie lwowskiej (1864-65). W 1870 r. osiadł w Krakowie, brał czynny udział w życiu samorządowym, był posłem na Sejm Krajowy z ramienia demokratów (1889). Amator Tatr, wiele podróżował (Włochy, Tunezja, Algieria, Cejlon, Indie). Pochowany na Skałce. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Słońce powstanie znowu

Fagus

Słońce powstanie znowu... ...Słońce powstanie znowu, i źrenica chora  Chce wierzyć, że nie będzie to słońce czekane:  Odmłodzona straszliwie, zbyt znana aurora,  Której się nie spodziewam, której czekam jeszcze,  Ta, co miłością karmi piersi głuchych ranę!  Na próżno: wiem; okropna pewność mnie pożera,  Szlochy, zdumienie, żądze, wszystko jest stracone  Po ostatnie zwątpienie: wiem. Ach, wiem to z góry,  Z jakiego punktu tryśnie piórem ruch wichury,  Co jutrznię wyprowadzi na kręgi zielone. [...]FagusUr. 22 listopada 1872 w Brukseli Zm. 9 listopada 1933 w Paryżu Najważniejsze dzieła: La Danse macabre, La Pri?re de quarante heures (Modlitwa czterdziestu godzin), La Guirlande ? l'Épousée (Wieniec panny młodej) Własc. Georges Faillet, pseud. Fagus a. Felicien Fagus. Francuski poeta, przedstawiciel symbolizmu, publicysta i krytyk sztuki. Syn uchodźców politycznych: rodzina wróciła do Belville we Francji, kiedy przyszły poeta miał 8 lat. Pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy, potem miejski. W 1914 r. zmobilizowany. Jego poglądy ewoluowały od anarchistycznych ku katolicko-monarchistycznym. Podczas tzw. afery Dreyfusa solidaryzował się z Émilem Zolą, czego wynikiem było wydanie zbioru korespondencji Colloque sentimental entre Émile Zola et Fagus. Przyjaźnił się z Alfredem Jarry, Guillaumem Apollinairem, Paulem Léautaud i Augustem Rodinem. Zginął potrącony przez samochód.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Kiedy prawdziwie Polacy powstaną

Juliusz Słowacki

Kiedy prawdziwie Polacy powstaną... Kiedy prawdziwie Polacy powstaną,    To składek zbierać nie będą narody,  Lecz ogłupieją — i na pieśń strzelaną    Wytężą uszy, odemkną gospody.    I będą wieści z wichrami wchodziły,    A każda będzie serce ludów pasła;  Nieznajomymi świat poruszą siły    Na nieznajome jakieś wielkie hasła.    Nie pojmie Francuz, co to w świecie znaczy,    Że jakiś naród wstał w ciemności dymie,  Choć tak rozpaczny — nie w imię rozpaczy. [...]Juliusz SłowackiUr. 4 września 1809 r. w Krzemieńcu Zm. 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: Kordian (1834), Anhelli (1838), Balladyna (1839), Lilla Weneda (1840), Beniowski (1840-46), Sen srebrny Salomei (1844), Król-Duch (1845-49); wiersze: Grób Agamemnona (1839), Hymn o zachodzie słońca (1839), Odpowiedź na ?Psalmy przyszłości? (1848) Polski poeta okresu romantyzmu, epistolograf, dramaturg. W swoich utworach (zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją Polaków) podejmował problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, przeszłością narodu i przyczynami niewoli. Jego twórczość cechuje kunsztowność języka poetyckiego. W późniejszym, mistycznym okresie stworzył własną odmianę romant. mesjanizmu i kosmogonii (system genezyjski). Studiował prawo w Wilnie, krótko pracował w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu oraz w Biurze Dyplomatycznym Rządu powstańczego 1831 r. Podróżował po Szwajcarii, Włoszech, Grecji, Egipcie i Palestynie. Osiadł w Paryżu, gdzie zmarł na gruźlicę i został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 r. jego prochy złożono w katedrze na Wawelu. autor: Katarzyna Starzycka Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.