Pustoludzie

Paweł Jałoszyński

Pustoludzie – mnogi absolut, bóg, nieskończoność, chory człowiek, zamknięta w niezwykłym umyśle cała nauka, sztuka i historia świata – poszukują nowej tożsamości. Prostoty, nierozumienia, liczby pojedynczej. Człowieczeństwa. Pacjent oczekujący na zabieg w szpitalnym pokoju analizuje Ludzkość, zamalowuje pustkę rzeczywistości nieistniejącymi barwami i przeżywa Przemianę w Prawdziwego Człowieka. Sylurski (albo ordowicki?) trylobit w jego nerce ma własne zmartwienia – ludzka część jego nosiciela postanowiła go unicestwić, żeby ból uczynić zalążkiem nowej osobowości. „Pustoludzie” to pełna humoru historia poszukiwania miejsca w świecie pełnym hipokryzji poprzez uparte zderzanie wewnętrznej wrażliwości z piętrowymi absurdami szpitalnej rzeczywistości, kolizję wiedzy z emocjami w próbie pójścia przez życie ścieżką inną niż wszystkie znane wcześniej. A tymczasem stary rok pali papierosa na skraju olchowego lasu; za nim rzeka, a przed nim spowity pomarańczowym oparem Wrocław.

Iriomote w deszczu

Paweł Jałoszyński

Kolejna klimatyczna powieść Pawła Jałoszyńskiego w przepiękny sposób opisująca tętniącą życiem przyrodę i uduchowioną naturę najniezwyklejszych z japońskich wysp. Tomasz, przyrodnik z Polski zakochany w Japonii, jej języku, kulturze i – oczywiście – środowisku naturalnym, prowadzi intensywne badania nad nieznanymi gatunkami owadów, które zamieszkują wyspy Yaeyama, egzotyczne nawet dla mieszkańców Tokio. Wędrując przez lasy i śpiąc na łonie natury, nawiązuje z tą naturą nietypową nić porozumienia… aż w pewnym momencie spotyka bashō-no sei, mitycznego ducha japońskich bananowców. Na ile jeden z tych duchów, zwany przez Tomasza „Pióro”, zawładnie jego umysłem, sercem i życiem? Jak relacja z nim zmieni zarówno Tomasza, jak i jego ukochaną – Elę, i wpłynie na historię tych tajemniczych wysp?

A kto by nie chciał?

Anna Magosz

Marta, samotna matka, oddana przyjaciółka i dobra pracownica w domu opieki dla osób starszych w Wielkiej Brytanii – innymi słowy, zwykła kobieta borykająca się ze zwykłymi problemami – dostaje niezwykłą szansę na zmianę całego swojego dotychczasowego życia. Czy skorzysta? A kto by nie chciał skorzystać? Ale czy będzie wtedy szczęśliwa? Czy odnajdzie się w zupełnie innym świecie, wyznającym inne wartości i kierującym się innymi zasadami? Książka „A kto by nie chciał?” uświadamia nam, że mimo przeciwności losu warto zawalczyć o własne szczęście i choć to zabrzmi jak frazes – dobro jednak zwycięża.  „A kto by nie chciał?” to znakomity debiut literacki Anny Magosz, historia napisana niezwykle ciepło i kobieco, a zarazem wciągająca lektura, idealna do kubka gorącej herbaty, którą lubi pić również bohaterka tej powieści. Przyjemna, odprężająca opowieść, którą warto przeczytać.

Tajemnica mrocznego jeźdźca

Monika Krzemińska

Tajemnica mrocznego jeźdźca to doskonała propozycja dla miłośników Carrie oraz Instytutu Stephena Kinga Layla wydaje się typową nastolatką. Ma typową rodzinę, typowe ­marzenia i problemy w szkole. Niestety od urodzenia musi brać leki, dzięki którym jest w stanie zapanować nad swoją wrażliwą psychiką. Kiedy pewnego dnia Layla nie zażywa pigułek, jej życie wywraca się do góry nogami. Silny atak budzi upiorne moce drzemiące w jej podświadomości. Okazuje się, że dziewczyna potrafi czytać w myślach i zabijać aktem woli. Ta moc zaprowadzi Laylę na skraj szaleństwa. Jedynym ratunkiem okaże się pobyt w tajnym ośrodku, w którym „leczy się” odmieńców obdarzonych parapsychicznymi umiejętnościami. Czy terapia, której Layla zostanie poddana bez swojej zgody, ocali jej duszę i umysł? Czy uda się jej zapanować nad potrzebą destrukcji siebie i wszystkiego wokół?

Szafira

Krzysztof Michałowski

„Szafira” to bogato ilustrowana, rymowana opowieść dla najmłodszych czytelników. Mali fani literatury znajdą w niej wszystko to, co powinni znaleźć w bajce: smoki, zamek, piękną królową oraz… wątek kulinarny! Nie od dziś przecież wiadomo, że droga do serca (nie tylko królowej) wiedzie przez żołądek.

Ewangelickie Duszpasterstwo Wojskowe II Rzeczypospolitej 1919-1939

Krzysztof Jan Rej

Rok 1919 obfitował w powołanie wielu instytucji nowo powstałego po latach niewoli państwa polskiego. Do jego najpilniejszych zadań w obszarze wojskowym należało m.in. ustalenie ram prawno-organizacyjnych działalności kapelanów wyznań niekatolickich. Sprawa ta wymagała jednak wzajemnych uzgodnień i regulacji prawnych na szczeblu państwowym pomiędzy przedstawicielami wojska oraz odpowiednimi władzami, reprezentującymi określone środowiska wyznaniowe. Proces ten, uwieńczony ostatecznie sukcesem, rozpoczął się właśnie w 1919 roku, oficjalnie inaugurując instytucjonalną działalność ewangelicko-augsburskiego duszpasterstwa wojskowego w armii polskiej. W 2019 roku minęła więc setna rocznica wydarzenia, które nie tylko wypada wspomnieć, lecz o którym także warto pamiętać i dziś, zwłaszcza że reaktywowane w III Rzeczypospolitej duszpasterstwo wojskowe nawiązuje do dawnych tradycji. Tym celom niechaj posłuży niniejsza publikacja prezentująca działalność ewangelickiego duszpasterstwa wojskowego w Polsce okresu międzywojennego.

Lustro mojego czasu

Wiesław Piechocki

Życie pod znakiem przesiedleń Moi rodzice, przesiedleni ze Lwowa i z Sanoka, osiedli na Górnym Śląsku w 1945 roku. Dogasała druga wojna światowa. Urodziłem się dwa lata później – wśród żywiołu śląskiego. Na ulicach moich rodzinnych Pyskowic mówiono albo po polsku, albo po niemiecku. Albo po ślunsku. Po osiemnastu latach życia przesiedliłem się do Warszawy. Drugi etap życia. Studia romanistyki, tworzenie własnej rodziny oraz pierwsze podróże zajęły kolejne szesnaście lat. Panowały wówczas skróty: ZSRR zdominował PRL, gdzie rządziła niepodzielnie PZPR. A ja pracowałem na UW, w IR. Ci, którzy uważali się za odważnych, emigrowali. Trzeci etap życia rozpocząłem w 1981 roku. Z żoną i sześcioletnią córeczką via Norwegia przesiedliliśmy się w nieznane – do Austrii. Początek trudnej emigracji. Wokół nas Alpy, Jezioro Bodeńskie, demokratyczna Austria oraz książęcy Liechtenstein. Rodzina powiększyła się o następne dwie córki. Ren jako refren – nasze życie w dolinie szwajcarsko-austriackiej. Przez trzydzieści jeden lat jeździłem do pracy do Liechtensteinu – z Austrii przez Szwajcarię. Tam, w jedynym liceum, nauczałem po niemiecku innych języków: głównie francuskiego, łaciny i włoskiego. Wieloletnia, zdyscyplinowana walka o przeżycie rosnącej rodziny na obcej ziemi. Rok 2018 – przeprowadzka do Wiednia. Kolejne przesiedlenie, nowy etap życia.

Księżyc w oknie

Isabelle Margot Moulin

Kojące jak mleko z miodem opowieści na dobrą noc Po dniu wypełnionym obowiązkami w pracy, szkole czy domu potrzebujemy odpoczynku i wyciszenia. Z pomocą przyjdzie nam zbiór opowiadań autorstwa Isabelle Margot Moulin, w którym Noc, co „dłonie w srebrzystych ma rękawiczkach, a na ramieniu drzemiącą sowę, na diamentowych sukni guziczkach krople zastygłe śnieżno-deszczowe”, ukoi nasze nerwy, a Wyobraźnia, która „ma koślawe, brudne nóżki, dwa warkocze nad uszami z pstrokatymi kokardami, falbaniastą sukieneczkę i tęczową też piłeczkę na gumowej, złotej wstążce, a we włosach polne kwiaty, które świtem rwie na łące, i noseczek piegowaty”, sprawi, że oderwiemy się od codzienności. „Księżyc w oknie” to spokojna lektura idealna na wieczorne godziny zarówno dla dużych, jak i małych czytelników. Nakreślone poetycką prozą obrazy, przedstawiające Świetliki, Sowę, Deszcz czy też Nietoperze i Jeże wprowadzą nas w baśniowy świat, w którym Noc tańczy ze Snem: „Noc wstaje, suknią szeleszcząc, jak liśćmi. Dłoń na ramieniu snu położyła. – Może – powiada – coś mi się przyśni – po czym się w taniec ze snem wtopiła. I suną razem rozkołysani, wirując walcem w przestrzeniach nieba. Noc świat zakrywa kruczymi włosami. Sen w tańcu z nocą kojąco śpiewa (…)”.