Katorżnik

Jan Siwiński

Pamiętniki sybiraka zesłanego w roku 1863 na osiem lat do robót katorżnych w kopalniach Nerczyńskich, kraju Zabajkalskiego na Syberii. Autor sam tak pisze na temat owych pamiętników: Męki i niedole, wycierpiane i przebyte w r. 1863 i następnych lat w syberyjskich katorgach, utkwiły mi tak silnie w pamięci, że dzisiaj, pisząc o nich, uprzytomniam sobie każdą chwilę przebytych cierpień z taką dokładnością, jakby to działo się dopiero wczoraj, a jednak temu już z górą lat czterdzieści, a bieg życia mojego ku wieczorowi się już zbliża! Nim jednak umrę, chciałbym jak Rufln Piotrowski, albo Ugolin wypłakać me dzieje. Jednak pióro me nieudolne nie potrafi oddać tego, co serce czuje, przeto proszę o pobłażliwość tych, którzy będą czytać te moje pamiętniki, pisane nie dla filozofów ani w ogóle osób uczonych, lecz pisane dla patriotów, którzy gorąco umiłowali sprawę narodową. Ponieważ obrachunek z wrogiem dotąd nie skończony, przeto niechaj będą one przypomnieniem dla młodzieży, że śmierć lepsza od niewoli!...

Dogmat piekła

Chrześcijanin, pogrążony w poczuciu własnej słabości, nie poddaje się rozpaczy, lecz dźwiga się ku ufności. Panuje tu pewna zasada równomiernego podziału światła i cieniów, widoczna zresztą już w przedświcie Ewangelii, w pierwszej zapowiedzi Odkupienia, danej w raju. Bóg poręcza tu ludzkości ostateczne zwycięstwo nad złem, mocą Zbawiciela świata, pod warunkiem ciągłej, nieubłaganej walki z uwodzicielem i jego stronnictwem. Z tego programu św. Augustyn uczynił myśl przewodnią swej wielkiej historiozofii, której tytuł De civitate Dei. Kreśli tu jakby w trzech aktach przebieg tragedii grzechu, jako walki z Bogiem. Prolog odbywa się w niebie anielskim i w raju, stąd walka przenosi się na ziemię, która będzie jej widownią do końca wieków, a wiekuistym epilogiem będzie uwielbienie zwycięzców i pohańbienie złych. Piekło jest właśnie tym epilogiem wiekuistym. Jest to spełnianie sprawiedliwego wyroku Bożego, który zapadnie jako wypadkowa dziejowego sądu Bożego nad światem, w dzień ostateczny, a potwierdzenie wyroku, jaki każdy sam na siebie pisze. Z niezawodną pewnością każdy będzie musiał uznać ten wyrok za sprawiedliwy, bo to po prostu utrwalenie jego decyzji życiowej, to kres orientacji, którą obraliśmy w zgodzie lub niezgodzie z naszym własnym sumieniem, w tej doczesności.

Ody

Horacy

Pieśni liryczne (Carmina), znane także jako Ody (Odes), wydane zostały w czterech księgach. Ody napisane zostały w różnych metrach poetyckich i zawierały różnorodną tematykę. Chociaż w tematyce ód znalazły się zapożyczenia z poezji greckiej, to jednak większość z nich zrodziły okoliczności związane z życiem poety, czy też jego wspomnienia. Wiele utworów była to poezja okazyjna, skierowana do przyjaciół i znajomych. Wielokrotnie też zajmował Horacy głos w sprawach publicznych. Ody były w poezji całkowitą nowością. Jako szczególną innowację odebrano liryczne pieśni patriotyczne. Słuchano w Rzymie patriotycznych przemówień z ust wodzów i polityków, czytano je w epopejach. Ale żaden liryk nie przemawiał dotąd z piedestału wieszcza narodowego czy kapłana muz z wyjątkiem Eklogi IV Wergiliusza. W takiej roli próbował Horacy występować już w niektórych Epodach, jednak w Odach ze szczególnym jednak poczuciem wieszczej powinności przemówił do społeczeństwa rzymskiego, a zwłaszcza do młodzieży, jako przez bogów wybrany poeta i wychowawca. (Za Wikipedią).

Oda Pityjska na cześć Hierona, tyrana Syrakuzańskiego

Pindar

Oda na część Hierona I Starszego (ur. ?, zm. 467 p.n.e. w mieście Katana, obecnie Katania na Sycylii) tyran Geli na Sycylii w latach 485-467 p.n.e. i Syrakuz w latach 478-467 p.n.e. Władca ten przyczynił się do tego, że Syrakuzy stały się ważnym ośrodkiem kulturalnym. Był protektorem sztuki i nauki. Na swym dworze gościł takie osobistości jak Ajschylos (który uświetnił powstanie miasta Etny wystawieniem trylogii tragicznej pt. Etnejki, opartej na lokalnym podaniu), Bakchylides, Pindar czy Symonides (tworzący na cześć tyrana poematy). (Za Wikipedią).

Arianie polscy

Szczęsny Morawski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Bardzo obszerne i wyczerpujące dzieło traktujące o powstaniu i dziejach tej typowej dla Polski denominacji religijnej. Autor omawia bardzo szczegółowo proces, w wyniku którego doszło do wyodrębnienia się arianizmu z pozostałego protestantyzmu, opisuje ważne dla tego wyznania postaci, zdarzenia, miejsca, działalność zarówno religijną, jak i edukacyjną, a także polityczną. Opisuje działalność arian w różnych rejonach ówczesnej Rzeczpospolitej, niesnaski, utarczki i walki pomiędzy nimi a zwolennikami innych wyznań. Nie zapomina także opisać najazdu Szwedów na Polskę i faktu przyłączenia się do nich arian, co skutkowało postanowieniem o ich wypędzeniu poza granice Rzeczpospolitej. Dzieło zajmuje się także i wieloma innymi kwestiami, nie sposób wymienić je w krótkim opisie wszystkie, dlatego zachęcamy do lektury.

Spiskowcy

Aleksander Arct

Opowiadanie o powstaniu Szwajcarów przeciw władzy cesarskiej i wybiciu się na niepodległość. Główną rolę w niniejszej opowieści odgrywa sławny Wilhelm Tell. Szwajcar nie chciał ukłonić się przed symbolem władzy cesarskiej, za co został ukarany przez austriackiego starostę Hermanna Gesslera. Ten ostatni postawił na rynku w Altdorfie słup, na którym zatknął swój kapelusz. Mieszkańcy, przechodząc obok, mieli oddawać mu pokłon. Wilhelm Tell tego nie uczynił, więc pojmano go i sprowadzono przed oblicze starosty. Ten, słysząc o sławie kusznika, wymyślił próbę: Tell musiał zestrzelić z kuszy (inne wersje z łuku) jabłko ustawione na głowie swojego syna Waltera. Jeśliby chybił obu czekała śmierć. Z próby wyszedł zwycięsko, jednak spytany, w jakim celu w jego kołczanie znajdowały się dwa bełty odparł, iż gdyby pierwszym trafił syna - drugim zabiłby starostę. Za zamiar zabójstwa Geßlera Tella skazano na dożywocie w twierdzy Küssnacht. W trakcie transportu łodzią przez Urnersee uciekł. Wkrótce zabił Geßlera, dając tym samym znak do powstania, które doprowadziło do uwolnienia sprzysiężonych w Rütli kantonów spod władzy cesarskiej. Według tradycji zdarzenie to datowane jest na rok 1307. (Za Wikipedią).

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom I

Józef Ignacy Kraszewski

"Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego - Tom I" to wyjątkowa kolekcja literatury jednego z najważniejszych polskich pisarzy XIX wieku. W tym tomie znajdziesz pięć fascynujących opowieści, które przeniosą Cię w różne epoki i światy, pełne intryg, emocji i historycznych odniesień: Barani Kożuszek - Opowieść historyczna z końca XVIII wieku, w której bohaterowie walczą o swoje miejsce w świecie pełnym burzliwych zmian politycznych. Bezimienna - Dwutomowa powieść, której akcja rozgrywa się w XVIII wieku, odkrywająca losy tajemniczej bohaterki uwikłanej w miłosne i życiowe dylematy. Bez serca - Realistyczne "Obrazy naszych czasów" ukazujące współczesne problemy społeczne i moralne. Boża czeladka - Opowieść w trzech częściach o ludziach, których losy kształtowane są przez wiarę i przekonania. Boża opieka - Powieść osnuta na podaniach XVIII wieku, przedstawiająca dramatyczne wydarzenia i boską interwencję w ludzkie życie. Książki Kraszewskiego to prawdziwe literackie perełki, które zabierają czytelników w podróż przez wieki, odkrywając zarówno osobiste dramaty bohaterów, jak i szersze tło historyczne.

Kochanek Alicji

Pełny tytuł powieści to: ‘Dramaty cudzołóstwa, czyli kochanek Alicji: powieść paryska’ (w oryginale: ‘Les drames de l'adultere, ou L'amant d'Alice: roman parisien’). Już pierwszy rozdział zachęca do lektury. A oto jego fragment: „Pan do Nancey był potomkiem tych silnych ras, którym myśl o bliskiej śmierci nie zakłóca spokoju, jakkolwiek wyrodził się już, i czynami spodlił, że tak powiemy, to przecież w żyłach pozostały mu resztki tej szlachetnej krwi.  W chwilach najopłakańszych błędów nawet odwaga szlachcica nie zawiodła go nigdy. Skoro tylko postanowił, odebraniem sobie życia, przeciąć gordyjski węzeł swego położenia, odzyskać natychmiast zimną krew, i siłę panowania nad sobą, z nimi zaś swobodę umysłu; pomimo to jednak niepodobna mu było zatrzeć wyrazu smutku, a przynajmniej melancholii, jaki wyrył się na jego twarzy. Przyjął z poddaniem tę pewność, że żyć przestanie przed końcem następnej nocy; lecz na myśl, że nie ujrzy już więcej Alicji, że opuścić ją musi na zawsze, wtedy gdy miał już nadzieję posiadania jej na wieki, serce jego ściskał żal na kształt torturowych kleszczy”.