Antologia literatury francuskiej

Tadeusz Boy-Żeleński

“Antologia literatury francuskiej“ to dzieło Tadeusza Boya-Żeleńskiego, wybitnego polskiego intelektualisty i literata.   “Zbiorek ten jest czerpany wyłącznie z moich własnych przekładów; sądzę wszakże, że, nawet w obecnej postaci, wolno było go nazwać Antologją literatury francuskiej. Prace moje, rozpoczęte przed trzynastu laty i dalekie zresztą od ukończenia, grupują się — mimo że pobudką ich były raczej doraźne me upodobania — już dziś w pewną całość: bezwiednie widać kierowała mną potrzeba stworzenia sobie możliwie pełnego obrazu tego tak bogatego i wielostronnego piśmiennictwa. Obraz ten może w przyszłości stać się dokładniejszy, szczegółowszy; ale już dziś zaznaczone są w nim główne elementy francuskiej literatury, etapy jej rozwoju, od chwili gdy wchodzi w swój okres nowożytny, aż głęboko w początek zeszłego stulecia.”   Fragment.  

Doktor Pascal

Emil Zola

„Doktor Pascal” to powieść z cyklu „Rougon-Macquartowie” znanego francuskiego pisarza Émile Zola, który jest uznawany za głównego przedstawiciela naturalizmu. Wszystkie jego utwory zostały umieszczone w Indeksie ksiąg zakazanych dekretami z końca XIX wieku.  „Doktor Pascal” opowiada o Pascalu i Klotyldzie, czyli wujku i siostrzenicy, która pomaga mu w gromadzeniu danych do jego badań. Mimo 30 lat różnicy między głównymi bohaterami, zaczynają oni namiętny romans, w wyniku którego starzejący się doktor podupada na zdrowi i rujnuje swój majątek, ostatecznie umierając. Po śmierci Pascala Klotylda początkowo pragnie wyjawić całemu miastu wszystkie mroczne sekrety rodziny Rougon-Mocquartów.

Lamiel

Stendhal

  “Lamiel” to powieść Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze.   Wspaniała, niedokończona powieść Stendhala. Akcja utworu rozgrywa się na początku monarchii lipcowej, główną bohaterką jest młoda dziewczyna Lamiel - "harde dziecko ludu o niepodległych instynktach, wcielenie kaprysu i woli, ciekawości i znudzenia, pełna niespodzianek i kontrastów, wywierająca na wszystkich nieodparty urok, rozpraszająca jak czarami nudę wszystkich" (T. Boy-Żeleński).

Z przygód Sherlocka Holmesa

Arthur Conan Doyle

“Z przygód Sherlocka Holmesa” to zbiór opowiadań Arthura Conana Doyle’a, znanego na całym świecie jako twórca serii powieści i opowiadań o Sherlocku Holmesie.   Jest to zbiór opowiadań o ekscentrycznym detektywie Sherlocku Holmesie oraz jego przyjacielu, doktorze Watsonie. W skład tego zbioru wchodzi 12 opowiadań w tym takie dzieła jak: Liga czarnowłosych, Pstra wstęga, Srebrny promień czy Przemyślne oszustwo.  

Godzina myśli

Juliusz Słowacki

„Godzina myśli” to poemat autorstwa Juliusza Słowackiego, obok Adama Mickiewicza uznawanego powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Słowacki nazywał ten poemat „poematem z serca, w którym jest całe moje dzieciństwo”. Utwór bywa interpretowany wyłącznie jako autobiografia. Takimi elementami są w dziele m.in. miłość do Ludwiki Śniadeckiej i przyjaźń z Ludwikiem Spitznaglem, jednak całość nie odnosi się jedynie do życia Słowackiego, stanowi raczej krytyczny rozrachunek z pewnym etapem życia bohatera o postawie romantycznej.

Dzika kaczka

Henryk Ibsen

„Dzika kaczka” to dzieło Henryka Ibsena, norweskiego dramatopisarza, uważanego za czołowego twórcę dramatu modernistycznego. Dramat „Dzika kaczka” jest oceniany jako jedno z najwybitniejszych osiągnięć Ibsena. Dotyka on tematu walki o prawdę oraz porusza rozważania, czy prawda powinna być wartością absolutną. Jest to niesamowite dzieło opowiadające o konsekwencjach zawziętego kierowania się ideą prawdy w społeczeństwie pełnym kłamstw. Utwór ten został uznany przez krytyków za najciekawszy dramat autora, jak i również komedię o tragicznym zakończeniu.

Wyspa

George Gordon Byron

"Wyspa" to utwór George'a Gordona Byrona, jednego z największych angielskich poetów i dramaturgów. Znany jest przede wszystkim jako autor takich dzieł jak "Giaur" czy "Mazepa".  "W swojéj kajucie spoczął wódz waleczny, We wybór straży zaufał bezpieczny; We śnie Albjonu widział brzegi lube, Trudów nagrodę i zapasów chlubę, Bo swoje imię w tych umieścił rzędzie, Co śledzą drogi przez biegunów lody, Przebył najgorsze i resztę przebędzie, Dlaczegóż nie miał użyć snu swobody? Ale niestety! na jego pokładzie Niechęć o czarnéj już przemyśla zdradzie; Jego żeglarzy tęskni umysł młody Do owych wysep słonecznego świata, Gdzie kobiet wdzięki równe żarom lata;" Fragment.

Man and Superman

George Bernard Shaw

“Man and Superman” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   Man and Superman is a four-act drama written by George Bernard Shaw. The series was written in response to a call for Shaw to write a play based on the Don Juan theme.  Mr. Whitefield has recently died, and his will indicates that his daughter Ann should be left in the care of two men, Roebuck Ramsden and John Tanner. Ramsden, a venerable old man, distrusts John Tanner, an eloquent youth with revolutionary ideas, whom Shaw's stage directions describe as "prodigiously fluent of speech, restless, excitable (mark the snorting nostril and the restless blue eye, just the thirty-secondth of an inch too wide open), possibly a little mad". In spite of what Ramsden says, Ann accepts Tanner as her guardian, though Tanner doesn't want the position at all.