BNN2. Rymowane opowieści o zabawnej czasem treści

Mander

Gdy ktoś w lotka trafi szóstkę, to od razu do łba wali, A tymczasem w starym piecu diabeł sobie ogień pali. Bo gdy jesteś na wyjeździe, gdzieś daleko, czy gdzieś blisko, Zawsze przecież ktoś powinien, o domowe dbać ognisko. Bo niestety, bardzo często, nie wystarczą dobre chęci, Choćby nie wiem jak się starał, z gówna bicza nie ukręci. Lecz nie taki straszny diabeł, kiedy cel przyświeca słodki, On też może zostać świętym, przecież cel uświęca środki… I nieważne jakie myśli, będą chodzić ci po głowie, Diabeł zawsze jest w pobliżu i dobranoc do snu powie… A ja dodam ze swej strony, że brak w wierszach myśli wzniosłych, I uwagę mam ostatnią, że to wiersze dla dorosłych.

Baśń o Jasiu i Francesce

Łukasz Zygmunt Knyziak

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym jak potoczyły się dalsze losy Jasia i Małgosi? Czy udało im się wrócić do normalnego życia po tym czego doświadczyli w tak młodym wieku? Nie dość, że ojciec wraz z macochą chcieli się ich pozbyć z domu, to na domiar złego porzuceni w lesie wpadli w zasadzkę zastawioną przez babę Jagę. Cudem udało im się uciec, a podstępny plan Jagody odwrócił się przeciwko niej samej. Skończyła tak jak nikt na świecie nie chciałby skończyć. Jaś i Małgosia wrócili do domu. Ojciec niby cieszył się z ich powrotu, niby pogodził się z tym, że macocha odeszła. Mimo wszystko pozostała w jego sercu i to z wzajemnością. Ich rozstanie nie trwało zbyt długo. Otóż wyprowadził się do swojej ukochanej, jak tylko przekonał się, że jego dzieci świetnie potrafią zadbać same o siebie. Smutna to prawda, fakt. Jednak Jaś i Małgosia nie żywili do niego urazy. Pragnęli tylko jednego, żeby ich ojciec pozostał szczęśliwy. Na skutek przeżyć i sytuacji w jakiej się znajdowali, stawali się dorośli znacznie szybciej od swoich rówieśników. Byli na tyle samodzielni i pracowici, że od czasu, kiedy wrócili po pamiętnych wydarzeniach, w ich rodzinnym domu nigdy już nie zabrakło jedzenia. Przez najbliższych dziesięć lat wszystko w ich dotychczasowym życiu przebiegało nadzwyczaj spokojnie. Do czasu, aż w pobliskim lesie zaczęło dziać się coś bardzo niepokojącego.   Baśń o Jasiu i Francesce to wspaniała przygoda, która mówi o tym, jak wielką siłą jest miłość i to nie tylko ta do siostry czy brata. Jak wielką mocą jest przyjaźń. I jak zgubne potrafią być nieszczere intencje. Opowiada również o tym, że wiedźmy, mimo iż potrafią być przebiegłe i niebezpieczne, jak każdy z nas mają w sobie ukryte ogromne pokłady dobra. Są wobec siebie lojalne i przyjacielskie. Po prostu mają ku temu własne powody, żeby być takie jakie je zwykle widzimy. Jeśli chcecie dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy Jasia i Małgosi, nie pozostaje wam nic innego jak zebrać najbliższych wokół i wziąć do swoich rąk Baśń o Jasiu i Francesce. Życzę przyjemnej lektury i pozdrawiam, Łukasz Zygmunt Knyziak.

Pani Nikt. Pamiętnik

Dominika Budzińska

Chwila potrafi zmienić wszystko, wyznaczyć granice, stać się źródłem pięknego prologu, bądź smutnego końca. Czy przewrotny los naprawdę za nas decyduje? Czy życie samo pisze scenariusze? Agacie wystarczył rok, by się o tym przekonać. Rok opisany w pamiętniku. Czas smaku goryczy, poczucia porażki, bezsilności, poszukiwania sensu, zaskakujących spostrzeżeń. Czas, w którym bolesny upadek staje się początkiem nowej drogi i wewnętrznej przemiany. „Pani Nikt” to powieść z przymrużeniem oka i dużą dawką humoru, pełna refleksji, ludzkich rozterek, śmiechu, łez i wiary w poszukiwanie szczęścia.

Jak Dziad Borowy ze zbójami urządzał popas. Zmagania z Dusiołem

Piotr Gulak

Baśń jest osadzona w słowiańskim świecie. Składa się z 2 części.Część 1 - Akcja koncentruje się na wojach germańskich, którzy podążają przez bór by pojmać słowiańskiego kapłana, który jest odpowiedzialny za to iż nie mogą oni zdobyć małej słowiańskiej wioski gdzieś na pograniczu. Po drodze spotykają przeróżne istoty. A sam las daje im nauczkę. Część 2 - Koncentruje się na walce z tytułowym dusiołem. Walczy mały chłopiec, druga walkę stacza czarownica. Są też wątki poboczne jak spotkanie barda z wampirem.W baśni wkraczamy w prastary świat. Specjalne miejsce w opowiadaniu pierwszym zajmuje bór, który zdumiewa różnorodnością form. W drugim akcja przenosi się do słowiańskiej wioski. Wszystko tu żyje i odczuwa. Zarówno drzewa, krzaki jak również zwierzęta i postacie ze świata dawnych słowiańskich wierzeń. Wszystko współgra, przeplata się ze sobą. Znajdujemy tu istoty widzialne i niewidzialne. Próbowałem ożywić ten dawno zapomniany świat naszych przodków.Moim głównym celem jest stworzenie słowiańskiej baśni. Posiadam materiał na około trzy tomy. Zainteresowałem się tą tematyką już w trakcie studiów. Podczas pisania pracy licencjackiej i magisterskiej poszukiwałem materiałów z tej dziedziny. Natrafiłem głównie na pisma historyczne, opracowania archeologiczne, literaturę popularnonaukową. Jednak najbardziej interesowały mnie mity, podania i legendy. Niestety na próżno szukałem ich w naszej literaturze, ponieważ nie istniały.Moim śmiałym marzeniem jest popularyzacja właśnie takiej literatury, budowanie jej na tych znikomych źródłach jakie nam jeszcze pozostały. Wydaje mi się, że warto postawić na budowę naszej rodzimej fantastyki opartej na legendach słowiańskich. Przekazać ją następnym pokoleniom, które przyjdą po nas, by dorobek nasz był dla nich łatwiejszym polem do działania niż to czym my dzisiaj dysponujemy.Mam nadzieję, że lektura będzie przyjemna.PozdrawiamPiotr Gulak

Monique Stalens et son Théâtre. Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz

Paweł Zapendowski

ebook w języku francuskim i polskim Jest to pierwsza obszerna publikacja, jaka ukazuje się w języku francuskim i polskim o teatrze Monique Stalens, reżyserki teatralnej i aktorki polsko-francuskiego pochodzenia. Kilka rozmów, jakie Paweł Zapendowski z nią przeprowadził, zawiera opis i refleksję dotyczącą głównie paru ostatnich lat z twórczości reżyserki i działalności jej Atelier-Théâtre. Spośród autorów sztuk jej ponad stu inscenizacji we Francji i w Polsce w centrum zainteresowania znalazło się trzech Polaków: Stanisław I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz oraz Rosjanin żydowskiego pochodzenia Ilja Erenburg. Monique Stalens w fascynującej opowieści o teatrze nawiązuje do osobistości, jakie wywarły największy na nią wpływ: Jeana Vilara, Petera Brooka – z fenomenem pustej sceny, Jerzego Grotowskiego. Do publikacji trafiły wspomnienia z obfitujących w dramatyczne chwile lat po wojnie, refleksje o konfrontacji losów i kultur Wschodniej i Zachodniej Europy, o jej upartym dążeniu do poznania języka rodzinnego kraju, który jako małe dziecko musiała opuścić. Specjalnością Monique Stalens jest teatr młody, tworzony z aktorami młodymi, bezkompromisowy, podejmujący ryzyko, szukający rozwiązań jakie rodzi chwila. Jest to teatr bez zbędnych dekoracji, skupiony na słowie, cielesności, odkrywaniu indywidualności aktora i autora. W roku 2010 Monique Stalens za osiągnięcia w propagowania polskiej kultury teatralnej na świecie otrzymała Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza. Reżyserka mieszka w Paryżu, jest matką aktorki Juliette Binoche i reżyserki dokumentalistki Marion Stalens. E-book zawiera pełną listę ról teatralnych i inscenizacji Monique Stalens oraz liczne fotografie. Mówi Monique Stalens: Przeczytałam rozmowy, jakie przeprowadził ze mną Paweł Zapendowski i które trafiły do e-booka „Monique Stalens i jej teatr”. Powtarza się w nich pewien stały temat: odrzucenie zarówno „zawodowstwa” jak i „amatorstwa”. Jak pisze Gombrowicz – „jesteśmy wiecznymi kandydatami na artystów i pragniemy dojrzałości”. Ten ideał przeciwstawia się systemowi legalizacji osób pracujących w teatrze, jaki istnieje w Polsce, gdzie aktor nie może pracować w teatrze zawodowym, jeśli nie ma oficjalnego dyplomu. W teatrze tradycyjnym, na przykład w Japonii, można jedynie urodzić się aktorem, jest to pewien rodzaj spadku rodzinnego. Osobiście miałam obsesję na punkcie braku mojego zalegalizowanego wykształcenia. W wieku pięćdziesięciu lat ciągle byłam stażystką u Yosi Oida... Młodzi artyści, których spotykam i którzy decydują się na przygodę teatralną ze mną, są w większości w trudnej sytuacji materialnej, podobnej do tej, w jakiej ja byłam na początku mojej drogi. Na początku czegoś, co nigdy nie okazało się karierą. Ponadto, od przeszło dziesięciu lat moje grupy teatralne są dwujęzyczne, dwunarodowe – Polacy i Francuzi. Moja rodzina została wygnana z Polski, tak jak inne rodziny z powodu uwarunkowań historycznych i sojuszu pomiędzy dwoma totalitaryzmami: brunatnym i czerwonym, które postanowiły podzielić Polskę  między siebie. Znaczna część moich aktorów reprezentuje pokolenie, które przeżyło koniec komunizmu i weszło w nową epokę w Polsce, wraz z jej progresywnym podbojem europejskiej „normalności”. Przypuszczam, że dla moich aktorów, tak jak dla mnie, tworzenie teatru jest zarazem fizycznym i chemicznym zjawiskiem regenerującym, kołem ratunkowym, zdobyciem języka kiedyś utraconego i ponownie odnalezionego. Wspólne cele połączyły osoby, które lubią podobne rzeczy: mierzyć się z niepewnymi okolicznościami biednego teatru. Jak znaleźć lub ukraść czas? Jak zagnieździć się w jakimś miejscu? Gdzie dokładnie znaleźć zrozumienie w tym lub innym kraju? Doprowadzienie projektu do końca jest ryzykowną podróżą. Musimy mieć zatem w nas samych coś więcej: cząstkę irracjonalności, wierność i motywację. Możemy się do tego zbliżyć przez naszą grę, gdyż niedojrzałość, która daje nam witalność, jest niezbędna. Wtedy stajemy się  zwierzęciem interesującym: Europejczykiem wielokulturowym i – mam nadzieję – kreatywnym artystą. ebook en français et en polonais C'est la premiere et la plus importante publication en français et en polonais concernant le théâtre de Monique Stalens, metteur en scene et actrice d'origine franco-polonaise. On peut y découvrir plusieurs conversations que Pawel Zapendowski a menées avec elle. Le sujet principal porte sur trois Polonais: Stanislaw I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz et Bruno Schulz ainsi que le Juif russe Ilya Ehrenbourg. Dans un récit fascinant, Monique Stalens se réfere aux maîtres du théâtre qui l'ont influencée: Jean Vilar, Peter Brook et son espace vide, et Jerzy Grotowski. On découvre ses nombreux souvenirs sur des moments dramatiques de l'apres-guerre, des réflexions sur la rencontre de différents destins et de différentes cultures de l'Est et de l'Ouest en Europe, et sa volonté obstinée de reconquérir sa langue maternelle dont, enfant, on avait voulu la priver. Le choix théâtral de Monique Stalens est un théâtre jeune, avec un groupe d'acteurs dont la plupart ont moins de trente-cinq ans, prets a tout, n'ayant peur de rien, cherchant sans cesse des solutions a tous les problemes. Pas de décors inutiles, un jeu tres physique (quand l'espace vide le permet), a la découverte des talents individuels et des oeuvres choisies. En 2010, Monique Stalens a obtenu le prix Witkacy pour son travail au service du rayonnement de la culture polonaise en France et en Pologne. L'e-book présente la liste complete des mises en scene et des rôles interprétés par Monique Stalens ainsi que de nombreuses photos. Monique Stalens : J’ai relu les conversations que Pawel Zapendowski a menées avec moi, contenues dans l’ebook « Monique Stalens et son théâtre ». Il y a des constantes : le rejet aussi bien du « professionnalisme » que de l’ « amateurisme ». Comme dit Witold Gombrowicz, nous sommes éternellement des « candidats-artistes et nous désirons la « maturité ». Cet idéal s’oppose au systeme de certification des gens de théâtre tel qu’il existe en Pologne ou un comédien ne veut ni ne peut travailler dans un théâtre professionnel s’il n’a pas un diplôme officiel en poche. Dans le théâtre traditionnel, par exemple au Japon, on ne peut que naître comédien par héritage familial… Moi, j’ai été obsédée par mon absence de formation légale.  A plus de cinquante ans j’étais encore stagiaire avec Yoshi Oida… Les jeunes artistes que je rencontre et qui acceptent l’aventure du théâtre avec moi sont pour la plupart aussi démunis que je l’étais au début de ce qui ne fut jamais une « carriere ». En plus, depuis une dizaine d’années, mes groupes sont bilingues, ou bi-nationaux… Polonais et Français. Ma famille fut explulsée par l’histoire et l’alliance des totalitarismes rouge et brun qui s’étaient mis d’accord pour se partager la Pologne. Mes acteurs eux, sont principalement issus du post-communisme avec la conquete progressive d’une « normalité » européenne. Je suppose que pour eux, comme pour moi, la pratique du théâtre est a la fois, un phénomene physique et chimique de régénération, une bouée de sauvetage, et la conquete d’une langue perdue ou retrouvée. Des phénomenes d’attraction ont réuni des gens qui aiment les meme choses; qui affrontent ensemble les conditions précaires du théâtre pauvre. Comment trouver ou voler du temps ? Comment squater un lieu. Ou trouver des complicités dans un pays ou l’autre ? Conduire un projet jusqu’au bout est un voyage risqué. Il faut un supplément non rationnel, de fidélité, de volonté. L’approche se fait par des jeux car l’immaturité, condition de  notre vitalité est aussi nécessaire. On devient cet animal intéressant : un européen multiculturel, peut-etre un artiste créatif. 1. Je devine les acteurs – conversation avec Monique Stalens 2. L’inassouvissement – Witkiewicz– a propos du spectacle «Les Cordonniers» 3. Ferdydurke et Bakakai– a propos des spectacles «Bakakai»,plusieurs contes de Witold Gombrowicz 4. Ou est mon Gomel? – a propos du spectacle «Lazik» d’apres «Lazik le Tumultueux» d’Ilya Ehrenbourg 5. Virus – conversation avec Monique Stalens a propos du communisme 6. Monique Stalens a Cracovie – une répétition (reportage) 7. Gombrowicz – conversation avec Monique Stalens< 8. Bruno Schulz – a propos du spectacle «Le Messie Inachevé» 9. L’Atelier-Théâtre Monique Stalens 10. Monique Stalens 1. Czuję aktora – rozmowa z Monique Stalens 2. Nienasycenie – Stanisław Ignacy Witkiewicz – o spektaklu „Szewcy” 3. Tango z Gombrowiczem – o spektaklach „Ferdydurke” i „Bakakaj” 4. Gdzie jest mój Homel – o spektaklu „Lejzorek” wg „Burzliwego życia Lejzorka Rojtszwańca” Ilji Erenburga 5. Wirus – rozmowa z Monique Stalens o komuniźmie 6. Monique Stalens w Krakowie – reportaż z prób 7. Dialog „East-West” – o wspomnieniach z Polski, Gombrowiczu, Erenburgu i tai-chi 8. Bruno Schulz – o spektaklu „Mesjasz Nieskończony” 9. Atelier-Théâtre Monique Stalens 10. Monique Stalens

Życie to nie karnwawał. Opowiadania i felietony

Anna Strzelec, Tomasz Ryczaj-Głogowski

Anna Strzelec, pisarka, poetka - powieści: Tylko nie życz mi spełnienia marzeń, Druga pora życia... Wiza do Nowego Jorku, Okno z widokiem na Prowansję, tomiki wierszy: Miłość niejedno ma imię, Cóż wiemy o miłości...  prezentuje  swoje pierwsze kryminalne opowiadanie "Bal maskowy" i trzy felietony, bo... Życie to nie karnawał. W zbiorze znalazło się także opowiadanie debiutanta - Tomasza Ryczaja-Głogowskiego: Młoda rodzina, jak wiele innych zwyczajnych rodzin, żyje w swoim wymarzonym zakątku świata. Ich dom wypełnia miłość, radość i szczęśliwe dzieci. Nie wszystko jednak trwa wiecznie. Niespodziewana wizyta i tajemnica, która ożywa na naszych oczach, stają się początkiem zmian doprowadzających do tragicznego finału. Debiutanckie opowiadanie „Pogorzelisko” sugestywnie ukazuje, jak jedno wydarzenie w życiu człowieka może wywrócić jego dalsze losy. Sądzę, że pomimo iż opowiadanie może wywoływać skrajne emocje, przypadnie wam ono do gustu.

Projekt Orli Dom

Andrzej-Ludwik Włoszczyński

tworząc "projekt Orli Dom"? Właściwie cały czas o to samo, by było normalnie, nie prowizo­rycznie. A jak wiadomo prowizorki są najtrwalsze. Kiedyś pisa­łem, jak inni, że nie tak, że brakuje, że można by. W pewnym momencie stwierdziłem, że to wszystko są bzdety, lanie wody przy kolejnej okazji, bo tak naprawdę wszystkie te dyskusje i utyskiwania obracały się w obszarze gdybań. Więc postanowi­łem pokazać wizualnie, o co chodzi.   O co walczę tworząc "projekt Orli Dom"? Właściwie cały czas o to samo, by było normalnie, nie prowizo­rycznie. A jak wiadomo prowizorki są najtrwalsze. Kiedyś pisa­łem, jak inni, że nie tak, że brakuje, że można by. W pewnym momencie stwierdziłem, że to wszystko są bzdety, lanie wody przy kolejnej okazji, bo tak naprawdę wszystkie te dyskusje i utyskiwania obracały się w obszarze gdybań. Więc postanowi­łem pokazać wizualnie, o co chodzi. Opisanie czegoś słownie to pole do indywidualnego zobrazo­wania sobie w głowie, dla każdego innego zobrazowania. No i drobiazg trzeba jeszcze mieć tą wyobraźnię na tyle wyszko­loną, by obrazować, a wielu ludzi nie ma, słucha i nic nie jest w stanie sobie wyobrazić, ale już ilustrację łapią i to dużo ła­twiejsza forma dotarcia. Tak powstała pierwsza wersja projektu Orli Dom - herb mały. Bo problem jest niby drobny, ale uwierający wszystkich, którym przychodzi z herbem czy godłem pracować - mamy tylko fotografię ręcznie namalowanego przez Andrze­ja Heidricha herbu Rzeczypospolitej w załączniku do Ustawy o godle. Tylko, bo nigdy oficjalnie nie wykonano digitalizacji, nie przygotowano odpowiednich formatów plików. I stajemy przed problemem permanentnego odtwarzania herbu lub godła, to , co się dziwić, że te herby i godła wyglądają jak wy­glądają, czyli różnorako i na ogół marnie, bo to odtwarzanie wymaga niezłej sprawności manualnej. A, więc nie mamy pod­stawowych rzeczy, które dawno już na świecie opracowano i udostępniono, dla ułatwienia, ale i dla zachowania właściwe­go wyglądu. Ja postanowiłem pójść dalej: 1) zrobić rysunek orła przyjaź­niejszym dla różnych technologii np. wycinanie laserowe, a przy okazji opracować wersje do różnych celów, dokładnie na tej samej zasadzie jak buduję księgi nowo projektowanych znaków. Jest, więc i pole ochronne i skalowanie i pełna spe­cyfikacja barw od Pantone przez HKS, CMYK, RAL, tekstylia itp.. Potem powstawały kolejne części Godło Wojewody, Godło Ministra, Księga Tablic Urzędowych. Wszystkie trzy wchodziły już w materię równie pustynną, czyli stosowania godła i jed­nocześnie ujednolicania poprzez to godło innych elementów składających się na wizerunek rządu (bo na razie tyle zrobiłem). To już jest materiał, który pozwala na dyskutowanie tematu w oparciu o konkrety. Opisujący stan zastany i proponujący rozwiązania, nad którymi warto się pochylić i dyskutować.

Bez spiny, czyli nie ma czego się bać

Andrzej Graca

Nie schowałem tego tekstu w metalowej skrzyni i nie zakopałem pod dębem. Nie wrzuciłem go zakorkowanego w butelce do skrytki na strychu. Nie ukryłem go między kartami jakiejś księgi. Nie muszę czynić takich zabiegów, bo jest internet. Tutaj ten tekst będzie bezpieczniejszy niż w sejfie. Nie naruszy go zła pogoda, nie wyblaknie od starości, nie zjedzą go myszy. Co to za tak cenny tekst chcę przechować?   Gdy miał mi się urodzić syn, to zastanawiałem się już wtedy, co chciałbym mu przekazać o świecie i o ludziach. I tak narodził się pomysł, by napisać tego ebooka. On czeka na niego… Tylko jest mały szkopuł. Młody nie zna jeszcze alfabetu. Sam rozumiesz, trochę upłynie czasu, zanim się nauczy i cokolwiek zrozumie. Przy okazji możesz Ty go przeczytać. A oto, czego dowiesz się z niego: - dlaczego dobry kłamca ma lżej w życiu - co w życiu jest najważniejsze - czy posiadanie pieniędzy wpływa na niezależność poglądów - czy marzenia się spełniają - i wreszcie: jak oraz dlaczego trzeba walczyć z własnymi lękami   Ciekawe, jak dorośnie, to co o tym powie…

Martwe sezony. Osiem opowiadań

Bartłomiej Jejda

„Martwe sezony” to zbiór ośmiu opowiadań subtelnie połączonych motywami śmierci oraz relacji międzyludzkich. Zebrane teksty traktują przede wszystkim o rozpadzie: wartości, związku, rodziny i podskórnego, niemal nienamacalnego lęku, jaki temu towarzyszy. Bohaterowie pozornie podejmują decyzje, lecz zamknięci w pewnych ramach mają ograniczony wpływ na swoje życie. Czy wszystkich czekają martwe sezony?   „Ośrodek wypoczynkowy”. Właściciel ośrodka wypoczynkowego wyczekuje końca wakacji, gdyż wtedy do jego życia wkracza z nicości tajemnicza Atanazja. Kim jest? Wytworem jego wyobraźni? Kimś rzeczywistym? „Ksiądz Wiktor”. Proboszcz niewielkiej parafii wybiera się… na tamten świat. Wszystko przez gosposię, którą nawiedza we śnie ciotka, mająca specyficzny sposób komunikowania się z żywymi. „Biznes to biznes”. Dwóch przyjaciół organizuje specyficzną formę wypoczynku dla spragnionych mocnych wrażeń turystów, którzy mogą zamieszkać w… obozie koncentracyjnym. „Ada”. Trzydziestokilkulatek, uwikłany w związek z przymusu, zakochany w nastolatce. „Sztuka rozpadu”. Małżeństwo z wieloletnim stażem wyjeżdża na wakacje. Czy uda im się uratować małżeństwo? „O”. To mógł być piękny romans – zaczyna swoją historię bohater opowiadania. Dlaczego zatem to nie był piękny romans? „Morze mroku”. Młody, pełen życia dziennikarz traci wzrok. Co z jego małżeństwem? Czy rzeczywiście można pogodzić się z tym, czego nie widać? Sugestywne opisy rzeczywistości „widzianej” przez pozbawioną nagle zmysłu wzroku osobę. „Martwy sezon”. Ojciec dziewczynki, która zaginęła podczas wakacji przyjeżdża do ośrodka, w którym doszło do tragedii, by odebrać sobie życie.

Stada nie lada

Justyna Stankowska, Izabela Mikrut

W stadzie jest zawsze weselej. Stado ma zawsze dużo pomysłów(nie zawsze mądrych) i całkiem sporo przygód.Ze stadem nie można się nudzić.A kiedy stada przychodzą stadami, zabawy jest co niemiara. I do tego tomiku zawitały bajkowe stada. Sprawdź, co razem zmalowały, a potem pokoloruj zwierzęta.Czy pomalować je dasz radę,kiedy się zjawią całym stadem?

Tajemnica Nefrytanii

Katarzyna Petrykowska

Zwykła dziewczyna bojąca się własnego cienia przeciwko nadnaturalnym i mrocznym siłom – czy coś takiego jest w ogóle możliwe? A może przyjaźń i miłość w świecie pełnym magii i fantastycznych stworzeń? To nie koniec niespodzianek: czeka was jeszcze lot na Memfirdiańskich skrzydłach, opowieść Beczki Rozgadajki, starcie z groźnym Ordoronem i jego podłymi kompanami, a także mnóstwo innych niesamowitych przygód w Nefrytanii, do której nieprzypadkowo trafi główna bohaterka Larysa. Jaką tajemnicę skrywa Nefrytania? Czy Larysa poradzi sobie w tym nieznanym świecie? Katarzyna Petrykowska urodziła się w Warszawie.Na codzień pracuje z dziećmi,  bo jak sama twierdzi to praca, która ją uskrzydla i daje mnóstwo radości zarówno jej jak i jej podopiecznym. Zainspirowana twórczością pisarzy literatury fantasy: J.R.R. Tolkienem, J.K. Rowling  oraz wieloma innymi, postanowiła spełnić jedno ze swoich marzeń – napisać książkę o magicznym świecie. Pisanie sprawia, że czuje się  szczęśliwa i choć to bardzo ciężka praca uwielbia ją i ma zamiar zapisać jeszcze nie jedną stronę maszynopisu.

Lotem nad klasyfikacją środków trwałych

Piotr Pawliszyn

Wydawnictwo jest zbiorem odpowiedzi autora na zagadnienia podatkowo-księgowe co do sposobu kwalifikowania poszczególnych środków trwałych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Wydawnictwo to, zawiera po jednej odpowiedzi z każdej grupy Klasyfikacji plus dodatkowe materiały uzupełniające wydanie. Tematy publikacji można porównać w załączonym spisie treści. Autor jest stałym współpracownikiem Wydawnictwa Wolters Kluwer Polska sp. zo.o. oraz prowadzi własną firmę doradczą i biuro rachunkowe co zapewnia praktyczne spojrzenia na poruszane zagadnienia w niniejszym Wydawnictwie. Piotr Pawliszyn Prawnik, główny księgowy. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, absolwent studiów doktoranckich na tym Wydziale, w trakcie przewodu doktorskiego. Ponadto absolwent studiów podyplomowych z rachunkowości na Kolegium Zarządzania na Akademii Ekonomicznej w Katowicach (aktualnie Kolegium Zarządzania na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach). Na studiach prawniczych specjalizował się w prawie podatkowym jednocześnie będąc praktykiem księgowym. W latach 1999-2001 księgowy w grupie kapitałowej TRAS. W latach 2001-2008 wspólnik i szef działu księgowego oraz działu kadr i płac we włoskiej grupie Vinci & Vinci w Katowicach, w tym wspólnik w kancelariach prawnych należących do tej grupy. Współwłaściciel oraz Prezes Zarządu w grupie KONSULTOR, w tym w spółce KONSULTOR Doradztwo i Księgowość P. Pawliszyn i Wspólnicy sp. z o.o. w Będzinie. Ponadto ekspert z zakresu kosztów w ustawach o podatkach dochodowych, stale współpracujący z Wydawnictwem Wolters Kluwer Polska sp. z o.o. w ramach publikacji dla Vademecum Doradcy Podatkowego. Spis treści Rozdział 1. Grupa 1. Budynki i lokale 5 Rozdział 2 Grupa 2. Obiekty inżynierii lądowej i wodnej (tzw. budowle) 12 Rozdział 3. Grupa 3. Kotły i maszyny energetyczne 17 Rozdział 4. Grupa 4. Maszyny, Urządzenia i Aparaty ogólnego zastosowania 19 Rozdział 5. Grupa 5. Maszyny, Urządzenia i Aparaty Specjalistyczne 22 Rozdział 6. Grupa 6. Urządzenia Techniczne 25 Rozdział 7. Grupa 7. Środki Transportu 29 Rozdział 8. Grupa 8. Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie 33 Rozdział 9. Grupa 9. Inwentarz Żywy 36 Rozdział 10. Wartości niematerialne i prawne 41 Rozdział 11. Modernizacja, Ulepszenie Środków Trwałych 44 Rozdział 12. Obniżenie stawek amortyzacyjnych 46

Przepowiednie roku 2012

Jerzy Banachowicz

Według wielu niezależnych przepowiedni koniec świata nastąpić ma dokładnie 21 grudnia 2012 roku. Publikacja przedstawia cały szereg proroctw powiązanych z datą przesilenia zimowego 2012 roku, bardziej znaną medialnie jako koniec świata, bezpośrednio związany z zakończeniem kalendarza Majów. Przepowiednie dotyczące tego dnia odnajdujemy w różnych kulturach, czasach i miejscach całkowicie niezależnych od siebie, a posiadających bardzo dużo wspólnych elementów. W książce zebrano 26 różnych proroctw. Kalendarz Majów, przepowiednie: egipskie, "śpiącego proroka", Nostradamusa, Matki Shipton, Merlina, świętego Jana, trzecią tajemnicę fatimską, kod biblii, I Hing, program Web Projekt to tylko kilka z nich. Oczywiście nie zapomniałem o proroctwach dla Polski na ten czas, których jest sześć. Autor Ze wstępu: Dzień 21 grudnia 2012 roku to dla wielu ludzi, niezwykła data. Przepowiednie i proroctwa na ten dzień nie są optymistyczne. Koniec świata, zagłada, apokalipsa, tak przewiduje wielu jasnowidzów i proroków. Czas tych wydarzeń ma nadejść już niebawem. Niektóre przepowiednie są wręcz katastroficzne. Kataklizmy i różne anomalia pogodowe występują już teraz na naszych oczach i wcale nie wynikają z losowej kolejności zdarzeń. Wszystko jest już jakby od dawna zaplanowane, poukładane. Niedawno odczytany Kod Biblii, również prorokuje taki sam scenariusz. Ponieważ ludzkość nie przestrzega prawa Bożego, dzień sądu ostatecznego musi nadejść niebawem, powiada Stary Testament. Wykres "fali czasu" McKenna dla "księgi przemian" podobnie wskazuje na tę niezwykłą datę. Już od ponad wieku znamy kalendarz Majów, który kończy się w dniu przesilenia zimowego 2012 roku. Zostaje zatoczony pełen cykl tego nieprawdopodobnie dokładnego i obejmującego niesamowicie długi czas 13 baktunów kalendarza. Podobnie słynna egipska płaskorzeźba wykuta w kamieniu: "zodiak z dendery", licząca co najmniej 6000 lat mówi o prastarym przesłaniu. Została tam zapisana wiadomość przy pomocy tzw. magicznych liczb, które przedstawiają położenie trzech wielkich egipskich piramid na płaskowyżu w Gizie i piramid stworzonych przez Majów na Jukatanie w Meksyku. Społeczeństwa Egipcjan i Majów, pochodzące od wspólnych przodków, chciały przekazać potomnym swoją wiedzę o roku 2012. Cały szereg astronomicznych informacji odnajdujemy w staroegipskiej Księdze zmarłych. Zadziwiająco wielką wiedzę astronomiczną posiadali i Majowie i egipscy kapłani.W dniu zakończenia kalendarza Majów nastąpi niezwykle rzadko występujące zjawisko astronomiczne, kiedy to Słońce, Ziemia, Wenus oraz wiele innych gwiazd i planet ustawią się w jednej linii w stosunku do środka naszej galaktyki. Wielki cykl galaktyczny przypadający co 25920 lat zakończy stary i rozpocznie nowy okres w dziejach. Majowie, Egipcjanie, Chińczycy, Indianie Hopi, chrześcijanie i wiele innych kultur analogicznie przepowiadają dokładnie datę wystąpienia tych niesamowitych wydarzeń na Ziemi. Co utracimy, a co możemy zyskać? Obraz dzisiejszej Ziemi jest dość pesymistyczny. Wojny, głód, nie przestrzeganie praw człowieka, dominacja pieniądza, wszechobecne manipulacje nawet w skali globalnej, bezmyślne niszczenie środowiska naturalnego, rabunkowe wydobywanie minerałów i złóż. Tak wygląda Ziemia dziś. Co możemy zyskać? Na to pytanie nikt chyba nie potrafi wiarygodnie odpowiedzieć. Czy koniec świata nastąpi w 2012 roku? Pojawią się wydarzenia, które odmienią bieg historii? Zagadnienie jest otwarte. Z drugiej jednak strony biorąc, ilu już było proroków wieszczących koniec świata, do którego nie doszło. Myślę, że najlepszą "złotą myślą" będą słowa wielkiego polskiego jasnowidza Leszka Szumana: "W przepowiednie nie trzeba wierzyć, ale znać powinien je każdy". Przepowiednie i wróżby przedstawione w niniejszej publikacji nie są mojego autorstwa. Zebrałem tutaj i przedstawiłem istotne fragmenty proroctw, moim zdaniem najważniejszych i najciekawszych. Wierzę, że spośród bardzo wielu czasem nieprawdopodobnych przepowiedni, które można odnaleźć w Internecie, czasopismach czy książkach przedstawiam te najwartościowsze. Po przeczytaniu tej lektury niektórzy mogą odnieść wrażenie, że nadchodzi koniec świata. Zasadniczo będą mieli rację, ale będzie to koniec świata iluzji i początek świata prawdy. Analizując przepowiednie roku 2012, szczególnie dla Polski, muszę stwierdzić, że wszystkie są zadziwiająco podobne do siebie, rzekłbym prawie bliźniacze, pomimo, że są autorstwa różnych osób z różnorodnych okresów czasu. Znany i szanowany ojciec Czesław Klimuszko w swoich przepowiedniach stwierdził jednoznacznie, że: "coś takiego jak koniec świata nie nastąpi, a od Polski rozpocznie się odrodzenie świata". Wspominał, że: "Polacy zmienią oblicze przyszłego świata, a sława Polski będą promieniować na cały świat". Geniusz przepowiedni polega na nawiązaniu łączności z wiedzą znajdującą się już w naszym umyśle, w podświadomości, wiedzą o przeszłości i o ewentualnie niewykluczonych zdarzeniach z naszej przyszłości. Wielu ludziom marzy się wiedza o dniu jutrzejszym, co wydarzy się za miesiąc, jaka jest data końca świata? Stawiają kabały, czytują horoskopy, wróżby, przepowiednie... Ta publikacja jest przeznaczona właśnie dla nich, właśnie dla Ciebie! Jerzy Banachowicz PRZEDMOWA  7ROZDZIAŁ 1 10Atlantyda prakolebka naszej cywilizacji .10Pierścień i krzyż Atlantów 11Zadziwiające proporcje kręgów Atlantydy 14Hieroglify, płaskorzeźby, rysunki, ? 16Kierunki emigracji Atlantów 17ROZDZIAŁ 2 19Kalendarz Majów 19Kodeks Drezdeński 21Cykle czasowe Majów 24Kalendarz rytualny 26Kalendarz słoneczny haab 28Długa rachuba 30Cykle Katunów 32Cykle Wenus 35ROZDZIAŁ 3 36Zamiana biegunów Ziemi 36Proroctwo Oriona 40Wielki Labirynt 43Projekt Cheopsa 45Zamiana biegunów końcem czy nowym początkiem 48ROZDZIAŁ 4 50Wielka Piramida 50Piramidy mówią 55Tajemnice piramid 58Nikola Tesla 61Proroctwo Wielkiej Piramidy 63ROZDZIAŁ 5 66Przyczyny i skutki 66Planeta X 69Trzecia tajemnica fatimska 71ROZDZIAŁ 6 74I Ching 74Merlin 78Matka Shipton 80Przepowiednie Edgara Cayce 83Web-Bot Project 86ROZDZIAŁ 7 88Indianie Hopi 88Legenda Indian Hopi 90Robaki na czarnych wstążkach 92Zabójcze znaki 93Znaki Trzeciego Wielkiego Wstrząsu 94Przepowiednia Hopi 95ROZDZIAŁ 8 97Nostradamus 97Zmiany klimatyczne  100Wolnomularze 102Zaginiona Księga Nostradamusa  106Przepowiednia św. Malachiasza  110ROZDZIAŁ 9  114Sybille 114Proroctwa królowej Saby Michaldy  116Biblijna apokalipsa  119Kod Biblii  121ROZDZIAŁ 10  126Przepowiednie dla Polski na rok 2012 . 126Ojciec Czesław Klimuszko  127Leszek Szuman 129Stefan Ossowiecki  130Andrzej Gwiazda  131Madame Sylwia  132Islrmayer  133PODSUMOWANIE  134BIBLIOGRAFIA  137    

Dzieci umierają rosnąc

Krzysztof Macha

"Dzieci umierają rosnąc" to drugi wydany tomik poetycki Autora. Widać w nim fascynacje poety: Bukowskim, kobiecością, galopującą polską przemianą. I codzienne słowotwórcze poszukiwania dla celniejszego i lepszego opisania zmieniającego się, nielubianego, ale przecież tak kochanego hedonistycznego świata. Przez tomik, jak zawsze, autor prowadzi Czytelników zgodnie ze swoim mottem:   powiem ci uwierz ty też jesteś takim hedonistycznym skurwysynkiem podajmy sobie ręce przekażmy znak pokoju   Spis treści: dwa obrazki 4koty - ludzie 5dzień zielony 7ukłucie światła 8Drzwi w drzwi z Alicją 9ben 10Mind the gap! 13***alegoria kobiecości VI 14antymonogamika 15ulica staropogońska 16pocztówka z Florencji 17samotność fridy 18anatomia lekcji geometrii 19starość w wielkim mieście 20bułka z nienawiścią 21100 pieprzonych  krawatów 22hotel chrystus 23strachy w lustrze 24motor życia 25kiedy umierają dzieci 26wspomnienia z tamtego okresu 28sen z cudbiorcami 30już tęsknota 31borek poszukiwany 32bezlotna wolność marzeń 34z pociągu do gdyni patrząc 36zza drugiej strony parasola 37płonące góry 38pocztówka z lanzarote 39powroty 40poranny wiersz o gonieniu króliczka 42miło szaleć w dobrą porę 43   Recenzja: Drzwi w drzwi z Alicją? Piękny tytuł, ale bolesny, jak rozmowa dwóch drogowskazów: każdy wskazuje kierunek drogi, ale żaden nie podąża w kierunku celu. I odwieczne pytanie: co się stało z naszą klasą pyta Adam w Tel Awiwie? Tęsknota za przeszłością, łamie nawet najtwardszych, może to zwykła chwila słabości, może po prostu chęć przeżycia jeszcze raz tego samego, choć tego nie można zrobić, ta woda już przepłynęła, ta rzeka już nie jest taka sama, a skoro podmiot liryczny jest skurwysynem, to matka natura jest suką. Przełamanie pewnych zachowań jest po prostu niemożliwe, ekstremalizacja sytuacji (więzienie) wywołuje prawie zawsze określoną reakcję. Znika marzenie, wspomnienie, czar zapisany w engramach, pozostaje rzeczywistość, która nigdy nie będzie zgodna ze światem wewnętrznym, a życiorys przypomina bohatera chandlerowskich kryminałów, z poplątanym życiorysem, niegodnym, nie dość że odgrzewanych, to jeszcze kiepsko, kotletów. A swoją drogą, nie trzeba chyba iść do więzienia, by jeszcze raz przeżyć moment, tamtego otwarcia oczu, spojrzenia, które potrafiło zaczarować i utrwalić się w pamięci dawno, dawno temu, w rzeczywistości racjonalnie niedostępnej, i może właśnie przez to tak bliskiej i czarodziejskiej. To rozumowanie można odwrócić: gdzie jest pryzmat, przez który patrzy druga strona? Te drzwi muszą się pozamykać. Z nich nie ma kto wyjść! Nikt nie może przez nie przejść! Jest wszakże moment zawieszenia: bo to jest tylko, nie dość że ta, to jeszcze re-Alicja. Czyżby wobec tego pojawiła się nadzieja?Ciekawe jest także odwrócenie stwierdzenia: otwarłem się. Przy normalnym odczytaniu konotuje się jedynie zwykłe stwierdzenie faktu. Przesuwając zaimek zwrotny przed czasownik, osiągamy pewien dramatyzm, graniczący prawie z desperacją, że może , bo może to równie dobrze brzmieć jak głęboka ironia. Ale ta desperacja tylko powiększa ból. Skurwysyństwo staje się wobec tego antidotum, fatalizm jest skutecznym placebo redukującym nasze żądania stawiane życiu. I zawsze najpiękniejsze są wspomnienia. Może naprawdę w życiu ważne są tylko chwile? Piotr Krzyżowski  

Nie zabijaj nas tato

Adam Matusiak

Utwór powstał po serii tragicznych wydarzeń, które popchnęły mnie do zastanowienia się nad pewnymi sprawami dotyczącymi powodów dla kórych samobójcy, zanim tarną się na swoje życie, potrafią najpierw skrzywdzić swoich bliskich. Nie zabijaj nas, tato - to przypadki z życia nieszczęśliwej rodziny, raz widziane oczami samobójcy, raz jego syna. Obaj starają się wyjaśnić powody, dla których ojciec postanowił zakończyć swoje życie ale także, co ważne, dlaczego oszczędził syna i żonę. Może niezbyt to przyjemny temat, ale te rzeczy zdarzają się coraz częściej i wydawało mi się, że warto je poruszyć. Adam Matusiak Kręci się po świecie od jakiegoś czasu, starając się -  nie popaść w rutynę dnia powszedniego, nie tańczyć, nie wkurzać bliźnich(z różnymi   efektami), nie dać się obrabować z prywatności a także - w miarę możliwości – rozwijać się, oszukiwać czas i znajdować chwile na drobne przyjemności.

Rozwój małych i średnich przedsiębiorstw w Polsce wobec wyzwań gospodarki XXI wieku

Ryszard Borowiecki, Katarzyna Żmija, Barbara Siuta-Tokarska, Agnieszka Thier

Rozwój współczesnych przedsiębiorstw jest zagadnieniem wieloaspektowym i wielopłaszczyznowym, co wynika m.in. z oddziaływania zarówno jego warunków, jak i czynników na uzyskiwane efekty tego procesu. Sam rozwój ma zatem charakter wielowymiarowy, a przy tym jest pojęciem rozumianym zarówno w ujęciu deskryptywnym, jak i wartościującym. Rozwój przedsiębiorstwa to proces ewolucyjny i długotrwały, w którym wyrażają się kierunkowe zmiany ilościowe i jakościowe, prowadzące od form lub stanów prostych czy też stosunkowo prostszych do form lub stanów bardziej złożonych, a zatem doskonalszych pod określonym względem. Zmiany te w sposób istotny przekształcają strukturę wewnętrzną przedsiębiorstwa, jak również sposób jego działania. Wskazuje się, że proces ten oddziałuje w szczególności na te zmiany, które identyfikują pojawiające się problemy, a także ukazują sposoby i możliwości ich rozwiązania. Warto podkreślić, iż źródłem wielu zmian w przedsiębiorstwie jest otoczenie, które w zależności od zakresu swej stabilności lub zmienności oddziałuje w zróżnicowany sposób na jego rozwój. Otoczenie może zatem wzmacniać, ale też i osłabiać, raczej rzadko zaś można przejść obok niego obojętnie. Uwzględniając wskazany zarys spojrzenia na problematykę rozwoju przedsiębiorstw należy podkreślić, iż celem niniejszej monografii jest przedstawienie zagadnienia rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w kontekście wyzwań gospodarki XXI wieku wraz z uwzględnieniem aspektu ekonomiczno-zarządczego. Jako autorzy wyrażamy nadzieję, iż publikacja ta wniesie wkład w dynamiczny rozwój nauk empirycznych i stanowić będzie udaną próbę powiązania ze sobą celów poznawczych i aplikacyjnych w tym zakresie. Wybór przedsiębiorstw sektora MŚP wynikał z faktu, iż są one określane jako trzon rozwoju współczesnej gospodarki zarówno w wymiarze globalnym, europejskim, jak i narodowym. Badania zostały skoncentrowane na uwarunkowaniach gospodarki Polski, odnoszących się do ogółu przedsiębiorstw sektora MŚP, przedsiębiorstw rodzinnych, a także przedsiębiorstw występujących na obszarach wiejskich. Wybór tych właśnie jednostek nie był przypadkowy, lecz stanowił wyraz dotychczasowych analiz i realizacji prac naukowo-badawczych autorów, w których podkreśla się znaczenie przedsiębiorstw rodzinnych w sektorze, a także występującą lukę statystyczną i empiryczną w odniesieniu do badań przedsiębiorstw na obszarach wiejskich, których istniejący potencjał rozwojowy mógłby zostać efektywniej ukierunkowany na potrzeby realizacji zmian progresywnych na tych obszarach. Na bazie tak ujętego celu pracy została sformułowana hipoteza główna oraz hipotezy operacyjne.     Recenzje: „Godnym podkreślenia jest fakt, iż wyniki badań i rozważań teoretycznych zawartych w monografii, dostarczają wielu cennych informacji pozwalających ocenić zarówno kierunki rozwoju MSP w Polsce, ich aktywność innowacyjną oraz zachowania wobec wyzwań gospodarki XXI, ale też zawierają wiele wskazań i rekomendacji pod adresem menedżerów i polityków gospodarczych w zakresie stymulacji postaw przedsiębiorczych oraz formułowania przyszłościowych kierunków polityki wspierania i rozwoju przedsiębiorczości w gospodarce polskiej. Stwierdzam, iż recenzowana monografia spełnia wymóg aktualności i oryginalności. Łączy teoretyczne aspekty problematyki rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw z  możliwością ich praktycznego wykorzystania.” z recenzji prof. zw. dr hab. Krystyny Poznańskiej „Uważam, iż recenzowana książka stanowi wartościowe studium teoretyczno-empiryczne na temat kluczowych wyzwań, kierunków, uwarunkowań i perspektyw rozwoju (mikro) małych i średnich przedsiębiorstw wynikających z aktualnych zmian społeczno-gospodarczych, rozpatrywanych w szerszym kontekście ekonomiczno-menedżerskim. Jej głównym walorem jest wnikliwy przegląd wyników badań wtórnych oraz przeprowadzenie interesujących, własnych analiz statystycznych wyjaśniających i ilustrujących procesy rozwojowe firm sektora MŚP zachodzące w ostatnich latach, jak również zwrócenie uwagi na znaczenie specyfiki i zróżnicowania tych podmiotów gospodarczych (oraz ich szczególnych podgrup: firm rodzinnych i podmiotów działających na obszarach wiejskich) dla przebiegu współczesnych procesów rozwojowych małego biznesu.” z recenzji prof. PŁ. dr hab. inż. Marka Matejuna