Poetyka tektoniczna

Joanna Ślósarska

Poetyka tektoniczna – ostatnia książka profesor Joanny Ślósarskiej – zabiera czytelnika w daleką i głęboką intelektualnie podróż po wciąż niedoopisanych pograniczach pomiędzy dyskursem przyrodoznawczym a humanistycznym, pamięcią komunikacyjną a kulturową, ukazując złożoną kondycję sztuki – narracyjnej i wizualnej – która podlega semantycznym i syntaktycznym nieciągłościom, deformacjom, destabilizacjom, nawarstwieniom, rozszczelnieniom czy uskokom. Wędrówkę rozpoczynamy od spotkania z traktatami o malarstwie Jacques’a Derridy i José Saramago, następnie śladami Klausa Schmidta docieramy do archeologicznych pozostałości prehistorycznego sanktuarium. Rozdział trzeci to przystanek nad rzeką Kamila Sipowicza, w czwartym zaś spotykamy starosłowiańskie boginki i demony. Rozdział ostatni dotyczy tektoniki obiektu wizualnego, a jego częścią stały się obrazy Autorki i fotografie przydrożnej, dziecięcej ekspresji świata.

Parafrazowanie w dyskursie artystycznym

Grażyna Habrajska (red.)

Oddajemy do rąk Czytelnika kolejny tom na temat dyskursów w komunikacji, który poświęcony został rozważaniom nad parafrazowaniem w dyskursie artystycznym. Pierwszy tom, noszący tytuł Dyskurs artystyczny, zawiera teksty ukazujące artyzm przekazywany za pomocą różnych kodów. Chcieliśmy sprawdzić, czy badacze analizujący komunikaty przekazywane za pomocą różnych kodów potrafią wzajemnie się zrozumieć i podjąć wspólną dyskusję. Okazało się, że taka dyskusja jest nie tylko możliwa, ale bardzo owocna, stąd odważyliśmy się na podjęcie rozważań na węższy temat, jakim jest Parafrazowanie w dyskursie artystycznym. Tom ten otwiera Aleksego Awdiejewa Wstęp do teorii parafrazy, nakreślający ogólne rozumienie parafrazy w ujęciu komunikacyjnym. Właściwie wszystkie pozostałe teksty realizują fundamentalne założenie A. Awdiejewa, że „podstawowym celem naturalnej komunikacji jest przekaz sensu”, a ten sam sens można wyrażać w różny sposób, czyli stosując parafrazy.

Współczesne gatunki i style wobec tradycji retorycznej

Barbara Bogołębska

Nie ulega wątpliwości obecność zjawisk i konstrukcji retorycznych, a jednocześnie przydatność narzędzi retorycznych we współczesnym komunikowaniu. Dają temu wyraz pomieszczone w tomie interdyscyplinarne studia. (…) Punktem wyjścia są ujęcia ogólne kluczowych pojęć – wraz z ich modyfikacjami – ilustrowane przykładami różnych autorów i tekstów kultury, po ustalenia szczegółowe (określone gatunki i style osobnicze). Studia odwołują się do trzech etapów tworzenia tekstu: od inwencji po elokucję, i potwierdzają aktualność neoretorycznych metod analizy w badaniach nad tekstami kultury. Wydobywają z zapomnienia kategorie i zjawiska retoryczne, wskazując na ich genealogię i współczesne zastosowania: od literatury, publicystyki, form użytkowych po filozofię. Tym samym potwierdzają tezę o uniwersalności retoryki. Obecna w zbiorze jest także perspektywa medioznawcza – namysł nad dyskursem medialnym oraz analiza dziennikarskich form wypowiedzi (zwłaszcza felietonów, reportaży i blogów) i strategii pisarskich dziennikarzy. (fragment Wprowadzenia)