Elon Musk. Skąd się wziął?

Radosław Gawlik

Publikacja stanowi zbiór najważniejszych epizodów z życia Elona Muska (prezesa i założyciela korporacji m.in. Tesla Motors oraz SpaceX). Dzięki temu krótkiemu kompendium dowiesz się jak zdołał dotrzeć na sam szczyt piramidy show-biznesu.

Pentagram. Antologia grozy

Marek Dryjer

PENTAGRAM to zbiór opowiadań nagrodzonych w ogólnopolskich konkursach literackich w latach 2011 2012. Antologia grozy składa się z pięciu tekstów. Trzynasty schron jest pierwszym z nich, który został nagrodzony jedną z głównych nagród na konkursie literackim POLSKIE POSTAPO 2011, organizowanym przez portal Trzynasty Schron, stając się częścią pierwszego polskiego, fanowskiego, literackiego uniwersum postapokaliptycznego. Drugie w kolejności Miasto umarłych ludzi zostało nagrodzone w konkursie literackim SECRETUM CALIGO 2012, organizowanym przez portal Secretum i trafiło do konkursowego e-booka. Trzecie, premierowe opowiadanie Dzielnica ślepców i Mersaultów jest kontynuacją nagrodzonego wcześniej Miasta umarłych ludzi. Czwarty tekst Dziesięcina pojawił się w konkursie literackim W GŁĄB CZASU, W GŁĄB ZIEMI 2012, organizowanym przez portal Efantastyka. Piąte, ostatnie w Pentagramie Bezprawie zostało nagrodzone w konkursie literackim OPOWIEŚCI NIESAMOWITE 2012, organizowanym przez miesięcznik Czwarty Wymiar i opublikowane w kwartalniku Opowieści niesamowite. Pentagram był symbolem znanym już w czasach neolitu, występował jako Gwiazda Isztar, a później jako Gwiazda Izydy. Mistycy pitagorejscy widzieli w nim symbol doskonałości, kojarzyli go z życiem i zdrowiem. W starożytności przekonanie o właściwościach ochronnych pentagramu było tak silne, że Babilończycy często rysowali go na pojemnikach z żywnością, co miało zapobiegać jej gniciu. Dla pierwszych chrześcijan pentagram odzwierciedlał pięć ran Jezusa ze względu na 5 wierzchołków. Od XIV wieku uważany za symbol szatana ze względu na podobieństwo do głowy kozła (odwrócony dwoma wierzchołkami do góry). W XIX wieku Eliphas Lévi podzielił pentagramy na dobrą stronę i złą stronę. Za dobrą uznał ten odwrócony jednym wierzchołkiem do góry, za złą odwrócony zwrócony dwoma wierzchołkami do góry. Pentagram zwrócony jednym wierzchołkiem do góry zwany jest Pentagramem Białym, jest on odzwierciedleniem sacrum siły boskiej. Może również odzwierciedlać pięć zmysłów człowieka, pięć żywiołów: powietrze, wodę, wiatr, ogień i światło, oraz pięć światów: fizyczny, eteryczny, astralny, mentalny i duchowy, ukazując wyższość umysłu człowieka nad wszelkimi innymi żywiołami i zmysłami. Źródło: Wikipedia / Pentagram PATRONAT MEDIALNY: trzynasty-schron.pl TwojaKultura.pl

Księżycowe baśnie

Karolina Ciernicka

To, co czasami Widzimy oczami, Jest tylko cudów odbiciem... Ażeby umieć Tę prawdę zrozumieć Potrzebne - całe życie. Świat ożywiają Ragany trzy, By go nie zniszczył Elkarsław zły, A Księżyc radzi, kiedy Słonko zaśnie I opowiada swe baśnie...  Karolina Ciernicka, urodzona w Raciborzu w rodzinie inteligenckiej 16 maja 1970 roku. W latach 1989-1994 studiowała historię w Katowicach na UŚ-iu, po czym rozpoczęła pracę w I LO w Bytomiu jako nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Pracuje tam do dzisiaj. Mieszka w Będzinie. W 2002, po studiach podyplomowych na UŚ-iu, w tej samej szkole licealnej rozpoczęła także pracę jako nauczyciel informatyki. W 2012 roku skończyła studia podyplomowe z biologii w Wyższej Szkole Planowania Strategicznego.

Operator humoru

Rafał Kado

"Operator humoru" - to specjalistyczne pismo satyryczne w skrócie SPS dla młodzieży, jak i tych, którzy mają poczucie humoru i lubią się śmiać. Czasopismo stara się nie propagować wulgaryzmów w dowcipach, bądź tekstach. Ponieważ przeznaczone jest dla każdego przedziału wiekowego.    

Motyl w zupie

Edyta Tyszkiewicz

W życiu Rozalii wszystko zaczyna się układać. Nawet jej wiecznie zrzędząca matka  i  nieustające kłótnie rodziców nie są w stanie zepsuć dobrego nastroju. Ale w pewien marcowy wieczór umiera jej przyjaciółka. Rozalii ciężko się z tym pogodzić. A najgorsze jest to, że przewidziała tę śmierć. Wracają wspomnienia. Kiedyś już przewidziała śmierć bliskiej osoby. Wtedy się dowiedziała, że kobiety w jej rodzinie posiadają niezwykły dar. Rozalia go odrzuciła. Teraz zaczyna tego żałować. Okazuje się bowiem, że śmierć przyjaciółki to tylko wstęp do kolejnych bolesnych wydarzeń. Rozalia musi chronić swoich najbliższych. Ci, z którymi przyjdzie jej walczyć, stoją ponad prawem. Traktują innych jak nic nieznaczące rzeczy, poddanych, który mogą żyć tylko tak długo, jak im na to pozwolą. Żeby wygrać życie bliskich, Rozalia musi przede wszystkim zmierzyć się z własnymi słabościami, uwierzyć w siebie, w swoją intuicję, ale też w świat, który do tej pory odrzucała. Edyta Tyszkiewicz ur. w 1972 w Białej Podlaskiej, gdzie aktualnie mieszka. Z wykształcenia przedszkolanka, przez lata wykonywała wiele różnorodnych zawodów. Obecnie jako dziennikarka współpracuje z bialskim pismem społecz­no-kulturalnym „Przez Pryzmat” i z jednym z regionalnych portali informacyjnych. Od najmłodszych lat pisze wiersze docenione licznymi wyróżnieniami w konkursach poetyckich. Autorka ciepło przyjętego debiutu „Trzy Anny w Kapelu­szach”. Jej największa miłość to proza, a kolejnym jej owo­cem jest „Motyl w zupie”.

Tam gdzie idę wieczorem

Paweł Zapendowski

Pieśń "Tam gdzie idę wieczorem I, II" na baryton i fortepian, do słów Georga Trakla, w przekładzie Andrzeja Lama, jest arią Aptekarza z 5 sceny opery "Kokaina (dzień 1 i 2)". Po raz pierwszy została wykonana w Galerii Austriackiego Konsulatu Generalnego w Krakowie 22 kwietnia 2010, podczas prawykonania estrad. opery. Śpiewał Jacek Ozimkowski z akompaniamentem Małgorzaty Westrych - fortepian. Tekst pieśni jest adaptacją wierszy Trakla: "Marzenie Wieczorne", "Po drodze", "Sen Zła". Oryginalny przekład Andrzeja Lama: "Georg Trakl, Wiersze z rękopisów", PWN, Warszawa 2000. Pieśń powstała w Paryżu w 2010.       "Pieśń doskonale wydobywa akcenty treściowe i emocjonalne, buduje nastrój na pograniczu realności zwyczajnej, strasznej i wizyjnej; te jakości wzajem przechodzą w siebie, całkiem w duchu Trakla."   Andrzej Lam       Georg Trakl - Pieśni - z opery Kokaina (dzień 1 i 2)   Siedem pieśni do wierszy Georga Trakla z muzyką Pawła Bitki Zapendowskiego, na mezzosopran, baryton i fortepian, 2010.   W cyklu znalazły się wiersze Georga Trakla - w przekładach Andrzeja Lama i Krzysztofa Lipińskiego, znawców literatury języka niemieckiego i biografii poety - oraz parafrazy autorstwa kompozytora. Wydanie zawiera nuty, teksty, wiersze, przekłady, eseje krytyczne, notę biograficzną i ilustracje.   Seria:   1. U łoża pocałunków, sł. Georg Trakl (tłum. Krzysztof Lipiński), na mezzosopran i fortepian   Młoda dziewczyna, sł. Georg Trakl (tłum. Krzysztof Lipiński), na mezzosopran i fortepian   2. Elis, gdy kos cię w lesie woła, sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran i fortepian   Trzy anioły - z "Cudownej wiosny", sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran i fortepian   3. Kogo szukasz? sł. Paweł Bitka Zapendowski (wg poezji Georga Trakla), na mezzosopran (i baryton) z fortepianem   4. Tam gdzie idę wieczorem I,II, sł. Georg Trakl (tłum. Andrzej Lam), na baryton i fortepian   5. Wspomnienie - Andacht, sł. Georg Trakl (tłum. Andrzej Lam), na baryton i fortepian      

Erotyczny pamiętnik masażysty

Michał Migar

"Erotyczny pamiętnik masażysty" to drugie już wydanie bestsellerowego pamiętnika wiejskiego chłopaka gdzieś z nad Sanu, wstydzącego się rówieśników z powodu swojej wybujałej męskości. W wyniku pijackiej głupoty ojca chłopak traci wzrok. Paradoksalnie, przypadłość, której się wstydzi, ułatwia mu powrót do równowagi duchowej, dowartościowuje, i w rezultacie, czyni zeń nie tylko masażystę, lecz powiernika i ulubieńca wielu kobiet. Przekonuje się, że to co ma, jest nieocenionym skarbem. Z tej ścieżki sprowadza go odwzajemniona miłość i kuriozalny, niezwykły dar powonienia. Przypadkowo plącze się w aferę narkotykową. Odzyskuje wzrok, ale los jest nieprzewidywalny. Przekonuje się, że szczęście nie jest przywilejem zdrowych, a nieszczęście monopolem kalek.

Akademia Wenus

Tomasz Bobrowski

„Akademia Wenus” powstała niejako z potrzeby serca i ducha, jako kontynuacja „Akademii Casanovy”, przeznaczonej  dla mężczyzn.  Jest to poradnik dość nietypowy, gdyż przeznaczony dla kobiet, a napisany przez mężczyznę. Niektórzy koledzy, których wtajemniczyłem w temat, zarzucili mi nawet „zdradę męskiego stanu” i uświadamianie kobiet  w postrzeganiu kwestii podrywu i bliskości z męskiego punktu widzenia. Trudno, dla autora najważniejszy  jest efekt. Rezultat jaki powstał ocenią same czytelniczki. Bez owijania w bawełnę, mydlenia oczu, usprawiedliwiania męskich  sztuczek, które nie zawsze są miłe dla płci pięknej. E-book  zawiera 26 ćwiczeń pracy nad sobą, nad podniesieniem  wartości, samooceny, nad pokonaniem lęków, uprzedzeń i pogodzeniu się z przeszłością.  E-book jest tak skonstruowany, aby wracać do niego , za każdym razem, gdy będzie to potrzebne. Kolejność czytania rozdziałów jest również dowolna i zależy wyłącznie od Ciebie. „Akademia Wenus” powinna być Twoim sprzymierzeńcem i drogowskazem, który pomoże Ci odnaleźć nowe „ego” – silniejsze, zdecydowane, nastawione na sukces, w postaci szczęśliwej, trwałej, miłości. Będę wdzięczny za wszelkie sugestie i cenne uwagi, które pozwolą mi udoskonalić w przyszłości ten poradnik i uczynić go bardziej atrakcyjnym”. Tomasz Bobrowski RECENZJE: Zasługujesz na to, by być szczęśliwą Chciałabyś wiedzieć, na co zwrócić uwagę na pierwszej randce z facetem? Chciałabyś nauczyć się pewności siebie, otwierania się na drugiego człowieka i innych technik pracy nad sobą? Jeśli tak, to przeczytaj poradnik Tomasza Bobrowskiego „Akademia Wenus, czyli jak poderwać i okiełznać faceta”. Jest to poradnik dla kobiet „z przeszłością”, które chciałyby zmienić coś w życiu. Można śmiało powiedzieć, że napisał go ktoś, kto zgłębił naturę płci pięknej, jest świadomy niesprawiedliwych stereotypów i zmian, jakie przyniosła współczesność w relacjach damsko-męskich. Autor poradnika jest jak prawdziwa przyjaciółka, o jakiej zawsze marzyłaś. Nie kłamie, nie obiecuje łatwych rozwiązań, nie daje stuprocentowych gwarancji. Przestrzega, że wchodzenie w związek wymaga kompromisów i zmusza do zadania sobie wielu niewygodnych pytań, w tym „Dlaczego wciąż jestem sama?” Autor wydał już poradnik dla mężczyzn „Akademia Casanovy”, w którym wskazuje mężczyznom sposoby poznania kobiety marzeń. W wersji dla kobiet proponuje dwadzieścia sześć ćwiczeń pracy nad sobą, które pomogą w poszukiwaniach odpowiedniego faceta. Za pomocą prezentowanych technik uczy m.in. pokonywania bariery wstydu, formułowania własnych potrzeb, wsłuchiwania się w podpowiedzi intuicji, dostosowywania planu działania. Całość prezentowana jest prostym, przystępnym językiem, z dużą dozą luzu i poczucia humoru. Autor używa formy „ty”, dzięki czemu czytelniczka może poczuć, jakby zwracał się bezpośrednio do niej. Co ważne, mimo że autor jest mężczyzną, nie wydaje się opowiadać po którejkolwiek stronie. Emanująca z jego porad neutralność sprawia, że czytelniczka nie czuje się nabijanym w butelkę obiektem męskiej propagandy. Kto skorzysta na poradniku? Kobieta, która nie boi się trudnych pytań, jest gotowa na kompromisy, zmiany, chce uwierzyć w siebie i znaleźć wartościowego faceta. Dla kogo poradnik będzie nieodpowiedni? Dla kobiet, które wierzą, że zestaw wskazówek pomoże przezwyciężyć wszelkie kłopoty z facetami. Otóż sama wiara nie oznacza, że faktycznie potrafimy rozwiązać wszystkie problemy. Jeśli nie opanujemy podstawowych umiejętności współżycia społecznego, wiara nie zagwarantuje sukcesu. Zawsze jednak przysługuje nam prawo do dalszych poszukiwań i wyboru drogi, która okaże się dla nas najlepsza i która innym nie wyrządzi szkody. Katarzyna Kowalewska

Odważ się żyć. Potęga bezwysiłkowej motywacji

Dawid Piątkowski

Pragniemy osiągać niesamowite rzeczy, wieść życie marzeń i być szczęśliwi. Dla większości ludzi to coś nierealnego. Ograniczeni przez brak wiedzy i strach, są więzieni w murach niepewności, które sami zbudowali. Pogrążeni we śnie, jednak wciąż żywi. Nieświadomi faktu, że skrywają w sercach najpotężniejszą moc w całym wszechświecie – siłę woli.   Walczymy, by się przebudzić i żyć bez ograniczeń   Nasza wewnętrzna siła nie pochodzi z wygrywania. To nasze zmagania i przeciwności losu budują charakter. Kiedy przechodzimy przez trudności życiowe i świadomie decydujemy, że się nie poddamy, pokazujemy, kim tak naprawdę jesteśmy. Walczymy, by się przebudzić i żyć bez ograniczeń. To jest nasz cel.   Odkryj sekrety niezachwianej motywacji najwybitniejszych i stań się niezwyciężony. Świadomie wzniecaj, potęguj i przejmij władzę nad ochotą do działania. Samokontrola otworzy drzwi do realizacji najambitniejszych wizji. To, o czym inni tylko marzą, będzie w zasięgu Twojej ręki.   O czym jest ta książka? Wiedza w tej książce została oparta na trzech solidnych fundamentach. Przedstawia ona źródła motywacji najwybitniejszych ludzi w dziejach historii. Połączone zostały obszary szeroko rozumianego sukcesu i rozwoju osobistego. Opisane autorskie techniki wskrzeszania, potęgowania i panowania nad motywacją zostały opracowane podczas wieloletniej analizy najwybitniejszych ludzi ze świata biznesu, sztuki, nauki i sportu. Łącząc te obszary, zrodziła się idea bezwysiłkowej i niezachwianej motywacji. Problemem większości ludzi jest brak wewnętrznej siły do działania. Gdy nasze ciało ma niski poziom energetyczny, niemożliwe staje się pokonywanie trudności, wytrwałość w postanowieniach, a nawet chęć do życia. Osoby, które posiadają mało energii życiowej, nie są w stanie przełamać strachu, niepewności i poczucia wstydu. Dlatego nie działają wcale lub szybko się poddają, nie doprowadzając spraw do końca. Gdy jesteśmy chorzy, ciało zmusza nas do odpoczynku. Stajemy się rozdrażnieni, powolni, otępiali. W takim stanie nierealne jest podejmowanie wyzwań, pokonywanie własnych słabości czy ryzykowanie. Osłabiony organizm wycofuje się z trudniejszych aktywności. Na trochę wyższym poziomie energetycznym znajdują się przeciętni zdrowi ludzie. Mają więcej energii od chorych, ale również znacznie mniej od przebojowych osób. Naładowanie wewnętrznej baterii jest kluczowe, by wystartować, móc zrobić pierwszy krok. Niższe pokłady energetyczne są prowokowane także przez umysł. Gdy mamy dużo negatywnych myśli, żyjemy przeszłością, jesteśmy negatywni w teraźniejszości i zamartwiamy się o przyszłość, wtedy osłabia się nasza życiowa bateria. By pokonać autodestrukcyjne myśli, emocje i nawyki, trzeba zidentyfikować przyczyny, a następnie z premedytacją usunąć je z umysłu. To pozwoli otworzyć drzwi do silnej osobowości. Gdy nasze ciała i umysły staną się gotowe do działania, czas przystąpić do finalnego kroku. Odkryć, co nas napędza do działania. W zależności  od tego, w jakim punkcie się znajdujemy, motywują nas różne rzeczy. Osoby na niskim poziomie świadomości czerpią siłę z udowadniania innym, że są lepsi, ładniejsi i fajniejsi. To najprymitywniejsza forma motywacji. Strach może wydawać się negatywną formą motywacji, ale na niektórych ludzi działa tylko taka forma. Samorealizacja jest jednym z najsilniejszych bodźców, jednak dalej wymaga dużej wewnętrznej siły, by utrzymać ją długoterminowo. Stale się ucząc i doskonaląc, możemy wznieść się na wyżyny ludzkich możliwości. Do świata, gdzie pracuje się po dwadzieścia godzin na dobę i nie sprawia to żadnego wysiłku. Wydawać się to może absurdalne, ale jest całkowicie możliwe i co ważniejsze – osiągalne dla każdego. Motywacja staje się bezwysiłkowa, gdy przestajemy egoistycznie podchodzić do życia.   Czego się nauczysz? Podniesiesz energię życiową – będziesz bardziej energiczny, szczęśliwszy i gotów do działania. Staniesz się niezwyciężony – zidentyfikujesz i z premedytacją wyrwiesz ze swojego umysłu chwasty, które Cię osłabiały. Pozwoli to z łatwością pokonywać strach, przeciwności i trudności życiowe. Zbudujesz niezachwianą i bezwysiłkową motywację – odkryjesz, co napędza najwybitniejszych ludzi do działania. Wybierzesz motywację idealnie pasującą do Ciebie.

Gragezon. Cykl Pendorum część VIII

Krzysztof Bonk

Dalsze części cyklu Pendorum V – IX opowiadają historię z perspektywy syna Anrei, który przybywa na kontynent swej matki, aby wypełnić jej przepowiednię. Jednak już na początku drogi napotyka on tajemniczą, niemą niewolnicę i od tego momentu jego misja coraz bardziej się komplikuje. Z kolei nad Pendorum zbierają się ciemne chmury, oto przybywają tu dawni, gniewni i krwawi Bogowie żądni jedynie pomsty i władzy. Części V – IX można czytać bez znajomości wcześniejszych części cyklu.

Oblicza współczesnego terroryzmu

Grzegorz Libor (red.)

Niewiele jest zjawisk stanowiących tak ogromne zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka jak przestępczość zorganizowana, a nade wszystko – terroryzm. Chociaż zjawisko terroryzmu nie jest niczym nowym, to jednak współcześnie przybiera ono nieznane wcześniej oblicza, kształtując jednocześnie innowacyjne, niespotykane dotąd formy. Wśród czynników postrzeganych jako emblemat dzisiejszej przestępczości zorganizowanej wymienia się determinację terrorystów, brak poszanowania dla własnego i cudzego życia, a w szczególności fakt, iż uderza on w ludność cywilną wykorzystując za każdym razem element zaskoczenia. Począwszy od 11 września 2001 roku, a więc zamachu na World Trade Center, zagadnienie terroryzmu coraz częściej gości w dyskursie publicznym i naukowym. Jest to pokłosie co najmniej dwóch czynników: za pierwszy z nich uznać można niewątpliwie ogromny udział środków masowego przekazu w dostarczaniu aktualnych informacji o akcjach i działaniach terrorystów; drugi natomiast ma charakter bardziej praktyczny; skala i rozmiar zjawiska powodują, że mamy do czynienia z problemem globalnym. To upowszechnienie terroryzmu niesie ze sobą szeroko identyfikowane implikacje. Akty terroru przekładają się nie tylko na kształt działań poszczególnych rządów i organizacji ponadnarodowych, czyniąc zeń materię o priorytetowych właściwościach; wpływają również na życie gospodarcze w postaci strat inwestycyjnych, infrastrukturalnych czy chociażby dewastacji budynków. Odbijają się także szerokim echem na kapitale społecznym (straty ludności cywilnej), a także – trudnym do oszacowania – chronicznie występującym poczuciu strachu i zagrożenia. Zarysowane powyżej skutki współczesnych odmian terroryzmu na życie codzienne obywateli oraz na kształt stosunków międzynarodowych to zaledwie zarys możliwych do podejmowania wątków wpisujących się w zarysowaną tematykę. Świadomość wielopłaszczyznowej konieczności potraktowania tego problemu przyświecała spółce akademickiej Wiseplace sp. z o.o. – inicjatorom konferencji „Oblicza współczesnego terroryzmu”. Do udziału w wydarzeniu zaproszono zarówno przedstawicieli świata nauki, reprezentantów administracji publicznej, jak i osoby reprezentujące środki masowego przekazu. Owocem interdyscyplinarnej dyskusji jest niniejsza publikacja, zawierająca przegląd najciekawszych wątków i poglądów poruszonych w ramach konferencji.

Synteza nadprzestrzeni II

Krzysztof Bonk

W drugiej części Syntezy nadprzestrzeni melduje się pewien kosmiczny szeryf, syntetyczna lady, ludzki dyktator oraz cyber-Bóg. Co z ich dalekosiężnej działalności wyniknie dla Ziemi, planety Alyssia oraz czy Siewcy Śmierci i Zniszczenia pozostaną bierni? Ponadto komuś udaje się rekonstrukcja – ponownie powitamy na scenie półmechanicznego, zacnego żółwia Robina. Nie inaczej tylko w towarzystwie zabójczych oraz kuszących Alfy i Omegi.

Szklana szafa

Mila Piasecka

Szklana Szafa to książka, która mogłaby się zmieścić w kategorii opisanej przez Doris Lessing jako"beletrystyka przestrzeni wewnętrznej". Rzecz jest o śnie i we śnie. O życiu do połowy - życiu w śpiączce. Narratorką jest kobieta "zamknięta w szklanej szafie" swojego uśpionego ciała. Potrafi poruszać jedynie powieką, ale w jej głowie życie toczy się dalej. Postanawia więc ocalić samą siebie za pomocą własnej pamięci. Zapamiętuje swoje sny, które stają się dla niej pretekstem do rozmowy z sobą i swoim ciałem. W snach pojawiają się postaci, które splatają się w mozaikę jej życia. Najważniejszymi elementami tej układanki są: Izaak (pięcioletni filozof), Jakub (mężczyzna, który twierdzi, że jest aniołem), Kobieta w Niebieskiej Podomce, (przywołująca czas dzieciństwa), Sasza (pijak z piętnem pamięci) oraz narratorka - prowadząca dialog z samą sobą lub z kobietą, z którą się utożsamia - Calypso. Postaci zmieniają swe role, a ich obecność jest dla narratorki formą rozliczenia się z sobą, swoim życiem, sensem tego co było i co może nastąpić. Tekst napisany jest przemiennie w drugiej i trzeciej osobie. Książka kończy się niejednoznacznie, zostawiając czytelnikowi furtkę do własnych konkretyzacji i poszukiwań. Zaletą publikacji są fotografie Mili i Marcina Piaseckich.

Historia niedokończona

Grzegorz Majkrzak

Zastanawialiście się kiedyś nad tym co oznacza słowo miłość i jaki jest sens życiowej wędrówki każdego z nas? Czy to wyłącznie my sami mamy możność decydowania o własnym losie lub o tym co stanie się z nami w przyszłości? Myśleliście kiedyś o tym, czy w poszukiwaniu własnego szczęścia jesteście gotowi się dzielić tym szczęściem z innymi?   Wszystkie te pytania i wątpliwości wypełniają duszę głównego bohatera powieści Historia niedokończona. Poznajcie Piotra, który jest młodym, dwudziestoośmioletnim mężczyzną usiłującym ułożyć sobie życie w wielkim mieście. Piotr pozornie jest szczęśliwy - ma stałą pracę w redakcji poczytnego kobiecego magazynu, świetną i ambitną dziewczynę, mieszkanie i wielkie plany na przyszłość. Jednakże nasz bohater nie potrafi docenić tego co ma, a małe codzienne przyjemności nie sprawiają Piotrowi żadnej satysfakcji.   Pewnego dnia Piotr otrzymuje zlecenie odnalezienie i przeprowadzenia wywiadu z onegdaj popularną pisarką, która ukrywa się przed światem gdzieś na południu Polski. To z pozoru zwyczajne dziennikarskie zadanie wkrótce wywróci świat mężczyzny do góry nogami i sprawi, że będzie on musiał sprostać wielu nieoczekiwanym wyzwaniom...   Jeśli cenisz sobie powieści obyczajowe okraszone nutą filozoficznej refleksji przystającej do obecnych czasów na pewno będziesz urzeczony powieścią Historia niedokończona. Książka Grzegorza Majkrzaka łączy w sobie elementy groteski okraszonej dawką surrealistycznego humoru z celną społeczną obserwacją.  

Przymrużonym okiem. Radość czytania satyryków

Izabela Mikrut

Satyra jest bez wątpienia rodzajem sztuki. Cechuje się wewnętrznym zdynamizowaniem, bezustannie się zmienia, stanowi formę otwartą i niegotową, lecz i zadziwiająco trwałą, jeśli weźmie się pod uwagę jej odłam obyczajowy. Utwory, w które wpisana została funkcja agitacyjna, dezaktualizują się błyskawicznie, nie imponują też z reguły warsztatem – powstają jako szybka odpowiedź na bieżące wydarzenia, pozbawione nieliterackiego kontekstu natychmiast giną. Tym ciekawszy okazuje się czysty humor, któremu trwałość zapewnia oddalenie od efemerycznych realiów i zwrócenie się w stronę absurdu czy intertekstualności, a nawet – satyry społecznej. Na przestrzeni ostatniego stulecia pojawiło się w polskiej literaturze wielu interesujących satyryków, którym warto poświęcić uwagę. Piętnaście esejów, składających się na tę książkę ma prezentować piętnastu niebanalnych twórców (począwszy od dwudziestolecia międzywojennego po dziś dzień), a zatem i różne rodzaje humoru. Pojawią się tu znakomici przedstawiciele piosenki humorystycznej (Hemar) i aluzyjnej (Młynarski), mistrzowie słowa (Przybora), skrótu (Sztaudynger) i felietonu (Grodzieńska), ale znajdzie się również miejsce dla autorów, którzy z twórczością rozrywkową pozostawali zwykle na drugim planie – satyrę lingwistyczną reprezentuje Marek Piechota, Jan Brzechwa przedstawiony jest od strony satyry zaangażowanej, a Marcin Wolski – kojarzony niemal wyłącznie z tekstami agitacyjnymi i użytkowymi – jako ciekawy humorysta. Powrócą artyści znani, choć niekoniecznie dzięki działalności satyrycznej (Tadeusz Różewicz) i zapomniani – Marian Załucki – mistrz obserwacji, Andrzej Waligórski – autor piosenek przechodzących do obiegu anonimowego. Przeglądu gatunków dopełnią natomiast recyclingowe wierszyki Artura Andrusa i poetyckie utwory Andrzeja Poniedzielskiego, czarny humor Macieja Zembatego czy kraina wyobraźni kabaretowej Władysława Sikory. Zestaw szkiców oczywiście nie jest kompletny: brakuje Barańczaka, Tuwima, Leca, Laskowika. Można by pokusić się o przedstawienie Gałczyńskiego, Swinarskiego, Jurandota, Minkiewicza, Kleyffa, Górskiego, Osęki, Samozwaniec, Marianowicza, Dymnego, Mrożka czy Kerna, brakuje Olgi Lipińskiej, którą raczej kojarzymy jako reżyserkę i realizatorkę telewizyjną, a nie autorkę tekstów wielu piosenek i dialogów do jej autorskiego Kabaretu. Nie ma Marii Czubaszek, która w ostatnich latach stała się niemal satyryczną celebrytką (po błyskotliwym występie w serialu improwizowanym Spadkobiercy, a także za sprawą Artura Andrusa i wydawnictwa Prószyński i S-ka). Przy doborze nazwisk kierowałam się przede wszystkim chęcią prezentacji różnych odmian satyry, ale i wyraźnymi związkami między pewnymi rodzajami twórczości humorystycznej. Oczywiście lista pominiętych jest na tyle długa, że warto by pokusić się o kolejne tomy. W tej publikacji przyjęty został układ alfabetyczny. Intertekstualne relacje stanowią bowiem rodzaj siatki – o ile Wojciech Młynarski czerpał inspirację z Hemara, o tyle już w działalności Andrzeja Poniedzielskiego widać wpływy Harrymanna przefiltrowane przez spojrzenie Młynarskiego i Przybory. Sikora w konstruowaniu kabaretowego świata odwołuje się do Starszego Pana B i Mariana Załuckiego, ale kieruje się również ku nonsensowi lingwistów. Tak, że układ chronologiczny nie zapewniłby pożądanej przejrzystości. Nie ma tu również biografizowania: informacje życiorysowe znaleźć można stosunkowo łatwo, a nie przydają się one w eksponowaniu tego, co interesuje mnie w tomie najbardziej: sedna humoru.

Zapach irysów

Helena Pasławska

Marta, młoda i atrakcyjna florystka z Krakowa traci nagle sens życia, cały świat wali się w gruzy. W wypadku ginie jej matka a ojciec ciągle tkwi w żałobie nie mogąc poradzić sobie z stratą żony.W dodatku została porzucona przez  narzeczonego. Z tymi wszystkimi problemami stara się sama zmierzyć, czasem tylko pozwalając na pomoc jedynej przyjaciółce, Natalii.Jednakże dopiero spotkanie i rozmowa z niesamowitym mężczyzną zmienia całkowicie jej życie.Teraz dopiero każdy jej dzień był pełen treści i wartości.Kogo spotkała Marta i jak to wpłynęło na jej życie- to wszystko w tym uroczym pamiętniku.

Filmowe skandale i skandaliści

Jan Kochańczyk

W Hollywood każdy kradnie, żeby nie być okradzionym. Charlie Chaplin Kto powiedział, że noce są do spania? Marilyn Monroe Jeżeli film będzie za krótki, to dołożę sen! Luis Bunuel Dlaczego dwaj najpotężniejsi ludzie Ameryki, szef FBI John Edgar Hoover i magnat prasowy Hearst, wypowiedzieli bezwzględną wojnę sympatycznemu Chaplinowi? - Dlaczego ścigali go zaciekle także agenci Hitlera? - Dlaczego Stalin z kolei wzruszał się i płakał na filmach Chaplina? Dlaczego Ronald Reagan, który donosił na kolegów-aktorów podczas hollywoodzkiego polowania na czarownice, mimo wszystko... cieszył się ich sympatią? Dlaczego późniejsze szaleństwa prezydenta-kowboja zostały uznane za najlepszą rolę Reagana, odegraną po mistrzowsku, wedle precyzyjnego scenariusza? Jak to się stało, że surowy filozof kina Ingmar Bergman stał się skandalistą, a na jego film waliły tłumy podnieconych uczniaków? Urocza, uczciwa, serdeczna Sophia Loren zamieszana w skandal stulecia... Historia kina była jednocześnie historią przemian obyczajowych i politycznych XX wieku. Taśmy utrwaliły świadomość i podświadomość Homo Sapiens w naszym nowym, wspaniałym świecie. Artyści, którzy wywoływali (programowo lub bezwiednie) skandale, pokazywali względność norm obyczajowych i przyczyniali się do ich zmian. Polityczne skandale ujawniały sprzeczności interesów grup społecznych, narodów czy ras. W kinowym zwierciadle odbijały się twarze Prospera, Ariela, ale także i rozmaitych Kalibanów współczesnej cywilizacji. Niekiedy to były tylko maski. Zerwanie maski kończyło się skandalem. Często nieprzyjemnym - na ogół jednak bardzo pouczającym. Najciekawsza jest prawda bez makijażu. Także w kinie. Spis treści: Wstęp 8 David Wark Griffith Rasista! 10 Rudolph Valentino Milion złamanych serc 16 Luis Bunuel Brzytwą po oczach 21 Mae West Nieprzyzwoita kobieta 26 Orson Welles Od arcydzieła do prostytucji 31 Marlena Dietrich Anioł w łóżku 37 Leni Riefenstahl Dotknięcie zła 41 Walt Disney Wyzyskiwał świnki? 47 Sergiej Eisenstein Lekcja historii u Stalina 54 Charlie Chaplin Zemsta Hitlera 59 Alfred Hitchcock Człowiek, który wiedział za dużo? 65 Ronald Reagan Przyjazny świadek 71 Brigitte Bardot Być symbolem... 76 Marilyn Monroe Pluskwa w każdej ścianie 81 Liz Taylor Ideał piękna 86 Gualtiero Jacopetti Pieski świat 91 Ingmar Bergman Milczenie i cenzura 96 George C. Scott Oscar wzgardzony 101 Francis Ford Coppola Tylko koni żal! 105 Stanley Kubrick Zbrodnia na jawie 110 Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu 115 Marco Ferreri Wielkie żarcie 120 Pier Paolo Pasolini Sodoma i Gomora 125 Roman Polański Krótka rozkosz, pokuta długa... 130 Tinto Brass Kaligula płaci 136 Pedro Almodovar Hiszpan potrafi! 140 Aleksander Ford Samobójstwo wielkiego mistrza 144 Jodie Foster Mroczny obiekt pożądania 149 Sophia Loren Gwiazda za kratkami 155 Nicholas Meyer Banda liberałów! 159 Martin Scorsese Grzesznik bez winy? 163 Eddie Murphy Pomysł własny? 169 Drew Barrymore Zagubiona dziewczynka 174 Klaus Kinski Kocham wszystkie kobiety! 179 Sharon Stone 4 minuty grzechu! 184 Spike Lee Czarne i białe w kolorze 188 Macaulay Culkin Urodzony morderca? 192 Abel Ferrara Po upadku 197 Brandon Lee Ręka przeznaczenia? 203 River Phoenix Balansowanie na linie 207 Federico Fellini Niewierny mąż! 211 Keanu Reeves Nie był na własnym ślubie! 215 Tom Cruise Zwycięska walka wampira 219 David Cronenberg Zabójcza rozkosz 226 Milosz Forman Pornograficzna wolność 230 Lew Rywin Zwycięstwo telewizji 235 Mel Gibson Tak było? 239 Michael Moore Prywatna wojna z Bushem 245 Na zakończenie: Sensacja, której nie było! 250 Gerard Philipe Zaproszenie na egzekucję? 250 Bibliografia: 266 Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna). W Hollywood każdy kradnie, żeby nie być okradzionym. Charlie Chaplin Kto powiedział, że noce są do spania? Marilyn Monroe Jeżeli film będzie za krótki, to dołożę sen! Luis Bunuel Dlaczego dwaj najpotężniejsi ludzie Ameryki, szef FBI John Edgar Hoover i magnat prasowy Hearst, wypowiedzieli bezwzględną wojnę sympatycznemu Chaplinowi? - Dlaczego ścigali go zaciekle także agenci Hitlera? - Dlaczego Stalin z kolei wzruszał się i płakał na filmach Chaplina? Dlaczego Ronald Reagan, który donosił na kolegów-aktorów podczas hollywoodzkiego polowania na czarownice, mimo wszystko... cieszył się ich sympatią? Dlaczego późniejsze szaleństwa prezydenta-kowboja zostały uznane za najlepszą rolę Reagana, odegraną po mistrzowsku, wedle precyzyjnego scenariusza? Jak to się stało, że surowy filozof kina Ingmar Bergman stał się skandalistą, a na jego film waliły tłumy podnieconych uczniaków? Urocza, uczciwa, serdeczna Sophia Loren zamieszana w skandal stulecia... Historia kina była jednocześnie historią przemian obyczajowych i politycznych XX wieku. Taśmy utrwaliły świadomość i podświadomość Homo Sapiens w naszym nowym, wspaniałym świecie. Artyści, którzy wywoływali (programowo lub bezwiednie) skandale, pokazywali względność norm obyczajowych i przyczyniali się do ich zmian. Polityczne skandale ujawniały sprzeczności interesów grup społecznych, narodów czy ras. W kinowym zwierciadle odbijały się twarze Prospera, Ariela, ale także i rozmaitych Kalibanów współczesnej cywilizacji. Niekiedy to były tylko maski. Zerwanie maski kończyło się skandalem. Często nieprzyjemnym - na ogół jednak bardzo pouczającym. Najciekawsza jest prawda bez makijażu. Także w kinie. Spis treści: Wstęp 8 David Wark Griffith Rasista! 10 Rudolph Valentino Milion złamanych serc 16 Luis Bunuel Brzytwą po oczach 21 Mae West Nieprzyzwoita kobieta 26 Orson Welles Od arcydzieła do prostytucji 31 Marlena Dietrich Anioł w łóżku 37 Leni Riefenstahl Dotknięcie zła 41 Walt Disney Wyzyskiwał świnki? 47 Sergiej Eisenstein Lekcja historii u Stalina 54 Charlie Chaplin Zemsta Hitlera 59 Alfred Hitchcock Człowiek, który wiedział za dużo? 65 Ronald Reagan Przyjazny świadek 71 Brigitte Bardot Być symbolem... 76 Marilyn Monroe Pluskwa w każdej ścianie 81 Liz Taylor Ideał piękna 86 Gualtiero Jacopetti Pieski świat 91 Ingmar Bergman Milczenie i cenzura 96 George C. Scott Oscar wzgardzony 101 Francis Ford Coppola Tylko koni żal! 105 Stanley Kubrick Zbrodnia na jawie 110 Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu 115 Marco Ferreri Wielkie żarcie 120 Pier Paolo Pasolini Sodoma i Gomora 125 Roman Polański Krótka rozkosz, pokuta długa... 130 Tinto Brass Kaligula płaci 136 Pedro Almodovar Hiszpan potrafi! 140 Aleksander Ford Samobójstwo wielkiego mistrza 144 Jodie Foster Mroczny obiekt pożądania 149 Sophia Loren Gwiazda za kratkami 155 Nicholas Meyer Banda liberałów! 159 Martin Scorsese Grzesznik bez winy? 163 Eddie Murphy Pomysł własny? 169 Drew Barrymore Zagubiona dziewczynka 174 Klaus Kinski Kocham wszystkie kobiety! 179 Sharon Stone 4 minuty grzechu! 184 Spike Lee Czarne i białe w kolorze 188 Macaulay Culkin Urodzony morderca? 192 Abel Ferrara Po upadku 197 Brandon Lee Ręka przeznaczenia? 203 River Phoenix Balansowanie na linie 207 Federico Fellini Niewierny mąż! 211 Keanu Reeves Nie był na własnym ślubie! 215 Tom Cruise Zwycięska walka wampira 219 David Cronenberg Zabójcza rozkosz 226 Milosz Forman Pornograficzna wolność 230 Lew Rywin Zwycięstwo telewizji 235 Mel Gibson Tak było? 239 Michael Moore Prywatna wojna z Bushem 245 Na zakończenie: Sensacja, której nie było! 250 Gerard Philipe Zaproszenie na egzekucję? 250 Bibliografia: 266 Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna).

Dudek i Lodzia

Anna Mikler-Chwastek

Zbiór niezwykłych, krótkich historyjek, którego bohaterami są: mała dziewczynka o imieniu Lodzia oraz jej przyjaciel ptak Dudek. Niesforne zwierzątko zmaga się z pytaniami na temat bezpieczeństwa, przyjaźni i przeżywanych uczuć. Jego towarzyszka wspiera go, pomaga w niezwykle rozsądny i mądry sposób. Nie okazuje przy tym pogardy, lecz w łagodny sposób wyjaśnia tajemnice naszego funkcjonowania. To lektura dla małych dzieci. Anna Mikler-Chwastek Adiunkt w Katedrze Pedagogiki Małego Dziecka Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Zajmuje się dotykowym poznawaniem otoczenia przez niemowlęta i małe dzieci, preferencjami dotykowymi (skonstruowała narzędzie autorskie służące do diagnozy preferencji dotykowych i społecznych niemowląt) oraz kształtowaniem się samodzielności życiowej niemowląt, dzieci w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym. Prywatnie pisze bajki dla małych dzieci.

Jun

J.A.Malec

Romans paranormalny. Opowiada historię Jun, upartej kobiety o ostrym języku i równie upartego anioła Davida, który chciał nie chciał znalazł swoją partnerkę. Oboje od samego początku nie za bardzo za sobą przepadają. Ale kto się czubi ten się lubi. Prawda? Los na ich drodze stawia bardzo restrykcyjne prawo i …żonę Davida.

Cztery pory śmierci

Olga Warykowska

Podczas premierowego koncertu "Czterech Pór Roku" Antonio Vivaldiego w Filharmonii Wrocławskiej główny skrzypek- solista pada martwy na scenę. Śledztwo prowadzi Amadeusz Wagner, otyły flecista (czyli najbardziej pogardzany muzyk w orkiestrze), który myśli i rozumuje swoim żołądkiem w odróżnieniu do innych detektywów. Flecista szukając prawdy zagłębia się w mroczny  świat artystów wrocławskich i przy okazji odkrywa wiele niepokojących sekretów. Kryminał kulinarno-muzyczny, który niejednego widza przyprawi o dreszcze.

Dziecko wojny

Inge Renata Latoszewska

W całej Europie w czasie wojny rodziły się dzieci, które były wynikiem związku okupanta z miejscową kobietą. Takie związki określano mianem zdrady. Kobieta, która związała się z okupantem, była zdrajczynią, okupant wrogiem, a dziecko, które urodziło się z tego związku? Te dzieci są „Dziećmi Wojny”, mimo że niektóre urodziły się po wojnie i wychowały w czasie pokoju. Piętno wojny odczuwały przez całe życie. Wzrastały w atmosferze tajemnicy i zakłamania. Istniało coś, o czym nie powinny wiedzieć. W Norwegii, Danii, Belgii utworzono „Zrzeszenia Dzieci Wojny”. Już jako dorosłe wspierają się wzajemnie w rozwikłaniu tajemnicy ojcostwa, w czym pomagają im prawnicy i historycy. Matki milczą. W Wietnamie dzieci zrodzone przez amerykańskich żołnierzy zostały jako kilkulatki odesłane do Ameryki. Jedna z dziewczynek powiedziała: „Byłam chyba bardzo niegrzeczna, bo moja wietnamska mama odesłała mnie do Ameryki”. W Norwegii dzieci norwesko-niemieckie (lebensborn) nie znały ani ojca, ani matki. Niektóre z tych dzieci po wojnie zamknięto w domach dla psychicznie chorych (60 lat później rząd norweski przyznał im odszkodowanie). Tylko nieliczne wychowywały się u matek lub dziadków, niektórym udało się odnaleźć biologiczną rodzicielkę. W Danii dzieci duńsko-niemieckie oddawano dziadkom na wychowanie lub do adopcji, często nie wiedziały, że najstarsza siostra nie jest siostrą, tylko matką. Niektóre pozostały przy matce i zostały przysposobione przez jej męża. Państwo duńskie wypłacało opiekunom tych dzieci alimenty państwowe, a przy dokumentach postawiono znaczek, który upoważniał urzędnika do odmowy informacji (tzw. sprawy o ojcostwo). Dziecko już jako dorosłe nie powinno znać prawdy o swoim pochodzeniu. W Niemczech tuż po wojnie urodziły się dzieci amerykańskich żołnierzy. Osobiście rozmawiałam z kobietą (urodzoną pod koniec 1945 roku), która pytała, jak znaleźć ojca, który walczył po stronie aliantów przeciwko Niemcom w czasie ostatniej wojny. A w Polsce? W Polsce takich dzieci nie było, może jedno.       Książka Dziecko Wojny składa się z dwóch części. Pierwsza część Hela – w formie reportażu – to informacje zebrane od rodziny i przyjaciół Heli. Hela nie zostawiła po sobie żadnych notatek, nie zachowały się jej listy pisane do rodziny. Nie zachowała się jej metryka urodzenia – to tak, jak gdyby Hela nigdy nie istniała. Druga część Dziecko Wojny to wspomnienia własne z okresu powojennego.

Cellulit. Jak się pozbyć cellulitu

Bożena Społowicz

Czy myślisz, że bohaterka "50 Twarzy Greya" miała cellulit? A może chcesz dowiedzieć się dlaczego Monica Bellucci go nie ma? W mojej książce znajdziesz odpowiedź na te i inne pytania, między innymi odpowiem Ci skąd bierze się cellulit, jak się go pozbyć oraz jak skutecznie zapobiegać jego powstawaniu. Już samo przeczytanie poradnika "Cellulit. Jak pozbyć się cellulitu" będzie pierwszym krokiem do zdrowej i gładkiej skóry. Czytanie jest dobre i modne. Bożena Społowicz Skin coach. Propagatorka łatwego życia, poszukująca prostych rozwiązań trudnych problemów. Miłośniczka kobiecości i naturalnego piękna. Mama dwójki dzieci i tysiąca pomysłów.

Kasztan. Krew sióstr

Krzysztof Bonk

Saga siedmiu barw — Krew Sióstr — część trzecia — Kasztan. „Żyła niegdyś siostra krwi Kasztan Bomba Była jak tsunami i powietrzna trąba Świat łupiła, to zwiedzała Z pistoletów swych strzelała Żarła, klęła i jak dzika chlała Jako herszt piratów miała złych kamratów Z nimi zawitała do zaświatów Tam zaś cudów dokonała I na latającym okręcie z Alabaster Światłości się zbratała” — z przyśpiewek srebrzystych dzieci na północnym wschodzie kontynentu Unton.

Nawiedzony. Album grafiki użytkowej

Tom Hex

Nawiedzony to album grafiki użytkowej. Zawiera zachwycające, a jednocześnie odrażające (sądząc po opiniach krytyków) grafiki Toma Hexa, kompozytora, pisarza, poety i performera, w większości znane z witryny Tom-Hex.Art   Prace zostały okraszone komentarzem artysty wyjaśniającym genezę twórczych wizji, ich znaczenie i sposób spożytkowania. Dołączonych zostało też 21 krótkich historyjek w klimacie baśni, horroru i science-fiction opartych na autentycznych wydarzeniach z życia artysty.   Uwaga! W części prac Tom Hex ukrył Tajemne Przekazy Tylko Dla Wybranych. Są to bardzo głębokie nauki dotyczące natury rzeczywistości. Ich poznanie gwarantuje osiągnięcie wszelkiego szczęścia, dostatku i zdrowia. Nauki te zostały przez Hexa podsłuchane i odgapione od mądrych nauczycieli duchowych.   Niektórzy twierdzą, że Tom Hex to jedynie program sztucznej inteligencji, inni, że już umarł i kontynuuje to co robił za życia, czyli straszy. Są też głosy, iż Hex to tak naprawdę sześć osobowości uwięzionych w jednym ciele, co widać na przykładzie tytułowej grafiki przedstawiającej sześć twarzy uwięzionych w kropli krwi albo łzy. Jak jest w rzeczywistości? Przekonaj się zaglądając do środka. (Chyba, że się boisz).