Rola policyjnej profilaktyki społecznej w kształtowaniu bezpieczeństwa wewnętrznego

Jadwiga Stawnicka

Niniejsza książka poświęcona jest roli policyjnej profilaktyki społecznej w kształtowaniu bezpieczeństwa wewnętrznego. Zakres działań profilaktyczno-prewencyjnych Policji jest szeroki. I jedne, i drugie służą kształtowaniu polityki bezpieczeństwa jako kompleksowe przedsięwzięcia prewencji kryminalnej. Poruszając temat zapobiegania przestępczości, mówi się zarówno o działaniach prewencyjnych, jak i profilaktycznych. Termin „prewencja”, jak wskazuje jego łaciński źródłosłów, oznacza zapobieganie, wyprzedzanie działań (łac. praeventio − zapobieganie), a profilaktyka łączy się także z zapobieganiem (grec. profhylaktikos − zapobiegawczy). Zamienne użycie tych terminów świadczyłoby o pokrywaniu się zakresów pojęć. W ramach prewencji kryminalnej wyróżnia się: prewencję zasadniczą, prewencję wtórną oraz prewencję trzeciego stopnia. W literaturze przedmiotu dokonuje się podziału działań profilaktycznych ze względu na etap i rodzaj na pierwotne (proaktywne), wtórne (paraaktywne), trzeciorzędowe (reaktywne). Należy także zdefiniować pojęcie programu profilaktyczno-prewencyjnego, jego budowy, sposobu wdrażania i sposobów dokonania ewaluacji. Program profilaktyczny powinien obejmować: 1) część teoretyczną; 2) część zadaniową; 3) część ewaluacyjną. W niniejszej książce wprowadzam pojęcie profilaktyki narracyjnej stosowanej przez funkcjonariuszy Policji zajmujących się działalnością profilaktyczno-prewencyjną. Do słuchacza można dotrzeć jedynie przez dobrą narrację, poruszyć jego emocje i zaangażować w działaniepoprzez opowiadaną historię. Opracowania wymaga kwestia stosowania strategiikomunikacyjnych w działaniach profilaktycznych Policji. Funkcjonariusz Policjiprowadzący działalność w zakresie profilaktyki społecznej musi być wyposażonyw odpowiednie narzędzia, które umożliwią mu poruszanie się wśród różnych grup społecznych, o zróżnicowanym wieku i wymaganiach w stosunku do nadawcy.

Kultura organizacyjna uczelni a wykorzystanie Web 2.0 w procesie komunikacji wykładowcy - studenci

Małgorzata Koszembar-Wiklik, Marek Krannich

Zaprezentowana monografia może stanowić również punkt odniesienia dla przyszłych badawczy, szczególnie w obszarze analiz kapitału społecznego polskich uczelni, przy konieczności regulowania zachowań ludzkich w relacjach osobowych i komunikacyjnych (…) Dzisiaj częstokroć sfera deklaratywności w zakresie konieczności wprowadzania zmian relacji komunikacyjnych oraz lepszego podejścia do potrzeb studentów nie przekłada się na jakiekolwiek działania praktyczne, zakotwiczone w standardach wymiany informacji wewnątrz uczelni. Silne zasygnalizowanie tego rodzaju koniecznych przekształceń uważam za ciekawy i ważki element monografii autorstwa dr Małgorzaty Koszembar-Wiklik oraz dra inż. Marka Krannicha. Autorzy bardzo trafnie zauważają, że kultura organizacyjna decyduje o tempie i sposobie dokonywania zmian, w tym o wdrażanych wzorcach komunikacji oraz metodach rozwiązywania problemów przy występującej w niepewności otoczenia (…). Fragment recenzji dr. hab. inż. Jana Brzóski, prof. Pol. Śl.

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym a umowa administracyjna

Kacper Rożek

Publikacja podejmuje zagadnienia istotne nie tylko dla nauki prawa administracyjnego, ale i dla praktyki prawniczej. Administracja publiczna, zwłaszcza samorządowa, stale nawiązuje stosunki prawne z podmiotami prywatnymi. Z punktu widzenia nauki prawa administracyjnego od dawna stawiane jest pytanie o charakter form działania administracji, które stosowane są w tego rodzaju sytuacjach. Wątpliwości nauki i praktyki wynikają m.in. z przywiązania do tradycyjnego katalogu  konsensualnych form działania administracji, do których zalicza się porozumienia, umowy (cywilnoprawne), czy też umowy administracyjne. Te ostatnie budzą najwięcej kontrowersji, ponieważ istotą umowy ma być zajęcie przez organ administracji publicznej pozycji równorzędnej w ramach stosunku prawnego, jednak „administracyjny” charakter umowy ma wskazywać narachowanie jakichś elementów władztwa po stronie organu administracji, a więc świadczyć o braku równorzędności. Stąd też Autor dostrzega potrzebę rozważenia szczególnego charakteru tzw. umów publicznoprawnych zawieranych w celu przekazywania lub wspólnej realizacji zadań publicznych związanych z przebudową infrastruktury, jak też świadczenia usług powszechnie dostępnych, w szczególności z punktu widzenia możliwości zakwalifikowania takich aktów jako umów administracyjnych. Odpowiedź na tak postawione pytanie stanowi novum badawcze.   Fragment Recenzji dr. hab. Pawła Chmielnickiego, prof. WSIiZ

Bezpieczeństwo - powinność czy gwarancja. Tom VI. Ustrojowa powinność państwa zapewnienia bezpieczeństwa w kontekście działań antyterrorystycznych

Tomasz Miłkowski, Barbara Orzeł

(...) Przedmiotem analizy są rozwiązania prawne lub wprost z nich wynikające decyzje organów obowiązanych do stosowania norm prawnych. W rozdziale pierwszym dokonano ogólnej analizy najważniejszych z punktu widzenia walki z terroryzmem ustaw uchwalonych w Polsce (w ostatnich dwóch latach), jakimi są: ustawa o działaniach antyterrorystycznych, ustawa o przetwarzaniu danych dotyczących przelotu pasażera i ustawa o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa. Dla porównania przywołano także najważniejsze rozwiązania i motywy ustawodawstwa innych krajów. Tymi przykładami są brytyjska ustawa o zwalczaniu terroryzmu i bezpieczeństwie (z 2015 roku) oraz hiszpańskie: ustawa organiczna 4/2015 o ochronie bezpieczeństwa obywateli i ustawa organiczna 29/2011 o uznaniu i pełnej ochronie ofiar terroryzmu. W rozdziale drugim skoncentrowano zaś uwagę czytelnika na prawodawstwie i rozwiązaniach organizacyjnych dotyczących formacji o podstawowym znaczeniu dla zwalczania aktów terroryzmu, jaką jest Policja.

WŁASNOŚĆ W SYSTEMIE PRAWA

Dorota Fleszer, Magdalena Gurdek, Łukasz Strzępek (red.)

Niniejsze opracowanie jest zbiorem publikacji z różnych dziedzin prawa, które odnoszą się do różnorakich problemów związanych z własnością. Stąd też tytuł niniejszego opracowania, który w założeniu ma odzwierciedlać różnorodne dziedziny prawa będące przedmiotem zainteresowania Autorów. Lektura spisu treści utwierdza w przekonaniu, że Autorzy patrzyli na własność z różnych, nierzadko odległych względem siebie perspektyw, a ich zainteresowania znalazły odzwierciedlenie w szerokim spektrum problemów, jakie zostały poruszone w poszczególnych opracowaniach. Nie pretendując do stawiania kategorycznych tez, liczymy, że lektura niniejszej publikacji skłoni Czytelników do refleksji nad prawem własności, ta zaś być może znajdzie upust w polemicznych opracowaniach. Dyskusja na temat własności toczyła się i toczyć się będzie nadal z różnym natężeniem, a inwencja ustawodawcy daje niemalże nieograniczone pole do popisu w tym zakresie. Nie da się bowiem ukryć, że własność stanowiła i stanowić będzie niemal niewyczerpane źródło zagadnień i problemów wartych ożywionej dyskusji naukowej. Z tego też powodu mamy nadzieję, że prezentowane zagadnienia wzbogacą toczący się dyskurs i okażą się pomocne w lepszym zrozumieniu tak złożonego zjawiska, jakim jest własność.

Edukacja jutra. Między ideałem a codziennością

Kazimierz Denek

W prezentowanej monografii Autor przedstawił między innymi nowator­skie ujęcie problematyki związanej z misją szkoły i jej przyszłością. Z treści publikacji wypływa głęboka i uzasadniona troska o dobro polskiej edukacji, szkoły i uczelni, nauczycieli, studentów i uczniów. Profesor w niniejszym dzie­le, podobnie jak we wszystkich swoich pracach, odważnie mówi o trudnej kondycji polskiej oświaty, wychowania i edukacji. W szczególności we frag­mencie Dziś i jutro edukacji ubolewa, że oświata, nauka i szkolnictwo wyższe w Polsce znajdują się w sytuacji kryzysowej. Istotne zagadnienia i problemy przybliża bardzo starannie, obiektywnie, a przede wszystkim często w aspekcie osobistych merytorycznych spostrzeżeń. Uczony odważnie eksponuje wszyst­ko to, co właściwe i warte uznania, ale również nie szczędzi krytyki sprawom wymagającym naprawy merytorycznej i organizacyjnej. Wskazuje na donio­słość problemów oświatowych, ustawodawczych, społecznych, gospodarczych i rynkowych. W ten sposób wyraża swoją troskę o organizację i jakość edu­kacji szkolnej i akademickiej. Uczony zdecydowanie mówi o sprawach doty­czących wielu odstępstw szkoły, nauczania i wychowania od edukacyjnych standardów europejskich. Uważa, że efektywność tych działań nie jest wystar­czająca wobec oczekiwań współczesności. Lektura opracowania przekonuje Czytelnika o trudnościach w stwierdzeniu, jaka jest polska szkoła i uczelnia w sytuacji gwałtownego wzrostu zainteresowania społeczeństwa kształceniem, co zdaniem Autora, w dużym stopniu doprowadziło do obniżenia poziomu kształcenia i wychowania. Oświata, nauka i szkolnictwo wyższe natrafiają na przeszkody w reformowaniu. W prognozowaniu edukacji znaczenie ma przede wszystkim dostosowywanie jej do wymagań społeczeństwa informa­cyjnego opartego na wiedzy.

Polityka senioralna w jednostkach samorządu terytorialnego

Joanna Podgórska-Rykała, Magdalena Mikrut-Majeranek, Agata Andruszkiewicz

  W niniejszej pracy, mającej charakter interdyscyplinarny, autorki podjęły rozważania nie tylko na temat polityki senioralnej oraz związanych z nią obszarów prawa i administracji, ale także praktycznego wymiaru polityki społecznej na rzecz osób starszych (dobre praktyki) oraz zarysowały tło omawianej problematyki: począwszy od kontekstu historyczno-kulturowego, a skończywszy na nowoczesnych technologiach i odniesieniu ich zastosowania dla podnoszenia jakości życia seniorów na świecie. Autorkom udało się scharakteryzować temat bardzo szeroko i wielokontekstowo. W rozdziale pierwszym opisana została kondycja seniorów w poszczególnych epokach historycznych. Zwrócono uwagę na fakt, że pierwsi ludzie nie zaznali starości, a co za tym idzie – w czasach prehistorycznych problem starości nie istniał. Średnia długość życia ludzkiego oscylowała bowiem w granicach 20 lat. Z biegiem czasu nastąpiło wydłużenie trwania życia, a seniorzy coraz częściej zaczęli wchodzić w skład wielopokoleniowej rodziny. W rozdziale drugim opisane zostały zmiany, jakie zaszły w społeczeństwie XX wieku. Omówiono przykłady realizacji motywu starości w literaturze, teatrze oraz w filmie i reklamie telewizyjnej. Seniorzy są dziś bohaterami tekstów kultury popularnej, jednak w mediach najczęściej pojawiają się ich stereotypowe wizerunki, które pogłębiają przepaść dzielącą ich od osób młodych oraz utrwalają niesprawiedliwy obraz seniora. Rozdział trzeci zawiera wprowadzenie w zagadnienia polityki społecznej oraz polityki senioralnej, pełniąc rolę przygotowania definicyjnego, poprzedzającego kolejne części rozważań. W tekście scharakteryzowano zagadnienia związane z gerontologią społeczną, wyjaśniono jej funkcje i związki z innymi naukami. Pokrótce przedstawiono także definicję polityki społecznej i wyjaśniono, czym jest polityka senioralna. W rozdziale czwartym zawarto wprowadzenie prawne: przedstawiono najważniejsze akty prawa krajowego, które współtworzą specyficzny system prawny, budując ramy polityki senioralnej w Polsce. W rozdziale piątym odniesiono się do szczebla regionalnego (samorząd województwa) i analizie poddano 16 programów polityki społecznej, w tym dokumentów skoncentrowanych stricte na tematyce senioralnej, ale także innych obowiązujących w tym zakresie aktów prawnych (m.in. strategie rozwoju województw). Przytoczono priorytety, cele strategiczne i operacyjne odnoszące się do polityki senioralnej, ukazując je na tle przedstawionych przez władze regionów diagnoz społecznych i danych statystycznych. W rozdziale szóstym zaprezentowano dobre praktyki z terenu całego kraju, które podejmowane są na rzecz seniorów, szczególnie w gminach i powiatach. Opisano wiele intersujących projektów i rozwiązań, które usprawniają życie osób starszych i zapobiegają ich wykluczeniu. Rozdział ostatni dotyczy nowych technologii skierowanych do osób starszych. Opisano w nim m.in. możliwości uczestniczenia w rozmaitych kursach i warsztatach cyfrowych w celu nauczenia się korzystania z Internetu. Ponadto przedstawiono przykłady zastosowania wearable technology („inteligentne urządzenia”, „elektronika noszona”), czy body-borne computers, czyli miniaturowych urządzeń elektronicznych, zakładanych najczęściej na ciało w postaci zegarków, biżuterii, okularów, ubrań itp. Technologia ta znajduje szerokie zastosowanie, a tworzona jest w celu podniesienia jakości życia oraz poszerzenia, czy tzw. „przedłużenia” zmysłów. Olbrzymią grupą odbiorców tego typu wynalazków są właśnie osoby starsze. W rozdziale tym omówione zostały również kwestie związane z transhu manizmem – ruchem intelektualno-kulturowym, postulującym przezwyciężenie ludzkich ograniczeń oraz poprawę kondycji ludzkiej dzięki wykorzystaniu nauki i techniki. Już Cyceron podkreślał: „Starość jest ostatnim aktem odegranym na scenie życia: starajmy się, by nie był on męczący, zwłaszcza gdy sztuka jest dostatecznie długa.” Wydłużenie się przeciętnego czasu trwania życia człowieka to zdecydowanie pozytywny trend. Jednak aby życie, również u jego schyłku było satysfakcjonujące, należy podjąć szereg zintegrowanych działań, które obecnie stanowią duży wysiłek dla państw i samorządów. Jak wygląda polityka senioralna w Polsce? Przed jakimi stoi wyzwaniami? Swoje rozważania na ten temat autorki zawarły w niniejszej publikacji.

Psychologia zmian rozwojowych człowieka

Kazimierz M. Czarnecki

Recenzowana praca o charakterze monograficznym jest pierwszą pozycją naukową o takim zakresie w polskiej literaturze psychologicznej. Pisana jest językiem ścisłym, jasnym, a zarazem naukowym. Jest bardzo dobrze udokumentowana źródłami naukowymi o charakterze konstytutywnym i to nie tylko z zakresu psychologii, ale także pedagogiki, socjologii, filozofii, medycyny itp. Tytuł pracy, jako że nowy, jest dobrze uzasadniony. Wielką zaletą opracowania jest centralistyczne, a nie peryferyjne podejście, zawiera zarazem wielotorowe wyjaśnienie podstawowych pojęć dotyczących omawianej problematyki. Definiowanie i syntetyczny opis opierają się na bardzo precyzyjnym języku, a także na solidnej dokumentacji bibliograficznej, bez często stosowanego we współczesnych opracowaniach bełkotu naukowego.   Fragment z recenzji prof. zw. dr. hab. Stanisława Popka