Zoryan Dołęga Chodakowski (Adam Czarnocki)

Franciszek Rawita Gawroński

Bohaterem publikacji jest Zorian Dołęga-Chodakowski, właściwie Adam Czarnocki (ur. 4 kwietnia 1784 roku w Podhajnej koło Nieświeża, zm. 17 listopada 1825 roku) polski etnograf, archeolog, historyk i słowianofil; jeden z głównych prekursorów badań nad Słowiańszczyzną, obok Adama Naruszewicza, Jana Potockiego, Józefa Maksymiliana Ossolińskiego i Wawrzyńca Surowieckiego. W jego pracach występowały akcenty antyfeudalne i antyklerykalne. Główna praca drukowana: O Sławiańszczyźnie przed chrześcijaństwem. (za Wikipedią).

Skórzany lejek. The Leather Funnel

Arthur Conan Doyle

Skórzany lejek to krótka, raczej upiorna opowieść, która koncentruje się na wizji snu, która nawiązuje do czasów, w tym przypadku do XVII wieku, kiedy ludzi torturowano przy pomocy najbardziej wyszukanych metod. Jak można się spodziewać, jest to bardzo dobrze napisana i interesująca opowieść jakby gotycka wersja niesławnego historycznego przypadku markiza de Brinvillliersa. Historia opowiadała o gościu, który odwiedził dom angielskiego kolekcjonera niezwykłych przedmiotów. W pokoju, w którym miał spędzić noc, znajdowała się biblioteka wypełniona zatęchłymi książkami oraz kominek z żarem połyskującym w mroku. Anglik poprosił swojego gościa o udział w eksperymencie po uprzednim wyjaśnieniu, że wyznaje pogląd, że sny mogą być bardzo odkrywcze i nie należy ich lekceważyć. Następnie pokazał gościowi średniowieczny, skórzany lejek, a dwaj mężczyźni spekulowali na temat jego użycia i pochodzenia, badając uważnie czubek lejka, który wydawał się być pocięty. A co było dalej czytelnik dowie się po lekturze opowiadania. Zachęcamy!

Odyseja. The Odyssey. L'Odyssée

Homer

"Homer / Homre / : Odyseja / The Odyssey / L'Odyssée / Odisieja - Tekst Text Texte : Polski / Englisch / Français /  Russkij. Tekst eposu starogreckiego w czterech językach. Odyseja epos grecki, przypisywany Homerowi, oparty na antycznej ustnej tradycji epickiej, a w formie pisanej istniejący przypuszczalnie od VIII wieku p.n.e. Odyseja opowiada o powrocie do domu bohatera wojny trojańskiej Odyseusza, który po owej wojnie, w której odgrywał główną rolę, przez dziesięć lat usiłuje wrócić na swoją wyspę Itakę, do żony Penelopy. The Odyssey is one of two major ancient Greek epic poems attributed to Homer. It is, in part, a sequel to the Iliad, the other work ascribed to Homer. The poem is fundamental to the modern Western canon, and is the second oldest extant work of Western literature, the Iliad being the oldest. It is believed to have been composed near the end of the 8th century BC, somewhere in Ionia, the Greek coastal region of Anatolia. (https://en.wikipedia.org/wiki/Odyssey) LOdyssée relate le retour chez lui du héros Ulysse, qui, aprs la guerre de Troie dans laquelle il a joué un rôle déterminant, met dix ans revenir dans son île d'Ithaque, pour y retrouver son épouse Pénélope, qu'il délivre des prétendants, et son fils Télémaque. Au cours de son voyage sur mer, rendu périlleux par le courroux du dieu Poséidon, Ulysse rencontre de nombreux personnages mythologiques, comme la nymphe Calypso, la princesse Nausicaa, les Cyclopes, la magicienne Circé et les sirnes. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Odyssée, (https://ru.wikipedia.org/wiki/"

Kronika Lechitów i Polaków

Godzisław Baszko

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Kronika Lechitów i Polaków pióra Godzisława Baszko – kustosza katedry poznańskiej w XIII wieku, znanego z dokumentów z lat 1268-1273 oraz zapisek w Kronice wielkopolskiej z lat 1257 i 1265. Została wznowiona w formie reprintu przez Wydawnictwo Armoryka. Niczego nie usunięto, niczego nie dodano, niczego nie dopasowano do współczesnych tzw. poglądów naukowych. Dlatego mamy nadzieję, że Czytelnicy docenią nasz trud. Kronika zawiera dzieje naszego narodu, poczynając od legendy o Lechu, Czechu i Rusie. Autor za jej pomocą wyjaśnia pochodzenie określenia Lechici, przy okazji przytaczając etymologie nazw innych ludów. Za pierwszego króla Lechitów autor uznał Kraka. Jego rządy datował na czasy króla Assuera, czyli Kserksesa I z Księgi Ezdrasza. W ten sposób początki państwa polskiego sięgnęły V wieku przed Chrystusem. Datowanie to jest oparte prawdopodobnie na wiedzy zaczerpniętej z pracy Piotra Comestora zwanej Historia Scholastica. Na jej podstawie autor próbował zsynchronizować historię biblijną z dziejami starożytnych Grecji i Rzymu, a następnie połączyć je z historią Polski. Dlatego na jedną epokę datował panowanie Kserksesa, ataki Gallów na Rzym oraz rządy Kraka. W przeciwieństwie do opowiadania Wincentego Kadłubka, według Kroniki Krak pochodził z Polski i osobiście założył Kraków. Autor dzieła podał, że wcześniej to miejsce zwano Wawelem, co jest najstarszym znanym zapisem nazwy wzgórza. Pominął też opowieść o smoku wawelskim, wspominając jedynie o bratobójstwie między synami Kraka, w wyniku czego tron odziedziczyła córka władcy, Wanda. Opowieść o Wandzie też znacznie różni się od wersji Wincentego Kadłubka i jego naśladowców. Władca niemiecki postanowił zmusić władczynię do małżeństwa. Wywołał więc wojnę, którą przegrał. Pokonany popełnił samobójstwo, a jego rycerze złożyli hołd Wandzie – uznali zwierzchność królowej i jej następców. Wanda zaś, po przyjęciu hołdu skoczyła do Wisły, składając ofiarę bogom, którym zawdzięczała zwycięstwo. Zrelacjonował też rządy Lestka I i jego walki z Aleksandrem Wielkim oraz panowanie Lestka II. Syna Lestka II jako pierwszy nazwał Lestkiem III. Państwo Lechitów za rządów Lestka III miało sięgać do Morza Północnego i obejmować między innymi Westfalię, Saksonię, Bawarię oraz Turyngię. Przy okazji autor podjął się drugiej próby datacji. Według niej Lestek III umarł za panowania cesarza Nerona. (za: Wikipedia.pl) REPRINT z 1822r.

Potrawy z cielęciny

Elżbieta Kiewnarska

Poradnik kulinarny Potrawy z cielęciny autorstwa Elżbiety Kiewnarskiej (publikującej w międzywojennej Polsce pod pseudonimem Pani Elżbieta) to jedna z wielu niezwykle wartościowych książek kucharskich. Poradnik ten zawiera 70 przepisów na smaczne i łatwe do wykonania potrawy z mięsa. Są to m.in. potrawki z cielęciny, cielęcina pieczona, sznycle, kotlety, zrazy, potrawy z cielęciny siekanej, potrawy z wątróbki, móżdżku i innych podrobów, zimne dania cielęce.

Polska w pieśniach cudzoziemskich

Antologia

Utwory o Polsce poetów łacińskich, francuskich, włoskich, hiszpańskich, szwedzkich, niemieckich, angielskich, rosyjskich, rusińskich i czeskich.

Androgyne

Stanisław Przybyszewski

Androgyne - poemat prozą przesycony jednocześnie cielesnością i mistycyzmem, seksualnością i piętnem śmierci, pełen tęsknoty za zjednoczeniem kochanków na planie duchowym, czemu na przeszkodzie stoi ciało z jego płciowością więżące duszę. Poemat składa się z dwóch części, w pierwszej czytelnik może uczestniczyć w demonicznym i seksualnym misterium miłości, w drugim natomiast śmierci. A wszystko to na tle snów na jawie, erotyzmu, tęsknoty, strachu, grozy i kuszenia. Przepiękne poetyckie opisy sprawiają, że Androgyne czyta się z prawdziwą przyjemnością.

Spirytyzm i życie pozagrobowe

Angelo Zacchi

Spirytyzm i życie pozagrobowe. Dowody na prawdziwość zjawisk świadczących o dalszym życiu po śmierci fizycznego ciała. Książka zajmuje się następującymi tematami: Spirytyzm a dowód empiryczny dalszego życia. Sprzeczne poglądy na rzeczywistość zjawisk mediumicznych. Oszustwa mediów. Niezaprzeczalna prawdziwość licznych zjawisk mediumicznych. Zjawiska spirytystyczne w przeszłości. Tłumaczenie zjawisk mediumicznych. Niektóre wskaźniki naturalnego pochodzenia zjawisk mediumicznych. Mediumizm i polimorfizm jaźni. Mediumizm i kryptomnezja. Mediumizm i telepatia. Zjawiska mediumiczne sensytywne. Fenomenologia fizyczna mediumizmu. Niektóre zarzuty przeciwko interpretacji naturalistycznej. Strefa ciemna mediumizmu. Nie ma poważnej podstawy do przypisywania zjawisk mediumicznych duszom bezcielesnym. Są poważne podstawy do przypisywania zjawisk mediumicznych duszom bezcielesnym.

Iwan Teodorowicz Szpońka i jego ciocia

Nikołaj Gogol

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i rosyjskiej. Iwan Szpońka to młody mężczyzna, który, choć nie jest zbyt bystry, to jednak umie zadbać o swoje sprawy. Został mianowany przewodniczącym w swojej klasie, gdy był młody, chociaż było kilku znacznie lepszych od niego, i zdobył sympatię jednego z najbardziej przerażających nauczycieli w szkole. Potem zaczyna służbę w wojsku i dorobiwszy się szarży porucznika, przechodzi na emeryturę. Dostaje list od ciotki, że musi wrócić do domu, aby objąć swoje gospodarstwo. Po drodze w gospodzie spotyka grubego właściciela ziemskiego Grigorija Grigoriewicza, który informuje go, że mieszka w pobliżu gospodarstwa Iwana i prosi go, aby odwiedził go, gdy tam dotrze. Potem pojawia się dość zabawny wątek miłosny Czytając tę książkę, można wypocząć przy lekturze, jak również się pośmiać.

Pamiętnik Commonitorium. Rozprawa Pielgrzyma o starożytności i powszechności wiary katolickiej przeciw niezbożnym nowościom wszystkich kacerzy

św. Wincenty z Lerynu

Św. Wincenty z Lerynu: Pamiętnik (Commonitorium). Rozprawa Pielgrzyma o starożytności i powszechności wiary katolickiej przeciw niezbożnym nowościom wszystkich kacerzy to dzieło, którego napisanie sam autor sam tak uzasadnił: Według słów i upomnienia Pisma: Pytaj ojców twoich i oznajmią tobie, starszych twoich i powiedzą ci i: Nakłoń ucha twego a słuchaj słów mądrych, i jeszcze: Synu mój, nie zapominaj mów tych, a słów moich niech strzeże serce twoje, zda mi się, najmniejszemu ze sług Bożych, pielgrzymowi, że przy Boskiej pomocy pożyteczną rzeczą będzie, jeśli spiszę to, co przejąłem wiernie od świętych Ojców, co najmniej nieodzowną dla własnej słabości umysłu, gdyż mieć będę pod ręką środek zaradzenia nieudolnej mej pamięci przez ustawiczne czytanie. Do tej roboty zachęca mnie nie tylko pożytek takiej pracy, lecz i uwaga na czas. Czas dlatego, że jak on wszystkie rzeczy ludzkie z sobą unosi, tak my też wzajem z niego wynieść winniśmy cokolwiek zasługującego na żywot wieczny, zwłaszcza gdy i straszliwe jakieś oczekiwanie zbliżającego się sądu Bożego wymaga gruntowniejszego poznawania religii, i nowych kacerzy przewrotność nakazuje wiele starania i baczności. W Imię Boże do pracy przystępuję, bym podania przodków u siebie przechowane opisał raczej z wiernością sprawozdawcy, niż zarozumiałością autora, z zachowaniem tego w pisaniu prawidła, że bynajmniej nie wszystko, lecz tylko rzeczy konieczne zamieszczę, ani pięknym i wyszukanym stylem, ale w łatwej i zwykłej mowie, wielu rzeczy dotykając raczej niż wykładając takowe.

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia, tom trzeci, część druga: Słowiańszczyzna północno-zachodnia od VI do połowy XIII wieku. Dzieje polityczne i stosunki zewnętrzne w X w

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom drugi dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Dzieje starożytne. Od Ariowista do upadku Durzyńców r. 531: Napływ ze Skandynawii Teutonów na ziemie słowiańskie. Podanie o przybyciu Saksonów do kraju Hadeln. Szerzenie się w Germanii Saksonów i Słowian. Wyprawa Ariowista (Jarowita) do Galii. Walka jego z J. Cezarem i odwrót r. 58 przed Chr. Wyprawy J. Cezara do Germanii r. 55 i 53 dla obrony Ubjów od Swewów. Nieprzyjazne stosunki między Swewami a teutońskiemi plemionami. Najazdy Rzymian na Germanię w końcu I. w. przed Chr. - Mirobud podbija sąsiednie ludy swewskie. Walka Mirobuda z Arminem. Odpadnięcie Ziemianów i Ląkobrdanów od Mirobuda. Upadek jego r. 19. Chatowlad burzy Czechy - wygnany r. 19. Wanjo - król Swewów. Napad łużyckich orężników na Czechy. Wanjo wygnany r. 51. Wańko i Sido knezie Durzyńców. Durzyńcy biją Hessów na głowę pod Chyżycami (Kissingen) r. 58. Zatargi Morawian i Słowaków z imperatorem Domicjanem. Rzymianie wdzierają się do Morawy. Wojny Markomańskie (r. 166-180). Zagon Morawianów pod Akwileją r. 167. Przestrach w Rzymie. Wyprawa M. Aureliusa przeciw Morawianom, Jazygom i Słowakom. Warunki pokoju. Załoga rzymska w grodach morawskich. Koniec wojny r. 175. Powtórna wojna. Śmierć M. Aureliusa r. 180. Kommodus zawiera przymierze. Podniesienie ducha narodowego Słowian naddunajskich. Porozumiewanie się ich dla wspólnego działania przeciw Rzymianom. Wyprawy przeciw Morawianom: Karakalli r. 212-217, Maximina r. 235, Waleriana 253, Galliena r. 260. Najazdy Morawian na Italię r. 270, 281, 283, 288, 289, 302. Imperator Konstans upokarza Słowaków, Serbów i Limigantów r. 358. Wiarolomstwo Rzymian wywołuje najazd Słowaków na kraje cesarskie r. 374. Walentynian L, gotując im odwet, nagle umiera nad Dunajem r. 375. Morawianie cieszą się swobodą i mają swych królów. Wdzieranie się Niemców do posiadłości rzymskich i słowiańskich w III. i IV. w. Najazd Hunnów r. 375 oswobadza Słowiańszczyzny od Gotów. Atyla rządzi Słowiańszczyzną r. 434. Wyprawa jego do Galii. Bitwa na polach Katalauńskich r. 451. Pokój z Rzymianami r. 452. 2. Wypadki po śmierci Atyli r. 453. Ardaryk, król Słowaków. Niemcy wchodzą do Noryku r. 488. Zajścia między Frankami i Durzyńcami Zmowa Franków z Saksonami przeciw Durzyńcom. Najazd i bitwa nad r. Unstrut r. 530. Upadek Durzyńców r. 53 r. Wzrost Franków i Niemców. Dodatek. Wskaźnik abecadłowy imion, osób, nazw miejscowych i rzeczy w tomie tym zawartych. Spis źródeł.

Człowiek, który mógł robić cuda. The Man Who Could Work Miracles

Herbert George Wells

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. W angielskim pubie niejaki George McWhirter podczas sprzeczki z Fotheringayem z niezachwiana pewnością zapewnia o niemożności czynienia cudów. W odpowiedzi na to Fotheringay rozkazuje lampie naftowej, aby zapaliła się do góry nogami i dzieje się tak, ku jego zdumieniu. Znajomi jednakowoż uważają to za kuglarską sztuczkę, ale Fotheringay postanawia zbadać tę swoją nową moc. Po wykonaniu codziennych urzędniczych obowiązków Fotheringay wychodzi do parku, by dalej ćwiczyć czynienie cudów. Podniecony swymi niezwykłymi umiejętnościami, Fotheringay uczestniczy w niedzielnych nabożeństwach. Duchowny, pastor Maydig, naucza o nadnaturalnych zjawiskach. Fotheringay jest tym głęboko poruszony i spotyka się z Maydigiem w celu uzyskania jego porady. Po kilku drobnych demonstracjach pastor staje się jego entuzjastą i sugeruje, by Fotheringay wykorzystał owe umiejętności po to, aby przynieść korzyści innym. Tej nocy obaj spacerują ulicami miasta, m.in. lecząc choroby i występki. Ale nasz bohater ma szersze plany i zamierzenia tłumaczył Antoni Lange

Listy Heloizy i Abelarda

Alexander Pope, Claude-Joseph Dorat

Abelard był człowiekiem niezwykle próżnym, zamożnym, egocentrycznym. Miał być bardzo kochliwy i rozpustny. Z punktu widzenia Abelarda uwiedzenie Heloizy było postępkiem niegodziwym. Abelard przyznaje, że kierowała nim wyłącznie pycha i lubieżność. Heloiza była dość ładna (co zaspokajało lubieżność filozofa) i przewyższać miała wiedzą wszystkie kobiety swoich czasów (co zaspokajało jego pychę). Swoją ofiarę Abelard wybrał świadomie i rozmyślnie. Postarał się, by przyjaciele poznali go z jej wujem Fulbertem. Doprowadził do tego, że ten powierzył mu wychowanie Heloizy, tym bardziej że Abelard za nauczanie Heloizy nie brał pieniędzy. Od Fulberta otrzymał pełnię władzy nad Heloizą, włącznie z prawem do stosowania kar cielesnych i prawem do odwiedzania jej we dnie i w nocy. Heloiza natomiast pozwoliła się uwieść mimo że według niektórych autorów Abelard zgwałcił Heloizę, nie istnieją żadne świadectwa mówiące o tym, że stawiała mu opór. Wkrótce po tym zdarzeniu wyszło na jaw, że Heloiza zaszła w ciążę. Związek Heloizy i Abelarda szybko przerodził się w miłość Abelard zakochał się w Heloizie i z czasem się pobrali. Skończyli jednak źle Abelarda wykastrowano, a ona została mniszką. Abelard i Heloiza pozostawili po sobie obszerny zbiór Listów. (za Wikipedią). Tłumaczył Stefan Chomentowski i Konstanty Piotrowski.

Nowe baśnie z 1001 nocy

Opracowała Elwira Korotyńska

Autorski wybór baśni z 1001 nocy w opracowaniu polskiej autorki wielu książek dla dzieci i młodzieży (bajek, baśni, wierszyków, powiastek i opowiadań, skrótów popularnych powieści oraz utworów dramatycznych, głównie jednoaktowych komedyjek) (za Wikipedią). Wybór zawiera następujące utwory: Ali Baba i czterdziestu zbójców. Cudowna lampa. Historja krawca i karzełka. Cudowna ryba. Czarodziejski rumak. Królowa duchów. Zyndbad Podróżnik. Druga podróż. Czwarta podróż. Piąta podróż. Szósta podróż. Podróż siódma i ostatnia. Przepowiednia starca.

Tajemnice w Religii

Ks. Józef Stanisław Adamski SJ

Czy religia chrześcijańska jest sprzeczna z rozumem? Czy tajemnice, które ją otaczają, są dowodem na jej nieprawdziwość? W swojej rozprawie "Religie chrześcijańska: światło w ciemności" autor, Ks. Józef Stanisław Adamski SJ, odpowiada na te pytania. Autor twierdzi, że religia chrześcijańska jest religią światła, która oferuje jasne dowody na swoje Boskie pochodzenie. Jednak religia ta nie ukrywa również tajemnic, które są niedostępne dla ludzkiego rozumu. Autor wyjaśnia, że tajemnice religii chrześcijańskiej są niezbędne dla naszego rozwoju duchowego. Dodają one głębi i znaczenia naszej wierze, a także pomagają nam lepiej zrozumieć Boga. Rozprawa "Religie chrześcijańska: światło w ciemności" jest obowiązkową lekturą dla każdego, kto interesuje się religią i teologią. Autor prezentuje rzetelną i przekonującą argumentację, która może zmienić sposób, w jaki postrzegamy religię chrześcijańską.

Bunt

Władysław Stanisław Reymont

Bunt jest ostatnią powieścią Reymonta, która była publikowana w prasie w roku 1922, a formie książkowej została wydana w 1924 r. Autor w formie alegorycznej, baśniowej opowiedział o buncie zwierząt, które wystąpiły przeciwko ludziom. Niestety każda rewolucja prowadzi do tragedii i śmierci niewinnych ofiar, a każda utopia narzucana społeczeństwu nigdy nie przynosi mu niczego dobrego, prócz tragedii. W tej książce Reymont zdecydowanie wystąpił przeciw utopii bolszewickiej przewidując i opisując jej skutki. Jego książka o ponad 20 lat wyprzedziła sławy pod względem literackim w porównaniu do dzieła polskiego pisarza Folwark zwierzęcy Orwella. Ponieważ przez cały okres tzw. Polski Ludowej była ona zakazana i wycofana z bibliotek poszła w zapomnienie, podobnie jak wiele innych znakomitych książek znakomitych polskich autorów. Zachęcamy do lektury!

Doskonałość chrześcijańska według pism i nauk św. Teresy

Św. Alfons Liguori

'Doskonałość chrześcijańska w świetle nauk św. Teresy'. Św. Alfons Liguori w swoim dziele ukazuje głębię duchowej doskonałości, opierając się na pismach i wskazaniach św. Teresy z Avili. Kluczowym przesłaniem książki jest dążenie do wewnętrznego oczyszczenia i całkowitego oddania się Bogu, co wymaga oderwania się od rzeczy doczesnych oraz kroczenia drogą wyrzeczenia i naśladowania Chrystusa. Autor, czerpiąc z bogactwa tradycji katolickiej, przedstawia praktyczne wskazówki dotyczące życia duchowego, zachęcając do pogłębiania relacji z Bogiem poprzez modlitwę, pokorę i codzienne podejmowanie własnego krzyża. To dzieło stanowi inspirację dla wszystkich pragnących osiągnąć świętość w codziennym życiu i pogłębić swoją wiarę w duchu nauczania wielkich mistrzów duchowości.

Lamiel

Stendhal

Lamiel należy do licznych utworów Stendhala, które nie ukazały się za jego życia. Brak powodzenia, jaki prześladował autora Pustelni parmeńskiej, trudności wydawnicze, świadomość własnej przedwczesności, wszystko to nie działało podniecająco na jego działalność literacką. Pisał wprawdzie ciągle, ale pisał dla siebie, szkicował, ale nie wykończał. Wierzył, że wobec potomności czeka go zwycięstwo, i nawet z całą ścisłością przepowiedział jego datę; ale nie miał tej pobudki, jaką daje druk, który zmusza do decyzji, przyspiesza krystalizację formy i zniewala do ostatecznego wykończenia. Taką niedokończoną powieścią jest również i Lamiel, której akcja umiejscowiona jest w początkach monarchii lipcowej, a jej główną bohaterką jest młoda dziewczyna Lamiel - harde dziecko ludu o niepodległych instynktach, wcielenie kaprysu i woli, ciekawości i znudzenia, pełna niespodzianek i kontrastów, wywierająca na wszystkich nieodparty urok, rozpraszająca jak czarami nudę wszystkich Lamiel ma wszystkie warunki aby zrobić karierę; ale nie może: broni jej tego nuda i obrzydzenie; mierzi ją tak samo mieszczański snobizm, jak wprzód arystokratyczna i bezmózga nadętość - jak pisze tłumacz Boy-Żeleński.

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 4

Józef Ignacy Kraszewski

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 4 to kolejny zbiór dzieł wybitnego pisarza, Józefa Ignacego Kraszewskiego (1812-1887). Kraszewski był jednym z najbardziej płodnych twórców literatury polskiej, autorem setek powieści, które poruszały szerokie spektrum tematów - od historii po życie codzienne. Jego twórczość cechowała się doskonałym realizmem, głębokim wnikaniem w psychologię postaci oraz mistrzowskim odzwierciedlaniem polskich realiów społecznych. Tom 4 zawiera pięć różnorodnych utworów: Cześnikówny. Powieść - emocjonująca opowieść o miłości i obowiązkach w życiu szlachty. Cztery wesela. Szkic fantastyczny - pełna wyobraźni i humoru fantastyczna historia o weselnych perypetiach. Dajmon. Fantazja - intrygująca opowieść balansująca między fantazją a rzeczywistością. Djabeł. Powieść z czasów Stanisława Augusta - powieść historyczna rozgrywająca się w czasach rządów ostatniego króla Polski. Dola i niedola. Powieść historyczna - głęboko refleksyjna historia o zmiennych kolejach losu w kontekście historycznych wydarzeń. Kraszewski w swojej twórczości umiejętnie łączył fikcję z rzeczywistością, ukazując skomplikowane losy swoich bohaterów na tle ważnych wydarzeń historycznych. Ten tom to doskonała propozycja dla miłośników literatury klasycznej, poszukujących wciągających opowieści o miłości, fantazji i historii.

Pamiętniki DAntony

Aleksander Dumas (ojciec)

Sam autor tak zachęca czytelnika do przeczytania niniejszej książki: Mam tu mówić o rozbójnikach. Ciekawy czytelnik niechaj się ze mną uda do Kalabrii, niech się dostanie przez strome skały, przepaści i jary, na wysokości Apeninów, a stanąwszy na ich szczycie, zobaczy zwracając się ku południowi, po lewej stronie Kozenzę, po prawej Santo-Lucido, a przed sobą o tysiąc prawie kroków, drogę oświeconą tej chwili znaczną liczbą ognisk, w których koło tłumią się zbrojni. Ci ludzie ścigają zbójcę Żakomo, tylko co nawet mieli z jego bandą utarczkę; lecz że noc zapadła, zawiesili broń i oczekują nim dzień zaświta dla dalszej pogoni. Zwróćmy dopiero oczy ku tej pochyłości: na dość obszernym i urwistym wzgórzu, otoczonym czerwonawymi skałami, zielonymi i gałęziastymi dęby, bladą i karłowatą zaroślą rozróżnić można naprzód czterech ludzi, zajmujących się przygotowaniem wieczerzy, z których jedni rozniecają ogień, a drudzy obierają barana; za nimi kilku bawiących się w Marra; dwóch, jak dwa posągi nieruchome, stojących na straży, i bardziej można by ich wziąć za dwa odłamki skały, aniżeli za ludzi żyjących; w głębi kobietę siedzącą w milczeniu, lękającą się poruszyć, ażeby nie przebudziło się uśpione na jej łonie dziecko; na koniec trochę w ustroniu postrzegamy zbójcę, który ostatnią skibę ziemi rzucił na grób świeżo wykopany. Ten zbójca jest to Żakomo; ta kobieta, jest to jego żona; ci zaś ludzie na straży, szukający rozrywki w grze, i zajmujący się wieczerzą, składają jego bandę; a ten który spoczywa w dopiero zasypanym grobie, jest to towarzysz Żakomy Hieromimo, zabity czasu potyczki, w której porucznik Antonio tak był nierozważnym, ze się poddał nieprzyjacielowi. Dopiero, kiedyś już poznał czytelniku osoby i miejsce sceny, przystąpmy dorzeczy....

Życie Hieronima Savonaroli. Epizod z dziejów Florencji

Piotr Klemens Kantecki

Książka opowiada o życiu jednego z najbardziej znanych przeciwników zła i brudu w Kościele Zachodnim. Jeśli Savonarola nie był heretykiem, ani schizmatykiem, to kim był właściwie? Można go chyba nazwać reformatorem, co poróżniło go z papiestwem do tego stopnia, iż musiał stracić życie... Hieronim (Girolamo) Savonarola urodził się 21 września 1452 roku. Wychowaniem chłopaka, najmłodszego spośród rodzeństwa, zajął się dziadek lekarz nadworny książąt D'Este z Ferrary. Mniemał, iż jeśli zapewni wnukowi gruntowne wykształcenie i towarzyską ogładę, uczyni go tym samym szczęśliwym. Tu wszakże się pomylił. Hieronim bowiem nie był w niczym podobny do swoich rówieśników. Skryty, zamknięty w sobie, nadzwyczaj nieśmiały, pogardzający światem poeta... Gdyby go było stać na więcej odwagi, pewnie zaakceptowałby ów świat, w którym żyć mu wypadło takim, jakim był. Ale skoro go nie było stać, pozostawało jedno schronienie się w czymś wyimaginowanym, własnym i bezpiecznym.

Baśń o dziadowym synu, co królem został. Leśna Królewna

Artur Oppman

Artur Franciszek Michał Oppman, pseudonim Or-Ot (1867-1931) polski poeta okresu Młodej Polski, publicysta, varsavianista, w latach 19011905 redaktor tygodnika Wędrowiec, w latach 19181920 redaktor Tygodnika Ilustrowanego. Napisał bądź opracował wiele baśni i legend. Jednymi z nich są: Baśń o dziadowym synu, co królem został i Leśna Królewna. Fragment pierwszej z nich: Stała chata uboga / Pośród puszczy głębokiej, / Dąb się nad nią rozrastał / Stary, krzepki, wysoki. / W chacie mieszkał dziad siwy, / Nie miał ręki i nogi, / Chadzał biedak po prośbie, / Oj, niemało zszedł drogi. / Dobrzy ludzie staremu / Chleb i krupy dawali, / A on szeptał paciorek / I pomału szedł dalej. / Co wieczora do chaty / Znosił sakwy nie próżne, / I spożywał z swym synkiem / Uzbieraną jałmużnę... i fragment drugiej baśni: Oto wam książkę przyjaciel niesie / O królewiątku, co mieszka w lesie. / Jak szła do boru, gdy rankiem wstała, / Co tam robiła, co tam widziała. / Jak krasnoludki posługiwały, / Jak leśne ptaszki koncert dawały. / Jak kruk ją uczył, profesor miły, / I jak królewnę gwiazdki uśpiły...

Robinson Crusoe

Daniel Defoe

Akcja rozpoczyna się w 1651 r. Książka opisuje dzieje Robinsona Crusoe, syna kupca w mieście Hull. Robinson nie chce wieść nudnego żywota jak jego ojciec, jako 17-latek ucieka z domu i płynie do Londynu. Ma pecha, gdyż pierwszy statek, którym płynie, rozbija się. Trafia na drugi okręt i tam uczy się sztuki żeglarskiej. Po pewnym czasie, chce wracać do domu, ale kapitan Smith namawia go, by popłynął z nim do Gwinei, a gdy tam dorobi się majątku, zostanie łaskawiej przyjęty przez ojca. Po śmierci kapitana Robinson pomaga wdowie po nim w prowadzeniu interesów. Jednak podczas kolejnej podróży statek zostaje napadnięty, a Robinson, wraz z innymi, wzięty do niewoli mauretańskiej. Po dwóch latach ucieka, wraz ze swym towarzyszem Ksurym i płynie do Brazylii, gdzie staje się plantatorem. Podczas wyprawy po niewolników 30 września 1659 statek się rozbija i Robinson jest jedynym ocalałym. Trafia na bezludną wyspę, gdzie, jak się okaże, spędzi następne 28 lat... (https://pl.wikipedia.org/wiki/Przypadki_Robinsona_Kruzoe) En 1651, Robinson Crusoé quitte York, en Angleterre pour naviguer, contre la volonté de ses parents qui voulaient qu'il devienne avocat. Le navire est arraisonné par des pirates de Salé (les fameux Sallee Rovers) et Crusoé devient l'esclave d'un Maure. Il parvient s'échapper sur un bateau et ne doit son salut qu' un navire portugais qui passe au large de la côte ouest de l'Afrique. Arrivé au Brésil, Crusoé devient le propriétaire d'une plantation. En 1659, alors qu'il a vingt-huit ans, il se joint une expédition partie la recherche d'esclaves africains, mais la suite d'une tempte il est naufragé sur une île l'embouchure de l'Orénoque en Amérique du Sud. Tous ses compagnons étant morts, il parvient récupérer des armes et des outils dans l'épave. Il fait la découverte d'une grotte. Il se construit une habitation et confectionne un calendrier en faisant des entailles dans un morceau de bois. Il chasse et cultive le blé. Il apprend fabriquer de la poterie et élve des chvres. Il lit la Bible et rien ne lui manque, si ce n'est la compagnie des hommes. Il s'aperçoit que l'île qu'il a appelée Speranza , signifiant Espoir, reçoit périodiquement la visite de cannibales, qui viennent y tuer et manger leurs prisonniers. Crusoé, qui juge leur comportement abominable, songe les exterminer, mais il se rend compte qu'il n'en a pas le droit, puisque les cannibales ne l'ont pas agressé et ne savent pas que leur acte est criminel. Il rve de se procurer un ou deux serviteurs en libérant des prisonniers et, de fait, quand l'un d'eux parvient s'évader, ils deviennent amis. Crusoé nomme son compagnon Vendredi , du jour de la semaine o il est apparu. Il lui apprend l'anglais et le convertit au christianisme. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Robinson_Crusoé)

Żywoty Świętych Pańskich. Tom Dwunasty. Grudzień

Władysław Hozakowski

Dnia 1. grudnia: Święty Eligiusz z Noyon, biskup. (588-659.). Inni święci z dnia 1. grudnia: Św. Kandyda, uczennica św. Pawła, męczenniczka. - Św. Florencya, dziewica i męczenniczka. - Św. Ewazy, biskup z Asti, męczennik. - Św. Nahum, prorok starozakonny. - Św. Natalia, wdowa po św. męczenniku Hadryanie. - Św. Prokulus, biskup z Narni. - Św. Ursycyn, biskup z Brescia, - ŚŚw. męczennicy Dyodor i Maryan. - Św. Ageryk, biskup z Verdun. / Dnia 2. grudnia: Święta Bibianna z Rzymu, dziewica i męczenniczka. (+ r. 363). Inni święci z dnia 2. grudnia: Św. Atanazy, mnich. - Św. Chromacy, biskup z Akwilei. - Św. Euzebiusz, kapłan. - Św. Ewazy, biskup z Brescyi, - Św. Fred, opat. - Św. Lupus, biskup z Werony. - Św. Sylwan, biskup z Frygii. - Św. Nonnus, biskup z Heliopolis w Syryi. / Dnia 3. grudnia: Święty Frańciszek Ksawery. (1506-1552.). Inni święci z dnia 3. grudnia: Św. Abon, biskup z Auxerre. - Św. Atala, ksieni. - Św. Biryn, biskup z Dorchester. - Św. Kasyan, męczennik. - Św. Klaudyusz i Hilarya, męczennicy. - Św. Kryspina, dziewica-męczenniczka. - Św. Emeryta, królewna. - Św. Gałgan, pustelnik. - Św. Łucyusz, król brytański. - Św. Sola, pustelnik. - Św. Teodor, biskup z Aleksandryi i męczennik. - Św. Waldfryd i Radfryd, męczennicy. / Dnia 4. grudnia: Święta Barbara, dziewica i męczenniczka. (+ r. 240.). Inni święci z dnia 4. grudnia: Św. Hano, arcybiskup z Kolonii. - Św. Bernard, biskup z Parmy. - Św. Bertoara, dziewica. - Św. Erloman, mnich. - Św. Feliks, biskup z Bolonii. - Św. Florentyna, dziewica i męczenniczka. - Św. Izer, bisbup z Javoux. - Św. Marutas, biskup z Mezopotamii. - Św. Maurus, biskup węgierski. - Św. Melecyusz, biskup Pontu. - Św. Osmund, biskup z Salisbury. - Św. Piotr Chryzolog, pisarz Kościoła. - Św. Sygiran, opat. - Św. Teofanes, męczennik. / Dnia 5. grudnia: Święty Saba z Palestyny, opat. (439-532.). Tego samego dnia: Święty Nicetas z Trewiru, biskup. (481-576.). Inni święci z dnia 5. grudnia: ŚŚw. męczennicy Aurelian i Semproniusz. - Św. Kryspina, męczenniczka. - Św. Galikan, arcybiskup z Embrun. - Św. Gerald, arcybiskup z Braga. - ŚŚw, męczennicy Juliusz, Potamia, Kryspin. Feliks, Gratus, Humilis i Trofim. - Św. Pelinus, biskup z Brindisi. - Św. Fulgenty, męczennik. / Dnia 6. grudnia: Święty Mikołaj z Myra, biskup. (+ r. 352.). Inni święci z dnia 6. grudnia: Św. Apolinary, subdyakon. - Św. Azela, dziewica. - Św. Gertruda, ksieni. - Błog. Gotfryd, przeor. - Św. Majoryk, męczennik. - Św. Polychronyusz, kapłan i męczennik. - Św. Wiktor, biskup z Piacenzy. / Dnia 7. grudnia: Święty Ambroży z Medyolanu, nauczyciel Kościoła. (340-397.). Inni święci z dnia 7. grudnia: Św. Agaton, męczennik. - Św. Agrykola, wyznawca. - Św. Eutropiusz, opat. - Św. Fara, ksieni. - Św. Gerald, biskup z Velletri. - Św. Marcin, opat. - Św. Neofit, męczennik. - ŚŚw. Polykarp i Teodor, męczennicy. - Św. Rygald, męczennik. - Św. Serena, męczennica. - Św. Servus, męczennik. - św. Urban, biskup z Tiano. / Dnia 8. grudnia: Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najśw. Panny Maryi. Inni święci z dnia 8. grudnia: Św. Eucharyusz, biskup z Trewiru. - Św. Eutychian, papież. - Św. Guntylda, dziewica. - Św. Hyldward, biskup z Toul. - Św. Julian i Bezuliusz, męczennicy. - Św. Makary, męczennik. - Św. Osya, matrona. - Św. Patapiusz, pustelnik. - Św. Romaryk, opat. - Św. Sofroniusz, biskup. / Dnia 9. grudnia: Święty Piotr Fourier. (1565-1640.). Tego samego dnia. Święta Leokadya z Toledo, dziewica i męczenniczka (+ r. 303.). Inni święci z dnia 9. grudnia: Św. Anna, matka Samuela z Starego Zakonu. - Św. Cezarya, dziewica i męczenniczka. - Św. Gorgonia, siostra św. Grzegorza z Nazyanzu. - Św. Julian, biskup z Apamea. - Św. Restytut, biskup z Kartaginy. - Św. Sylwester Gozzolini, opat. - Św. Walerya, dziewica i męczenniczka. - Św. Cypryan, opat. / Dnia 10. grudnia: Pamiątka przeniesienia Domku Loretańskiego. (1295.). Tego samego dnia. Święta Eulalia z Merida, dziewica i męczenniczka. (+ r. 303.). Inni święci z dnia 10. grudnia: Św. Karpofor, kapłan i męczennik. - Św. Deusdedit, biskup z Brescia. - Św. Edybiusz, biskup z Soissons. - Bł. Florency, opat. - Św. Fulgenty, opat. - Św. Gansbert, biskup z Cahors. - Św. Herbert, biskup z Rennes. - Św. Julia, dziewica i inęczenniczka. - Św. Melchiades, papież. - Św. Merkury, męczennik. - Św. Syndulf, biskup z Vienne. - Św. Tomasz, opat. / Dnia 11. grudnia: Święty Damazy I., papież. (Panował r. 366-384.). Inni święci z dnia 11. grudnia: Św. Daniel Słupnik. - Bł. Hugolin Magalotti, Frańciszkanin. - Bł. Ida z Nivellon, Cysterka. - Św. Józef, patryarcha starozakonny. - Św. Łukasz Słupnik. - Św. Sabinus, biskup z Piacenza. - ŚŚw. męczennicy Trazon. Poncyan i Pretekstat. - Bł. Frankus, Karmelita. - Św. Barsabas, męczennik. / Dnia 12. grudnia: Święty Epimach i towarzysze, męczennicy. (+ r. 250.). Inni święci z dnia 12. grudnia: Bł. Konrad z Ofida, Frańciszkanin. - Św. Kolumbus, opat z Irlandyi. - Bł. Elżbieta, Dominikanka. - Św. Florency, biskup z Bourges. - ŚŚw. męczennicy Hermogenes i Donat. - Św. Synezyusz, męczennik. - Św. Finyan, biskup z Clonard. - Św. Geroncyusz, męczennik. - Bł. Szymon Hoa, męczennik w Chinach. - Św. Diogenyan, biskup z Albi. / Dnia 13. grudnia: Święta Łucya, dziewica i męczenniczka. (+ r. 304.). Inni święci z dnia 13. grudnia: Św. Antyoch, męczennik. - Św. Autbert, biskup z Cambrai. - Bł. Bertold z Ratyzbony, kapłan i misyonarz. - Św. Eatburga, ksieni. - Bł. Gonsalvus Sanchez, Frańciszkanin. - Św. Jodok, kapłan i pustelnik. - Bł. Tasylo, książę bawarski. - Św. Ursycyn, biskup z Cahors. - Św, Otylia z Alzacyi, ksieni. / Dnia 14. grudnia: Święty Spirydyon z Cypru, biskup. (+ r. 354.). Inni święci z dnia 14. grudnia: ŚŚw. męczennicy Druzus, Zozym i Teodor. - Św. Fortunat, biskup z Poitiers. - Św. Lupicyn, biskup z Vienne. - Św. Nikazy, biskup z Rheims oraz siostra jego Eutropia, dziewica. - Św. Pompejusz, biskup z Pavia. - Św. Urbicy, pustelnik. - Św. Wiator, biskup z Bergamo. - ŚŚw. męczennicy Justus i Abundyusz. / Dnia 15. grudnia: Święta Krystyna, dziewica i służebna. (+ około r. 350.). Inni święci z dnia 15. grudnia: Św. Klaudya, dziewica i męczenniczka. - Św. męczennicy Faustyn, Łucyusz, Celyan, Marek, Fortunat. - Św. męczennicy Ireneusz, Antoni, Teodor, Wiktor. - Św. Maksymin, opat. - Św. Nicefor, biskup z Miletu. - Bł. Rajnald, biskup z Nocery. - Św. Sylwa, dziewica. - Św. Zuzanna, męczenniczka. - Św. Waleryan, biskup afrykański. / Dnia 16. grudnia: Święty Euzebiusz z Vercelli, biskup. (+ r. 370.). Inni święci z dnia 16. grudnia: Św. Albina, dziewica i męczenniczka. - Św. Adelajda, cesarzowa. - Św. Eulaliusz, biskup z Syrakuzy. - Św. Ewerard, hrabia Flandryi. - Św. Irenion, biskup z Gaza. - ŚŚw. Ananiasz, Azariasz i Misael, młodzieńcy w Babilonie. - Św. Modest, patryarcha Jerozolimy. - Św. Teofania, cesarzowa. - ŚŚw. męczennicy Walentyn, Konkordyusz, Nawalis, Agrykola. / Dnia 17. grudnia: Święty Łazarz, biskup z Marseille. (+ około r. 70.). Inni święci z dnia 17. grudnia: Św. Begga, ksieni. - Św. Bryach, opat - Św. Klemencyana, męczennica. - Św. Floryan, męczennik. - Bł. Wilhelm, książę. - Bł. Jolanda, dziewica. - Św. Sturmiusz, opat - Św. Tobiasz, biskup jerozolimski. - Św. Wiwina, ksieni. / Dnia 18. grudnia: Święty Wunibald z Heidenheim, opat. (701-761.). Inni święci z dnia 18. grudnia: Św. Auksencyusz, biskup z Mopsuestia. - Św. Dezyderaty, zakonnik. - Św. Gracyan, biskup z Tours. - Św. Hildebert, biskup z Mans. - Św. Rogacyan, męczennik. - ŚŚw. męczennicy Rufus i Zozym. - ŚŚw. męczennicy Teotym i Bazylyan. - Bł. Olivery Julianus, Frańciszkanin. - Św. Nicety, opat. / Dnia 19. grudnia: Błogosławiony Urban V., papież. (Panował 1362-1370.). Inni święci z dnia 19. grudnia: Św. Adjutus, opat - Św. Benjamin, syn Jakóba patryarchy. - Bł. Konrad z Ofida, Frańciszkanin. - Św. Fausta, matka św. Anastazyi. - Św. Grzegórz, biskup z Auxerre. - Św. Nemezyan, chłopiec-męczennik. - Św. Tymoleon, męczennik. - Święty Bernard, biskup z Terano. - Święty Tymoteusz, męczennik. / Dnia 20. grudnia: Święty Dominik z Silos, opat. (+ r. 1073.). Inni święci z dnia 20. grudnia: Św. Dominik, biskup z Brescia. - ŚŚw. Eugeniusz i Makary, kapłani i męczennicy. - Bł. Hoger, arcybiskup z Bremeny. - Św. Ilduara, wdowa. - Św. Juliusz, męczennik. - Św. Magaluf, kapłan. - Św. Filogoniusz, biskup z Antyochyi. - Bł. Ursycyn, mnich. / Dnia 21. grudnia: Święty Tomasz, apostół. (+ około r. 90.). Inni święci z dnia 21. grudnia: Św. Anastazy, młodszy, patryarcha z Antyochyi i męczennik. - Św. Dyonyzy, uczeń św. Tomasza. - Św. Gliceryusz, kapłan i męczennik. - Św. Honorat, biskup z Toulouse. - Św. Julianna, męczenniczka. - Św. Pelagia, dziewica i męczenniczka. - Bł. Piotr, Kanizyusz. - Św. Seweryn, arcybiskup z Trewiru. - Św. Temistokles, męczennik. - ŚŚw. męczennicy Jan i Festus. / Dnia 22. grudnia: Święty Flawian, męczennik. (+ r. 363.). Inni święci z dnia 22. grudnia: Św. Cheremon, biskup z Nilopolis. - Św. Chryzogon, męczennik. - ŚŚw. Demetryusz, Honorat i Florus, męczennicy. - Św. Euzebiusz, mnich. - Św. Feliks, biskup z Metz. - Św. Ischyryon, męczennik. - Św. Judyta, dziewica. - Św. Notyng, biskup z Kostnicy. - Św. Teodozya, dziewica. - Św. Zenon, żołnierz. / Dnia 23. grudnia: Święta Wiktorya, dziewica i męczenmczka. (+ r. 250.). Tego samego dnia: Błogosławiony Mikołaj Faktor. (1520-1583.). Inni święci z dnia 23. grudnia: Św. Dagobert II., król Austrazyi. - Bl. Hartmann, biskup z Brixen. - Św. Itwara, dziewica i męczenniczka. - Św. Sabinian, dyakon. - Św. Serwulus, żebrak. - ŚŚw. męczennicy Mygdonyusz i Mardonyusz. - Św. Wyntyla, pustelnik. - ŚŚw. męczennicy Teodul, Saturnin, Euporus, Gelazy, Eunicyan, Zetyk, Kleomenes, Apatopus, Bazylides, Ewaryst. - Bł. Gaubald, biskup z Ratyzbony. / Dnia 24. grudnia: Święta Tarzyla, dziewica. (+ r. 550.). Tego samego dnia. Święte siostry Hermina i Adela, księżniczki. (W 8. wieku.). Inni święci z dnia 24. grudnia: Pierwsi rodzice Adam i Ewa. - Św. Amon, biskup z Wormacyi. - Bł. Brunon, Benedyktyn. - Św. Delfin, biskup z Bordeaux. - Św. Eutymiusz, męczennik. - Św. Grzegórz, kapłan. - Św. męczennicy Łucyan, Metrobiusz, Paweł, Zenobiusz, Teotym, Druzus. - Św. Wenerand, biskup z Auvergne. - Bł. Hieronim od Aniołów, Jezuita. / Dnia 25. grudnia: Uroczystość Bożego Narodzenia. Inni święci z dnia 25. grudnia: Św. Anastazya, męczenniczka. - Św. Bazyla, męczenniczka. - Św. Eugenia, dziewica-męczenniczka. - Bł. Flotylda, dziewica. - Bł. Fulkon, biskup z Toulouse. - Bł. Jakobon, kapłan. - Bł. Mateusz, biskup z Albano. - Św. Narcyz, męczennik. - Św. Romulus, wyznawca. / Dnia 26. grudnia: Święty Szczepan, pierwszy męczennik. (+ około r. 34.). Inni święci z dnia 26. grudnia: Bł. Adelhard, Benedyktyn. - Św. Archelausz, biskup z Mezopotamii. - Bł. Bonifacy V., papież. - Św. Dyonyzy, papież. - Św. Hierlacy, biskup irlandzki. - ŚŚw. Julian i Marcyan, męczennicy. - Św. Menander, biskup z Antyochyi. - Św. Teodor, zakrystyanin. - Św. Tyagryn, biskup z Halberstadt. - Św. Zenon, biskup z Palestyny. - Św. Zozym, papież. / Dnia 27. grudnia: Święty Jan, apostół i ewangelista. (+ r. 104.). Inni święci z dnia 27. grudnia: Św. Albit, wyznawca. - Błog. Alruna, wdowa i męczenniczka. - Św. Eadburgis, księżniczka. - Św. Eson, opat. - Św. Fabriola, matrona. - Św. Lydyusz, męczennik. - Św. Maksym, biskup z Aleksandryi. - Św. Niceras, młodzieniec. - Św. Teodor, męczennik i św. Teofanes, biskup z Nicei, bracia. / Dnia 28. grudnia: Pamiątka Mlodzianków betlejemskich. (Rok 1. p. Chr. ). Inni święci z dnia 28. grudnia: Św. Alfeg, biskup i męczennik z Canterbury. - Św. Antoni, mnich. - Św. Cezary, męczennik. - Bł. Kaspar z Buffalo, założyciel Kongregacyi Krwi Najdroższej. - Św. Domicya, męczenniczka. - Św.Domnion, kapłan. - Św. Eutychyusz,kapłan. - Św. Domicyan, dyakon. - Św. Sabela. - Św. Teodor, opat. - Św. Troadyusz, męczennik. / Dnia 29. grudnia: Święty Tomasz Becket z Canterbury, męczennik. (1118-1170.). Inni święci z dnia 29. grudnia: Św. Albert, opat. - Św. Krescens, biskup z Vienne. - Król i prorok Dawid. - Św. Marcel, opat. - Św. Poncyusz, biskup z Puy. - Św. Satur, męczennik. - Św. Trofym, biskup z Arelatu. - Św. męczennicy Kalikst, Feliks i Bonifacy. - Św. Ebrulf, opat. / Dnia 30. grudnia: Święty Sabin z Spoleto, biskup i męczennik. (+ r. 303.). Inni święci z dnia 30. grudnia: Św. Anyzya, dziewica i męczenniczka. - Św. Eliasz, opat. - Św. Eugeni, biskup z Medyolanu. - Św. Anyży, biskup z Solunia. - Św. męczennicy Manswet, Sewer, Apian, Donat, Honoryusz. - Św. Liberiusz, biskup z Raweny. - Bł. Sebastyan Yalfre, Filipin. - Bł. Ryszard, Benedyktyn. - Św. Jerzy, biskup z Nikomedyi. - Św. Leonard, opat. / Dnia 31. grudnia: Święty Sylwester I., papież. (Panował r 314-335.). Tego samego dnia: Święta Melania Młodsza, wdowa. (383-439.). Inni święci z dnia 31. grudnia: Bł. Balduin, opat. - Św. Barbacyan, kapłan. - Św. Kolumba, dziewica-męczenniczka. - Św. Eustachy, biskup z Bourges. - Św. Flodobert, opat. - Św. German, Benedyktyn. - Św. Hermes, męczennik. - Św. Justyn, kapłan i męczennik. - Św. Sabinyan, biskup z Sens. - ŚŚw. Saturnin i Celestyn, męczennicy. - ŚŚw. Zenon i Donat, męczennicy. - Św. Zoilus, kapłan.