Religiousness and Lifestyles. A Sociological Study of Slovak Families

Wojciech Świątkiewicz, Andrzej Górny, Katarzyna Juszczyk-Frelkiewicz

Książka prezentuje wybrane rezultaty badań socjologicznych prowadzonych w latach 2013–2015 przez polsko-słowacki zespół socjologów skupionych wokół Katedry Socjologii Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Konstantyna Filozofa w Nitrze. Badania empiryczne były zrealizowane  w ramach grantu Ministerstwa Szkolnictwa Republiki Słowackiej oraz Funduszu Wyszehradzkiego. Głównym celem badawczym jest analiza kulturowych wzorów relacji międzypokoleniowych w wybranych kategoriach rodzin, uwzględniająca ich afiliacje konfesyjne i postawy religijne, a także problematyka kohabitacji ujmowanej jako przejaw stylu życia współczesnych rodzin na Słowacji.   

Pieśń Erynii. Język zemsty i jej figury w attyckich tragediach rodu Atrydów

Jan Kucharski

Tryumfalny powrót pogromcy Troi zamienił się w rzeź. Agamemnon został podstępnie zamordowany przez swoją żonę Klytajmestrę i jej kochanka. Być może to jej zemsta za ofiarowanie Ifigenii, być może to szał zagłady od pokoleń wyniszczający ród Atrydów błędnym kołem odwetu, być może to tylko małżeńska zdrada. Konkluzja jest zawsze ta sama. Za krew Agamemnona Klytajmestra płaci własnym życiem. Z rąk swego syna. Mit ten w rękach ateńskich dramaturgów zyskał nieśmiertelność i siłę wyrazu, za sprawą której nawet dziś, po z górą dwudziestu pięciu wiekach, jest źródłem inspiracji i przedmiotem niesłabnącego zainteresowania. Niniejsza publikacja stanowi próbę jego odczytania z uwzględnieniem tego, co różnić mogło antyczne, greckie doświadczenie tragedii od współczesnego.

Doświadczenia transformacji systemowej w państwach Europy Środkowej i Wschodniej

red. Marek Barański, Natalia Rudakiewicz, Maciej Guzy

Kraje Europy Środkowej i Wschodniej przebyły długą drogę reform mających na celu przede wszystkim demokratyzację władzy państwowej, urynkowienie i prywatyzację gospodarki oraz rozwój społeczeństwa obywatelskiego, korzystając w procesie modernizacji z doświadczeń państw zachodnich. Po 26 latach transformacji rodzą się dzisiaj pytania: Czy proces modernizacji państw Europy Środkowej i Wschodniej można uznać za zakończony? Czy „Wschód” dogonił „Zachód”? Pomimo pogłębiania integracji w ramach Unii Europejskiej wciąż istnieją rażące dysproporcje pomiędzy rozwiniętą Europą Zachodnią a europejskimi państwami postsocjalistycznymi. Europa Środkowa i Wschodnia jest obszarem bardziej podatnym na oddziaływanie czynników egzogennych, zwłaszcza wschodniego sąsiedztwa, szczególnie skutków polityki Federacji Rosyjskiej, odbudowującej swoją mocarstwową pozycję wobec europejskich i azjatyckich sąsiadów środkami militarnymi, destabilizując sytuację w regionie. Aktualność i waga tych zjawisk poszerzają pola badawcze i potrzebę systematycznego monitorowania polityki wschodniej Unii Europejskiej. Publikacja podzielona została na trzy bloki tematyczne. Część pierwsza poświęcona jest teoretyczno-filozoficznym aspektom transformacji. Autorzy starają się przedstawić teoretyczne tło sporów politycznych dotyczących transformacji politycznej z punktu widzenia wartości ideologicznego kontinuum od prawicowości do lewicowości. Drugi blok tematyczny dotyczy kwestii społecznych transformacji. Traktuje w głównej mierze o zmianach, jakie zachodzą w sferach kulturowych, gospodarczych i społecznych państw Europy Środkowej i Wschodniej podczas transformacji, z punktu widzenia różnych wskaźników rozwoju społecznego. Trzecia część monografii zawiera artykuły dotyczące kształtowania się i ewolucji narodowych systemów politycznych poszczególnych państw Europy Środkowej i Wschodniej z punktu widzenia oddziaływania czynnika endogennego oraz doświadczeń wysoko rozwiniętych państw demokratycznych. Wpływ wielorakich czynników na rozwój i przemiany polityczne zachodzące podczas procesu transformacji systemowej prowadzi do unikalnych doświadczeń w poszczególnych państwach, co stanowi podstawę do analiz porównawczych. Prezentacja dorobku badawczego autorów wywodzących się z różnych ośrodków akademickich stosujących różnorodne metodologie i narzędzia w obrębie zakreślonego przedmiotu badawczego powoduje, iż publikacja ma walor studium interdyscyplinarnego.

Literatura rosyjska wobec upodmiotowienia zwierząt. W kręgu zagadnień ekofilozoficznych

Justyna Tymieniecka-Suchanek

Drugie wydanie nowatorskiej monografii poświęconej problematyce ekofilozoficznej rozważanej na materiale literatury rosyjskiej (od połowy XIX do końca XX w.), która, jak dotąd, była nieobecna w dyskursie literaturoznawczym współczesnej rusycystyki, zarówno polskiej jak i europejskiej. Autorka omawia podmiotowość zwierząt; podejmuje, poszukuje i analizuje zagadnienia ekofilozoficzne dotyczące relacji i interakcji pomiędzy człowiekiem a zwierzętami, z uwzględnieniem oceny i kwalifikacji moralnej ludzkich czynów wynikających z owych relacji (ekoetyka). Rozważania mają na celu określenie jakości ludzkiego bycia z nieludźmi na podstawie wybranych utworów z zakresu prozy, poezji i publicystyki. Ta interdyscyplinarna książka z pogranicza literaturoznawstwa i ekofilozofii, etyki środowiskowej i etologii kognitywnej, nawiązująca też do innych nauk (zoosemiotyki, prawnej ochrony zwierząt) stanowi próbę wpisania się w kontekst studiów zwanych „trzecią kulturą”. Autorka pokazuje złożone relacje człowiek – zwierzę w procesie historycznym na tle rozwoju nauk przyrodniczych. Kompozycyjny układ pracy wyznaczają zjawiska pozaliterackie, które wywarły bardzo istotny wpływ na przewartościowanie ludzkiego stosunku do zwierząt: teoria Darwina, ochrona dzikiej przyrody, osiągnięcia nowoczesnej etologii, druga wojna światowa oraz płynąca z jej doświadczeń refleksja nad etycznym aspektem ludzkiego bytu, prowadząca do powstania praw człowieka (1948) i kontynuacja tego samego nurtu myślowego, wiodącego do opracowania praw zwierząt (1978), bioetyka, studia nad świadomością zwierząt podjęte pod koniec XX w. oraz nowa gałąź nauki – etyka ochrony zwierząt (l. 80-90 XX w.). Książka jest adresowana głównie do czytelników, których interesuje dobrostan zwierząt oraz aspekty podmiotowości rozpatrywane w kluczu moralnej odpowiedzialności w relacjach człowiek-zwierzę. Wegetarianizm, gatunkizm, wiwisekcja, polowanie, biocentryzm, porozumienie międzygatunkowe, martyrologia zwierząt, sytuacje codzienne oraz ekstremalne, w których przeplatają się losy ludzi i zwierząt (wojna/gułag/kolektywizacja/klęska głodu) – to tylko niektóre zagadnienia, jakie tutaj podjęto. Nie jest to wszak lektura lekka i łatwa w odbiorze z uwagi na dominujące w niej motywy okrucieństwa wobec zwierząt, które pisarze obnażają m.in. po to, by skłonić czytelnika do namysłu nad ciemną stroną naszej (nie) ludzkiej natury.   „Trzeba za(bić) to zwierzę” – w taki oto antropocentryczny paradygmat myślowy typowy dla homo sapiens wpisują się treści większości interpretowanych utworów. Książka nie tylko odsłania nowe oblicze pisarzy rosyjskich jako obrońców zwierząt, wyrażających zdecydowany sprzeciw wobec owego nagannego etycznie paradygmatu (np. F. Dostojewskiego, L. Tołstoja, S. Jesienina, W. Majakowskiego, W. Szałamowa, A. Cwietajewej, W. Astafjewa, A. Bitowa). Staje się ona ważnym przewodnikiem po zootwórczości mniej znanych/zapomnianych prozaików i poetów będących miłośnikami zwierząt (L. Zinowjewa-Annibal, J. Guro, W. Błażenny, A. Dobrolubow i in.). Ukazanie drogi literatury rosyjskiej do upodmiotowienia zwierząt, osiąga w prezentowanej monografii niemal rangę moralnego przesłania. Rozważania autorki mieszczą się w nurcie posthumanistycznym, kwestionującym dotychczasowe status quo człowieka, który przestał być centrum świata i miarą wszechrzeczy, nurtu naukowo wspierającego działania mające na celu ochronę gatunków i promującego studia nad relacjami ludzko-zwierzęcymi (animal studies). Zadaniem książki jest propagowanie w Polsce studiów, które na Zachodzie stanowią już odrębną dyscyplinę akademicką.

Neo-noir. Ciemne zwierciadło czasów kryzysu

Magdalena Kempna-Pieniążek

„Neo-noir”. Ciemne zwierciadło czasów kryzysu to pierwsza polska monografia poświęcona zagadnieniom nowego filmu czarnego. W otwierającej części autorka dokonuje rekapitulacji dotychczasowych definicji zjawiska, proponując równocześnie własne rozumienie neo-noiru jako estetyki szczególnie prężnie rozwijającej się w czasach wielorako rozumianych kryzysów (w tym kryzysów tożsamościowych, epistemologicznych, a także kryzysów kategorii takich jak płeć czy samo kino). Chociaż w swoim opracowaniu autorka bazuje głównie na przykładach filmowych, odwołuje się także do wybranych komiksów (np. Joker Briana Azzarello i Lee Bermejo), gier wideo (L.A. Noire) oraz wideoklipów (Who Is It? Michaela Jacksona), a nawet reklam (seria BMW: The Hire). Książka zawiera omówienia i interpretacje nie tylko dzieł określanych mianem retro-noir (takich jak Listonosz zawsze dzwoni dwa razy Boba Rafelsona czy Czarna Dalia Briana De Palmy), których twórcy składają hołd klasycznemu czarnemu kinu, ale i licznych filmów science fiction (Łowca androidów Ridleya Scotta, cykle Terminator i Matrix, serial Battlestar Galactica), thrillerów (Nagi instynkt Paula Verhoevena, Zębate ostrze Richarda Marquanda), a także adaptacji komiksów (cykl Chrostophera Nolana o Batmanie, Sin City Roberta Rodrigueza). Autorka odwołuje się przy tym zarówno do kinematografii zachodniej, jak i azjatyckiej (hongkońskiej, koreańskiej, japońskiej, indyjskiej), a także polskiej (Psy Władsyława Pasikowskiego). „Neo-noir”… to publikacja skierowana nie tylko do znawców, ale i wszystkich miłośników kina, zwłaszcza do tych, którzy dostrzegają, że wzorce nowego kina czarnego są obecnie na tyle ekspansywne, że stają się ogólnokulturowym fenomenem. Recenzja książki ukazała się w czasopiśmie „Nowe Książki” 7-8/2016, s. 64–65 (Mariusz Koryciński: Noir, czyli permanentny kryzys).

Court, nobles and festivals. Studies on the Early Modern visual culture

red. Oskar Jacek Rojewski, Mirosława Sobczyńska-Szczepańska

Książka  poświęcona jest zagadnieniom związanym z uroczystościami świeckimi i religijnym w dobie nowożytnej,  ze szczególnym uwzględnieniem ich kontekstu artystycznego i politycznego.    Osiem spośród dziesięciu rozdziałów dotyczy wydarzeń i zjawisk z terenu monarchii hiszpańskich Habsburgów (w tym jej amerykańskich  koloniach), pozostałe – Burgundii i Rzeczypospolitej.  W pierwszym rozdziale Víctor Mínguez omawia dwadzieścia jeden relacji z fest królewskich, które – odbywając się w przestrzeni publicznej –  stanowiły istotny element propagandy władzy. Szczegółowe  deskrypcje, często ilustrowane grafikami, były źródłem inspiracji dla innych dworów europejskich. Inmaculada Rodríguez Moya dokonuje systematycznego przeglądu uroczystości organizowanych na dworze hiszpańskim w latach 1555-1808, ukazując  przy tym ich wpływ na transformację układ urbanistycznego Madrytu, natomiast Pablo Gonzalez Tornel przedstawia przeobrażenia o tej samej genezie w przestrzeni miejskiej Palermo. Na przykładzie triumfalnych przejazdów przez Meksyk i Peru Luisa de Velasco y Castilla, mianowanego najpierw wicekrólem Nowej Hiszpanii, a następnie Peru, Juan Chiva Beltran przybliża kwestię symbolicznej obecności hiszpańskiego władcy w zamorskich uroczystościach. W piątym rozdziale, pióra Oskara Rojewskiego,  została zrekonstruowana ceremonia zgromadzenia z 1468 r. Zakonu Złotego Runa, które odcisnęło silne piętno na rytuałach  dworskich Habsburgów. Antonio Gozalbo Nadal, autor kolejnego tekstu, zestawia dwie relacje na temat wielkiej parady zorganizowanej w Barcelonie w 1535 r., w przededniu wyprawy Karola V na Tunis, z przedstawieniem tego wydarzenia na drugim z serii gobelinów Zdobycie Tunisu, wykonanej w Brukseli w latach 1548-1554. Cristina Igual Castelló opisuje festę zorganizowaną w Walencji w 1784 r. dla uczczenia dwóch wydarzeń: narodzin wnucząt  Karola III i zawarcia pokoju między Hiszpanią a Wielką Brytanią. Dwa ostatnie rozdziały ukazują różne sposoby upamiętnienia zmarłego i gloryfikacji jego rodu: Victoria Bosch Moreno dokonuje opisu ceremonii funeralnych po śmierci siostry Filipa II, Joanny Austriackiej, odprawionych w 1573 roku w madryckim kościele klarysek, natomiast Mirosława Sobczyńska-Szczepańska podejmuje temat szlacheckiej pompa funebris  na przykładzie pogrzebu Stefana Krzuckiego z 1746 r., o którego wyjątkowości stanowił  antropomorficzny, mobilny katafalk. Prezentowana publikacja jest pokłosiem współpracy między badaczami z Uniwersytetu Jaume I w Castellón de la Plana i Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, trwającej od 2016 r.

Przymierze. Fundamentalne założenia prawodawstwa małżeńskiego Kościoła rzymskokatolickiego i Kościołów ewangelickich

Monika Gwóźdź

Publikacja adresowana jest do wszystkich zainteresowanych tematem małżeństwa, szczególnie w jego ekumenicznej (katolicko-ewangelickiej) odsłonie. W prezentowanej pracy omówiona jest biblijna idea przymierza, która została przeniesiona na płaszczyznę małżeństwa oraz prześledzona jest historia nauki na temat wymienionego związku. Przywoływany w Kościele katolickim termin przymierza, którym od czasu Soboru Watykańskiego II określa się małżeństwo, został wcześniej wykorzystany przez Jana Kalwina i obecny jest także we Wspólnotach ewangelickich. Czy to oznacza, że w wymienionych wspólnotach chrześcijańskich małżeństwo traktowane jest dokładnie tak samo? Zagadnienie omówione jest w sposób przejrzysty czytelnym językiem.   Publikacja stanowi analizę fundamentalnych założeń prawodawstwa małżeńskiego Kościoła rzymskokatolickiego i Kościołów ewangelickich. W pierwszej części opracowania, wychodząc od etymologii podstawowych terminów, omówiono biblijną ideę przymierza oraz ideę przymierza małżeńskiego. W kolejnej części, przywołując wypowiedzi Ojców Kościoła oraz pisarzy chrześcijańskich opisano rozwój doktryny w tym względzie, a już następny rozdział poświęcono opisowi rodzącej się w XVI wieku ewangelickiej idei małżeństwa. Analizę poprzedziło przybliżenie sylwetek wybranych, głównych reformatorów. Z uwagi na fakt, iż odpowiedzią Kościoła katolickiego na naukę reformatorów stało się ogłoszenie dogmatu o sakramentalności małżeństwa właśnie rozwojowi doktryny katolickiej poświęcona została czwarta część pracy. Całość kończy analiza omawianego zagadnienia na płaszczyźnie antropologii teologicznej, w której dostrzega się elementy wspólne, a tym samym umożliwiające podjęcie dialogu ekumenicznego.

Lektury w czasie

Paweł Majerski

Czas pojęty fizycznie i filozoficznie (metafizycznie) nie jest głównym bohaterem zebranych tutaj tekstów, właściwie „jest-i-nie jest”. Żywiołowość czasu to zjawisko budujące, radujące dojrzewaniem i mądrością, ale też nadwątlające naszą obecność – cielesną, intelektualną, „tekstualną”; wpisuje się w egzystencję niepokojem i niepewnością, oczywistym prymatem w hierarchii losu. (fragment wstępu)