Milijonery

Eugène Sue

"Milijonery" - Powieść o życiu i niezwykłych losach ludzkich serc. W centrum XIX-wiecznego Paryża, w pobliżu słynnego placu, który od dawna kojarzony był z pisarzami publicznymi, spotykamy młodą, biedną szwaczkę, Maryję. Choć jej życie pełne jest trudów, piękna melancholia jej rysów oraz głęboka troska o losy najbliższych wypełniają każdą chwilę jej istnienia. Nieumiejętność czytania i pisania staje się dla niej przeszkodą w wyrażeniu swoich uczuć wobec bliskiej osoby - Ludwika, od którego od dawna nie otrzymała żadnej wiadomości. To w tym momencie pojawia się starszy pisarz, człowiek o wielkim sercu, który przyjmuje ją z ciepłem i ojcowską troską, pomagając spisać list pełen nadziei, smutku i tęsknoty. Tak się zaczyna ta opowieść, a jakie będzie jej zakończenie Czytelnik dowie się po przeczytaniu całj książki. Zapewniamy jednak, że będzie ono zaskakujące. Eugene Sue, mistrz opowieści o nieszczęściach i losach zwykłych ludzi, snuje fascynującą historię o sile miłości, poświęcenia i głębokiej troski o drugiego człowieka. W "Milijonerach" ukazuje skomplikowaną sieć emocji i relacji, które są odzwierciedleniem nierówności społecznych, trudności życiowych, ale także wielkich marzeń i nadziei. Powieść ta to nie tylko dramatyczna opowieść o trudach codziennego życia, ale także o niezłomności ducha, empatii i miłości, która potrafi pokonać nawet największe przeszkody. Sue pokazuje, że prawdziwe bogactwo nie tkwi w posiadaniu materialnym, lecz w głębi ludzkiego serca i zdolności do czynienia dobra. Dla czytelników poszukujących poruszających opowieści o ludzkich losach, "Milijonery" będą doskonałą lekturą, która ukazuje, jak drobne akty dobroci i współczucia mogą przynieść ulgę w najtrudniejszych momentach życia.

Próba ogniowa. Nowele

Peter Nansen

Znakomicie napisane nowele autorstwa Petera Nansena (1861-1918), który był duńskim powieściopisarzem, dziennikarzem i wydawcą. Zbiór opisujący współczesne obyczaje kopenhaskie zawiera opowiadania: Mimi, Ofiara, Bajka wigilijna, Na balu, Symulant, W szpitalu, Światło w oknie, Próba ogniowa, Zimowe palto.

O rusińskiej i rosyjskiej szlachcie

Marian Gorzkowski

WAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT Ze wstępu: Jeśli heraldyka polska od lat trzystu tak się bogato rozwinęła w literaturze naszej, że stanowi odrębny jej dział a już od dawna tak obfite zawiera materiały, że nie ma Kroniki, Pamiętnika, Sylvarerum, Raptularza, Uniwersału, Aktów itd., gdzie by nie było większych lub mniejszych źródeł dla niej; to te źródła tak rozgałęzione obejmują wypadki i tak ogromny wciągnęły obszar prowincji i krajów, że nie tylko Lwów, Kraków, Gniezno, Poznań, Wilno, Kijów, lecz nadto Mińsk, Smoleńsk, Mohylew, Czernihów, Połtawa, Charków, słowem wszystkie dzisiejsze kraje i miasta nawet za Dnieprem, muszą się do nas uciekać, gdy im przychodzi ochota odszukać wspomnienia albo o swych przodkach, jakiej by oni nie byli religii i pochodzenia, albo o majątkach. Niniejsza książka zawiera ogromną ilość ważnych oraz interesujących informacji dotyczących szlachty rusińskiej i rosyjskiej.

Wizja Krasińskiego

Wilhelm Adolf Bruchnalski

Wizja Krasińskiego pióra Bruchnalskiego to opowieść o doświadczeniach mistycznych jednego z naszych trzech wieszczów narodowych, Zygmunta Krasińskiego. Debiutował on w 1828 jako autor przepojonych makabrą opowieści gotyckich. Już wtedy ujawniły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Krasińskiego: jego obsesja cierpienia, zagłady i śmierci, a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowowyzwoleńczej, dały obfity plon w postaci twórczości literackiej pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym. W późniejszym czasie około roku 1847, wraz z wydaniem Ostatniego Wieszcz zastąpił skrajną rozpacz dotychczasowych dzieł przesłaniem etyki chrześcijańskiej, która z czasem, uzupełniona o myśl mesjanistyczną, przerodzi się w żarliwe zawołania do ewangelicznej miłości. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Zygmunt_Krasiński)

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia, tom drugi, część trzecia: Dzieje Słowiańszczyzny północno-zachodniej do połowy XIII wieku. Rozwój cywilizacji Słowiańszczyzny północno-zachodniej

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom drugi, część trzecia dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Rozwój cywilizacji Słowiańszczyzny. Północno-Zachodniej. Byt pasterko-rolniczy i przemysłowy. 1. Jedność obyczajów zapewnia jednakowy rozwój społeczny. 2. Gospodarstwo domowe. Pasterstwo. Rolnictwo. Ochodze. Ujazdy. Lgoty. Wole. Granice. 3. Łowiectwo leśne i wodne. 4. Bartnictwo i pszczelnictwo. 5. Ogrodnictwo, sadownictwo, chmielnictwo, winiarstwo. 6. Mielnictwo. 7. Piwowarstwo i miodowarstwo. 8. Rybactwo. 9. Górnictwo. 10. Solewarstwo. 11. Mydłowarstwo. Rzemiosła i Rękodzieła. a) Rzemiosła dla rolnictwa, budownictwa i domowego użytku. b) Wyrób odzieży i obuwia. c) Przeróbka kruszców na rozmaity użytek. d) Wyroby oręża i przyrządów wojennych. Kupiectwo i żegluga: 1. Przebiegi Fenicjan, Greków i Rzymian po Słowiańszczyźnie w kupieckich celach. 2. Targi, goście, żydzi. Handel niewolnikami. 3. Drogi wodne, sprawy po Łabie, Odrze, Wiśle, Warcie z ich dopływami. 4. Żegluga i kupiectwo na Gople. Przystań w Kruszwicy. Mysia wieża. 5. Przerwanie żeglugi na Gople. Przewłoki. Upadek Kruszwicy. Korabniki. 6. Drogi kupieckie i lądowe. 7. Żegluga morska. Korabie słowiańskie. Ważniejsze przystanie i miasta kupieckie na Pomorzu. Piractwo. Towary krajowe i cudzoziemskie, przywozowe i wywozowe. Myto. 8. Miary i wagi. 9. Pieniądze. Wojskowość: 1. Zabezpieczenie granic kraju. Ścieżki i straże pograniczne. Chodowie i stróże. Pograniczne warownie w epoce IX-XII w. Ich położenie i obszar. Warownie przy ujściu Odry i po brzegach morza Słowiańskiego. Sztuka fortyfikacji. Oręże, zbroje i przyrządy bojowe. Pierwotne nazwy wojny: brań i rabratary i woje. Organizacja wojskowa. Ciężary i posługi wojenne. Obrona kraju i wyprawy zagraniczne. Sposób prowadzenia wojny. Przymierza, obrzędy przy zawarciu miru, zakładniki, słabe strony organizacji wojskowej.

Semickie marzeah a grecki sympozjon. Uczty i kult przodków jako elementy ideologii władzy

Fabian Tryl

Książka dotycząca starożytnych wyobrażeń na temat życia po śmierci, podejmująca w szczególności zagadnienia związane z kultem przodków i instytucjonalną rolą, jaką w sprawowaniu tego kultu odgrywały uczty rytualne: semickie marzah i grecki sympozjon. Autor, w oparciu o teksty źródłowe, bada analogie ideologiczne w zakresie wyobrażeń o życiu po śmierci pomiędzy wczesną Grecją a starożytnym Bliskim Wschodem. Podejmuje także zagadnienia dotyczące starożytnej ideologii władzy i miejsca, jakie zajmował w niej kult przodków oraz organizowane na ich cześć uroczystości.

Ojciec Amable

Guy de Maupassant

Zbiór nowel znakomitego francuskiego autora obejmujący te oto utwory: Ojciec Amable, Rozsądny, Oczekiwanie, Ojciec, Sposób Rogera, Przyjaciel Patience, Odkrycie, Baronowa, Opuszczony okręt, Ciocia Klocia, Wieczór Trzech Króli. Fragment pierwszej z nowel, który powinien zachęcić do przeczytania niniejszego zbioru: Wilgotne i szare niebo zdawało się wisieć nad szeroką ciemną doliną. Zapach jesieni, smutny zapach nagiej i wilgotnej ziemi, opadłych liści, martwych ziół, czynił jeszcze gęstszym i cięższym powietrze jesiennego wieczoru. Wieśniacy pracowali jeszcze, rozproszeni po polach, oczekując dzwonu na Anioł Pański, który by zwołał ich do chat, widzianych tu i ówdzie, poprzez gołe gałęzie sadów. Na kraju drogi, na kupie badyli bawiło się ziemniakami małe dziecię, podrzucając nimi na nędzną sukienczynę rozpostartą na szeroko rozłożonych nóżkach, podczas gdy w pobliżu, na roli, pięć kobiet schylonych kopało ziemniaki. Powolnym i monotonnym ruchem zagłębiały kopaczki w wysokich, piaszczystych bruzdach, wygrzebywały rękami ziemniaki, wrzucając je do stojących przed nimi worków.Drogą przeszedł młody mężczyzna z batem w ręce w sabotach na nogach, zatrzymał się przy dziecku, wziął je na ręce i pieścił. Jedna z kobiet na roli wyprostowała się i zbliżyła się do niego. Była to rosła, czerwona dziewczyna, szeroka w biodrach i piersiach, wielka samica normandzka o jasnych włosach i rumianej cerze...

Człowiek, który mógł robić cuda. The Man Who Could Work Miracles

Herbert George Wells

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. W angielskim pubie niejaki George McWhirter podczas sprzeczki z Fotheringayem z niezachwiana pewnością zapewnia o niemożności czynienia cudów. W odpowiedzi na to Fotheringay rozkazuje lampie naftowej, aby zapaliła się do góry nogami i dzieje się tak, ku jego zdumieniu. Znajomi jednakowoż uważają to za kuglarską sztuczkę, ale Fotheringay postanawia zbadać tę swoją nową moc. Po wykonaniu codziennych urzędniczych obowiązków Fotheringay wychodzi do parku, by dalej ćwiczyć czynienie cudów. Podniecony swymi niezwykłymi umiejętnościami, Fotheringay uczestniczy w niedzielnych nabożeństwach. Duchowny, pastor Maydig, naucza o nadnaturalnych zjawiskach. Fotheringay jest tym głęboko poruszony i spotyka się z Maydigiem w celu uzyskania jego porady. Po kilku drobnych demonstracjach pastor staje się jego entuzjastą i sugeruje, by Fotheringay wykorzystał owe umiejętności po to, aby przynieść korzyści innym. Tej nocy obaj spacerują ulicami miasta, m.in. lecząc choroby i występki. Ale nasz bohater ma szersze plany i zamierzenia tłumaczył Antoni Lange

Świat duchów, czyli sny, przeczucia i widzenia

Leon Rogalski

Relacje o nadzwyczajnych zjawiskach snach, przeczuciach, widzeniach i spotkaniach z duchami zebrane przez Leona Rogalskiego bez wątpienia wzbudzą zainteresowanie osób zgłębiających taką tematykę i lubujących się w rzeczach tajemniczych i nadzwyczajnych. Istotne jest to, że wszystko, co zawiera się w tej publikacji rzeczywiście się zdarzyło i nie zostało zmyślone. Mamy więc tutaj tylko fakty...

Legendy sandomierskie

Małgorzata Poraj Badowska

Sandomierz obok Gniezna, Krakowa, Poznania, Wrocławia, Gdańska czy Kalisza należy do grupy najstarszych i najważniejszych polskich miast jednej z kolebek naszej państwowości, kultury i religijności. Osadnictwo na terenie miasta ma niezwykle dawną metrykę, bo ludzie mieszkają tu nieprzerwanie od sześciu i pół tysiąca lat. Sandomierz najpierw był stolicą plemiennego państwa Lędzian. Po zjednoczeniu plemion polskich przez Piastów zachował funkcję ośrodka administracyjnego i kolejno był stolicą ziemi, księstwa i województwa (do rozbiorów). Pierwszy raz lokowano go na prawie niemieckim przed 1227 rokiem, a ponownie po całkowitym zniszczeniu przez Tatarów w r. 1286. Upadek Sandomierzowi przyniosły jednak nie najazdy tatarskie, ale potop szwedzki, rozbiory i okres PRL-u. Obecnie jest stolicą diecezji i powiatu W mieście znajduje się 7 szkół średnich i 4 szkoły wyższe, muzea, i biblioteki. Treść: I. Książęta, królowie... II. Czasy Tatarów. III. Czasy wojen. IV. Święci i błogosławieni. V. Duchy zjawy upiory

Silva Rerum Księdza Szymona Krzysztofowicza

Szymon Krzysztofowicz, Franciszek Salezy Potocki

Jest to Silva Rerum Księdza Szymona Krzysztofowicza, Kanonika Katedry Kamienieckiej Oficjała. Podolskiego i proboszcza mohylowskiego (1763-1808). Sylwa (łac. silva rerum dosł. las rzeczy) forma piśmiennictwa popularna wśród szlachty polskiej, wywodząca się m.in. ze zbioru Silvae rzymskiego poety Stacjusza, obejmująca niejednorodne formalnie teksty zapisywane na gorąco i wyróżniające się różnorodną tematyką. Sylwy cechuje różnorodna konstrukcja, znajdziemy w nich coś z roczników, kroniki, dziennika i pamiętnika. Służy dokumentacji, archiwizacji, zabezpieczeniu pamięci. Pisana również w celach rozrywkowych i towarzyskich. (za Wikipedią).

Ludwik Kondratowicz

Franciszek Rawita Gawroński

Opowieść o życiu i dziełach Ludwika Kondratowicza, czyli Władysława Syrokomli. (ur. 29 września 1823 w Smolhowie, zm. 15 września 1862 w Wilnie) polskiego poety i tłumacza epoki romantyzmu. Nazywanego często lirnikiem wioskowym, autora ironicznych wierszy stylizowanych na XVIII-wieczną sielankę oraz przyśpiewek ludowych. (za Wikipedią).

Dzieje lisowczyków. W czterech tomach: tom II

Maurycy Dzieduszycki, Wojciech Dębołęcki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, również chorągiew elearska) formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego. Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 16071611. Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 16091618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski[2]. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im pełną swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę. Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, głównie Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych oraz czeladź ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich). Pułk lisowczyków (zazwyczaj ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były przez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika. Chorągwie prowadzone były przez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn. nie mieli wozów, tylko po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje). Powodowało to również zwiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), ułatwiało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak również przesiadanie się na innego konia w biegu. Ich siodła były niewielkich rozmiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, stosowaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą oraz straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali. Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało podziw cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, ale także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który został na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np. mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, żeby nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niezrównana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal całkowicie dowolne i zależne od stopnia zamożności konkretnego żołnierza. Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i charakterystyczne obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki lub kolety, korzystali też ze zdobycznych kałkanów. Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie krótkich pik lub rohatyn. Zamiennie z łukami czasami używano pistoletów, rusznic, arkebuzów lub bandoletów. Oficerowie posiadali dodatkowo nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz lub pałasz troczony przy siodle, zazwyczaj pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).

Opowieść o papierowej koronie

Józef Czechowicz

Niniejsza powieść to debiut prozatorski Czechowicza z 1923 roku. Opublikował ją na łamach lubelskiego Reflektora. Opowieść o papierowej koronie, to dzieło, którego jednym z tematów jest niespełniona homoseksualna miłość. Młody Czechowicz stworzył niezwykle ciekawy utwór, którego głównym bohaterem jest Henryk, homoseksualista, zawiedziony kochanek, niedoszły samobójca. Opowieść o papierowej koronie stanowi świadectwo pierwszych doświadczeń i pragnień miłosnych autora, a jednocześnie w sposób znakomity odzwierciedla stan duszy młodego twórcy, który sam zmagał się z chorobą psychiczną, której ostatecznie nie przezwyciężył i której uległ.

Poglądy księdza Hieronima Coignarda. Les Opinions de M. Jérôme Coignard recueillies par Jacques Tournebroche

Anatole France

Poglądy księdza Hieronima Coignarda. Les Opinions de M. Jérôme Coignard recueillies par Jacques Tournebroche. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Fragmenty Nie mam potrzeby streszczać tutaj życiorysu księdza Hieronima Coignarda, profesora krasomówstwa w kolegium w Beauvais, bibliotekarza pana de Séez (Sagiensis episcopi bibliothecarius sollertissimus, jak go nazywa nagrobne epitafium), późniejszego sekretarza katedry Św. Innocentego, a w końcu konserwatora owego Astaracjanum, tej królowej bibliotek, której zatraty nigdy dostatecznie odżałować nie będzie sposobu. Wiadomo, że zginął od sztyletu Żyda-kabalisty, nazwiskiem Mozaides (judeae manu nefandissima), pozostawiwszy dużo nie pokończonych prac oraz niewygasłe wspomnienie pięknych maksym, wygłaszanych w rozmowach z przyjacioły. Szczegóły żywota jego oraz tragicznej śmierci przekazane zostały potomności przez ucznia znakomitego człowieka, Jakuba Ménétrier, nazywanego także Rożenkiem, albowiem był on synem pewnego właściciela gospody przy ulicy Św. Jakuba. Ów Rożenek pałał ku temu, którego zwał zawsze mistrzem swoim, uwielbieniem i miłością gorącą. Mistrz mój ukochany zwykł był mawiać to najwykwintniejszy umysł, jaki pojawił się do tej pory na ziemi! On to właśnie, Rożenek, z całą skromnością i wiernością bezprzykładną spisał wspomnienia o księdzu Hieronimie Coignard, a postać nieodżałowanego męża zmartwychwstaje w nich niby Sokrates w Memorabiliach Ksenofonta. Ze starannością niesłychaną, ścisłością pedantyczną i umiłowaniem wielkim nakreślił przepyszny portret i ożywił go tak, że stawa przed nami w całej prawdzie, nieskazitelnie wierny. Praca ta przywodzi na myśl portrety Erazma, malowane przez Holbeina, które oglądamy w Luwrze, w muzeum bazylejskim, w Hampton Court i nie możemy się nasycić ich pięknem. Krótko i węzłowato, dał arcydzieło! Zdziwi was zapewne, że pamiętników owych nie opublikował drukiem. Mógł to uczynić tym łatwiej, że został księgarzem przy ulicy Św. Jakuba, dziedzicząc księgarnię Pod Obrazem Św. Katarzyny po panu Blaizot. Być może, iż trawiąc żywot pośród ksiąg, uczuł niechęć dorzucenia kilku nawet kartek do owego potwornego zwału poczernionej bibuły, butwiejącej w spelunkach antykwarzy... Je nai pas besoin de retracer ici la vie de M. labbé Jérôme Coignard, professeur déloquence au collge de Beauvais, bibliothécaire de M. de Séez, Sagiensis episcopi bibliothecarius solertissimus, comme le porte son épitaphe, plus tard secrétaire au charnier Saint-Innocent, puis enfin conservateur de cette Astaracienne, la reine des bibliothques, dont la perte est jamais déplorable. Il périt assassiné, sur la route de Lyon, par un juif cabbaliste du nom de Mosade (Juda manu nefandissima), laissant plusieurs ouvrages interrompus et le souvenir de beaux entretiens familiers. Toutes les circonstances de son existence singulire et de sa fin tragique ont été rapportées par son disciple, Jacques Ménétrier, surnommé Tournebroche parce quil était fils dun rôtisseur de la rue Saint-Jacques. Ce Tournebroche professait pour celui quil avait lhabitude de nommer son bon maître une admiration vive et tendre. Cest, disait-il, le plus gentil esprit qui ait jamais fleuri sur la terre.Il rédigea avec modestie et fidélité les mémoires de M. labbé Coignard, qui revit dans cet ouvrage comme Socrate dans les Mémorables de Xénophon. Attentif, exact et bienveillant, il fit un portrait plein de vie et tout empreint dune amoureuse fidélité. Cest un ouvrage qui fait songer ces portraits dÉrasme, peints par Holbein, quon voit au Louvre, au musée de Bâle et Hampton-Court, et dont on ne se lasse point de goter la finesse. Bref, il nous laissa un chef-duvre. On sera surpris, sans doute, quil nait pas pris soin de le faire imprimer. Pourtant il pouvait léditer lui-mme, étant devenu libraire, rue Saint-Jacques, lImage Sainte-Catherine, o il succéda M. Blaizot. Peut-tre, vivant dans les livres, craignit-il dajouter seulement quelques feuillets cet amas horrible de papier noirci qui moisit obscurément chez les bouquinistes...

O wolności sumienia

Feliks Buchwald

Bez wolności przedzierzga się człowiek w narzędzie przemocy, do rzędu roboczych zwierząt lub obracającego się w machinie kółka zniżony, traci godność swoją, przestaje być człowiekiem. Bez wolności wszelkie prawa pozbawione są właściwej wartości. Co np. po prawie własności, jeżeli według mego przekonania i potrzeby zabroniono mi nią rozrządzać? Co po prawie do oświaty, jeśli w urzędowej tylko nabywać ją muszę szkole? Wolność, acz z istoty swej jedna, atoli według przedmiotu swego rozmaicie się nazywa, jako to: wolnością sumienia, słowa, stowarzyszenia, pracy, przesiedlenia itp. Nowożytna wolność, wysławiana i wielbiona przez pewnych ludzi, liczy wiek swój zaledwie od 1789 r., a spoglądając z zadowoleniem i dumą na dotychczasowe zdobycze swe, toczy nieprzerwaną walkę o nowe nabytki. Niezmiernej wszakże wagi i doniosłości jest pytanie: Azali bój na całej linii wrzący, o prawdziwą prowadzony jest wolność? Azali osiągnięte zwycięstwa są wolności tryumfem? Aby to pytanie gruntownie rozwiązać, przypatrzmy się przede wszystkim istocie wolności, zastanówmy się czym ona jest właściwie.

Usprawiedliwienie (Justificatio)

Ks. Peter Einig

Zachęcamy czytelnika do zapoznania się z niewielka objętościowo, ale wartościową pozycją wydawniczą, jaką jest "Usprawiedliwienie". W oferowanej publikacji odkryje on głębię teologicznego pojęcia - usprawiedliwienie. Ksiądz Peter Einig bada zarówno aspekt czynny, jak i bierny tego terminu, ukazując zbawczy akt Boży i osiągnięcie stanu łaski przez grzesznika. Ten tekst dotyczy najważniejszej doktryny z teologii dogmatycznej i różnicy między katolicyzmem a protestantyzmem. Zrozumienie usprawiedliwienia jest kluczowe dla wiary i życia chrześcijańskiego. Zapraszamy zatem do zgłębienia tajemnic zbawienia i poszerzenia wiedzy na ten temat.

Pobudki do unikania grzechu śmiertelnego i kilka innych rozważań pobożnych

Mikołaj Łęczycki

Mikołaj Łęczycki (1574-1652) był jednym z najświątobliwszych mężów, jakich po wszystkie czasy wydał Kościół polski i jednym z najpłodniejszych pisarzy ascetycznych nowych wieków. Pisma jego, wydane przeważnie w języku łacińskim, rozsławiły szeroko imię autora po wielu katolickich krajach zagranicy, cenione przez wybitnych mistrzów duchownego życia, zalecane przez papieży, między innymi ś. p. Leona XIII. Podając obecnie w języku polskim do druku nowy przekład jednego ze znanych dziełek wielkiego pisarza, zwracamy uwagę czytelnika, że w pismach W. O. Łęczyckiego daremnie byłoby szukać tego, co schlebia ludzkim słabościom i pieści przyrodzone pobożne uczucia. Świątobliwy ten asceta jest pisarzem starej daty także i w tym, że przykłada wiarę do wielu nie dość ugruntowanych legend ale przede wszystkim w tym, że patrzy na rzeczy okiem prostej wiary i pojmuje życie duchowne poważnie i nawet surowo. Sądzimy jednak, że właśnie dlatego pożyteczny będzie wielu duszom, które może niestety odwykły od tak jędrnej, ale zdrowej strawy, jaką on podaje.

Włamanie na dnie morza

Kurt Matull, Matthias Blank

7 część serii powieści kryminalnych noszących wspólny nadtytuł: Lord Lister - tajemniczy nieznajomy. Lord (Eward) Lister to postać fikcyjnego londyńskiego złodzieja-dżentelmena, kradnącego oszustom, łotrom i aferzystom ich nieuczciwie zdobyte majątki, a także detektywa-amatora broniącego uciśnionych, krzywdzonych, niewinnych, biednych i wydziedziczonym przez los, która po raz pierwszy pojawiła się w niemieckim czasopiśmie popularnym zatytułowanym Lord Lister, genannt Raffles, der Meisterdieb i opublikowanym w 1908, autorstwa Kurta Matulla i Theo Blakensee. Po wydaniu kilku początkowych numerów serię kontynuowano, pt. Lord Lister, znany jako Raffles, Wielki Nieznajomy, który był tytułem pierwszej powieści. Seria stała się bardzo popularna nie tylko w Niemczech (ukazało się tam 110 cotygodniowych wydań, a ostatnie wydanie cyklu zakończyło się w 1910); została przetłumaczona na wiele języków, i wydawana w wielu krajach na całym świecie. W Polsce od początku listopada 1937 do końca września 1939 wydawano serię 16-stostronicowych zeszytów pt. Tygodnik Przygód Sensacyjnych. Lord Lister. Tajemniczy Nieznajomy Każdy numer zawierał jedną mini-powieść cyklu, która stanowiło oddzielną całość.

Sprawiedliwość

Grazia Deledda

Wydana w 1899 roku, "Sprawiedliwość" to powieść Grazii Deleddy, która stanowi przedsmak jej dojrzałego, rzymskiego okresu twórczości. Akcja rozgrywa się w małym miasteczku niedaleko Nuoro, w czasach współczesnych autorce. Głównym bohaterem jest Don Piane Arca, stary szlachcic, który stracił trzy żony i wszystkich synów oprócz jednego, Stefana. Stefano, młodszy od Carla, który został zamordowany trzy tygodnie po ślubie, jest jedyną nadzieją na przedłużenie rodu. "Sprawiedliwość" to refleksyjna powieść, która zadaje pytania o granice moralności i kompromisy, na jakie jesteśmy gotowi pójść w imię naszych ideałów. Deledda, z głęboką wrażliwością, ukazuje zmagania bohaterów z nieuchwytnym pragnieniem sprawiedliwości, badając, jak te dylematy wpływają na ich życie codzienne. Pełna emocjonalnej intensywności i filozoficznych rozważań, "Sprawiedliwość" to książka, która zapada w pamięć i zmusza do refleksji nad istotą moralnych wyborów i konsekwencjami naszych działań. Grazia Deledda mistrzowsko przedstawia ludzkie dramaty, tworząc opowieść o walce z przeznaczeniem i poszukiwaniu sensu w świecie pełnym niesprawiedliwości.

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 5

Józef Ignacy Kraszewski

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 5 to kolejny tom twórczości wybitnego polskiego pisarza, Józefa Ignacego Kraszewskiego (1812-1887), który jest uznawany za jednego z najważniejszych autorów XIX-wiecznej literatury polskiej. Kraszewski był nie tylko niezwykle płodnym powieściopisarzem, ale również historykiem i publicystą. W swojej twórczości poruszał zarówno tematy historyczne, jak i społeczne, odzwierciedlając realia życia w Polsce w różnych epokach. Jego styl charakteryzuje się mistrzowskim realizmem, doskonałą narracją i głęboką analizą psychologiczną bohaterów. Tom 5 zawiera pięć utworów: Dwa a dwa cztery czyli Piekarz i jego rodzina - opowieść o losach zwykłej rodziny piekarza, ukazująca codzienne życie i jego trudności. Dwa światy. Powieść szlachecka - historia zderzenia dwóch światów: bogactwa i biedy, ukazująca różnice społeczne wśród szlachty. Dziadunio. Obrazki naszych czasów - nostalgiczny obraz rodzinnego życia, pełen wzruszeń i życiowych mądrości. Dziecię Starego Miasta. Obrazek narysowany z natury - realistyczny obraz życia w miejskiej społeczności, pokazujący zmagania młodego bohatera. Dzieci wieku. Powieść - refleksyjna powieść o ludziach zagubionych w zmieniającym się świecie, pełna pytań o los i postęp. Kraszewski w każdym z tych utworów prezentuje wybitne zdolności narracyjne i głęboką wrażliwość społeczną, czyniąc jego dzieła ponadczasowymi. Tom V to idealna lektura dla osób ceniących realistyczną literaturę z przesłaniem.

Niedoświadczony Duch. The Story of the Inexperienced Ghost

Herbert George Wells

Podobnie jak w przypadku Skradzionego ciała, Niedoświadczony duch (być może najbardziej znana opowieść o duchach Wellsa po Czerwonym pokoju - nie bez powodu, ponieważ jest to arcydzieło fikcji spekulacyjnej) ma na celu ostrzeżenie przed antropocentryczną pychą. Ludzie zanurzają się w morzach, docierają do nieba, nurzają się w ziemi, przeczesują lasy i przedzierają się przez śniegi, chętni i pewni perspektyw odkrycia. Sięgają także do niematerialnego eteru, aby skomunikować się mieszkańcami świata duchowego. Ta (początkowo) komiczna opowieść opowiada o takim człowieku, który nie obawia się świata duchów, jest upartym materialistą, ale tylko dopóki nie zaczął rozmawiać z widmem. Ale zamiast szoku, przerażenia czy strachu budzi się w nim ciekawość. Autor przedstawia życie po śmierci jako miejsce, w którym przebywają dusze. Ze względu na sposób, w jaki autor to opisuje, może się zdawać, że nic nie robią, nie śpią ani nie jedzą, a ich istnienie jest bezcelowe. Jedyne, co robią, to straszą. Ale czy tak jest naprawdę?... Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Kronika polska Marcina Bielskiego

Marcin Bielski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Publikacja zawiera rozdziały opisujące okres od czasów najdawniejszych, do śmierci Bolesława Krzywoustego: O początku narodu polskiego. O Słowianach. Henetach. O Wandalitach. O Gotach albo Getach. O przyjściu Lecha do Polski. Lech, najpierwszy Monarcha Polski. Lech Wtóry Monarcha Polski. Wizymir, Monarcha Polski. Dwanaście Wojewód. Krakus, albo Krok, Monarcha Polski. Lech Trzeci, Monarcha Polski. Wanda, córka Krakusowa. Dwnaście Wojewód na wtóre. Lech IV, albo Leszek, Monarcha Polski. Lech V, albo Leszek, Monarcha Polski. Lech VI, albo Leszek, Monarcha Polski. Lech VII, albo Leszek, Monarcha Polski. Popiel Pierwszy, Monarcha Polski. Popiel Wtóry, Monarcha Polski. Piast, Monarcha Polski. Semowit, Monarcha Polski. Leszek VIII, Monarcha Polski. Ziemomysł, Monarcha Polski. Mieczysław albo Mieszko Monarcha Pierwszy Chrześciański Polski. O Ruskim narodzie. Bolesław Chrobry, pierwszy król koronowany Polski. O Prusiech. Mieczysław II, król Polski. Interregnum (bezkrólewie). Kazimierz I Mnich, król Polski. Bolesław II, król Polski, rzeczony Śmiały. O Połowcach. Władysław I, monarcha polski, Herman rzeczony. Bolesław Krzywousty, monarcha polski. O Jazygach, albo Jaćwingach.

Sad umarłych. Opowieści niesamowite

Stefan Grabiński

Zbiór opowiadań znakomitego pisarza, Stefana Grabińskiego, tworzącego przed drugą wojną światową, specjalizującego się w opowieściach niesamowitych, zwanego polskim Edgarem Allanem Poe. Tom zawiera 21 opowieści grozy, które polecamy do czytania ludziom o mocnych nerwach. I ostrzegamy, by ich nie czytać po zmroku! Kto sięgnie po ten zbiorek, na pewno się nie zawiedzie! Mistrzostwo pióra, subtelne wprowadzanie w nastrój, zaskakujące zakończenia opowiadań: Przed drogą daleką, Na tropie, Spojrzenie, Szary pokój, Ciuciubabka, Za rychło, Cud Żywi, Król Nenufar, Sympatyk Proń, Sad Umarłych, Opowieść o grabarzu, Świadek Materna, Ironia, Zmora, Parkan, Ksenia, Czad, Czarna Wólka, Lepianka w czystym polu, Jak Myriam odeszła, Nietykalny