Syndrom poszpitalny - jak mu zapobiegać?

Karolina Karabin, Bartosz J. Sapilak

W trakcie pobytu w szpitalu pacjent jest narażony na mnogość stresorów: niedobór snu, niską aktywność fizyczną, nieodpowiednie żywienie, stres psychiczny i fizyczny, które zaburzają homeostazę i powodują obciążanie allostatyczne organizmu. W konsekwencji dochodzi do osłabienia pacjenta i wystąpienia niekorzystnych zdarzeń zdrowotnych, co naraża go na pojawienie się syndromu poszpitalnego i ponowną hospitalizację. Kluczowe znaczenie w prewencji ponownej hospitalizacji mają czynniki związane ze stylem życia: żywienie zapewniające odpowiednią podaż białka oraz aktywność fizyczna, pozwalają one na odbudowanie utraconej masy mięśniowej i przywrócenie zaburzonej homeostazy po pobycie w szpitalu. Podczas rekonwalescencji niezbędne może także okazać się zastosowanie doustnych preparatów odżywczych.

Psychiatria pod krawatem

Dominika Dudek, Joanna Rymaszewska

Czy mężczyźni chorują inaczej? Co powoduje, że szybciej umierają? Na czym polega specyfika ich zaburzeń psychicznych? Jakie są typowe reakcje na hasło "choroba mężczyzny"? Na ogół przecież często przytacza się opinię, że mężczyzna nie choruje, ale od razu umiera. To pytania, na które znajdziemy odpowiedzi dzięki lekturze tej książki. Siedemnaścioro wspaniałych profesjonalistów z właściwą im lekkością pióra opisało w niej różne sfery życia mężczyzn i obserwowane u nich dolegliwości.

Lerkanidypina - potwierdzamy fakty i obalamy mity

Anna Kochanowska, Marcin Wełnicki

Lerkanidypina jest przedstawicielem jednej z podstawowych grup leków hipotensyjnych - dihydropirydynowych antagoni stów kanałów wapniowych III generacji. Działając głównie na napięciowozależne kanały typu L, hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśni gładkich. Cechuje ją wysoce selektywne działanie na mięśniówkę naczyń krwionośnych, dzięki czemu nie ma ona działania inotropowego ujemnego. Lerkanidypina dzięki swoim właściwościom lipofilnym z łatwością przenika do warstwy hydrofobowej błony komórkowej i jest w niej magazynowana. Zapewnia jej to powolny początek oraz długi czas działania mimo krótkiego okresu półtrwania w surowicy. Dzięki temu nie powoduje ona odruchowej tachykardii ani pobu dzenia układu współczulnego. Co więcej ponad 2-krotnie redukuje ryzyko wystąpienia obrzęków obwodowych w stosunku do nielipofilnych antagonistów kanałów wapniowych (RR = 0,44; 95% CI: 0,31-0,62; p 0,001), co istotnie poprawia complian ce i persistance. Poza działaniem hipotensyjnym opisano korzystne działanie lerkanidypiny na wiele innych układów, w tym unikalne działanie nefroprotekcyjne. Redukcja białkomoczu jest możliwa dzięki blokowaniu kanałów wapniowych typów L i T, co powoduje rozszerzenie tętniczek doprowadzających i odprowadzających w kłębuszku nerkowym. Lerkanidypina jest bezpiecznym i skutecznym lekiem niezależnie od płci i wieku pacjentów.

Filmoterapia.Opis przypadku

Olga Łoza

Filmoterapia jest częścią arteterapii, ta zaś stanowi formę psychoterapii (psychoterapii przez sztukę). Filmoterapia współczesna została zaproponowana stosunkowo niedawno, w  latach 90. XX w., przez  Berg-Cross, Jennings oraz Baruch [1]. Jednocześnie o filmoterapii można mówić w każdym przypadku świadomego wykorzystania filmu jako narzędzia korzystnej zmiany psychoemocjonalnej, czyli praktycznie od powstania filmu jako zjawiska. Arteterapia jest platformą/medium do nawiązania współpracy terapeutycznej z pacjentem poprzez jego zaangażowanie w przeżycie artystyczne oraz uruchomienia kreatywnych procesów psychicznych. Proces terapeutyczny osadzony w środowisku wolnej ekspresji pozwala na osiągnięcie wglądu oraz bezpiecznej konfrontacji ze zdarzeniami zewnętrznymi i przeżyciami wewnętrznymi. Siła przemiany pod wpływem interwencji arteterapeutycznej może być szczególnie znacząca, kiedy pacjent przechodzi od fazy zaostrzenia do remisji. Pozwala wówczas na zbudowanie „nowego otwarcia” – ułatwienia pacjentowi odnalezienia się w pochorobowej rzeczywistości. Mówiąc jeszcze bardziej esencjonalnie, filmoterapia wykorzystuje fenomen utożsamienia się z akcją filmu. Proces ten sprawia wrażenie powrotu do bezpośredniego modelowania postaw i zachowań.

Iwabradyna w terapii niewydolności serca

Beata Wożakowska-Kapłon, Artur Mamcarz, Krzysztof J. Filipiak

Zasadnicza część monografii Iwabradyna w terapii niewydolności serca - od teorii do praktyki to przede wszystkim bardzo ciekawie ujęte kompendium wiedzy o znaczeniu podwyższonej częstości akcji serca, patofizjologicznych przesłankach stosowania iwabradyny, dowodach na jej skuteczność i bezpieczeństwo, jakie posiadamy dzięki badaniu klinicznemu SHIFT. Nie ma w Polsce innej jednostki chorobowej z kręgu sercowo-naczyniowego, której znaczenie epidemiologiczne będzie wzrastać w następnych dekadach tak szybko, jak ma to miejsce w przypadku niewydolności serca. Z tego powodu zachęcamy Państwa do zapoznania się z niniejszą monografią, która znakomicie łączy podstawy teoretyczne i aspekty praktyczne stosowania iwabradyny w nowoczesnej terapii niewydolności serca.

Postępowanie w alergicznym nieżycie nosa i pokrzywkach u dzieci

Andrzej Emeryk

Autorzy w sposób kompleksowy, a jednocześnie praktyczny, przedstawili aktualny stan wiedzy medycznej na temat alergicznego nieżytu nosa i pokrzywek u dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem najnowszego leku przeciwhistaminowego - bilastyny. Szczegółowo omówione zostały etiologia i diagnostyka alergicznego nieżytu nosa wraz z odrębnościami wieku dziecięcego. Kolorowe ilustracje, przejrzysty układ treści oraz ciekawie omówione przypadki kliniczne sprawiają, że książka będzie przydatna w codziennej pracy lekarzy specjalistów medycyny rodzinnej i pediatrów.

Częstość rytmu serca

Jacek Lewandowski, Artur Mamcarz

Częstość rytmu serca (...) to pozycja wyjątkowa. Podręcznik dla lekarzy praktyków stanowi unikalne opracowanie prezentujące przegląd aktualnej wiedzy na temat sposobu kontroli i optymalnych wartości docelowych częstości rytmu serca w wybranyxch jednostkach chorobowych. Autorzy nie tylko przedstawiają rozproszone dotychczas informacje w oparciu o fakty i obowiązujace zalecenia towarzystw naukowych, lecz także umiejętnie uwzględniają własne doświadczenia, konfrontując je z obserwacjami innych lekarzy. Redaktorzy, wybitni i doświadczeni klinicyści, dołożyli starań, dzięki którym otrzymują Państwo wartościowy,na wysokim poziomie naukowym i świetny pod względem dydaktycznym podręcznik, opracowany z myślą o przydatności w codziennej pracy zawodowej. Z pewnością wypełni on lukę w krajowym piśmiennictwie dotyczącym optymalnej kontroli rytmu serca, powszechnie uznawanej za istotny czynnik ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych.

Połączenie tramadolu z paracetamolem w farmakoterapii bólu - kiedy, komu i dlaczego?

Jarosław Woroń

Rzadko się zdarza, aby ból był spowodowany przez pojedynczy mechanizm. Oczywiste jest, że żaden pojedynczy analgetyk nie może w pełni modyfikować wielu mechanizmów powstawania bólu. Leki przeciwbólowe o różnych mechanizmach dzia łania są skuteczne, ponieważ aktywują wiele szlaków hamujących ból i zapewniają skuteczniejszą i optymalną kontrolę bólu. Jednym z częściej stosowanych leków złożonych w farmakoterapii bólu jest połączenie tramadolu z paracetamolem. Jest to przykład wykorzystania synergizmu hiperaddycyjnego, a lek znajduje zastosowanie w wielu wskazaniach terapeutycznych.