Wybrane problemy bezpieczeństwa ujęcie historyczne prawne i praktyczne cz.1

Maciej Januszkiewicz, Mateusz Łaski, Karol Słowi

 Polska na przełomie wieków przeszła trudną drogę do osiągnięcia obecnego stanu bezpieczeństwa. Nasz kraj w opinii samych Polaków jest krajem, w którym żyje się bezpiecznie. Tezę tą potwierdzają badania statystyczne publikowane rokrocznie na stronach chociażby Komendy Głównej Policji.  Polacy są bardzo przywiązani do swojej tożsamości, ziemi i obrony swojego terytorium. Polska mentalność ma głębokie korzenie historyczne, stanowiące wręcz nasze dziedzictwo zarówno historyczne, jak i kulturowe. W tej perspektywie bezpieczeństwo i jego poczucie jawi się jako dobro wspólne i każdego z osobna. Składowa tego poczucia jest bardzo subiektywna, dlatego też możemy powiedzieć, że bezpieczeństwo odbierane jest przez <b></b>każdego człowieka w inny, wręcz indywidualny sposób. Jednak nie swobodna ocena bezpieczeństwa, a całość działalności państwa prowadzonej w kierunku zapewnieniu bezpieczeństwa będzie miała najistotniejszy wpływ na ogół poruszanej tematyki. Bywa tak, że działalność ta jest niedoceniana i krytykowana przez różne grupy społeczne, które po objęciu władzy nie dają nowych narzędzi do walki ze zdiagnozowanymi zagrożeniami.  Każdy okres historyczny charakteryzuje się innymi zagrożeniami, innymi oczekiwaniami ze strony społeczeństwa i innymi rozwiązaniami wychodzącymi naprzeciw tym potrzebom. Bezpieczeństwo i jego zapewnienie ciągle się zmienia i nie można tutaj wypracować żadnego algorytmu postępowania, który mógłby w jednolity sposób ów problem rozwiązać. Rozdział opisujący bezpieczeństwo polski w latach 1918-1939 składa się z dwóch podrozdziałów. Rozważania otwiera rozdział poświęcony problemom sytuacji geopolitycznej II Rzeczpospolitej w okresie międzywojennym. W rozdziale szeroko przedstawiono występujące wówczas problemy, akcentując ich znaczenie.  W kolejnym rozdziale scharakteryzowano bezpieczeństwo II Rzeczypospolitej w ramach porozumień polityczno-militarnych, które były kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania państwa.  Kolejny rozdział zawiera uwagi na temat oddziaływania prawno-międzynarodowego statusu i regulacji prawnych obszarów niepodlegających suwerenności państw na wybrane aspekty bezpieczeństwa.  Przedmiotem niniejszego opracowania jest przedstawienie relacji i oddziaływania regulacji prawnych na wybrane aspekty bezpieczeństwa w odmiennym środowisku prawnym, którym są przestrzenie terytorialne, którym w prawie międzynarodowym nadany został status wyjętych spod jurysdykcji państwowej. Pracę zamyka ostatni rozdział, w którym zawarto zbiór informacji na temat ochrony osób mienia obiektów i obszarów. W opracowaniu przedstawiono prawne aspekty wykorzystania Służb Ochrony Osób i Mienia do zadań na rzecz bezpieczeństwa państwa oraz przepisy ogólne, podstawowe pojęcia i definicje. Ponadto autor przedstawił zachodzące we współczesnym świecie przemiany współczesnych uwarunkowań bezpieczeństwa państwa.

Cztery dekady i pół. Szkice z dziejów Polski Ludowej

Karol Józef Stryjski

 Zanim określę zakładany cel niniejszego opracowania, spróbuję wpierw zdefiniować to, czym ono nie jest. Otóż „ Szkice z dziejów PRL”,  nie aspirują do rangi obiektywnej historii Polski Ludowej, chociaż praca opiera się na sprawdzonych faktach historycznych. To obszerny esej o tym,  co z dziejów Polski Ludowej wydaje mi się najważniejsze i najistotniejsze nie tylko w ujęciu historycznym, ale przede wszystkim w kontekście teraźniejszości i przyszłości. Jestem bowiem zwolennikiem poglądu, iż zamiast przekreślać, zamazywać lub – mówiąc obrazowo – wyrywać  i wyrzucać na śmietnik historii kartki z rozdziałów z różnych powodów niechcianych, lepiej spróbować zrozumieć czasy i ludzi oraz odkryć w nich to, co pozytywne, twórcze i w efekcie wzbogacające dzieje naszej kultury i tożsamość narodową. Po drugie – uważam, że przeszłość może nas wiele nauczyć, jeśli tylko tego chcemy. Aby tak się stało, nie możemy zamazywać stron  z niewygodnymi faktami z przeszłości czy wyjmować ich z kontekstu społecznego. Współczesny historyk, A.L. Sowa, zawarł we wstępie do swojego obszernego opracowania („Historia polityczna Polski. 1944–1991”) niezwykle trafną uwagę, którą pozwolę sobie zacytować, aby móc się do niej odwołać, gdy wrócę do zamiaru określenia charakteru niniejszego eseju. Wspomniany autor ubolewał nad tym, iż „Ukazujące się obecnie prace często zubaża brak zrozumienia kontekstu świadomościowego, istotnego dla okresu, którego dotyczą”. I dalej A.L. Sowa twierdził: „Bardzo wielu młodych historyków, wartościujących postawy i zachowania ludzi żyjących w PRL – nawet jeżeli nie kierują się przy tym pozanaukowym zmysłem – nie umie już uchwycić stanu świadomości zbiorowej towarzyszącej analizowanym przez nich wydarzeniom, na przykład często nie biorą oni pod uwagę faktu, że większość obywateli po 1956 roku traktowała PRL jako mniej lub bardziej ułomne, ale swoje państwo, a ponadto właściwie nikt – łącznie z całą amerykańską sowietologią – nie przewidywał, że za naszych czasów dojdzie do upadku ZSRR i jego zewnętrznego imperium”1. Jak wspomniałem, uwaga ta jest według mnie nie tylko bardzo cenna, ale ze wszech miar trafna. To, co zostało wytknięte jako ułomność niektórych prac historycznych, mojego opracowania w zasadzie nie może dotyczyć. Zachowując w pełni umiar i – na ile to tylko możliwe  – krytycyzm w ocenie minionej rzeczywistości, nigdy nie zapominam o tym, podobnie jak wiele innych osób z mojego pokolenia, że Polska Ludowa była moim (naszym) państwem, bez względu na to, co sądziliśmy o PRL wówczas i jak dzisiaj oceniamy różne aspekty życia w tamtym okresie. Te przesłanki stały się inspiracją do podjęcia tematyki PRL w formie obszernego, bardzo osobistego, a tym samym niewolnego od dozy subiektywizmu eseju historyczno-społecznego.

Gospodarka w Unii Europejskiej. Aspekty teoretyczne i praktyczne. Monografia wieloautorska. Błażej Kmieciak, Wojciech Janik, Katarzyna Szara, Monika Piśniak, Ireneusz Miciuła, Natalia Konopińska

Monografia wieloautorska

W rozdziale pierwszym podjęto próbę odpowiedzi na pytania: Czy sprawa Oliver Brüstle vs Greenpeace ev.posiada zanucenie dla działań naukowych podejmowanych przez biotechnologów oraz lekarzy na terenie krajów członkowskich Unii? Czy Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu odpowiedział na kluczowe dla naukowców pytania etyczne oraz prawne? Czy wspomniane orzeczenie może być, (bądź też już jest) szczególnym elementem, pomagającym w tworzeniu na terenie Unii istotnych standardów etycznych prowadzenia badań naukowych? Szczególnie cennym działaniem podejmowanym w ramach udzielania odpowiedzi na powyższe pytania będzie analiza materiałów prasowych odnoszących się do poruszanych poniżej zagadnień [Szczepaniak 2012, s.91]. W rozdziale drugim przybliżono czytelnikowi genezę oraz działanie CAT. Informacje zamieszczone w dalszej części tekstu są wynikiem zarówno pracy Autora w tej jednostce antyterrorystycznej, jak i krytyczną analizą polskich przepisów prawnych z zakresu przeciwdziałania współczesnym zagrożeniom o podłożu terrorystycznym. W rozdziale trzecim  zaprezentowano i wskazano możliwości wykorzystania funduszy unijnych przeznaczonych w nowej perspektywie 2014-2020 dla Polski. Przyjęte założenie wydaje się ważne ze względu na doświadczenia różnych beneficjentów w projektowaniu o fundusze unijne. Z drugiej strony wiele możliwości pozyskania środków, często powoduje chaos informacyjny. Ważną przesłanką jest też zmiana kierunku wykorzystania tych środków tj. na cele innowacyjne. Poprawa innowacyjności jest również priorytetem polskiej gospodarki, czynnikiem konkurencji, które będą miały wsparcie w funduszach. W rozdziale czwartym odniesiono się do problematyki  badawczej  w ekonomii w aspekcie zjawiska  rzadkości, czyli jak ludzie (jednostka i społeczeństwo) radzą sobie z ograniczonością zasobów, tzn. jak dzielą zasoby  na różne cele, aby zaspokajać potrzeby przy pomocy wytwarzanych dóbr i usług. Ekonomia jest zatem nauką o gospodarowaniu, która zmierza do wyznaczenia postępowania oszczędnego i racjonalnego. W literaturze przedmiotu uważa się, że można to robić w dwojaki sposób, a mianowicie uzyskiwać z posiadanego zasobu jak największe korzyści lub postępować tak, aby zużyć jak najmniej zasobów do osiągnięcia danego celu. Niewątpliwie wyborów dokonuje się na różnych płaszczyznach i podczas różnych procesów, m.in.: − produkcji – co i w jaki sposób produkować, − podziału, – jak dzielić rezultaty produkcji pomiędzy członków społeczeństwa, czy czynniki produkcji (renta dla ziemi, płace dla pracy i zyski dla kapitału), − wymiany – od kogo kupować, komu sprzedawać oraz jak ustalić cenę, − konsumpcji – jakie potrzeby zaspokajać i w jakiej kolejności. W rozdziale piątym podjęto aspekty związane ze  współczesnym ryzykiem w aspekcie każdej działlaności gospodarczej. Taka sama sytuacja znajduje się na rynku zarządzania energią, w którym znajdują się różne rodzaje ryzyka, zaczynając od chwili wytwarzania energii elektrycznej,przechodząc przez jej dystrybuowanie, a kończąc na sprzedaży klientom detalicznym. Spowodowane jest to specyfiką towaru, jakim jest energia elektryczna, aktualną strukturą jak i uregulowaniami prawnymi. Pojęcie ryzyka znane jest ludzkości od zarania dziejów, na początku dotyczyło zapewnienia odpowiednich warunków do przeżycia, następnie wraz z rozwijającą się gospodarką stało się nierozerwalne z każdą dziedziną życia ludzi oraz przedsiębiorstwa. Celem opracowania jest klasyfikacja wraz z podziałem ryzyka występującego w zarządzaniu energią oraz w procesach decyzyjnych, które są mocno powiązane z zarządzaniem. Powiązane jest przez to z nieznaną przyszłością, brakiem kompletnych informacji, które mają na celu eliminację ryzyka lub też jego zmniejszenie.

Zarządzanie organizacjami w przestrzeni publiczno-prywatnej (red.) Joanna Nowakowska-Grunt, Ireneusz Miciuła

Michał Matuszak

Słowem redaktorów Monografia „Zarządzanie organizacjami w partnerstwie publiczno – prywatnym” jest efektem badań wielu autorów z różnych ośrodków akademickich, których głównym celem w przedstawionych rozdziałach jest dostarczenie metod i rekomendacji dla rozwiązywania aktualnych wyzwań w zarządzaniu organizacjami w przestrzeni publiczno – prywatnej. Istotą funkcji zarządzania jako specyficznego rodzaju regulacji wykonywanych zbiorowo przez jednostki organizacyjne, jest w szczególności formułowanie celu działania, planowanie i organizowanie struktur oraz określanie procedur funkcjonowania wraz z kontrolowaniem realizacji zamierzonych celów. W ramach koncepcji nowoczesnego zarządzania z jednej strony zaleca się wdrażanie takich instrumentów zarządzania organizacjami publicznymi, aby eliminować nieefektywną alokację publicznych zasobów i dostarczać dobra lub usługi publiczne w bardziej efektywny sposób, a z drugiej strony zaleca się, aby korzyści płynące z optymalnego zarządzania zasobami były dostępne w sferze publicznej. Dlatego hybrydowe połączenie głównych zalet z zarządzania, zarówno w formie publicznej, jak i prywatnej spowodowało konieczność zmiany zasad funkcjonowania i zarządzania tymi organizacjami w kierunku poprawy jakości i dostępności usług oraz optymalnego wykorzystania zasobów. Takie połączenie w swoiste partnerstwo publiczno – prywatne, dwóch odmiennych pod wieloma względami sektorów, stwarza organizacjom nie tylko możliwość jak najlepszego wykonywania zadań, ale dostarcza wiedzy, umiejętności i narzędzi do jak najbardziej efektywnego zarządzania organizacją. Jednak współcześnie rozwijająca się forma zarządzania organizacjami w przestrzeni publiczno – prywatnej wymaga rozwiązywania wielu skomplikowanych problemów. W niniejszej monografii przedstawione rozdziały stanowią zarówno teoretyczne, jak i praktyczne odniesienie do problematyki zarządzania, gdzie wspólnym obszarem zainteresowań jest współczesne zarządzanie organizacjami w partnerstwie publiczno – prywatnym. Współczesne organizacje stanęły w obliczu nowych realiów gospodarowania, które zmodyfikowały sposób zarządzania i podejście menedżera, zarówno do dynamicznie zmieniającego się otoczenia, jak i do coraz bardziej zmieniających się struktur wewnętrznych. W ten sposób dobór problematyki stanowi równocześnie nawiązanie do przyszłych problemów społeczno – gospodarczych. Obecna globalizacja zmusza podmioty gospodarcze do modyfikacji dotychczas wykorzystywanych koncepcji zarządzania lub utworzenie jej na nowo według obowiązujących norm, zasad, a nawet trendów na rynku. W ramach interdyscyplinarnych badań naukowych ukazanych w monografii szczególną uwagę zwrócono na problematykę współczesnego zarządzania na styku organizacji publicznych i prywatnych, rozwoju działań innowacyjnych oraz zasad partnerstwa i rozwiązywania problemów, które będą korzystne dla obu sfer w systemie społeczno – gospodarczym. Jako redaktorzy niniejszej monografii mamy nadzieję, że wiele przedstawionych zagadnień będzie motywowało czytelnika do zainteresowania się poruszaną tematyką, co przełoży się na podjęcie własnych dociekań i nowych rozwiązań omówionych problemów badawczych. redaktorzy monografii Prof. PCz dr hab inż. Joanna Nowakowska-Grunt Dr inż. Ireneusz Miciuła

MEDIA SPOŁECZNOŚCIOWE w marketingu i zarządzaniu. Wybrane zagdanienia z teorii i praktyki przedsiębiorstw

Iwona Lupa

Słowo autora Dynamiczny rozwój mediów społecznościowych sprawia, iż przedsiębiorstwa w bardzo szybkim tempie muszą się dostosowywać do wciąż zmieniających się warunków otoczenia. Wymusza to konieczność monitoringu tych mediów, nieustannego dokształcania się i bycia na bieżąco z wszelkimi zmianami w tym obszarze. Wydaje się jednak, iż w całym tym pościgu wciąż aktualne są klasyczne teorie z obszaru marketingu i zarządzania. Niezmienny od lat pozostaje fakt, iż należy dostarczyć produkt zgodnie z potrzebami odbiorców. Takim produktem są treści publikowane w mediach społecznościowych.  Aby móc je „sprzedać”, należy je dostosować do oczekiwań odbiorców. Treści można uatrakcyjnić dzięki różnym technikom (np. wykorzystując koncepcję Real-Time Marketingu, czy marketingu wirusowego), które zostały omówione w tej książce. Śledzenie trendów jest ważne, by móc zwiększyć atrakcyjność przekazywanych treści, polepszyć ich promocję i dystrybucję. W całej jednak tej pogoni za pojawiającymi się wciąż nowymi możliwościami, należy pamiętać przede wszystkim o swych odbiorcach. Warto wypracować swoje własne techniki, które – stosowane konsekwentnie – mogą przynieść bardzo dużo korzyści zarówno przedsiębiorstwu, jak i jego marce. W książce zwrócono uwagę na możliwości wykorzystania mediów społecznościowych w zarządzaniu, szczególnie zarządzaniu pracownikami. Oni także są obecni w mediach społecznościowych i można to wykorzystać do realizacji celów przedsiębiorstwa. Wydaje się, że potencjał zastosowania tych mediów w zarządzaniu jest wciąż odkrywany, choć koncepcja Firmy 2.0, której działalność opiera się na mediach społecznościowych, jest już realizowana  w niektórych przedsiębiorstwach, głównie w Stanach Zjednoczonych. Książka ta przeznaczona jest zarówno dla teoretyków, jak i praktyków. Zdaniem autorki, praktyka może i powinna iść w parze z teorią w tym obszarze, szczególnie, iż to właśnie praktycy przecierają szlaki jeśli chodzi o wykorzystanie mediów społecznościowych w przedsiębiorstwie. W tym zakresie jednak pozostaje bardzo szerokie pole do pracy dla badaczy. Mogą oni tworzyć różne koncepcje, które będą weryfikowane w praktyce. Dokonując analizy polskiej literatury autorka zauważyła, iż media społecznościowe wciąż nie zajmują w niej należytego miejsca.  W wielu opracowaniach akcentuje się znaczenie mediów społecznościowych  w przedsiębiorstwie, jednak nadal są to rozważania bardzo pobieżne i ogólne. Wydaje się, że na obecnym etapie rozwoju mediów społecznościowych zadawanie pytania o to, czy są one przejściową modą, nie jest już adekwatne. W tej książce przedstawiono różne aspekty wykorzystania mediów społecznościowych  na konkretnych przykładach przedsiębiorstw, które – jak wynika z rankingów – radzą sobie w tym obszarze najlepiej. Zdaniem autora benchmarking, czyli uczenie  się od najlepszych, jest jedną z najważniejszych metod pozyskiwania wiedzy. Jej zadaniem jest inspirowanie, ukazywanie możliwości, a innymi słowy – ukazywanie, „że się da i że się opłaca”. Niniejsza książka adresowana jest także do studentów, którzy poszukują usystematyzowanej wiedzy odnośnie mediów społecznościowych i ich racjonalnym wykorzystaniu w przedsiębiorstwie. Pewnego razy w jednej z grup dyskusyjnych w serwisie Facebook pojawiło się pytanie studentki o to, czy media społecznościowe są reklamą, czy PR. Autorka wyraża głęboką nadzieję, iż po lekturze tej książki nie będzie tego rodzaju wątpliwości. Warto dodać, iż na przestrzeni ostatnich lat zarówno w teorii, jak i praktyce, powstało wiele różnych sprzecznych i/lub niewłaściwie używanych określeń w temacie mediów społecznościowych w marketingu i zarządzaniu. Przykładowo Social Media Marketing jest błędnie określany marketingiem sieciowym lub marketingiem społecznościowym. Zamiarem autorki było usystematyzowanie podstawowej wiedzy z tego obszaru. Autorka książki Iwona Lupa Sylwetka autorki: Iwona Lupa – trener, nauczyciel i praktyk w obszarze zarządzania, marketingu i mediów społecznościowych; naukowo związana z Katedrą Marketingu Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Realizatorka wielu projektów badawczych i praktycznych związanych z mediami społecznościowymi. Główny wykonawca grantów naukowych dedykowanych mediom społecznościowym. Aktywny uczestnik licznych konferencji ogólnopolskich i międzynarodowych poświęconych tematyce zarządzania, marketingu oraz mediów społecznościowych, w tym m.in. European Conference on Social Media ECSM – jednej z największych konferencji poświęconej tym mediom na świecie. Autorka wielu publikacji naukowych na temat mediów społecznościowych. Na zlecenie klientów prywatnych i biznesowych opracowuje także strategie marketingowe i biznesplany. Jej główne zainteresowania dotyczą mediów społecznościowych i ich marketingowego oraz ekonomicznego wpływu na działalność przedsiębiorstw. Zapraszamy do nabycia książki w wersji tradycyjnej: http://www.sophia.sklepna5.pl/towar/34/media-spolecznosciowe-w-marketingu-i-zarzadzaniu-wybrane-zagadnienia-z-teorii-i-praktyki.html

Wybrane aspekty zrównoważonego rozwoju a jakość życia (red.) Monika Piśniak, Ireneusz Miciuła, Anna Nurzyńska

Monika Piśniak, Ireneusz Miciuła, Anna Nurzyńska

Słowem redaktorów ROZDZIAŁ I. UJĘCIE FILOZOFICZNE POJĘCIA ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU Zrównoważony rozwój stanowi problem wielowymiarowy. Wymaga prowadzenia badań inter- oraz multidyscyplinarnych. Dlatego też jest przedmiotem zainteresowania przedstawicieli wielu dyscyplin naukowych, przede wszystkim nauk ekonomicznych, prawnych, politologii oraz pedagogiki. Prowadzone przez nich badania przyniosły wiele wartościowych opracowań. Odrębnym wymiarem zrównoważonego rozwoju zajmuje się filozofia, ze względu na Inter i multidyscyplinarny charakter problematyki zrównoważonego rozwoju stoi przed nią szczególne zadania: odsłonięcie ukrytych założeń typowych perspektyw badawczych oraz standardowych reguł interpretacji uzyskanych wyników, jakie obowiązują lub dominują w ramach poszczególnych dyscyplin nauki podejmujących tę tematykę. Drugie – na integracji wyników badań opartych na analogicznych przesłankach. Trzecie – na stworzeniu jednorodnej przestrzeni do prowadzenia badań multidyscyplinarnych. Wszystkie one wiążą się z podniesieniem samoświadomości teoretycznej i metodologicznej stron zainteresowanych zrównoważonym rozwojem [Papuziński, 2007, s.28]. Idea zrównoważonego rozwoju jest ideę społeczną oraz polityczną. Stefan Czarnowski, będący pionierem badań zaliczanych dziś do historii idei, przez tę ideę społeczną rozumiany jest „wzór życia dla jednostek, jako członków związku ludzkiego i wzór dla społeczeństwa, jako związku jednostek. Wzór, którego urzeczywistnienie uważane jest za konieczność, wzór będący, przeto nakazem działania” [Czarnowski, 1982, s. 79]. W przypadku zarządzania pojęcie zrównoważonego zarządzania jest jasne i powszechnie stosowane, to nazwa „filozofia zrównoważonego rozwoju” do wszelkich form filozoficznej refleksji, w której centrum stoi to zagadnienie wywołuje pewne wątpliwości. Czasami, bowiem okazuje się, że słowo „filozofia” łączone jest ze słowami „zrównoważony rozwój” nieco sztucznie, jak w pozostałych przypadkach, w których „filozofia” jest tylko zbiorem założeń filozoficznych, jakie dają się wydedukować na podstawie znajomości sposobu posiłkowania się pojęciem „zrównoważony rozwój” w dyskursie ekonomicznym. Co prawda na takie ujęcie pozwala rozumienie filozofii, jako namysłu, który pojawia się wtedy, gdy praktyka staje się samoświadoma [Blackburn, 1997, s. 123-124], to z kolei przeciwstawia się mu pojmowanie filozofii, jako zespołu sądów i wartości tworzących koherentny system – filozofii, jako koncepcji filozoficznej[Papuziński, 2006, s.26]. ROZDZIAŁ II. JAKOŚĆ ŻYCIA – DEFINICJA, ISTOTA I METODY POMIARU Społeczeństwa rozwijające się w dobie globalizacji i szybkiego przepływu informacji, czerpią wzorce dotyczące życia z krajów wysokorozwiniętych. Nieosiągalność pewnego stylu konsumpcji budzi poczucie alienacji, niepokoju, a nawet irytacji, które wpływa na odczucia społeczne dotyczące jakości życia. Nawet jeśli podstawowe wskaźniki ekonomiczne np. PKB rosną, społeczeństwo tego nie odczuwa, co podkreśla subiektywność kategorii jakości życia, ponieważ na te specyficzne odczucia składają się m.in.: wiara we własne możliwości, gotowość do budowania kariery, posiadanie celu życiowego, poczucie zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, czy brak obaw o sytuację materialną w przyszłości [Gawlikowska – Hueckel i Umiński 1999]. Jakość życia jest kategorią subiektywną i dlatego też trudno mierzalną. Jednakże istnieją próby jej kwantyfikacji. Wśród ekonomistów trwają prace nad skonstruowaniem jednolitego wskaźnika obejmującego różnorodne aspekty wpływające na jakość życia. Jakość życia jest pojęciem bardzo złożonym. W ramach ekonomii podejmuje się liczne próby odpowiedzi na pytania o dobrobyt społeczny. Przykładowo ekonomia dobrobytu ocenia, czy dana gospodarka działa dobrze przez pryzmat efektywności alokacji zasobów oraz sprawiedliwość podziału dóbr i usług między członkami społeczeństwa [Frąckiewicz i Frąckiewicz – Wronka A 2001, s. 18]. Zatem mierniki i wskaźniki jakości życia ukazują stan dobrobytu społecznego i ekonomicznego. Dlatego wskaźniki te powinny być brane pod uwagę przy kształtowaniu polityki społecznej i ekonomicznej państwa. Można stwierdzić, że jakość życia jest ściśle związana ze zrównoważonym rozwojem, dlatego dla charakterystyki jakości życia należy wykorzystać wskaźniki opisujące ekorozwój [Zysnarska 2002, s. 9]. Celem artykułu jest ukazanie metodologii wykonywania badań jakości życia w społeczeństwie oraz wskazanie potrzeby zmian i dalszego rozwoju mierników takiej oceny. Dodatkowym celem artykułu jest wskazanie czynników determinujących wyniki badań jakości życia oraz ukazanie miejsca Polski na świecie wg miernika HDI. Pozwoli to państwom świata na ukierunkowanie rozwoju w celu wzrostu jakości życia społeczeństwa. ROZDZIAŁ III. Bezpieczeństwo oraz zrównoważony rozwój usług kurierskich Powszechnie uznajemy, że bezpieczeństwo może być traktowane jako stan, potrzeba bądź proces, jednak bez względu na sposób podejścia przyjmuje ono znaczenie wartości kardynalnych? R. Kuźniar określa wręcz bezpieczeństwo jako wartością najwyższą, stwierdzając, że: „W powodzi haseł w rodzaju „po pierwsze, gospodarka” lub „po pierwsze, człowiek” szybko zapominamy, że fundamentem tego wszystkiego, co „po pierwsze”, jest bezpieczeństwo. Jest ono pierwotną, egzystencjalną potrzebą jednostek, grup społecznych, wreszcie państw. Idzie przy tym nie tylko o przetrwanie, integralność czy niezawisłość, lecz także o bezpieczeństwo rozwoju, który zapewnia ochronę i wzbogacenie tożsamości jednostki czy narodu. Owo bezpieczeństwo zależy od tego, co dzieje się wokół nas, od środowiska zewnętrznego ale zależy też od nas samych, naszego zdrowia i gotowości sprostania zagrożeniom” (Kuźniar, 1996,7.)W jeszcze innym miejscu R. Kuźniar wskazuje, że współcześnie, bez względu na przedmiot badań naukowych mamy do czynienia z tendencją doszukiwania się w każdym obszarze kwestii bezpieczeństwa. Podobnie jak w micie o Midasie wszystko zamieniało się w złoto tak bezpieczeństwo staje się elementem analiz w różnych dyscyplinach naukowych. (Kuźniar, 2011, 11.). Konfrontując takie poglądy z troską o poziom bezpieczeństwa zawsze prędzej czy później spotykamy się z problemem ograniczoności zasobów, które determinują rzeczywisty stan bezpieczeństwa.Podejmując zatem próbę określenia czy bezpieczeństwo jest lub może być przedmiotem wymiany, należy odnieść się choć w skrócie do istoty bezpieczeństwa oraz do istoty wymiany. W ocenie autora na gruncie nauk o bezpieczeństwie częste próby definiowania bezpieczeństwa inaczej niż immanentny stan podmiotu bezpieczeństwa jest konsekwencją adaptacyjną w podejmowanym procesie badań szczegółowych. Jednak zasadniczo budzą one wątpliwości w zakresie koherentności z istotą bezpieczeństwa pojmowanego kardynalnie. Jeżeli natomiast uznamy za punkt centralny analizy domniemany lub rzeczywisty stan podmiotu stanowiący pochodną zagrożeń i wyzwań, wówczas należy odnieść się do kwestii niebezpieczeństwa. Niebezpieczeństwo jest antytezą bezpieczeństwa, przy czym stanem niepożądanym jest niebezpieczeństwo, a stanem pożądanym jest bezpieczeństwo zwłaszcza bezpieczeństwo rozumiane negatywnie. To ostanie rozumiane jest jako stan danego podmiotu warunkujący jego istnienie, inaczej bezpieczeństwo negatywne to bezpieczeństwo witalne. W literaturze przedmiotu (Czaputowicz, 2013, s. 14 - 16) bezpieczeństwo rozumiane negatywnie określane jest jako podstawowa potrzeba człowieka stanowiąca często nie tylko warunek ale i cel aktywności danego podmiotu. Ponadto wyróżnić można także bezpieczeństwo rozumiane pozytywnie, które uwzględnia możliwości rozwoju danego podmiotu, co wskazuje, że ujęcie negatywne ma charakter ilościowy natomiast ujęcie pozytywne odnosi się do charakterystyki jakościowej funkcjonowania podmiotu bezpieczeństwa. Konfrontując powyższe podejście z zagrożeniami można stwierdzić, że osiągnięcie potencjału zagrożeń przewyższające potencjał bezpieczeństwa negatywnego prowadzi do unicestwienia podmiotu natomiast zastosowanie środków przeciwdziałania zagrożeniom równe lub większe od ich potencjału obniża jakość bezpieczeństwa a tym samym zmienia jego stan w zakresie większym od zera. Wyznaczenia związków między potencjałem zagrożeń a potencjałem możliwości przeciwdziałania im, a tym samym próby wyznaczenia swoistego progu bezpieczeństwa dokonał także K. Ficoń. W przeprowadzonej potencjałowej analizie wielkich systemów prakseologicznych, w której za przykład złożonego podmiotu bezpieczeństwa uznał państwo (Ficoń, 2011, s. 163-187). K. Ficoń w podobnej konwencji założeń przyjął, że stan równowagi jest konsekwencją zrównoważenia potencjału zagrożeń bezpieczeństwa równym co do wartości potencjałowej systemem reagowania(Konieczny,1983, s. 175). Innymi słowy bezpieczeństwo systemu prakseologicznego jest funkcjonałem dwu zagregowanych funkcji tj. realnego potencjału zagrożeń środowiska systemowego i realnego potencjału systemu reagowania. Następnie przekształcając skalarne potencjały zagrożeń bezpieczeństwa i potencjały systemu reagowania na postać miar wektorowych i odwzorowując je na układzie współrzędnych kartezjańskich można dokonać geometrycznej interpretacji, która uwzględnia również charakter potencjału bezpieczeństwa wynikający z tangensa kąta nachylenia wektora bezpieczeństwa. redaktorzy naukowi mgr inż. Monika Piśniak dr inż. Ireneusz Miciuła mgr Anna Nurzyńska

Komunikacja w gospodarce XX wieku. Coaching. Transport.Bezpieczeństwo (red.)Waldemar Jagodziński, Marcin Król, Anna Nurzyńska

Waldemar Jagodziński, Marcin Król, Anna Nurzyńska

ROZDZIAł I. COACHING INTERKULTUROWY JAKO NARZĘDZIE WSPIERAJĄCE ROZWÓJ KOMPETENCJI PRACOWNICZYCH NIEZBĘDNYCH W OTOCZENIU MIĘDZYNARODOWYM Słowem redaktora naukowego dr Waldemara Jagodzińskiego Jednym z najbardziej istotnych momentów w rozwoju nowoczesnej nauki było dostrzeżenie kultury. Powiada się niekiedy, że ostatnią rzeczą, jaką odkryje istota zamieszkująca morskie głębiny, będzie prawdopodobnie woda” [Linton 2000, s. 151] XXI wiek to okres postępującej globalizacji, której jednym ze skutków jest ułatwienie nawiązywania kontaktów biznesowych na płaszczyźnie międzynarodowej. Choć procesy globalizacyjne dotyczą różnych sfer (m. in. ekonomicznej, społecznej), w każdej z nich charakteryzują się inną intensywnością. Bez względu na ich charakter „nie ulega jednak wątpliwości, że nie mamy obecnie do czynienia z ‘globalną kulturą’ (…)”, w związku z czym „potrzebne są kompetencje umożliwiające radzenie sobie z różnorodnością” [Glinka/Jelonek 2010, s 11]. Nierzadko gafa bądź niezamierzona zniewaga kontrahenta wynikająca z braku wiedzy na temat jego przekonań czy wyznawanych przez niego wartości ukształtowanych przez kulturę mogą zniechęcić partnera biznesowego do podjęcia współpracy, natomiast powód zmiany decyzji ze względu na brak kompetencji kulturowej pozostanie dla drugiej strony zagadką. Także potknięcia językowe mogą przyczynić się do poniesienia porażki na rynkach zagranicznych. Jednym z narzędzi mających na celu ułatwienie nawiązywania kontaktów na arenie międzynarodowej, jak również ich pielęgnacji i rozwoju, jest coaching interkulturowy1, który w przeciwieństwie do tradycyjnego coachingu uwzględnia narodowościowe różnice kulturowe, a więc wykracza zdecydowanie poza ramy norm kulturowych funkcjonujących w określonym czasie w określonym narodzie. Warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, owocnej pracy w przedsiębiorstwie funkcjonującym w środowisku międzynarodowym jest znajomość języka obcego, będącego językiem ojczystym naszych zagranicznych współpracowników. Jest to warunek konieczny, gdyż w zależności od stopnia opanowania języka obcego gwarantuje mniej lub bardziej swobodną komunikację, a także umożliwia dostęp do zasobów kultury. Jednakże jest to warunek niewystarczający, gdyż zrozumienie przedstawicieli innych kultur wymaga wyrobionej świadomości występowania różnic kulturowych. W literaturze przedmiotu synonimicznie używane są pojęcia: „coaching interkulturowy”, „coaching międzykulturowy” [Hillesland 2009, s. 123-143] oraz „coaching w kontekście międzynarodowym” [Karboul 2009, 27-31]. Dopiero poznanie innej kultury opierającej się na odmiennych od naszych zestawach reguł i znaczeń oraz zaakceptowanie jej różnorodności przejawiające się w traktowaniu innej kultury na równi z własną świadczy o gotowości do pracy w środowisku międzynarodowym, przejawiającej się w efektywnej komunikacji [por. Byram i in. 1994, s. 4; Kramsch 1993, s. 1; Straub 1999, s. s. 1; Straub 1999, s. 5]. Celem rozważań podjętych w niniejszym opracowaniu jest nakreślenie ram teoretycznych coachingu interkulturowego, próba przedstawienia jego definicji oraz określenie potencjalnych obszarów zainteresowania wraz z propozycją narzędzi, które mogą być wykorzystane w procesie coachingu interkulturowego. Aby zrealizować tak postawiony cel, zostały przeprowadzone studia literaturowe w zakresie zarządzania międzykulturowego, psychologii oraz coachingu, obejmujące dorobek teoretyczny oraz wyniki badań. W pierwszej części pracy zostaną przedstawione podstawowe zagadnienia związane z kulturą oraz wybrane modele kultury. Część druga przybliża istotę coachingu interkulturowego. Omówione zostaje pojęcie „kompetencja językowa”, a następnie przedstawiona zostaje typologia coachingu interkulturowego. W trzeciej części przedstawione zostały ramy teoretyczne coachingu interkulturowego, zaś w czwartej omówiono wybrane narzędzia, które mogą zostać wykorzystane w procesie coachingu interkulturowego. ROZDZIAŁ II SYSTEM KOMUNIKACJI MIEJSKIEJ W WYBRANYCH MIASTACH AGLOMERACJI ŚLĄSKIEJ NA PRZYKŁADZIE KOMUNIKACYJNEGO ZWIĄZKU KOMUNALNEGO GÓRNOŚLĄSKIEGO OKRĘGU PRZEMYSŁOWEGO Słowem redaktora naukowego mgra Marcina Króla Aby minimalizować niepożądane skutki w kongestii należy podjąć radykalne działania, które często są powiązane z zarządzaniem na różnych poziomach. Nowoczesne miasta borykają się z problemami rozbudowy drogowej infrastruktury. Nie wystarczają już metody tradycyjne, a w ich miejsce muszą być wdrażane kompleksowe oraz systemowe podejścia, które są wspierane przez różne strategie zarządzania kongestią. Najbardziej efektywne wyniki uzyskuje się poprzez stosowanie właściwych uzgodnień. Działy planowania, projektowania oraz operatorzy ruchu stale ze sobą współpracując mogą dać najlepsze wyniki. Porównując miasta Europy Zachodniej wykorzystanie publicznego transportu w Polsce jest zdecydowanie wyższe. Od lat 90 - tych ubiegłego wieku utrzymuje się na podobnym poziomie a stopień motoryzacji nie miał w metropoliach dużego wpływu na metodę przemieszczania się. Niemniej jednak gminy nie robią badań okresowych, które wskazałyby potrzeby komunikacyjne. Bez takich badań decyzje rozwojowe są bardzo ryzykowne i nie dają 100 procentowej pewności, czy aby na pewno sprawdzą się w praktyce. Rozbudowana sieć powiązań pomiędzy liniami a przystankami w miastach polskich daje duży plus podczas przewozu osób. W porównaniu do Europy zachodniej komunikacja miejska w Polsce przedstawia się bardzo dobrze. Dużym minusem jest pominięcie ustalania infrastruktury autobusowej i tramwajowej pasów ruchu dla pojazdów uprzywilejowanych. Powiązania przestrzenne nie zawsze są skoordynowane. Zarządy drogowe nie chcą wydzielać pasów ruchu dla autobusów albo tramwajów, ponieważ tworząc je musieliby zmniejszyć jezdnie a opinia publiczna taką decyzję od razu by skrytykowała. Niestety w praktyce pojazdy transportu miejskiego muszą czekać na tych samych pasach ruchu co samochody osobowe. Dobrym wyjściem w tej sytuacji jest segregacja przestrzenna. Jednakże na te zadania nie przeznacza się dużych środków, nie stosuje się wzbudzanej sygnalizacji przez tramwaj, bądź autobus. Jeżeli samorząd zdecydował się już na wdrożenie takiego systemu, to i tak nie został on nieustawiony pod komunikację miejską a pod resztę pojazdów użytkowych. Ceny biletów na terenie Polski są różne. Większość samorządów preferuje stosowanie biletu jednorazowego, który jest ważny tylko w pojeździe gdzie bilet został skasowany. Niektóre z miast zmieniły system, który umożliwia przesiadki, zaś progi taryfowe wydzielają strefy. Pozytywnym udogodnieniem są bilety dobowe oraz kilkudniowe, które są droższe w eksploatacji. Jeżeli podróżujący planuje korzystać z komunikacji miejskiej więcej niż raz dziennie to wówczas bilet na pewno mu się zwróci. Niestety system taryfowy często utrudnia przesiadanie się pasażerom. Na samym obszarze KZK GOP jest bardzo dużo stref i często by przejechać z jednej gminy do innej nie wystarczy tylko jeden bilet. Jeżeli na terenie związku jeżdżą pojazdy międzygminne to wtenczas należy skasować bilet od razu po przesiadce u innego przewoźnika. Ze względu na fakt, iż nie ma określonych przepisów, to przewoźnicy dosyć często nie potrafią się porozumieć co do ceny oraz płatności za korzystanie z usług. Transport publiczny stopniowo jest wycofywany z centralnych obszarów, w których to piesi mają pierwszeństwo bądź tam, gdzie występują obszary zabytkowe. Społeczeństwo często postrzega infrastrukturę transportu publicznego jako zakłócającą przestrzeń. Miasta nie chcą przystosowywać się do polepszenia warunków drożności dróg, a wąskie ulice są stale korkowane. Z reguły trasy skumulowane nie występują koło ważniejszych punktów. Działa się w myśl: jeżeli pasażer musi jechać, to i tak może sobie dojść. ROZDZIAŁ III. BEZPIECZEŃSTWO OBSŁUGI KLIENTÓW E-URZĘDU. ANALIZA POTRZEB I PROPOZYCJA ROZWIĄZAŃ NA WYBRANYCH PRZYKŁADACH Słowem redaktora naukowego mgr Anny Nurzyńskiej Budowanie społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej o wiedze wymusza rozwój systemów informatycznych i teleinformatycznych nie tylko w przedsiębiorstwach, ale także w urzędach administracji państwowej. Narzędziem dynamicznego rozwoju informatyzacji administracyjnej są programy typu eEurope, ePoIska. eGovernament. Programy te zainicjowane są przez Unię Europejską oraz parlamenty poszczególnych państw wspólnoty. W ramach tych programów powstaje koncepcja tak zwanego eUrzędu. w którym obywatel będzie mógł być obsłużony za pośrednictwem nowoczesnego medium transmisji, jakim jest Internet. We współczesnych czasach coraz wyraźniej nakreśla się konieczność, że urząd musi wymieniać informacje z przedsiębiorcami jak i obywatelami na wspólnej platformie. Działania przygotowawcze do realizacji takiej wymiany informacji wymuszają na urzędzie coraz większej otwartości na obywateli. Potrzeba przetworzenia informacji wprowadzonej przez obywatela, za pośrednictwem portalu internetowego, przekłada się bezpośrednio na konieczność połączenia modułów przyjmujących dane od obywatela z siecią wewnętrzną danego urzędu administracji państwowej. Można przewidzieć, że wydzielona dotychczas sieć wewnętrzna danego urzędu i internetowa będą z czasem migrować do stworzenia wspólnej infrastruktury. Sytuacja taka niesie ze sobą niewątpliwe zalety, ale również stwarza wyraźne ryzyko dla poufnych danych, które w Polsce podgalają ochronie prawnej. Warto przyjrzeć się kilku aspektom, które będą determinowały przyszłe działania w kontekście spełnienia wymagań gwarantujących bezpieczeństwo klientów korzystających z obsługi za pośrednictwem Internetu. W ramach programu ePolska informatyzacją objęte zostanie szereg urzędów administracji państwowej oferujących szeroki wachlarz usług, będą to m.in.: pośrednictwo pracy, obsługa praw jazdy, obsługa paszportów, rejestracja pojazdów, biblioteki, głosowanie poprzez portal, badania opinii publicznej, deklaracje podatkowe, rejestracja działalności gospodarczej, zamówienia publiczne, deklaracje celne, itd. W początkowym okresie działania w/w systemów dużym zagrożeniem dla ich funkcjonowania może okazać się fakt bardzo małego zainteresowania ze strony obywateli. Przyczyną takiego stanu rzeczy może być obawa co do bezpieczeństwa przeprowadzania tego typu operacji za pośrednictwem Internetu. W związku z zaistniałą sytuacją zachodzi potrzeba zidentyfikowania potrzeb wybranego na potrzeby pracy urzędu administracji państwowej pod kątem bezpieczeństwa obsługi klientów oraz zaproponowanie rozwiązań przeciwdziałającym rozpoznanym zagrożeniom. Po przestudiowaniu literatury przedmiotu widać, że opracowanie rozwiązań gwarantujących bezpieczeństwo obsługi klientów eUrzędu będzie wymagać przeanalizowania w pierwszej kolejności modelu organizacyjnego badanego urzędy, następnie zidentyfikowania potrzeb pod kątem obsługi i bezpieczeństwa klientów, następnie wykrycia potencjalnych zagrożeń, aż po opracowanie metod przeciwdziałania im. W pracy zdecydowałem się poddać analizie elektroniczny system obsługi praw jazdy.

Innowacje w Gospodarce ZARZĄDZANIE- MARKETING- LOGISTYKA

Ewa Waliczek, Marcin Król, Robert Dyrkacz

 Wprowadzenie na rynek nowego produktu to proces długotrwały i wymagający szczegółowego zaplanowania działań. Poszukiwanie pomysłu na nowy produkt powinno być  poprzedzone przeprowadzeniem profesjonalnej segmentacji rynku. Pozwoli ona zawęzić obszar poszukiwań i skupić się na oczekiwaniach konkretnej grupy przyszłych nabywców. Przy poszukiwaniu pomysłów dobrymi propozycjami mogą okazać się  początkowo  nieracjonalne rozwiązania. Jak twierdzą „najwięksi”, natchnienie i wyobraźnia dostarczają  pomysłów, które rewolucjonizują dziedziny życia i zmieniają nasze podejście do innowacji. Innowacja musi objąć znaczące ulepszenia parametrów technicznych, komponentów  i materiałów oraz funkcjonalności. Innowacja produktowa może polegać na rozszerzeniu struktury asortymentowej o nowy produkt. Produkt nowy pod względem technologicznym jest to produkt, którego cechy technologiczne lub przeznaczenie różnią się znacząco  od uprzednio wytwarzanych. Innowacje tego typu mogą wiązać się z całkowicie nowymi technologiami, opierać się na połączeniu istniejących technologii w nowych zastosowaniach lub też na wykorzystaniu nowej wiedzy.