OD DZIERŻYŃSKIEGO DO BERII. STUDIA O SOWIECKIM PRAWIE TERRORU (1917-1953)

Adam Lityński

Zbiór tekstów o sowieckim prawie terroru w latach 1917-1953.

Z dziejów Zagórza

red. nauk. Dariusz Rozmus, Sławomir Witkowski

Dzieje Zagórza, obecnie dzielnicy Sosnowca, jak do tej pory nie doczekały się obszernej publikacji historycznej. W tym tomie staraliśmy się zamieścić artykuły, które poszerzają wiedzę na temat historii i kultury Zagórza. Poruszają one tak istotne kwestie, jak początki osady (artykuły dra D. Rozmusa, dra S. Witkowskiego oraz dra J. Pierzaka) oraz późniejsze dzieje polityczne aż po czasy współczesne (artykuły mgr A. Makarskiej, dra M. Rudego). Nie pominięto również dziejów zagórskiego sportu (prof. dr hab. M. Ponczek, mgr A. Fryc) i zabytków (mgr A. Malinowska-Klimek). Przedstawiliśmy również w książce stare zdjęcia Zagórza z kolekcji Artura Ptasińskiego – regionalisty, a także współczesne impresje tego samego autora. Nie brakło również w naszych tekstach analizy utworu literackiego, którego akcja dzieje się w dziewiętnastowiecznym dworku Mieroszewskich (mgr M. Cyankiewicz).

Bliżej ludzi. Społeczno-edukacyjne działania Policji na rzecz bezpieczeństwa

Jadwiga Stawnicka, Iwona Klonowska, Rafał Kochańczyk

W niniejszej książce poruszono problematykę, której hasło przewodnie brzmi „Policja bliżej ludzi”. Na tę kwestię autorzy spoglądają z perspektywy trzech filarów uspołecznienia Policji: przywracania posterunków, współpracy dzielnicowych ze społecznościami lokalnymi oraz z perspektywy oceny funk­cjonowania Krajowej Mapy Zagrożeń Bezpieczeństwa przez jej użytkowników.

Budowanie strategii rozwoju uczelni jako element modelu zarządzania przez cele na rynku szkolnictwa wyższego. Studium przypadku Akademii Humanitas

Agata Dudek, Michał Kaczmarczyk

Strategia rozwoju może być istotnym instrumentem wspierającym procesy zarządzania w szkole wyższej. Umożliwia ona uczelni określenie, jakie cele chce osiągnąć w określonym czasie i jaki kierunek rozwoju powinna obrać, co wydaje się ważne zarówno dla samej uczelni, jak i dla jej pracowników, studentów oraz innych interesariuszy wewnętrznych i zewnętrznych. Strategia rozwoju pozwala instytucji akademickiej na analizę rynku edukacyjnego i konkurencji oraz wypracowanie unikalnej oferty, która przyciągnie najlepszych kandydatów na studia i pracowników, w tym nauczycieli akademickich. Nadto posiadanie strategii rozwoju umożliwia uczelni zidentyfikowanie możliwości rozwoju oraz potencjalnych korzyści i zagrożeń, takich jak zmieniające się trendy demograficzne, nowe przepisy prawa, zachowania konkurentów czy zmieniające się oczekiwania studentów. Dzięki strategii uczelnia może być lepiej przygotowana na zmiany i podejmować odpowiednie działania adaptacyjne. Strategia rozwoju jest zatem narzędziem, które pozwala szkole wyższej na wypracowanie długoterminowej wizji i planu działań, programowanie rozwoju zgodnie ze swoją misją i wartościami oraz konsekwentne dążenie do osiągnięcia przyjętych celów. Strategia rozwoju może również pomóc uczelni w budowaniu relacji i partnerstw z innymi instytucjami, przedsiębiorstwami, organizacjami czy organami władzy publicznej, takimi jak Polska Komisja Akredytacyjna. Pozwala to na wymianę wiedzy i doświadczeń, wspólne projekty i generowanie innowacji, a w dłużej perspektywie - na kreowanie wokół uczelni silnego kapitału społecznego.

Homo Irretitus. W sieci serwisów społecznościowych, reklamy i marketingu społecznego

red. Katarzyna Walotek-Ściańska, Michał Szyszka

W niniejszej publikacji punktem wyjścia i osią tematyczną stała się kategoria, przywołana m.in. przez Edwina Bendyka w znakomitym, wciąż bardzo aktualnym tomie „Antymatrix” – homo irretitus.

Zarządzanie kryzysowe w teorii i praktyce. Część 3. Relacje współdziałania, koordynacja działań

Janusz Falecki

Gliwicki Teatr Muzyczny w panoramie instytucji kultury regionu.Otoczenie - działalność - wyzwania w zarządzaniu - dziedzictwo

Krzysztof Knapczyk, Michał Kaczmarczyk

Niniejsza publikacja stanowi próbę przedstawienia najważniejszych nur­tów aktywności Gliwickiego Teatru Muzycznego jako instytucji kultury na tle jego bogatej historii, jak również w kontekście tradycji muzycznych regionu śląsko-dąbrowskiego. W rozdziale I wprowadzono podstawowe pojęcia teo­retyczne niezbędne dla opisania działalności Gliwickiego Teatru Muzycznego. Zdefiniowano termin „kultura”, wskazując jego wieloznaczność w nauce i języ­ku publicystyki. Ponadto wyjaśniono pojęcie „instytucja kultury” oraz termi­ny mu pokrewne, budując w ten sposób siatkę kategorialną wykorzystywaną w dalszych rozważaniach. W rozdziale II syntetycznie opisano historię Gli­wickiego Teatru Muzycznego oraz instytucji kultury, z których GTM się wy­wodził: Operetki Śląskiej oraz Teatru Muzycznego w Gliwicach. Rozdział III stanowi natomiast próbę sportretowania działalności statutowej GTM, przede wszystkim artystycznej, ale także edukacyjnej i popularyzatorskiej.   Materiał źródłowy publikacji stanowiły zarówno monografie poświę­cone działalności Operetki Śląskiej i Gliwickiego Teatru Muzycznego, jak i artykuły prasowe na temat historii gliwickiej sceny i jej wszechstronnej działalności, której początek sięga roku 1957. Autorzy przeprowadzili także wywiady badawcze z osobami związanymi zawodowo z Gliwickim Teatrem Muzycznym, które – mimo swojego subiektywnego charakteru – dostarczyły wielu danych faktograficznych, w oparciu o które można było dopełnić opisu monograficznego GTM.

Metodologiczne podstawy naukowego rozwoju studentów

Kazimierz M. Czarnecki

(…) Praca: Metodologiczne podstawy naukowego rozwoju studentów przeznaczona jest głównie dla tych dyplomantów (myślę, że doktorantów również), którzy pragną rozwijać się “w nauce”, “przez naukę” i “dla nauki”. Obejmuje ona wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii pracy naukowej, tj. takie, które sprawdziłem na seminariach dyplomowych, że są ważne, potrzebne i pomocne w rozwoju naukowym młodych czcicieli nauki.