Irit Amiel. Życie

Marta Tomczok

Chociaż głównym tematem tej książki jest życie Irit Amiel w znaczeniu opowieści, a więc splatania się okoliczności czysto biologicznych z charakterystycznym dla życia zapisywaniem informacji, to jednak warto uczynić zastrzeżenie, że najważniejszym aspektem tego życia jest ludzkie wnętrze. Dopiero ono, jak poucza Abraham Joshua Heschel, różnicuje ludzi. To, co wyniosłam na powierzchnię, miało pokazać, że w odróżnieniu od czystego bios, opartego na żądzy i pragnieniach, ludzka egzystencja ma sens, a najbardziej odpowiednią formą do tego, by ów sens pokazać, jest literatura. * Publikacja powstała z rozmów, przyjaźni i pracy nad tekstami. Literatura Irit Amiel okazała się pod ich wpływem najpierw kafkowską zagadką, a później gęstym splotem opowieści i życia. Nie próbowałam go rozluźnić, ale obejrzeć z bliska. Życie nie może obyć się bez literatury, a literatura – bez życia. To jedna z mądrości, jakie zostawiła nam autorka Osmalonych nie po to, byśmy ją ze smutkiem rozpamiętywali, ale byśmy czerpali z niej siłę. Marta Tomczok Dla mnie było jasne, że Pani czuje Irit od chwili, kiedy zauważyłam w książce, że zajmuje się Pani „czarną dziurą” – stamtąd jest przecież Irit. Agnieszka Piśkiewicz-Bornstein PROJEKT: EGZYSTENCJA I LITERATURA Seria poświęcona jest wybitnym polskim pisarzom – ich twórczości ujmowanej przez nich samych i interpretowanej przez krytyków jako projekt egzystencjalny, jako próba ustanowienia i zapisania siebie i swojego sposobu odczytywania sensów rzeczywistości, indywidualnego oglądu różnych jej sfer – społecznej, politycznej, etycznej, kulturowej, metafizycznej. Istotnymi kategoriami wyjaśniającymi pisarskie dzieło są w tym przypadku biografia, tożsamość oraz kształtujące je szeroko rozumiane doświadczenie: cielesne i zmysłowe, psychiczne i społeczne, historyczne i polityczne, etniczne i estetyczne, religijne i duchowe... W serii ukazały się tomy: Agnieszka Kałowska, Witkacy. Etyka Marzena Woźniak-Łabieniec, Rymkiewicz. Metafizyka Maciej Urbanowski, Brzozowski. Nowoczesność Anna Legeżyńska, Hartwig. Wdzięczność Tomasz Garbol, Miłosz. Los Adrian Gleń, Stasiuk. Istnienie Agnieszka Kramkowska-Dąbrowska, Krasiński. Świadectwo Dariusz Kulesza, Kossak-Szczucka. Służba Józef Olejniczak, Gombrowicz. Ja!

Walka z nędzą na Bałutach i inne pisma o dobroczynności

Włodzimierz Kirchner

Włodzimierz Kirchner – malarz, fotograf, pedagog, artysta obdarzony nieprzeciętnym umysłem i równie unikatowym darem słowa był publicystą-teoretykiem filantropii, entuzjastą sztuki filmowej, przede wszystkim jednak estetą, który w ocenie świata stosował kryterium piękna i tylko piękna. Wyróżniał się na pewno osobowością – niezwykłą, dynamiczną, mającą silne poczucie niezależności. Żył 95 lat, do końca zachowując niezwykłą żywotność i otwarty, chłonny umysł. Za życia miłośnik płci pięknej, nieskory do udomowienia i nieskłonny do stabilizacji, a po śmierci również uwodzący – czarem słowa. Trudno wyobrazić sobie Kirchnera jako katolickiego księdza wpasowanego w klauzule kościelne: zakazy, nakazy, ograniczenia, a jednak był nim przez kilkanaście lat, zanim zrzucił sutannę. * Na zawartość edycji składają się rozproszone, publikowane w gazetach codziennych i czasopismach (m.in. „Rozwój”, „Kurier Warszawski”, „Bluszcz”, „Słowo”, „Tygodnik Ilustrowany”) oraz broszurach prace księdza Włodzimierza Kirchnera, działającego w organizacjach dobroczynnych Łodzi i Warszawy przełomu XIX i XX wieku. Ich tematyka związana jest zasadniczo z kwestiami jałmużny, którą Kirchner uważa za szczególnie demoralizującą. Jako teoretyk filantropii proponuje w jej miejsce rozważne rozpatrywanie indywidualnych przypadków, zwłaszcza zastępowanie jej konkretnymi propozycjami pracy zarobkowej, mającej wpływać nie tylko na poprawę sytuacji ekonomicznej, ale i moralnej. Myśl filantropijna Kirchnera krąży wokół innych, ale bliskich głównego nurtu zagadnień: włóczęgostwa, przestępstw młodocianych (nożownictwa), prostytucji, przemocy domowej, zadań szkół zawodowych dla kobiet etc. Dzięki erudycji, doświadczeniu i koncepcjom autora jego szkice filantropijne stanowić mogą rodzaj paradygmatu teorii dobroczynności przełomu XIX i XX wieku. Edycja zawiera również dwa wstępy: naukowy – D. Samborskiej-Kukuć oraz wspomnieniowy – córki Kirchnera, prof. Hanny Kirchner.

Oblicza wojny. Tom 1. Armia kontra natura

Witold Jarno, Jarosław Kita

W prezentowanym tomie Autorzy poszczególnych rozdziałów przeanalizowali bardzo istotną kwestię z punktu widzenia funkcjonowania wojska, jaką jest wpływ uwarunkowań środowiska naturalnego na prowadzenie różnego typu działań wojskowych od okresu starożytności po początki XXI stulecia. Oryginalne refleksje zawarte w publikacji są efektem wykorzystania nowych źródeł lub tych już znanych, do których sformułowano inne pytania badawcze. W książce przedstawiono zagadnienia dotychczas słabo jeszcze przebadane, w czym tkwi wartość naukowa i poznawcza tej pozycji. Różnorodność omawianej tematyki stanowi niewątpliwie atut tomu, który jest wysiłkiem intelektualnym siedemnastu Autorów. Poprzez stawiane przez nich pytania i postulaty udało się wskazać szereg nowych aspektów badawczych, które warto podjąć lub zgłębiać. Redaktorom tej publikacji – o tak szerokiej rozpiętości tematycznej i chronologicznej – pozostaje mieć nadzieję, że będzie ona dla Czytelników ciekawa, wartościowo i inspirująca. Uzupełnieniem podjętej tematyki stanie się tom drugi monografii zawierający również blisko dwadzieścia tekstów. Witold Jarno, Jarosław Kita

Senior Policy in Hungary, Poland and Russia

Bogusława Urbaniak, Yaroslava Evseeva, Laszlo Patyan

The monograph considers the notion and scope of senior policy vis-a-vis similar policies, such as social policy on ageing, social policy on old age, and social policy on the elderly. Although retirement policy is unrelated to senior policy, it is also covered in the monograph because of its influence on the financial situation and well-being of the elderly and older adults. A brief review of the demographic situation and main population trends in EU-28 countries is followed by a presentation of senior policies in Hungary, Poland and Russia, and the impact of their retirement policies on the economic situation of older people.

Lipany 1434

Piotr Strzyż

Bitwa pod Lipanami jest uznawana za jedną z najważniejszych bitew w historii Czech - obok Suchych Krut (DUrnkrut) w 1278 r. oraz Białej Góry w 1620 r. Dnia 30 maja 1434 r. na polach w okolicy niewielkich wsi Lipany i HřibY rozegrał się krwawy bój, który przesądził o upadku rewolucji husyckiej. Wojska koalicji antyhusyckiej w ciągu kilku godzin doszczętnie rozbiły - dotychczas uznawane za niepokonane - wojska husyckich radykałów, przypieczętowując ich koniec. Dla historyków wojskowości szczególnie zajmujące jest wyjaśnienie, w jaki sposób oddziałom koalicyjnym udało się przeprowadzić skomplikowany i jednocześnie skuteczny plan. Rekonstrukcja przebiegu bitwy nie jest jednak zadaniem łatwym. Zachowane przekazy źródłowe, podobnie jak w przypadku wielu (albo i większości) bitew doby średniowiecza, mimo pozornej szczegółowości nie zawsze są w pełni wiarygodne i spójne ze sobą. Wciąż sporo kwestii pozostaje zagadką. Bitwa pod Lipanami wyróżniła się na tle innych działań militarnych tego czasu zastosowaną taktyką. Husyci zwykle walczyli z armiami uszykowanymi na klasyczny, rycerski sposób walki - tabor husycki pełnił funkcję fortecy. Jednak pod Lipanami, gdy obie strony zastosowały tabor z ustawionych w rzędy wozów bojowych, zaszła potrzeba modyfikacji utartych schematów. Manewr pozorowanego odwrotu okazał się kluczem do odniesienia sukcesu przez stronę koalicyjną. Zmiana ta wprowadziła do dość już skostniałego kanonu pewne istotne novum. W ten sposób już w trzy dekady później, w czasach Jerzego z Poděbradu, wojska Królestwa Czech mogły z powodzeniem stawać w szranki z oddziałami króla-wojownika - Macieja Korwina. Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że taktyka zastosowana pod Lipanami oznacza nowy model w wojskowości czeskiej u schyłku średniowiecza.

Metody i techniki zarządzania. Inspiracje dla teorii i praktyki

Małgorzata Kołodziejczak, Izabela Bednarska-Wnuk, Ilona Świątek-Barylska

Publikacja stanowi ważny wkład w rozwój praktyki gospodarczej. Zawiera zestawienie istotnych metod i technik zarządzania organizacjami w sekwencji - od teorii do praktyki i od praktyki do teorii. Takie dwukierunkowe podejście zachęca do sięgania po literaturę przedmiotu, aby dociekać, badać, konsultować, czerpać wiedzę z publikacji takich, jak ta. Czytelnik może w ten sposób poznać istotne oraz potrzebne do zarządzania organizacją idee, pomysły i adekwatne rozwiązania. Książka jest interesującą lekturą zarówno dla osób rozpoczynających przygodę z zarządzaniem organizacją, jak i dla wieloletnich menedżerów. Patrząc okiem laika, może być czasami niezrozumiała, ale dla tych, którzy chcą poznać wybrane metody i techniki zarządzania, stanowi źródło inspiracji do poszerzania wiedzy tematycznej. Składa się z trzech części dotyczących problemów, procesów, systemów i podsystemów zarządzania, co jest ciekawą formą wprowadzenia do analizy porównawczej własnych doświadczeń każdego kierownika, menedżera czy osoby odpowiedzialnej za realizację celu. Polecam tę publikację każdemu, ponieważ skłania do refleksji na temat zmieniającego się świata i uczy nowych metod radzenia sobie z tą zmiennością. Szczególnie warto ją zaproponować studentom kierunków menedżerskich, ponieważ niebawem będą przyszłymi menedżerami, a także kierownikom, bowiem na co dzień prowadzą organizacje do celu, czyli do zaplanowanego sukcesu. Piotr Maciejewski kierownik magazynów WKiZB S.A. koordynator magazynów Grupy Atlas sp. z o.o.

Działalność polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech (1946-1956)

Aleksandra Sylburska

Prezentowana książka jest pierwszą monografią poświęconą dziejom polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech po 1945 roku. Przedstawiono w niej różne aspekty funkcjonowania polskiej ambasady w Budapeszcie w pierwszej powojennej dekadzie, zmieniający się zakres suwerenności polskiej dyplomacji, coraz bardziej zależnej od dyrektyw płynących z Moskwy, a także zupełnie nowe zadania stawiane dyplomatom, takie jak prowadzenie działalności propagandowej i objęcie pełną kontrolą polskich obywateli. Publikacja wpisuje się zatem w nurt badań nad polską dyplomacją i epoką stalinowską. Jest adresowana przede wszystkim do historyków oraz osób zainteresowanych historią relacji polskowęgierskich i dziejami Węgier po 1945 roku.

(Kontr-)rewolucja oświatowa. Studium z polityki prawicowych reform edukacyjnych

Bogusław Śliwerski

Planowanie oświatowe w aspekcie prognoz rozwoju kraju ma u nas charakter stricte ideologiczny, a więc adaptacyjny, czyli taki sam, z jakim mieliśmy do czynienia w okresie PRL. Dominuje tu normatywna funkcja założeń i zasad polityki oświatowej, koncentrująca uwagę władz na określaniu celów i treści kształcenia i wychowania z uwzględnieniem stosunku szkolnictwa do spraw nauczania religii. [...] Po trzydziestu latach transformacji mamy w polskiej polityce oświatowej naprzemienność normatywnych imperatywów władzy politycznej w procesie wychowawczym szkół bez jakiegokolwiek odwołania do Konstytucji III RP [...]. Nie ma zatem w polityce oświatowej ani planowania oświatowego, które musiałoby odbywać się na podstawie naukowych badań i analiz kluczowych dla edukacji czynników, ani prognozowania oświatowego mającego na celu przewidywanie przyszłych zjawisk na podstawie także naukowych danych, gdyż żaden z ministrów nie wie, jak długo będzie mógł realizować własny (w sensie własnego zaplecza partyjnego) projekt oświatowy. Ze Wstępu Autor od wielu lat diagnozuje brak uspołecznienia szkół i stawia tezę, że ostatnio przeprowadzona reforma ma charakter radykalnej zmiany, której celem jest przywrócenie praktykowanych wcześniej rozwiązań, ale również stanowi ona w sferze filozoficzno-ideologicznej zwrot w kierunku konserwatyzmu. Rekonstruuje przebieg zdarzeń prowadzących do tej "kontrrewolucji" oraz dowodzi, że jest to konsekwencja sposobu prowadzenia od trzydziestu lat polityki oświatowej. * Publikacja ma naukowy charakter i została przygotowana przy wykorzystaniu bogatego materiału źródłowego, reprezentującego różne rodzaje wiedzy. Autor konsekwentnie uzasadnia swoje (często kontrowersyjne) tezy. Odwołuje się nie tylko do aktualnego stanu badań w pedagogice, lecz także korzysta z literatury socjologicznej, politologicznej, antropologicznej i innych. Z recenzji prof. dr. hab. Romana Lepperta